ตอน 3 ทิ้ง

'คุณว่าเราจะมีลูกกันเมื่อไหร่ดี'

ธามก็เอ่ยถามภรรยาของเขาในคืนหนึ่งตอนที่ทั้งคู่อยู่ระหว่างฮันนีมูนที่ยุโรป

'ลูก? คุณอยากมีลูกหรือคะ'

'ครับ อาจไม่ใช่ตอนนี้ ผมเองก็ยังคิดว่าเร็วเกินไป แต่ก็อยากวางแผนล่วงหน้าว่าเราควรจะมีเขากันสักปีที่เท่าไหร่ของการแต่งงานดี'

ชายหนุ่มตอบอย่างเป็นการเป็นงาน ไข่มุกหัวเราะเย้ายวน ธามจำได้กระทั่งว่าเธอพลิกตัวมาหาเขา มือบางไล้แผงอกที่มีชุดนอนบาง ๆ กางกั้นไว้ ก่อนมันจะไล่เลื้อยไปถึงกลางกายของเขา ธามหายใจแรง ไข่มุกกระซิบ

'จะรีบคิดไปทำไมคะ นี่เราเพิ่งจะแต่งงานกันเองนะ'

'ผมก็แค่อยาก...อยาก...'

ธามจะตอบว่าแค่อยากวางแผน แต่มือไม้ของไข่มุกทำให้ความคิดของเขากระเจิดกระเจิง อันที่จริงไม่ต้องรอให้เธอกระตุ้นเร้า ผู้ชายที่หนุ่มแน่นอย่างเขาก็พร้อมจะเป็นฝ่ายเริ่มอยู่แล้วเสมอ โดยเฉพาะเมื่อภรรยาของเขาทั้งเร่าร้อนและเซ็กซี่ ทั้งคู่เข้ากันได้ดีเหลือเกินบนเตียงนอน จนธามคิดว่าเผลอ ๆ มาฮันนีมูนแค่สองคนแต่อาจจะกลับไปสามคนเลยก็ได้

...คืนวันหอมหวานของคู่แต่งงานใหม่ เหมือนมันได้ผ่านไปแล้วเนิ่นนานจนไม่หลงเหลืออะไรให้ทั้งคู่จดจำได้

ตอนนี้ธามก็แค่กำลังเผชิญหน้ากับภรรยาตามกฎหมายในห้องนั่งเล่น มองเธอกำลังกรีดเล็บดูอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนทั้งที่มีผู้ชายหนึ่งคนยังอยู่ในห้องขัง

“ตกลงเรื่องของศักดิ์สยามคุณจะเอายังไง คุณทำกับเขาแบบนี้เพราะต้องการจะต่อรองอะไรกับผม ผมยินดีรับฟัง”

ไข่มุกลุกขึ้นยืนช้า ๆ ด้วยท่วงท่างามสง่าเหมือนเช่นเคย เธอเชิดหน้าตอบคำถามผู้ที่ยังได้ชื่อว่าเป็นสามีตามกฎหมาย

“ฉันไม่ได้จะต่อรองอะไรทั้งนั้น ก็ถ้าคุณบอกว่ามีหลักฐานเอาผิดนายคนนั้นอย่างชัดเจนก็จัดการไปเถอะไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ต่อให้เขาจะบอกว่าทั้งหมดนั่นฉันเป็นคนออกคำสั่ง แต่คุณก็คงรู้ว่าฉันไม่เคยเซ็นเอกสารอะไรในบริษัทของคุณทั้งนั้น”

“หมายความว่าคุณจะปล่อยลอยแพชู้รักของคุณอย่างนั้นหรือ”

“เขาไม่ได้เป็นชู้รักของฉัน ฉันก็แค่นอนกับเขา...ชั่วครั้งชั่วคราว พอใจหรือยัง”

"คุณทำอย่างนี้ทำไมเพิร์ล..."

