ตอนที่ 10 เปิดศึก

นุสราแทบไม่อยากมองหน้าโสภิดา เธอไม่อยากร่วมโต๊ะอาหาร แต่จะให้เธอเป็นฝ่ายหนีหน้า มันก็ไม่ใช่เรื่อง เธอคิดว่าโสภิดาควรรู้ตัวและไม่ควรมาร่วมโต๊ะด้วย 

โสภิดารู้ว่านุสรานั้นเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดนับตั้งแต่สองสัปดาห์ที่แล้วที่เธอแขวะอารยะบนโต๊ะอาหาร และหลังจากนั้นอารยะก็ไม่ได้มานอนค้างที่ห้องของโสภิดาอีกเลย

เขาหาโอกาสมานอนกับเธอได้แค่สองถึงสามครั้งเท่านั้น เพราะต้องคอยเอาใจนุสราในช่วงนี้

กลางดึกคืนหนึ่งมีคนที่สนามแข่งรถโทรมาหาอารยะ เขารีบออกไปจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นทันที 

ปกติสนามแข่งรถที่เขาดูแลนั้นจะมีการเปิดให้บริการในช่วงกลางวัน แต่ว่าวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นเมื่อลูกชายเจ้าของไนต์คลับดังในตัวจังหวัด อยากใช้สนามเพื่อทำการแข่งรถเดิมพันกับคู่แข่ง โดยต้องการใช้สนามของเขา โดยตอนนี้ไม่ยอมไปไหน โวยวายจะเข้าไปใช้สนามท่าเดียว 

เมื่ออารยะเดินทางไปถึง ก็พบว่าพิธานและเพื่อนของเขากำลังโวยวายอยู่ โดยมีคนของอารยะขวางทางพวกเขาไว้ไม่ให้เข้าไปในบริเวณสนาม

“มีอะไรให้ผมช่วยเหลือหรือเปล่าครับ” อารยะถามออกมาเมื่อเดินไปถึงบริเวณที่กำลังเกิดเรื่องกัน

“พวกผมอยากใช้สนามในการแข่งขัน และคนของคุณไม่ให้ผมเข้าไป” พิธานบอก

พิธานเป็นหนุ่มวัยยี่สิบหกปีที่เพิ่งเรียนจบมาจากต่างประเทศ กลับมาก็คุมไนต์คลับแทนบิดา ทำได้สองเดือนก็พาเพื่อนมาสำมะเลเทเมาจนเกือบจะขาดทุน จนโดนพิศาลบิดาของเขาเพ่งเล็งและงดจ่ายเงินทุนให้พิธาน เขาเลยประชดด้วยการคืนไนต์คลับให้บิดาเป็นผู้ดูแล แล้วทำตัวเที่ยวเตร็ดเตร่กับเพื่อนไปวันๆ

“คุณคงต้องกลับมาใหม่ในช่วงเวลาเปิด แล้วต้องลงคิวจองสนามเพื่อใช้งานนะครับ เรามีรถแข่งให้เลือกทุกรุ่นทุกรูปแบบ ถ้าคุณมาพรุ่งนี้ผมจะแนะนำรถให้ด้วยตัวเอง” อารยะบอก

คิดว่าพิธานคงไม่รู้จักเขาดีพอ เพราะเขาไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวเขาเลยสักนิด ต่างกับเพื่อนของเขาที่ตอนนี้หน้าซีดตัวสั่นเมื่อเห็นว่าอารยะมาเจรจาด้วยตัวเอง

“ผมต้องการจะใช้สนามในคืนนี้” พิธานบอกด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง เขาไม่ชอบหน้าคนที่มาเจรจาตอนนี้เอาเสียเลย

“ฉันว่าพอเถอะ แข่งวันหน้าก็ได้” เพื่อนขอพิธานกระตุกชายเสื้อบอกเขา

“ฉันต้องการแข่งวันนี้” พิธานบอก

สักพักลูกน้องของอารยะก็ยื่นโทรศัพท์ให้เขา

“มีสายโทรเข้ามาจากคุณพิศาลครับนาย” ลูกน้องของเขาบอก

พิธานได้ยินชื่อพ่อของตัวเองก็ยิ้มอย่างผู้มีชัย เพราะคิดว่าอารยะต้องเกรงใจและยอมให้เขาเข้าใช้สนามอย่างแน่นอน

