อ่อยเลยดีไหม

สิบเจ็ดนาฬิกาตรง ได้เวลาเลิกงานแล้ว หากแต่ว่า.             มองจากตรงนี้ออกไปทางด้านนอกท้องฟ้ากลับมืดครึ้มดำสนิทราวกับกำลังจะมีพายุใหญ่ เธอต้องรีบไปแล้ว วันนี้เธอไม่ได้ขับรถมาเนื่องจากว่าต้องเอารถเข้าศูนย์เพื่อไปตรวจสภาพ แถมระยะทางจากที่นี่กว่าจะออกไปถึงปากซอยเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้าก็ถือว่าไกลอยู่พอสมควร ถ้าขืนชักช้าแล้วเกิดฝนตกลงมามีหวังได้เปียกหมดแน่ๆ

"กำลังจะกลับแล้วหรอเค้ก"เสียงคนที่อยู่ด้านหลังประตูเปิดออกมาถามในขณะที่เธอกำลังสาละวนอยู่กับการเก็บข้าวของลงกระเป๋า

"ค่ะ พอดีว่าฝนกำลังจะตกหนักแล้ววันนี้เค้กไม่ได้เอารถมา เลยว่าจะรีบออกไปให้ถึงสถานีรถไฟฟ้าให้ทันก่อนที่ฝนจะตก ถ้าเกิดว่าพี่บาสจะอนุญาต เค้กอยากจะขอ..." 

"เค้กไม่ต้องรีบออกไปหรอก แบมบอกพี่ไว้ตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันแล้วว่าวันนี้เค้กไม่ได้เอารถมา เลยฝากให้พี่ไปส่งเค้กที่คอนโดให้หน่อย ส่วนแบมต้องรีบกลับไปรับคุณแม่น่ะ" 

'มันใช่หรอ สิ่งที่บุรินทร์บอก ทำไมจู่ๆบุรารีถึงได้อยากจะฝากฝังพี่ชายตัวเองให้ไปส่งเธอกัน ถ้ามันไม่ใช่แผนการของบุรารีที่อยากให้เธอและพี่ชายของตัวเองได้อยู่ใกล้ชิดกัน'

"คือเค้กว่าขอไม่รบกวนพี่บาสดีกว่าค่ะ เค้กเกรงใจเดี๋ยวเค้กรีบเดินออกไปแค่สิบนาทีก็ถึงรถไฟฟ้าแล้ว" 

"งั้นถ้าเป็นอย่างที่เค้กพูดมา ก็ยิ่งไม่ต้องเกรงใจหรอก เพราะว่าพี่เต็มใจ เห็นว่าไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีเผื่อเค้กอยากจะมีอะไรถามไถ่พี่ให้หายคิดถึงบ้าง หรือไม่ก็เว้นเสียแต่ว่าที่ไม่อยากให้พี่ไปส่งเพราะว่าเค้กมีแฟนอยู่แล้ว แล้วกลัวว่าแฟนจะเข้าใจผิด" บุรินทร์ถามออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากแต่แววตาของเขากลับมีประกายวาววับบางอย่างจนคริมาแอบหวั่นใจไม่ได้

"ไม่นี่คะ เค้กยังไม่มีแฟน"

"รีบตอบขนาดนั้น กลัวพี่เข้าใจผิดหรือไง" บุรินทร์ถามกลับก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆจนคริมาเห็นแล้วรู้สึกใจเต้นไปกับมัน แต่ก็เลือกที่จะทำเป็นเงียบเมื่อเจอคำถามจี้แทงใจไป

"แต่ไม่มีแฟนก็ดีแล้ว ถ้าอย่างงั้นพี่ว่าเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวฝนตกหนักรถจะยิ่งติด"

คริมาสังเกตุเห็นรอยยิ้มน้อยๆนั้นผุดขึ้นมาจากริมฝีปากของเขาอีกครั้ง ยอมรับว่าแม้เวลาจะล่วงเลยผ่านไปแล้วหลายปี แต่บุรินทร์ก็ยังคงเป็นผู้ชายคนที่ทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ดี

สองคนพากันเดินออกมายังอาคารจอดรถซึ่งตั้งอยู่ทางด้านนอกตัวอาคารของโรงพยาบาล จังหวะที่เดินพ้นออกมาจากตึกของตัวอาคาร จู่ๆฝนเม็ดใหญ่ๆก็เทลงมาอย่างหนักหน่วง ทำเอาทั้งคริมาและบุรินทร์ต่างก็เปียกแฉะกันไปทั้งตัวยามเมื่อขึ้นมานั่งอยู่บนรถแล้ว

"อุตส่าห์ว่าวิ่งเร็วแล้วก็ยังเปียกจนได้" บุรินทร์เอื้อมมือไปหยิบกล่องกระดาษทิชชู่ที่วางอยู่ที่เบาะหลังรถมาส่งให้เธอ เวลานี้เนื้อตัวต่างเปียกปอน ชุดสีขาวที่ทั้งเธอและเขาสวมใส่อยู่เปียกแนบเนื้อตัวจนมองเห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหน

"ก็พี่บาสมัวแต่รอเอามือมาบังฝนให้เค้กนี่คะ ก็เลยเปียกหมด บอกให้วิ่งไปก่อนก็ไม่ยอม"

"แหมเค้ก พี่เองก็มีความเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งเหมือนกันนะ จะให้พี่วิ่งไปก่อนแล้วทิ้งให้เค้กตัวเปียกคนเดียวได้ยังไง พี่ไม่คิดว่าจะมีผู้ชายที่ไหนเขาทำกัน" ว่าแล้วบุรินทร์ก็หันหลังเอื้อมมือไปหยิบเอาเสื้อยืดสีขาวสะอาดที่แหวนไว้อยู่ที่ด้านหลังของรถมา