ธามถามอย่างอ่อนใจเหมือนต้องการระบายมากกว่าจะอยากได้คำตอบ

"ก็เพราะฉันสะใจที่ได้ทำไง"

ไข่มุกเชิดหน้าตอบ ก่อนสะบัดหน้าเดินหนีออกจากห้องนั่งเล่นไป

ธามถอนหายใจ คิ้วเข้มยังไม่คลายออกจากกัน ผู้อำนวยการฝ่ายบัญชีอย่างศักดิ์สยามเป็นคนจริงจัง แม้ได้พูดคุยกันไม่กี่ครั้งแต่ก็ดูเป็นพนักงานที่ซื่อสัตย์และนิสัยดี ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเสียอนาคตเพราะหลงเสน่ห์ผู้หญิงร้ายกาจอย่างไข่มุก

แต่นั่นก็ไม่อาจเป็นข้ออ้างได้ เพราะศักดิ์สยามก็เป็นผู้ใหญ่ มีวุฒิภาวะแล้ว สิ่งใดที่เขาทำไว้เขาก็ต้องรับผิดชอบและชดใช้ตามกฎหมาย ธามจะปล่อยเรื่องนี้ให้ทนายความของบริษัทดำเนินการไปตามกฎหมายโดยที่เขาจะไม่เข้าไปวุ่นวายใด ๆ ทั้งสิ้น

* * * * *

"เอ้า...มีทนายมาขอพบแน่ะ"

นายตำรวจร้องบอกชายหนุ่มที่ยังอยู่โยงอยู่ในห้องขังเพียงคนเดียวในวันนั้น ศักดิ์สยามที่กำลังนั่งซึมกระทือเหม่อมองและรอคอย เงยหน้าแล้วรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นชายในชุดสูทที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นทนาย

"คุณศักดิ์สยามใช่ไหมครับ"

"ใช่ครับใช่ ผมเอง"

"ครับ ผมเป็นทนายของคุณไข่มุก เธอส่งให้ผมมาเจรจากับคุณเป็นการส่วนตัว"

ศักดิ์สยามกำซี่ลูกกรงด้วยสองมือ ยื่นหน้าเข้าไปชิดด้วยความหวัง แค่ได้ยินชื่อหญิงสาวผู้เป็นชู้รักเขาก็เหมือนกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

"ที่จริงตอนนี้คณไม่ต้องกังวลนะครับ เท่าที่ผมเพิ่งเช็คเมื่อเช้า ทีมนิติกรของบริษัทกำลังดำเนินการยื่นคำร้องต่อศาลขอประกันตัวคุณ...ค่าใช้จ่ายในการประกันตัว ทีมกฎหมายของธนกิจจะเป็นผู้รับผิดชอบ เรื่องนี้ไม่ได้เป็นหน้าที่ของผม ผมเพียงแต่มาแจ้งให้คุณสบายใจ"

"ครับ ๆ แล้วคุณเพิร์ลล่ะครับ"

ทนายหนุ่มกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเป็นการเป็นงานกว่าเดิม

"คุณไข่มุกเพียงแต่ให้ผมมาเยี่ยมคุณ ด้วยเหตุผลด้านมนุษยธรรม แต่เรื่องของคดีความ เธอคงไม่สามารถมายุ่งเกี่ยวได้ อย่างไรก็แล้วแต่ ถ้าคุณให้การเท็จหรือป้ายสีให้เธอต้องเสียหาย เธอจะดำเนินการฟ้องร้องทั้งแพ่งและอาญากับคุณอย่างถึงที่สุด"

ศักดิ์สยามนิ่งไป สมองเขาเหมือนจะทำงานช้าเมื่อยืนอยู่ตรงนั้น

"ผม...ผมไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่องเลยว่าคุณพูดอะไร"

ทนายย้ำประโยคเดิมอีกครั้งอย่างใจเย็น และเดาเอาเองว่าใบหน้าซีดเผือดของศักดิ์สยามน่าจะแปลว่าเขาเริ่มจะซึมซับประโยคพวกนั้นเข้าไปในสมองแล้ว