“คุณใหญ่ ผมต้องขอโทษแทนลูกชายผมด้วยนะ” พิศาลบอกด้วยเสียงที่บ่งบอกว่าโมโหลูกชายเพียงใด

“ไม่เป็นไรครับเสี่ย” อารยะบอกด้วยความนอบน้อม

ไม่ใช่เพราะเกรงกลัว แต่เขานับถือพิศาลที่เขาเคยเป็นอดีตมือขวาของพ่อเขาที่เห็นกันมาตั้งแต่เขายังเด็กแล้ววางมือไปทำธุรกิจของตัวเอง

“คุณใหญ่จัดการสั่งสอนมันตามสมควรเลยนะครับ งานนี้ผมไม่ยุ่ง” พิศาลบอก

“ได้ครับเสี่ย เดี๋ยวผมจัดการให้” อารยะบอกแล้ววางสายไป

“พ่อฉันว่าไงบ้าง” พิธานถามน้ำเสียงสะใจที่อารยะพูดกับพ่อเขาด้วยความนอบน้อมแบบนั้น แล้วเหยียดยิ้มออกมา

“พ่อคุณบอกว่า ให้ผมสั่งสอนคุณแทนเขา” อารยะบอก

พิธานหุบยิ้มแล้วมองเขาอย่างไม่พอใจ เขาขึ้นรถแล้วลงไปหยิบปืนออกมา เล็งไปที่หัวของอารยะ แล้วเดินตรงไปหาเขา

“จะเปิดสนามให้ใช้ดีๆ หรือว่าจะให้มีคนตายก่อน” พิธานถามอย่างเอาเรื่อง

ลูกน้องของอารยะเกือบสิบคนชักปืนขึ้นมาทุกคนแล้วเล็งไปที่พิธาน เพื่อนของพิธานและผู้หญิงที่มาด้วยกันรวมเกือบสิบคนเลยถอยออกไปเพราะกลัวโดนลูกหลง

พิธานใจเสียเมื่อเห็นว่าลูกน้องของอารยะมีปืนกันทุกคน เขาเสียวสันหลังวาบเมื่อคิดว่าทำกร่างต่อหน้าคนที่พกอาวุธปืนมาเกือบชั่วโมงโดยที่ยังมีชีวิตรอด

“ได้ข่าวว่าลูกเสี่ยพิศาลเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่กี่เดือน แสดงว่าคงยังไม่รู้จักผมสินะ” อารยะบอกแล้วเดินไปหาเขาที่ตอนนี้ปืนในมือสั่นตามมือที่สั่นเท่าด้วยความตกใจที่โดนปืนเล็งมานับสิบกระบอก

อายระดึงปืนออกจากมือของพิธานแล้วยื่นให้ลูกน้องเดินมารับไป ก่อนจะขยับเข้าไปพูดข้างหูของพิธาน

“เพราะคุณยังไม่รู้จักผม ผมเลยถือว่าคุณไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินผม วันนี้คุณเลยรอดไปก่อน แต่ถ้ามีครั้งหน้า ผมเกรงว่าคุณจะไม่มีโอกาสนี้อีก” อารยะบอกแล้วตบไหล่เขา

“กลับไปถามพ่อคุณว่าผมเป็นใคร แล้วคราวหน้าคราวหลังจะหือกับใครให้เช็คเงาหัวตัวเองด้วย” อารยะบอก

“มึงจะใหญ่สักแค่ไหนกันว่ะ” พิธานตะโกนออกมาอย่างท้าทาย โดยไม่คิดว่าจะเสียใจในภายหลัง

“พิธานพอเถอะ พวกเรากลับกันเถอะ” เพื่อนคนเดิมของพิธานเอ่ยขึ้น

อารยะส่งสัญญาณให้ลูกน้องของเขาไปลากตัวเพื่อนพิธานมาเฉพาะพวกผู้ชายที่มีอยู่ห้าคนแล้วให้ลูกน้องสั่งสอนไปคนละสองสามที

