6

“แงๆ”

“อย่าร้องสิ ลุงไม่ได้แกล้ง เอานี่ เอาเงินไปกินขนม”

เขาจะควักเงินออกมา แต่กลายเป็นว่าในกระเป๋ามีแต่บัตรเครดิต

“ขอติดไว้ก่อนนะ วันหลังมาที่นี่แล้วลุงจะเอาโดนัทอร่อยๆ มาฝาก”

“แงๆ”

“ลูกแม่เป็นอะไรกันคะ”

หญิงสาวคนหนึ่งรีบวิ่งกระหืดกระหอบตามมา มองหน้าคนตัวโตที่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่ดวงตาของมนุษย์แม่ที่มองอย่างกล่าวหาทำให้ไรอันจะเดินหนีก็ทำไม่ได้

“ผมไม่ได้ทำอะไรหนูน้อยสองคนนี้นะครับ สาบานได้ ผมแค่กำลังวิ่งตามภรรยา”

ไรอันถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อเด็กทั้งสองยังร้องไม่หยุด กว่าจะเคลียร์กับแม่ลูกครอบครัวนี้ได้ ทำให้ในที่สุด เขาก็ตามกุลนิดาไม่ทัน

กุลนิดาถอนหายใจโล่งอก หลังมองกระจกมองหลังแล้วไม่เห็นรถใครขับตามมา เธอขับออกไปในเส้นทางลัดด้านหลังโรงเรียน เลือกขับเข้าไปตามตรอกซอกซอยเพื่อหลบหลีกการติดตามที่อาจจะตามมา

เมื่อถึงออฟฟิศที่ทำงาน ก่อนเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อเริ่มทำงาน กุลนิดาดึงลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วคว้ายาแก้ปวดซัดเข้าปากไปสองเม็ดรวด

“ซวยจริงๆ ย้ายหนี แล้วยังตามมาอีกจนได้”

กุลนิดายกมือนวดขมับ เรื่องน้ำอิงเป็นลูกของเธอที่เกิดจากเขา ไม่มีใครรู้นอกจากอินทิรา เธอเก็บความลับของอินทิราแล้วขอร้องให้อินทิราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เธอไม่ต้องการให้พ่อของลูกรู้ แต่เวลานี้ไม่มีเวลามานั่งคิดว่าเขารู้ได้อย่างไร ต้องคิดว่าหากไรอันรู้ที่อยู่ของเธอกับลูก เธอต้องทำอย่างไรมากกว่า

กุลนิดามั่นใจในระบบความปลอดภัยของสถานศึกษา หากไม่มีบัตรผู้ปกครอง ทางโรงเรียนไม่มีทางยอมให้บุคคลภายนอกรับลูกสาวเธอออกไปจากโรงเรียนแน่ แต่เพื่อความสบายใจ กุลนิดาจึงโทร.ไปย้ำกับทีเชอร์ผู้ดูแลห้องเรียนของลูก ห้ามไม่ให้ใครมารับลูกแทนเธอ แม้เขาจะอ้างว่าเป็นพ่อเด็กก็ตาม

“ทราบค่ะคุณแม่ ปกติทางโรงเรียนของเรามีมาตรการในการดูแลเด็ก เราไม่อนุญาตให้น้องไปกับใครแน่ ถ้าไม่ใช่ผู้ปกครองที่ลงทะเบียนรับส่งนักเรียนกับทางโรงเรียนไว้”

“ขอบคุณค่ะทีเชอร์ ถ้าอย่างนั้นกุลก็เบาใจ ฝากน้ำอิงด้วยนะคะ”

ทั้งวันกุลนิดานั่งทำงานอย่างไม่เป็นสุข นึกห่วงลูกสาวอยู่ตลอดเวลา ดวงตาก็คอยเหลือบมองนาฬิกาอยู่ตลอดอยากให้ห้าโมงเย็นเร็วๆ จนสุดท้ายต้องลางานครึ่งวัน โชคดีที่โรงเรียนเอกชนของลูกสาวอยู่ไม่ห่างจากที่ทำงานมากนัก หากรถไม่ติด สิบห้านาทีก็ถึงแล้ว

ภายในโรงอาหาร หลังรับประทานอาหารกลางวันที่โรงเรียนจัดเอาไว้ให้ เด็กๆ มีช่วงเวลาพักกลางวันเพื่อผ่อนคลายอิริยาบถ หลายคนกำลังวิ่งเล่นสนุก หลายคนปีนป่ายอยู่บนเครื่องเล่นหลากหลาย หลายคนรวมถึงเด็กหญิงน้ำอิงกำลังสนใจกับการเลือกซื้อขนมหลากหลายภายในแคนทีน

ร่างกลมหยุดมองร้านขนมร้านประจำ ขนมสีสัน สดใส ที่ทางร้านค้าภายในโรงเรียนจัดเอาไว้ชักพาดวงตากลมโตให้เดินตรงเข้าไปหา

“โอ้โห ขนมเพียบเลย คุณป้าจัดเต็ม” เด็กหญิงยิ้มหวาน นัยน์ตากลมแป๋วแวววาวบริสุทธ์มองเยลลี ลูกอมที่วางเรียงรายน่ากิน

“ป้าจัดเต็มมาเพื่อหนูน้ำอิงโดยเฉพาะเลยค่ะ” เจ้าของร้านยิ้มให้ลูกค้าสายเปย์ขาประจำ มียี่สิบบาท น้ำอิงซื้อสามสิบบาท ที่เหลือ เธอให้คุณป้าเจ้าของร้านไปตามเก็บกับคุณแม่