"...สรุปก็คือ คุณยอมรับเถอะว่า คุณไข่มุกเจ้านายของผม เธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ และถ้าคุณพยายามติดต่อหรือพยายามจะเปิดประเด็นอะไรที่ทำให้เธอเสียหายอีกล่ะก็ เธอจะไม่ใจดีกับคุณอีกแล้วนะครับ ตอนนี้พวกคนในบริษัทที่เคยสร้างข่าวลือเสีย ๆ หาย ๆ ก็กำลังจะโดนหมายเรียกกันทุกคน ผมว่าคุณคงไม่จำเป็นต้องหาเรื่องเพิ่มให้ตัวเองนะครับ...ผมจะมาแจ้งเท่านี้ล่ะครับ"

ทนายความของไข่มุกกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วศักดิ์สยามก็จำไม่ได้ เขารู้แค่ว่าตัวเองรูดซี่ลูกกรงทรุดลงนั่งด้วยอาการอ่อนแรง หูอื้อ ตาพร่า หัวใจเหมือนถูกควักไปกระทืบแล้วก็เผาต่อหน้าจนไม่เหลือชิ้นดี

ไม่ถึงชั่วโมงต่อมา นายร้อยเวรกำลังจะเอาข้าวกล่องอาหารกลางวันมาให้ผู้ที่ถูกฝากขังเพียงหนึ่งเดียวของวันนี้ แล้วก็ต้องโวยวายตาตั้งเมื่อเห็นศักดิ์สยามนั่งอิงซี่ลูกกรงด้วยอาการคอพับ เสื้อไม่ได้ใส่ เพราะเขาถอดเสื้อเอาไปทำเป็นบ่วงรัดคอตัวเองกับซี่ลูกกรงนั่นเอง

* * * * * 

ศีตลานั่งเฝ้าพี่ชายอยู่ข้างเตียง ศักดิ์สยามกำลังนอนหลับด้วยฤทธิ์ยาขนานแรงที่แพทย์เพิ่งอนุมัติให้ฉีด ข้อมือด้านหนึ่งใส่กุญแจมือคล้องกับราวเหล็กขอบเตียงไว้ สภาพพี่ชายยามนี้บีบหัวใจคนเป็นน้องสาวจนน้ำตาไหลอาบแก้ม แค่ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงแต่เด็กสาววัย 19 เจอเรื่องปวดร้าวจนต้องร้องไห้มากกว่าที่เคยร้องมาทั้งชีวิต

ครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่หญิงสาวโศกเศร้าขนาดนี้ก็คือตอนที่แม่ตายจากไป ตอนนั้นเธอเพิ่งจะอายุ 7-8 ขวบ ส่วนศักดิ์สยามหรือพี่ต้นของเธอเพิ่งจะ 19 ปี แม่ของสองพี่น้องเข็นรถออกไปขายขนมตามปกติในตลาดตามปกติ ก่อนจะเป็นลมแดดล้มลงหมดสติกลางถนน และไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย

ศักดิ์สยามสัญญาต่อหน้าโลงศพแม่ว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งศีตลาหรือยกน้องให้ใครเลี้ยง ศีตลาเองก็ไม่มีวันที่จะอยู่ห่างพี่ชายที่กลายเป็นครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ หลังเสร็จสิ้นงานศพเล็ก ๆ ของผู้เป็นแม่ พี่ชายของศีตลาตัดสินใจพักการเรียนสาขาบัญชีในระดับ ปวส. และออกมาทำงานหาเลี้ยงตัวเองและน้องสาวคนเดียว เมื่อมีโอกาสชายหนุ่มก็หาเวลากลับไปเรียนอีกครั้งจนจบ ปวส.และเรียนต่อปริญญาตรีจนสำเร็จการศึกษาในสาขาการบัญชี ชายหนุ่มเข้าทำงานที่บริษัทในเครือธามเอ็นเตอร์ไพรซ์ทันทีที่เรียนจบและเติบโตในหน้าที่การงานอย่างรวดเร็ว ระหว่างนั้นก็เป็นผู้ปกครองของน้องสาวอย่างศีตลามาโดยตลอด สำหรับศีตลา...พี่ต้นจึงไม่ใช่แค่พี่ชาย แต่คือพ่อและแม่ของเธอเลยก็ว่าได้