"พี่ขอเปลี่ยนเสื้อหน่อยนะ พอดีพี่ไม่ชอบใส่เสื้อเปียกๆน่ะ มันไม่สบายตัว" พอได้ยินสิ่งที่บุรินทร์บอก คริมาก็ค่อยๆกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก บุรินทร์กำลังจะถอดเสื้อ จากตอนแรกที่แค่เห็นเพียงกล้ามมัดแน่นๆของเขาผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆที่กำลังเปียกแฉะ ตอนนี้บุรินทร์กำลังบรรจงแกะกระดุมออกทีละเม็ดๆอย่างช้าๆและจงใจ

ไม่ช้าเสื้อเชิ้ตตัวนั้นก็ถูกเขาโยนไปทางเบาะด้านหลังทันที คริมาทำได้แค่เพียงนั่งกระพริบตาปริบๆราวกับแทบไม่ได้หายใจ หัวใจดวงน้อยๆเต้นกระหน่ำแรงจนแทบจะหลุดออกมาเมื่อเผลอไล่กวาดสายตาไปตามแผงอก บุรินทร์สวมเพียงกางเกงสแล็คสีดำ เผยให้เห็นซิกแพ็คที่เรียงกันเป็นลอนดูสวย พอมองนานเข้า จินตนาการด้านมืดในหัวก็หลั่งไหลเข้ามา

'เขาจะร้อนแรงแค่ไหนกันนะ' ริมฝีปากอมชมพูค่อยๆขบเม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าขาวนวลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อจนร้อนวูบวาบ ท้องไส้ภายในปั่นป่วน มือเรียวสวยเริ่มบีบกำเข้าหากันแน่นจนเล็บคมๆจิกเข้าไปในฝ่ามือแต่มันก็ไม่ได้ทำให้คริมารู้สึกเจ็บ

'เขาเซ็กซี่จัง' จินตภาพด้านมืดในจิตใจยังคงหลั่งไหลเข้ามา มือไม้ค่อยๆไล่เช็ดกระดาษทิชชู่ไปตามใบหน้า ลำคอ และหน้าอกอย่างเชื่องช้า ในขณะที่สายตาของเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างสมบูรณ์แบบนั่น 

'ถ้าเธอได้ลองสัมผัสลูบไล้เจ้าความแข็งแกร่งพวกนั้น มันคงจะรู้สึกดีไม่น้อย' ยิ่งคิดก็ยิ่งปั่นป่วน บุรินทร์ช่างมีรูปร่างที่งดงามไล้ที่ติสมชายชาตรีอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าเวลานี้เธอเองคิดไปไกลจนถึงขั้นอยากลองทดสอบความแข็งแกร่งพวกนั้น

"พี่บาสคะ สายเบลท์รถพี่มีปัญหาหรือเปล่า เค้กลองดึงแล้วมันติดไม่ขยับเลยค่ะ"

"จริงหรอ งั้นเค้กนั่งนิ่งๆนะ เดี๋ยวพี่จะขอขยับเข้าไปดูใกล้ๆหน่อย" จากตอนแรกที่คิดว่าอยากทดลองเขา ไปๆมาเธอกลับคิดว่าน่าจะเป็นเธอเองเสียมากกว่าที่กำลังถูกทดสอบ

คริมาแทบหยุดหายใจเมื่อบุรินทร์ขยับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ จังหวะที่ใบหน้าเขาโน้มใกล้เข้ามา เธอสัมผัสได้ว่าลมหายใจของเขาถูกเป่ารดลงมาที่ระหว่างร่องหน้าอกคู่งามของเธอ ที่เวลานี้มันโผล่โชว์เด่นหราเป็นรูปร่างขึ้นมาจากความเปียกแฉะ และช่วงจังหวะที่มือของเขาเอื้อมผ่านเลยไป คริมายิ่งแทบหยุดหายใจ แรงสัมผัสที่เฉียดผ่านไปโดนเข้าที่หน้าอกของเธอไปแว๊บหนึ่ง 

"ติดจริงๆด้วยเค้กเป็นไปได้ยังไงกันนะ งั้นเดี๋ยวเค้กนั่งอยู่เฉยๆก่อนนะ พี่ขอขยับเข้าไปดูใกล้ๆอีกนิด เค้กไม่ว่าใช่มั้ย"

"มะ..ไม่ค่ะ เชิญพี่บาสตามสบาย" 

ว่าแล้วบุรินทร์ก็โน้มตัวเข้ามาใกล้อีก จนเรียกว่าแทบจะทาบทับลงมาบนตัวเธอ ใบหน้าและจมูกของเธอแนบชิดจนเกือบจะชนกับหน้าอกเปล่าเปลือยของเขา กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นตัวของผู้ชายปลุกเร้าอารมณ์ด้านมืดของเธอขึ้นมาอีกทีละน้อยจนเธอไม่อยากที่จะควบคุมมัน

นาทีนี้คริมาแน่ใจแล้วว่าบุรินทร์ยังคงเป็นผู้ชายที่เธอชอบและอยากที่จะครอบครอง ว่าแต่เมื่อกี้..ทำไมอยู่ๆสายคาดเข็มขัดนิรภัยของรถบุรินทร์จึงเกิดมีปัญหาจริงๆขึ้นมาได้ล่ะ ทั้งๆที่เมื่อสักครู่ เธอเพียงแค่แกล้งพูดปดเพื่ออยากให้เขาเอาตัวขยับเข้ามาใกล้ๆเท่านั้น