5

“ครับ ผมรู้ กุลไม่สนใจผม แต่ผม...”

“เอาแบบนี้ดีกว่าค่ะ เรื่องน้ำอิงขาดพ่อ กุลคงไม่รบกวนคุณ ปีนี้คุณตาของน้ำอิงว่าง ท่านเกษียณแล้ว เดี๋ยวกุลชวนคุณตาของน้ำอิงมาร่วมงาน” ที่จริงตาของน้ำอิงเสียชีวิตไปแล้วเธอแค่หาข้ออ้างตัดรำคาญ “หรือถ้าไม่มีใครมา น้ำอิงก็เข้มแข็งพอ แกรู้ค่ะว่ามีแม่ก็แทนพ่อได้ กุลทำความเข้าใจกับน้ำอิงแล้วตั้งแต่แกเริ่มพูดคุยรู้เรื่องแกก็รู้แล้วว่าแกไม่มีพ่อ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”

“กุลเข้มแข็งมากนะครับ แต่จะดีแค่ไหนที่เด็กๆ จะมีพ่อและแม่ เป็นครอบครัวอบอุ่น น้องพีทจะได้รู้สึกไม่ขาดแม่ในวันแม่ ส่วนน้ำอิงก็จะได้มีพ่อให้ไหว้ในวันพ่อ”

“กุลรับความหวังดีนี้ไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะคะ”

ท้ายประโยค กุลนิดาสบตาเขาแน่วนิ่งเหมือนทุกครั้งที่เธอพูด อาชวินคงไม่ใส่ใจ หรือไม่รับฟัง ว่าเธอไม่สนใจจะเอาเขามาทำหน้าที่พ่อของลูก

ระหว่างที่ยังไม่ทันพูดคุยกันจบ และกุลนิดาพยายามหาทางเลี่ยงการสนทนา ร่างสูงโปร่งด้วยสูทอาร์มานีสีเทาเข้มก้าวเดินอย่างรวดเร็วมาด้วยความเร่งรีบอยู่ไกลๆ

กุลนิดาเบนสายตาไปมองทางนั้นพอดี คนที่กำลังเดินมาสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร เด่นสะดุดตาด้วยดวงตาสีฟ้า ใบหน้าหล่อคมคาย  เขาเป็นนักธุรกิจสมองคม คนดังร่างกำยำนั้นมีเซ็กส์แอพพีลรุนแรงมาก รังสีความหล่อกระชากสายตาผู้ปกครองที่กำลังจูงลูกหลานเพื่อส่งเข้าชั้นเรียนให้ทันเวลาหันไปมอง

“อุ๊ย ดูนั่นสิเธอ ผู้ปกครองของน้องคนไหน หล่อจัง เหมือนพระเอกฮอลลีวูดไม่มีผิด”

ยิ่งเขาฟังภาษาไทยรู้เรื่องแล้วหันกลับไปส่งรอยยิ้มกว้างพร้อมกับพูดเป็นภาษาไทย

“ไม่ใช่นะ หน้าคุ้นๆ เหมือนนักธุรกิจดังที่กำลังมีข่าวเข้ามาเทคโอเวอร์สายการบินในประเทศไทย ใครไม่รู้แต่หล่อเนอะ”

ไรอันได้ยิน เขาฟังภาษาไทยเข้าใจแม้ยังพูดไม่เก่งนัก“ขอบคุณครับ”

ทำให้ผู้คนแถวนั้นแทบอยากจะกรี๊ดสลบ

กุลนิดาไม่มีทางลืม เขาคือมิสเตอร์ ไรอัน คาเตอร์ ผู้ชายที่กุลนิดาคิดว่าชาตินี้คงไม่เจอเขาอีกแล้ว หัวใจดวงน้อยดิ่งวูบลงอย่างกะทันหัน แล้วในนาทีนั้น สายตาดุดันน่าสะพรึงกลัวอย่างยากจะบรรยายหันมาสบเข้ากับดวงตาที่กำลังตระหนกยิ่งกว่ากวางน้อยหลงฝูงเข้าพอดี

“คุณไรอัน พระเจ้าช่วย! ซวยแล้ว โผล่มาที่นี่ได้ไง!!”

“อย่าหนีนะ เจอตัวแล้ว” เสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์แต่ชวนให้ลุ่มหลงดังขึ้น “เกรซี่ ในที่สุดผมก็เจอคุณแล้ว”

แน่นอนเขาเป็นคนรักเด็ก ปรารถนาจะมีลูกมาตลอด ในเมื่อรู้ว่ามีลูก แม้จะไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ แต่เรื่องอะไรเขาจะปล่อยให้สายเลือดของคาเตอร์มีความเป็นอยู่อย่างลำบาก งานนี้ไม่ได้มาตามแค่ลูก แม้แต่แม่ของลูก เขาก็สนใจจะเอากลับไปให้ได้....