เด็กหญิงหน้าตาน่ารัก มีเค้าโครงชัดเจนว่าเป็นเลือดผสม ส่งยิ้มหวานริมฝีปากเป็นสีชมพูระเรื่อ หากน้ำอิงยืนนิ่งๆ ไม่ขยับ หลายคนคงคิดว่าเธอเป็นตุ๊กตา เป็นเหตุให้ทุกปี เด็กหญิงมักได้รับคัดเลือกให้ถือป้ายในงานสำคัญของนักเรียนระดับชั้นอนุบาลเสมอ

ปีนี้น้ำอิงอยู่ชั้นอนุบาลสองจึงได้รับอนุญาตให้นำเงินพกติดตัวรายวันได้ไม่เกินยี่สิบบาท เพราะปีหน้าเธอต้องเริ่มหัดซื้ออาหารจากโรงอาหารรับประทานเอง

ทุกๆ วัน ผู้เป็นแม่จะไม่ลืมจ่ายค่าขนม เพราะหากลืมเด็กหญิงจะเอ่ยทวงยิกๆ แต่เมื่อเช้า ทั้งแม่และลูกต่างเร่งรีบทำให้ไม่มีใครท้วงใคร จนในที่สุดต่างคนต่างลืม

เวลานี้ ดวงตาดำขลับที่รับมาจากยีนเด่นของผู้เป็นแม่ลุกวาว รู้สึกหายใจติดขัดกับกลิ่นหอมรุนแรงที่เตะจมูกน้อยๆ จนต้องย้ายสายตาไปมองอีกร้าน

แม้ว่าภายในกระเป๋าเรียน ผู้เป็นแม่จะเตรียมขนมหนึ่งชิ้นกับนมสองกล่องใส่ไว้ให้ในกระเป๋าอย่างสม่ำเสมอ แต่ไข่นกกระทาในหลุมขนมครกก็ช่างส่งกลิ่นหอม ยั่วน้ำลายกว่าขนมทุกร้าน

“ฮ้อม หอม บีน่ากับวุ้นเส้น น้ำอิงแวะไปดูขนมร้านโน้นก่อนนะ มันฮ้อม หอม”

เด็กหญิงน้ำอิงตัวกลมที่สุดในกลุ่มวิ่งแยกตัวออกมา ร่างกลมเข้าไปเกาะขอบเคาน์เตอร์ แล้วส่งยิ้มหวานให้กับแม่ค้าที่คุ้นหน้ากันดี เพราะร้านนี้เธอก็เคยมาอุดหนุนบ่อยๆ

“คุณป้าขา ฮ้อม หอม”

“น้องน้ำอิง วันนี้ คุณป้ามีไข่ครกด้วย เอาไหมคะลูก”

เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มหน้าบาน แล้วรีบพยักหน้าหงึกหงัก “คุณป้าขา ยี่สิบบาทจัดไปเลยค่ะ แถมด้วยนะคะ”

สายเปย์ทุ่มหมดหน้าตักตามจำนวนเงินค่าขนมรายวัน วันละยี่สิบบาทจนเจ้าของร้านวัยห้าสิบเศษๆ หัวเราะฟันขาวให้กับลูกค้าตัวน้อย

ทว่าเมื่อถึงตอนจ่ายเงิน ดวงหน้ากลมขาวใส ยู่คิ้วหนาเข้มแต่สวยได้รูปเข้าหากัน มือขาวป้อมๆ ล้วงเข้าไปในกระโปรงเอี๊ยมลายสก็อตสีน้ำเงิน ปลายนิ้วแตะได้แต่ความว่างเปล่า เมื่อดึงมือป้อมๆ ออกมาแล้วแบออกก็มีเพียงแต่ความว่างเปล่า

“น้ำอิงลืมเอาเงินลงมาค่ะ! งานเข้า!” เด็กหญิงหน้าถอดสี ราวกับว่ามันเป็นเรื่องหายนะของวันนี้ ดวงตากลมโตราวกับมีน้ำหล่อเลี้ยงจ้องไข่ครกหอมฟุ้งบนเตานั่นอย่างเสียดาย มามี้ให้ค่าขนมเธอมาแล้วยี่สิบบาทแต่เมื่อเช้าเธอเอาเงินใส่ไว้ในกระเป๋านักเรียนเพราะตั้งใจว่าจะไม่ซื้อขนมจะนำเงินค่าขนมของวันนี้ไปหยอดกระปุก

“คุณป้าขา น้ำอิงไม่เอาไข่ครกแล้วค่ะ น้ำอิงเอาเงินไว้ในกระเป๋าหนังสือ อยู่บนห้องเรียน” เด็กหญิงบอกปฏิเสธอย่างเสียดาย

เจ้าของร้านยิ้มให้อย่างเอ็นดูกำลังจะเอ่ยบอกว่าให้เอาไข่ครกไปก่อน เดี๋ยวค่อยแวะมาจ่ายเงินทีหลังก็ได้ แต่เสียงหล่อพอๆ กับใบหน้าดังแทรกขึ้น

“น้ำอิงใช่ไหมครับ น้ำอิงของ...” เขาเกือบหลุดปากคำว่าแด๊ดแต่กลัวว่าสิ่งมีชีวิตน้อยๆ ที่เฝ้าคอยตามหามาตลอดจะตกใจแล้ววิ่งหนีไป