บทที่ 324

“อย่างนั้นตอนนี้” นางชี้ไปที่โจ๊กบนโต๊ะ “ฝ่าบาทควรเสวยพระกระยาหารได้แล้วเพคะ โจ๊กใกล้จะเย็นหมดแล้ว”

แต่ฮั่วหลินกลับไม่ยอมปล่อยมือ “ขอเรากอดอีกหน่อยเถิด”

[นุ่มนวล หอมกรุ่น สบายกว่าการตรวจฎีกาเยอะเลย!]

[เฮ้อ นี่ต่างหากจึงจะเรียกว่าชีวิต]

ทั้งคู่แลกเปลี่ยนไออุ่นซึ่งกันและกันอยู่ครู่หนึ่ง เจียงหวนถึงได้เกลี้ยกล่อมให้ฮั่วหลินกินข้าวจนหมดได้

เมื่อเห็นเขากลืนโจ๊กคำสุดท้ายลงคอ นางก็ถึงกับถอนใจอย่างโล่งอก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเก็บกล่องอาหาร

“ฝ่าบาท ต้องทรงจำสิ่งที่สัญญากับหม่อมฉันไว้นะเพคะ” นางเตือนเขาก่อนจากไป “ต้องพักผ่อนให้ตรงเวลา และอย่า...”

ฮั่วหลินยิ้มน้อยๆ แล้วตอบว่า “อย่าโมโหบ่อย เรารู้แล้ว”

[ถึงจะรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ว่าเหตุใดนางจึงทำเหมือนอยากส่งเราออกบวชนัก]

[แต่ช่างเถิด วันนี้นางคุยกับเรามากเหลือเกิน]

[ไชโย สวัสดิการของเราได้เลื่อนขั้นแล้ว!]

หลังจากประตูตำหนักปิดลง รอยยิ้มบนใบหน้าของฮั่วหลินก็ค่อยๆ จางหายไป

เขาคลึงขมับแล้วหยิบพู่กันแต้มชาดขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็พิจารณาฎีกาที่กองเป็นภูเขานั่นต่อไป

เวลาผ่านไปทีละน้อย ท้องฟ้านอกหน้าต่างค่อยๆ มืดลงแล้ว

หวังเต๋อกุ้ยย่องเข้ามา