7

เด็กหญิงหันไปมอง ชายรูปร่างสูง ในชุดสูทหล่อเหลาที่ก้มหน้ามามอง ส่งยิ้มหวานให้แล้วรู้สึกแปลกๆ

เด็กหญิงจิ้มนิ้วชี้เข้าหาตัว“ใช่ค่ะ คุณลุงรู้ได้ยังไงคะ นี่แหละค่ะน้ำอิงคนสวยห้อง KG2/4” เสียงใสแจ๋วแล้วยังหลงตัวเองว่าสวย ถามขึ้นแล้วมองคุณลุงสุดหล่อ ท่าทางใจดีด้วยความสนใจ

“น่ารัก พูดเก่งมาก อารมณ์ดีด้วย” ไรอันมองเด็กหญิงตัวน้อยราวกับเธอคือของวิเศษ

แม้จะถูกเรียกว่าเป็นลุงแต่ไรอันยิ้มอย่างพอใจแต่อยากได้ยินคำว่าแด๊ดดี้มากกว่า ปกติเด็กคนอื่นเห็นหน้าเขาก็ร้องไห้จ้า แต่น้ำอิงกลับยิ้มหวานพูดคุยกับเขาได้อย่างไม่กลัว

“ทีเชอร์แคเธอรีนบอกคุณลุงครับว่าหนูน้อยน่ารักคนนี้ชื่อน้ำอิง”

แคเธอรีนคือผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้และเป็นเพื่อนของแอชลีย์ ซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆ ของเขา

บางครั้งโลกใบนี้มันก็กลมเกินไป แต่เป็นการกลมที่ทำให้ไรอันเข้าใกล้ลูกสาวได้มากขึ้น ช่างโชคดีเหลือเกินที่พี่สาวของเขาเป็นเพื่อนกับผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้

“ทีเชอร์บอกว่าน้ำอิงเป็นเด็กดี คุณลุงไรอันจะซื้อขนมให้หนูเอง”

เด็กหญิงเบิกตากว้างแล้วนึกใบหน้าหวานๆ ของมามี้

“ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้” เด็กหญิงตัวน้อยส่ายหน้าระรัว “มามี้สั่งห้ามรับของจากคนแปลกหน้าค่ะคุณลุง”

แม้ภายในหัวใจดวงน้อยจะคิดค้านว่าคุณลุงสุดหล่อไม่น่ากลัวเลยสักนิด ดูใจดี๊ใจดี แต่เด็กหญิงยังยึดคำสั่งมารดาอย่างเคร่งครัด

อีกฟากหนึ่งไม่ไกลนัก แคเธอรีนยืนกอดอก ใบหน้าเปื้อนยิ้ม เห็นเด็กหญิงเชื่อฟังคำสั่งมารดายังแอบนึกขำ เธอมั่นใจว่าไรอันและแอชลีย์ เพื่อนสาวไม่ได้เอาเรื่องนี้มาล้อเล่น ดูจากใบหน้าของเด็กหญิงแล้วมองหน้ามิสเตอร์ไรอัน…

ดีเอ็นเอช่างชัดเจน

แคเธอรีนเดินเข้าไปใกล้ เอ่ยช่วยสองพ่อลูกเล็กน้อย “น้ำอิงคะ ทีเชอร์คิดว่าคุณลุงไรอันไว้ใจได้ น้ำอิงรับขนมจากคุณลุงไรอันได้นะคะ แล้วพอคุณแม่มารับตอนเย็น ทีเชอร์จะบอกคุณแม่ให้เอง”

เด็กหญิงมองหน้าคุณลุงสุดหล่อ สลับกับทีเชอร์แคเธอรีน ก่อนใช้ความคิดครู่หนึ่ง ร่างกลมๆ หันไปยิ้มหวานแฉ่งให้กับคุณป้าเจ้าของร้านขนม

เสียงใสเอ่ยขึ้น “คุณป้าขา เอาไข่ครก 40 บาทค่ะ”

เจ้าของร้านส่งยิ้มกว้าง นึกขำแม่หนูน้ำอิง เมื่อครู่ยังสั่ง 20 บาทอยู่เลย

 ผู้ใหญ่ทั้งสามได้แต่มองหน้ากันไปมาแล้วอมยิ้มกับความหัวไวของแม่หนูน้ำอิง พอมีคนเลี้ยงหน่อยแม่หนูน้อยหัวไวได้ทีสั่งเพิ่มอีกเท่าตัวแล้วหลุดเสียงหัวเราะกันยกใหญ่ ไรอันอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ นี่แหละทายาทของตระกูลคาเตอร์ตัวจริง

ลูกแด๊ดดี้ น่ารัก หัวไว

ถูกใจชะมัด

แต่เจ้าเล่ห์เหมือนใคร?

“คุณป้าแถมให้หนูอีกสองชิ้น”

“ขอบคุณค่ะ แต่ถ้าแถมสาม น้ำอิงจะแบ่งบีน่ากับวุ้นเส้นและน้ำผึ้งได้ด้วยนะคะ”

ป้าเจ้าของร้านต้องจิ้มขนมไข่ครกใส่เพิ่มให้อีกชิ้น “ฉลาด พูดเก่งจริงๆ”

ดวงหน้าใสจิ้มลิ้มรับไข่ครกพิเศษเต็มถ้วยกระดาษมาถือไว้ แล้วหันกลับมายิ้มแป้นให้ไรอัน

“คุณลุงขา ได้ขนมแล้วค่ะ จ่ายเงินสิคะ”