“โทษฐานที่พวกมึงไม่เตือนเพื่อนว่ากำลังเล่นกับใครอยู่” ลูกน้องของอารยะพูดขึ้น แล้วปล่อยพวกนั้นหนีขึ้นรถไป เหลือแค่พิธานที่ยืนอยู่ตรงนั้น เขากลัวแต่ก็เก็บอาการ เพราะไม่อยากเสียหน้า

“เห็นแก่เสี่ยพิศาล ผมจะไม่ลงมือกับคุณ แต่ถ้ายังปากดีแบบนี้อีก ระวังจะนอนในโลงแทนนอนบนเตียง” อารยะบอกแล้วหันหลังเดินขึ้นรถไป

พิธานจึงกลับออกไปด้วยความหัวเสีย

***************************

หลายวันต่อมาในวันอาทิตย์ เทอมนี้โสภิดาไม่ได้นัดเรียนกับเพื่อนเป็นกลุ่มเหมือนเดิม เธอมีพนักงานบัญชีที่อารยะจ้างให้มาติวให้โสภิดาโดยตรงทุกวันเสาร์และอาทิตย์วันละหนึ่งชั่วโมง เพราะไม่อยากให้เธอต้องออกไปข้างนอก มันยิ่งทำให้นุสราหมั่นไส้โสภิดายิ่งขึ้นที่อารยะหวงเธอขนาดนี้

พิธานที่กลับบ้านไปแล้วโดนพิศาลสั่งสอนต่อจากอารยะ ถูกพิศาลบังคับให้เขามาขอโทษอารยะด้วยตัวเอง เพราะไม่อยากให้มีเรื่องบาดหมางกัน พิธานเลยเอาเหล้าชั้นดีและไวน์อีกสองขวดไปฝากเขา

โสภิดาที่เรียนเพิ่งเสร็จเดินออกไปส่งครูสอนพิเศษขึ้นรถ แล้วรถของพิธานก็เข้ามาจอดพอดี หวานวิ่งออกมารับของที่พิธานถือมา โสภิดายกมือไหว้เขาแล้วเชิญเขาเข้าบ้าน พิธานพอใจในโสภิดาอย่างบอกไม่ถูก เขาส่งยิ้มให้เธอและเธอส่งยิ้มกลับมาอย่างเป็นมิตร

หวานนำของไปเก็บแล้วไปบอกอารยะว่ามีแขกมาขอพบ อารยะรู้จากพิศาลแล้วว่าวันนี้พิธานจะมาขอโทษเขา

“พาแขกไปรอที่ห้องรับแขก เดี๋ยวฉันตามลงไป” อารยะบอกแล้วจิบกาแฟในมือโดยมีนุสรานั่งอ่านหนังสออยู่ข้างๆ ที่ระเบียงนั่งเล่นบนชั้นสอง

“คุณส้มพาแขกไปแล้วคะ” หวานบอก

อารยะทำหน้าไม่พอใจลุกขึ้นทันทีจนนุสราอดหมั่นไส้สามีไม่ได้ อารยะวางแก้วกาแฟแล้วรีบเดินลงไป โดยมีนุสราเดินตามเขาลงไป

อารยะเข้าไปในห้องรับแขกก็พบพิธานนั่งชะเง้อรอเขาอยู่ พิธานยกมือไหว้อารยะพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ อารยะรับไหว้เขาแล้วนั่งลง นุสราเดินตามเข้าไป

“นี่ภรรยาของผม นุสรา” อารยะแนะนำนุสราให้พิธานรู้จัก เธอรับไหว้พิธานที่ไหว้เธอ

“ผมจะมาขอโทษคุณใหญ่ ในสิ่งที่ผมล่วงเกินไว้เมื่อหลายวันก่อน” พิธานบอก

“ไม่เป็นไร วันหลังก็อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามอีกก็แล้วกัน พ่อคุณเขาไม่ได้อยู่ช่วยคุณไปตลอดหรอกนะ” อารยะบอก

“ครับ ขอบคุณคุณใหญ่ที่เมตตา” พิธานบอก

ในใจนั้นไม่อยากทำเพราะเป็นการฝืนใจ แต่เพื่อความอยู่รอดเขาจำเป็นต้องนอบน้อมกับอารยะ