ลูกคือชีวิตจิตใจของคนเป็นแม่ กุลนิดาเองก็เหมือนกัน เธอไม่มีทางปล่อยให้คนที่ไม่ได้เลี้ยงดูมาชุบมือเปิบไปง่ายๆ โดยอ้างอุบัติเหตุทางร่างกายในคืนนั้นแล้วเรียกตัวเองว่า ‘พ่อ’ เพื่อที่จะแย่ง ‘น้ำอิง’ ไปจากเธอ เขามันก็แค่คนเมาที่มั่วคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้วฉกความสาวไปจากเธอ

เธอเคยพาน้ำอิงย้ายบ้าน ย้ายโรงเรียนหนีเขามาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนที่น้ำอิงอายุได้สองขวบ ไรอันจ้างนักสืบตามหาตัวเธอกับลูกจนเจอ เธอไม่รู้ว่าเขารู้เรื่องที่เธอมีลูกได้อย่างไร แต่ถ้าให้คาดเดาคงต้องรู้จากอินทิรา เพราะอินทิราเคยพบเธอกับลูกและบอกว่า

‘ยัยเด็กนี่ ผลผลิตจากความผิดพลาดคืนนั้นละสิ’

เธอโกรธมากแต่ก็ไม่แปลกใจทีอินทิราทักน้ำอิงแบบนั้น น้ำอิงเหมือนพ่อมาก เหมือนจนเธอเองยังน้อยใจเสมอทั้งใบหน้าลูกสาวเหมือนเธอแค่มีนัยน์ตาสีดำ

สำหรับเศรษฐีหมื่นล้านที่อยากจะสืบรู้เรื่องของใครสักคนก็คงไม่ใช่เรื่องยาก

กุลนิดาไม่คิดว่าเขาจะตามหาเธอถึงที่นี่ เธอเองก็ทั้งอับอายทั้งเสียใจจนไม่อยากถามหาความยุติธรรมจากใคร ไม่อยากรู้ว่าในคืนนั้นอะไรทำให้มันเกิดขึ้น ชีวิตวัยสาวที่ข้ามช็อตทำให้เสียศูนย์ไปเหมือนกัน

กุลนิดาไม่เคยคบหาผู้ชายในสถานะแฟนแต่มีสามีและได้ลูกสาวเป็นของแถมติดท้องมาจากอุบัติเหตุบนเตียงในคืนนั้น ทางเลือกที่คิดออกตอนนั้นคือทำใจให้ลืม แม้จะอยากด่าทอ อยากหาที่ระบายใส่ใครสักคน แต่คนนั้นจะเป็นใครกันล่ะ ในเมื่อเธอดันไปอยู่ผิดที่ผิดเวลาส่วนเขาก็มาก่อนเวลาเอง

หลังจากคิดตกว่าจะลืมทุกอย่าง เธอก็ย้ายที่อยู่ เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ แต่ผ่านเวลามาถึงตอนนี้ เธอถึงรู้ว่าหนีไม่พ้น ไรอัน คาเตอร์ยังตามหาตัวเธออยู่ และเขารู้แล้วว่าคืนนั้นเป็นเธอ ไม่ใช่อินทิรา และเธอมีลูกติดท้องมาด้วย

กุลนิดาไม่ชักช้าอีกเธอรีบหันหลังวิ่งหนี ขณะที่อาชวินร้องเรียกตามหลัง

“กุลครับ เป็นอะไรครับ”

กุลนิดาหัวไวรีบร้องบอกเสียงตระหนก “ผู้ชายคนนั้นเป็นไอ้โรคจิตที่ตามเฝ้าฉันอยู่ค่ะ คุณพ่อน้องพีทช่วยกันเขาออกไปทีนะคะ กุลกลัวค่ะ”

เมื่อสาวที่ชอบบอกแบบนั้น อาชวินก็รีบเอาตัวไปขวางหน้าร่างกำยำที่วิ่งมาถึงพอดี

“คิดจะหนีผมไปไหน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”

ไรอันมองเห็นแผ่นหลังไวๆ ของกุลนิดาที่วิ่งหายไปทางหลังตึก เสียงดุกร้าวไล่หลังกุลนิดาไป

“อย่าหนีนะ จับได้น่าดู ผมตามหาคุณไปทั่วรู้ตัวบ้างไหม” แล้วหันไปสั่งการ “ครูซแกจัดการไอ้หน้าจืดนี่ซิ สงสัยเป็นหนึ่งในสามที่กำลังตามจีบเมียฉันแน่” เขาได้รับรายงานมาแบบนั้นแล้วบังเอิญเดาถูก

สิ้นคำสั่ง ครูซก็จัดการล็อกคอไอ้หน้าจืดที่กล้ามาขวางทางรักของเจ้านายไว้ บอดี้การ์ดมืออาชีพอย่างครูซไม่ต้องออกแรงมากก็ล็อกตัวของอาชวินไว้ได้ไม่ยาก

“โอ๊ย ปล่อยนะโว้ย”

“อยู่เงียบๆ จะได้ไม่เจ็บตัว กล้าดียังไงวะมายุ่งกับเมียเจ้านายฉัน”

“ใครเมียเจ้านายแก อย่าบอกนะว่า...” อาชวินอึ้งเป็นไก่ตาแตก

ขณะที่ไรอันวิ่งตามร่างเล็กที่ช่วงขาสั้นกว่าเขามากแต่ทำไมวิ่งเร็วนัก เขาเองก็ยังงง พอมาถึงมุมตึกก็เห็นลานจอดรถ แต่มองไม่เห็นว่ากุลนิดาขับรถคันไหนออกไป ร่างสูงสบถหยาบคายในลำคอ ดวงตาสีฟ้าเข้มจัดทันที

“แม่ตัวแสบ คิดว่าจะหนีพ้นหรือไง จับได้น่าดู”

แต่ไม่ทันคิดว่าคำสบถอย่างหงุดหงิดทำให้แม่หนูสองคนอายุราวสี่ขวบที่กำลังจูงมือกันเข้าเรียนพากันร้องไห้จ้าด้วยความตกใจกลัว เมื่อเห็นเขาวิ่งผ่านหน้า แต่ปลายมือของเขาเผลอไปชนถุงขนมที่เด็กคนหนึ่งถือติดมาด้วย

“ลุงขอโทษครับ” ไรอันหยุดวิ่งแล้วย่อตัวลงไปเก็บขนมห่อใหญ่ “นี่ครับ ลุงเก็บให้แล้ว”