ไรอันเผลอมองแพขนตาหนาขยับขยุกขยิกเหนือดวงตาใสของเด็กหญิงพลางอมยิ้มไม่หุบ คนหน้าตาดีอย่างเขามีลูก ลูกของเขาหน้าตาดี น่ารักได้ขนาดนี้เชียวหรือ

เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับอาการสะกิดแขนอีกครั้งเมื่อเห็นคุณลุงเอาแต่มองเธอแล้วยิ้มไม่หุบ ไม่ยอมควักเงินจ่ายป้าเจ้าของร้าน หรือคุณลุงจะเบี้ยว มองไข่ครกของโปรดแล้วเอ่ยทวงถามอีกครั้ง

“คุณลุงขา เงินค่ะ” แม่หนูตัวแสบแบมือป้อมๆ ข้างหนึ่งรอรับเงินสี่สิบบาทที่คนเลี้ยงรับอาสาจะจ่ายให้

“เงินเหรอครับ!”

ใช่สิ ไรอันเพิ่งนึกได้ซื้อของเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ต้องใช้เงินสดเท่านั้น เขาเคยซื้อของเองครั้งสุดท้ายก็ตอนซื้อโรงผลิตไวน์ต่อจากพี่สาวด้วยมูลค่าสามพันกว่าล้านดอลลาร์ แล้วตอนนั้นก็จ่ายเป็นเช็ค

เขาลืมนึกถึงข้อนี้ว่าไม่เคยพกเงินสดติดตัว ไรอันล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์จากกางเกงแล้วเปิดออกดู หวังว่าอาจจะมีหลงๆ สักใบ แต่ในกระเป๋าช่องเสียบธนบัตรกลับว่างเปล่า มีเพียงบัตรเครดิตเรียงรายกันอยู่สิบกว่าใบ

เด็กหญิงมองตาปรอย รู้สึกหวั่นใจเพราะไม่เห็นเงินเลยสักบาท

ทำไมคุณลุงสุดหล่อจน ไมมีเงินออกมาจากกระเป๋าสักบาท

“คุณลุงขา ไม่มีเงินเหรอคะ”

“เอ่อ ลุงลืมไป ลุงไม่ได้พกเงินมาด้วย” ไรอันตอบไม่เต็มเสียง มองเงินสดในกระเป๋าไม่มีสักแบงก์ หรือเหรียญเดียว

แม่หนูตัวน้อยเบิกตากว้างด้วยสีหน้าตกใจแล้วมองไข่ครก 40 บาทในมือที่ตั้งใจจะฟาดให้เรียบ หรือบางทีอาจจะแบ่งให้บีน่ากับวุ้นเส้นและน้ำผึ้งคนละชิ้นเพราะคุณป้าแถมมา มามี้ของเธอสอนให้รู้จักแบ่งปัน เด็กหญิงจึงพยายามปฏิบัติตาม

ไรอันลุกขึ้นกวาดตามองหาครูซ มือขวาของเขา เขาไม่มี แต่ครูซมันต้องมี!

แม้สมองของยัยตัวเล็กจะมีขนาดเล็ก แต่รอยหยักคงมีมากตามกรรมพันธุ์ เด็กหญิงหาวิธีแก้ปัญหานี้เพราะไม่อยากส่งคืนขนม เมื่อครู่เธอแอบเห็นคุณลุงมีบัตรสี่เหลี่ยม แม่ของเธอก็มีมันเรียกว่าเครดิตการ์ด เห็นแม่เคยใช้ซื้อน้ำมันและของในสถานีน้ำมัน เด็กหญิงน้ำอิงหันรูปร่างกลมป้อมไปส่งยิ้มหวานให้กับคุณป้าร้านขนมก่อนจะเอ่ยเสียงใส

“คุณป้าขา คุณลุงไม่มีเงิน ซื้อไข่ครกรับบัตรเครดิตไหมคะ”

“ร้านคุณป้าไม่มีเครื่องรูดการ์ดค่ะลูก เดี๋ยวให้คุณแม่มาจ่ายทีหลังก็ได้ค่ะ”

เจ้าของร้านขนมมองหน้าแม่หนูแก้มกลมแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู ในขณะที่ไรอันกำลังกระซิบกับแคเธอรีนเพื่อขอยืมเงินสักสี่สิบบาท แต่ผู้อำนวยการสาวก็ไม่ได้พกกระเป๋าสตางค์มา

แต่ทันใดนั้น ธนบัตรสีเขียวสองใบก็ถูกยื่นให้แม่ค้า พร้อมกล่าวขออภัย

“นี่ค่ะค่าขนมของน้ำอิง ขอโทษด้วยนะคะคุณป้า วันนี้ คุณแม่ลืมเอาเงินค่าขนมให้น้อง”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่”

คิ้วของไรอันขมวดเข้าหากัน เมื่อเช้า แม่ของลูกขับรถหนีเขา พอมีโอกาสได้เห็นใบหน้าใกล้ๆ ต้องอุทานในใจ ให้ตายเถอะ เขาพลาดอะไรดีๆ ไปถึงสี่ปี

ริมฝีปากอิ่มขยับอย่างขัดเคือง “น้ำอิงเป็นลูกสาวฉัน คุณคิดจะทำอะไร เอามือออกไปจากตัวแก”

กุลนิดายอมรับว่าโมโหมากที่เห็นไรอันมายืนอยู่ตรงนี้ เธอตั้งใจลางานจะมารับลูกกลับบ้าน เธอกับลูกคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วถ้าไรอัน คาเตอร์รู้ เขาต้องคิดจะมารังควาน แต่กลับพบว่าปีศาจร้ายกำลังยืนโอบลูกสาวของเธออยู่

หมับ