บทที่ 286

[นางเห็นถึงความจริงใจของข้าแล้วหรือไม่?]

ฮั่วหลินวางถ้วยน้ำแกงลง ถอนหายใจยาวๆ แววตาที่มองเจียงหวนเปล่งประกายจนน่าตกใจ

เขายื่นมือออกไปหมายจะดึงนางให้เข้ามาใกล้ๆ จากนั้นค่อยดึงนางมากอดและพร่ำพรรณนาถึงความคิดและความสำนึกผิดของตน

ทว่าเจียงหวนกลับเหมือนปลาไหล ครั้นเห็นมือข้างนั้นใกล้จะสัมผัสถูกปลายนิ้วของนาง

“โอ๊ย”

จู่ๆ นางก็ยกมือขึ้นกุมขมับ ร่างบางโซเซเล็กน้อย ราวกับเพียงสายลมพัดผ่านก็สามารถล้มได้

มือของฮั่วหลินพลันเปลี่ยนทิศทาง ประคองเจียงหวนไม่ให้ล้มลงไป

ความคาดหวังและความอ่อนโยนบนใบหน้าถูกแทนที่ด้วยแววตากังวล

“เป็นอะไรไป ไม่สบายตรงที่ใดหรือ?”

เจียงหวนเบี่ยงตัวออกจากมือของเขา แสร้งทำเสียงให้ฟังดูอ่อนแรง

“ฝ่าบาทโปรดทรงประทานอภัย หม่อมฉันรู้สึกเวียนหัวและอ่อนแรง อาจเพราะวันนี้ยืนอยู่ในครัวนานไปหน่อย ยามนี้รู้สึกแน่นหน้าอก รู้สึกไม่ค่อยสบายนักเพคะ”

นางเอ่ย พร้อมกับยกมือขึ้นทาบตรงหน้าอก คิ้วงามขมวดเล็กน้อย

[เวียนหัว? อ่อนแรง? แน่นหน้าอก?]

[หรือข้าทำให้นางโกรธ?]

ฮั่วหลินตึงเครียดขึ้นมาทันที ลืมความตั้งใจอันหวานซึ้งทั้งหมดไปจนสิ้น

“หวังเต๋อกุ้ย มัวยืนทำอันใดอยู่ รีบไปเรียกตัวหมอ