แล้วทำไมตัวสั่น

“เปล่า”

“แล้วทำไมตัวสั่น”

“ก็...ฮื้ย ช่างฉันเถอะ ยัยเมรีทำไมช้านักนะ” ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว ขนลุกซู่ไปหมดแล้วเนี่ย หญิงสาวคิดต่อในใจ

“คุณนี่ตลกดีนะ” คร้านจะต่อปากต่อคำ อีกฝ่ายก็ยังกวนไม่เลิก

“ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร เมื่อกี้เห็นเมรีเรียกพี่รจๆ รจอะไรเหรอ”

“รจนา” ตอบส่งๆ ไป

“อ๋อ...รจนาที่เป็นเมียเจ้าเงาะน่ะเหรอ” ไหนใครว่าเขาจีบยาก พูดเป็นต่อยหอยแบบนี้มิน่าสาวถึงหลงคารม

ยังไม่ทันได้ต่อปาก สาวน้อยเมรีก็รีบวิ่งเข้ามาพร้อมผ้าขนหนูผืนใหม่ แต่ปัญหาคือจะนุ่งยังไงนี่สิ

“เดี๋ยวผมจะคลุมตัวเราสองคนไว้ก่อน แล้วค่อยส่งสัญญาณให้คุณค่อยๆ ลุกไปนะ” ชายหนุ่มกระซิบบอกข้างหู ส่วนเธอก็ต้องหันไปสั่งให้น้องสาวออกไปก่อน

สาธุคุณจัดการคลุมตัวเขาและเธอไว้ ก่อนกระซิบสั่งให้อีกฝ่ายค่อยๆ ลุกจากตัวเขา แล้วรีบพันผ้าเช็ดตัวอย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะเสร็จแล้ว” นั่นแหละรจนาจึงยอมระบายลมหายใจที่กลั้นไว้ออกมา ใจแอบหวิวเมื่อความอุ่นที่มือเคยสัมผัสหายไป

เดี๋ยวนะไอ้รจ นั่นมันความรู้สึกอะไรของแกวะ เสียดายที่ไม่ได้จับงั้นเหรอ...ไอ้บ้า ไอ้หื่น พอเลยเลิกคิด

หญิงสาวหลับตาปี๋รีบสะบัดหัวไปมาไล่ความคิดอกุศล

“หัวคุณเป็นอะไรน่ะ”

“เปล่าๆ งั้นคุณรีบไปแต่งตัว เดี๋ยวฉันจะไปรอที่หน้าบ้าน” พอพูดจบเธอก็รีบจ้ำอ้าวหนีไปทันที โดยไม่ทันเห็นสายตาที่มองตามหลังอย่างขบขันปนเอ็นดูคู่นั้น

“อ้าว ยัยรจ แล้วพ่อสาธุล่ะลูก”

“แต่งตัวอยู่หลังบ้านจ้ะแม่”

“แล้วนั่นแกเป็นอะไร หน้าแดงเป็นตูดลิงเลย”

รจนารีบกุมแก้มหมับอย่างร้อนตัว แต่พอนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ล้างมือก็รีบสะบัดเร่าๆ ออกราวกับความอุ่นร้อนของเขายังติดมือและลามมาที่แก้มที่จับเมื่อครู่

อี๋...ไอ้รจน้อ จับไอ้นั่นแล้วมาจับแก้ม เดี๋ยวสิวก็ขึ้นกันพอดี แล้วนี่จะมองหน้าหมอนั่นยังไง เขาจะคิดว่าเธอหื่นไหมเนี่ย หมดกันๆ

“เป็นอะไรของแกเจ้ารจ ทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก”

“ผีหล่อๆ ด้วยนะแม่” ตัวสอดประจำบ้านทำหน้าที่ให้คนเป็นพี่ตวัดค้อนใส่

“ไม่มีอะไรหรอกแม่ อย่าไปฟังยัยเมรีเลย งั้นเดี๋ยวรจจะไปซื้อรองเท้าที่ร้านป้าสายหยุดนะ แม่จะเอาอะไรไหม”

“อืม ไม่เอาหรอก รีบไปเถอะลูก”

“ให้ฉันไปด้วยนะพี่รจ ฉันก็จะไปซื้อรองเท้าใหม่เหมือนกัน” เมรีรีบเสนอตัว แต่โดนแม่ดึงไว้เสียก่อน

“แกจะไปทำไม ให้พี่เขาไปกันสองคนน่ะดีแล้ว”

“ดีอะไรล่ะแม่ ชาวบ้านเขายิ่งเม้าท์พี่รจอยู่ ว่าท้องไม่มีพ่อ ขืนให้ไปกับพี่สาธุสองคนสิจะได้ข่าวใหม่ ท้องไม่มีพ่อ แล้วยัง...”