พิธานกับอารยะคุยกันได้สักพัก เขาก็ขอตัวกลับ โดยมีอารยะและนุสราเดินไปส่ง ก่อนจะเดินออกไปพ้นประตูเขาก็หยุดมองดูโสภิดาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่มุมห้องนั่งเล่น โดยมีไอรดานั่งดูทีวีอยู่อีกมุม

พิธานมองโสภิดาที่อ่านหนังสืออย่างตั้งใจ โสภิดารู้สึกเหมอนมีคนมองมา เธอเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ พร้อมๆ กับโสภิดาที่ละสายตาจากจอทีวีที่อยู่ตรงหน้า มองแขกของอารยะที่กำลังมองมาทางพวกเธอ

อารยะกระแอมให้พิธานเดินต่อ แต่เขาก็ยังยืนนิ่งมองทั้งสองคนอยู่อย่างนั้น อารยะเลยจำเป็นต้องแนะนำ

“นั่นน้องสาวของผมไอรดา” อารยะแนะนำแค่ไอรดา พิธานยกมือไหว้เธอ ไอรดาพยักหน้ารับไหว้แล้วดูทีวีต่อ เธอไม่สนใจแขกของพี่ชายอยู่แล้ว

“ผมว่าคุณควรกลับได้แล้ว” อารยะบอก

“แล้วอีกคนล่ะครับ คุณใหญ่ยังไม่แนะนำให้ผมรู้จักเลย” เขาไม่ยอมละสายตาจากโสภิดาที่ตอนนี้ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ  

เธอเห็นสายตาพิธานที่มองมาแล้วกลัวอารยะจะโมโหเธอ ถ้าเธอมองหรือยิ้มให้พิธาน

“เธอชื่อโสภิดาค่ะ” นุสราเป็นคนแนะนำโสภิดา

“ผมชื่อพิธานนะครับ” พิธานบอก

โสภิดาไม่อยากเสียมารยาท เพราะนุสราแนะนำชื่อเธอไปแล้ว เธอเลยวางหนังสือลงแล้วยกมือไหว้เขา พิธานมองเธอแล้วยิ้มอย่างพอใจ เธอเห็นสายตาของอารยะที่มองมา ก็รีบหยิบหนังสือมาอ่านต่อโดยไม่สนใจพิธาน

“เรียกเธอว่าส้มก็ได้ ส้มเขาทำอาหารอร่อยนะคะ วันหลังถ้าคุณพิธานว่าง ก็มาทานข้าวกับเราสักมื้อสิค่ะ” นุสราพูดขึ้น อารยะไม่พอใจแต่ก็ไม่อยากขัดใจนุสรา

“ถ้าวันหลังผมว่างจะมาขอลองทานฝีมือของคุณส้มนะครับ” พิธานบอก หันมาพูดกับโสภิดา

โสภิดาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเห็นสีหน้าของอารยะเธอรู้ว่าเขากำลังไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

“ส้มเขาไม่ใช่แม่ครัวนะคะ เขาก็เป็นเมียคนหนึ่งของพี่ใหญ่เหมือนกัน จะให้เข้าครัวลงมือทำอาหารเองได้ยังไง ถ้าฉันจะให้แม่ครัวทำให้ทานเอง” ไอรดาพูดขึ้นมา

โสภิดาโล่งใจ อารยะก็ยิ้มออกมา นึกขอบใจน้องสาวที่พูดออกมาแบบนั้น เพราะตอนนี้พิธานถึงกับหน้าถอดสี

พิธานขอตัวกลับทันที นุสราจ้องหน้าไอรดาและโสภิดาสลับไปมาอย่างไม่พอใจ แล้วเดินขึ้นห้องไปด้วยความเจ็บใจ โดยมีอารยะเดินตามขึ้นไป แต่สายตามองโสภิดาตาละห้อย

ไอรดาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่นุสราไม่ได้ว่าอะไรเธอ เธอปกป้องโสภิดาที่ทำหน้าเหมือนลำบากใจ โดยลืมคิดไปว่าเป็นการหักหน้านุสรา พี่สะใภ้ของตัวเอง 

***************************