“เออๆ ก็ได้ๆ ไปด้วยกันก็ได้” รจนารีบดักคอ ก่อนที่น้องสาวจอมแสบจะทำเธอขายหน้าขายตาเพิ่ม

“อ้าว นั่นพ่อสาธุมาพอดี”

รจนาหันไปมองหนุ่มบ้านไร่ที่เดินออกมาจากหลังบ้านในลุคใหม่ด้วยชุดม่อฮ่อมของพ่อเธอ

บ้าชะมัด! หมอนี่มันลูกรักพระเจ้าหรือไง ขนาดใส่ม่อฮ่อมธรรมดาๆ ออร่าความหล่อยังแผ่กระจายขนาดนี้

“หูย หล่อเว่อร์อะพี่สาธุ”

“รีบไปกันเถอะ” รจนารีบตัดบทพยายามทำหน้านิ่งไม่หวั่นไหว ความหล่อของเขาทำอะไรเธอไม่ได้หรอกน่า

“แล้วนี่จะเดินเท้าเปล่าไปกันหรือไงพี่รจ”

“นั่นสิลูก ร้านป้าสายหยุดอยู่ตั้งหน้าปากซอย” 

“ทำไงได้ล่ะแม่ รองเท้าคู่ที่มีก็โดนนังเอริกัดขาดหมดแล้ว คู่สุดท้ายก็เละอยู่นั่นไง คุณน่ะยังโชคดีที่มันเหลือให้ตั้งข้างหนึ่ง”

คนโชคดีทำหน้าปุเลี่ยนๆ ส่ายหน้าไปมา

“งั้นคุณเอารองเท้าผมใส่ไปก่อนดีไหม ใส่ข้างเดียวดีกว่าไม่ใส่เลยนะ” รจนามองรองเท้าขี้เกลือตรงหน้า หากไม่นับความเก่า ก็ต้องถือว่าอีกฝ่ายมีน้ำใจ

“ขี่รถมอเตอร์ไซด์ไปดีกว่ามั้งลูก”

“โธ่แม่...หนูขี่เป็นที่ไหน ครั้งก่อนที่ลองน่ะตอนมัธยม เกือบพุ่งลงท้องร่องเสียโฉมเป็นเดือน แม่จำไม่ได้หรือ”

“แต่ผมขี่เป็น คุณซ้อนท้ายผมไปก็ได้”

“นั่นสิพี่รจซ้อนท้ายพี่สาธุไปดีกว่า ไม่งั้นกว่าจะถึงร้านป้าสายหยุดมีหวังเท้าแตกกันพอดี”

รจนาคิดตามก่อนเห็นด้วย “เอางั้นก็ได้”

“โฮ่ง!”

“ไม่ต้องเลยนะ แกอยู่เฝ้าบ้านนี่แหละเจ้าเอริ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมาชำระความ วันนี้เราต้องคุยปรับทัศนคติกันยาว!”

หญิงสาวหันไปชี้หน้าคาดโทษเจ้าตัวดีที่ทำลิ้นห้อย กระดิกหางระริกระรี้ แต่รจนาไม่ยอมใจอ่อนเด็ดขาด ที่ผ่านมาจักรินคงเลี้ยงมันมาอย่างตามใจจนเสียหมา ต่อไปนี้เธอจะต้องหามาตรการขั้นเด็ดขาดมากำราบนิสัยซุกซนก่อนที่จะสร้างความเดือดร้อนมากกว่านี้

คิดเพลินๆ จนชายหนุ่มขับรถมอเตอร์ไซด์อายุพอๆ กับน้องสาวเธอมาจอดเทียบตรงหน้า เป็นอันว่าเมรีไปด้วยไม่ได้เพราะรถไม่อาจซ้อนสามได้ เธอเลยต้องไปกับสาธุคุณแค่สองคน