5

เสียงดังของกริ่งที่เป็นลิฟต์ส่วนตัวของออร์แลนโด้ ผู้ชายที่เป็นเจ้าของสกาล่าแห่งนี้ ทำให้เหล่าพนักงานตรงล็อบบีหันไปมอง ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งก้าวออกมาจากลิฟต์ด้วยสีหน้าท่าทางตื่นๆ

แพรณาราเห็นสายตาของทุกคนที่มองมาก็รู้สึกอาย เพราะเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย จึงรีบเดินเร็วๆ ออกไปยังประตูทางเข้า-ออกของวิลล่า ก่อนจะเข้าไปนั่งในแท็กซี่ที่จอดรอรับลูกค้า แล้วสั่งให้คนขับออกรถทันที

อันโตนีโอ้ที่ออกไปทำธุระข้างนอก พอกลับเข้ามาที่วิลล่าของ ผู้เป็นนาย ผู้จัดการก็รีบเดินมารายงานว่า ผู้หญิงที่มากับเจ้านายเมื่อคืนเธอเพิ่งออกไปเมื่อครู่ อันโตนีโอ้ได้ยินดังนั้น จึงรีบกดลิฟต์ขึ้นไปหาผู้เป็นนาย

พอขึ้นมาถึงชั้นบนสุด อันโตนีโอ้เดินเข้าไปในเพนต์เฮาส์ของเจ้านาย ก็เห็นประตูห้องนอนเปิดทิ้งเอาไว้ และเห็นอีกฝ่ายนอนกอดหมอนหลับตาพริ้ม เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าไปสะกิดผู้เป็นนายให้ตื่น

“บอสครับๆ ตื่นก่อนครับ”

“อื้อ! มีอะไร? แล้วเข้ามาในห้องได้ไงวะ” ออร์แลนโด้งัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมามอง ก็เห็นมือขวายืนอยู่ข้างๆ เตียง เลยเอ่ยถามอย่างมึนงงก่อนจะรีบควานหาคนที่นอนข้างๆ เพราะเมื่อคืนเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าให้เธอสักชิ้น แต่ทว่า...เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า จึงรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างตกใจ!

“ให้ตายสิ! เธออยู่ไหนพีเค!” ออร์แลนโด้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พร้อมกับจ้องหน้ามือขวาคนสนิทอย่างไม่พอใจ เมื่อรู้ว่าสาวน้อยที่ตนนอนกอดอยู่หายไป

“เมื่อกี้ตอนที่ผมเข้ามา พนักงานบอกว่าเธอออกไปแล้ว และก็ใส่แค่เสื้อเชิ้ตของบอส...เอ่อ...ไปแค่ตัวเดียวครับ!” อันโตนีโอ้รายงาน

“สั่งคนออกตามหาเธอเดี๋ยวนี้ ไปดูที่กล้องหน้าวิลล่า ว่าเธอขึ้นแท็กซี่คันไหนไป ตรวจดูป้ายทะเบียนรถ หาทุกอย่างที่จะตามตัวเธอให้ได้ภายในหนึ่งชั่วโมง!” ออร์แลนโด้สั่งการเสียงเข้ม

“ครับ!” อันโตนีโอ้รับคำสั่งก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

ชายหนุ่มลงจากเตียงเดินตรงไปห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำชำระร่างกายอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าและรีบลงมายังล็อบบีของโรงแรม

‘อย่าให้เจอนะแม่ตัวดี เขาจะจับขัง ไม่ให้เห็นเดือนเห็นดาวเลยคอยดู! เธอทำให้เขารู้สึกแย่ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า...เธอหายไป ไม่สิ! เธอทิ้งเขา พระเจ้า! ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทิ้งเขามาก่อน เธอปฏิเสธเขา สาดค็อกเทลและตบหน้าเขา เธอเป็นผู้หญิงคนแรก ที่ได้รับเกียรติให้นอนบนเตียงของ เขา และยังกล้าหนีเขาไปอีก หึ! เดี๋ยวเถอะ! พ่อจะจัดหนักให้คลานลงจากเตียงไม่ไหวเลยคอยดู เมื่อคืนเขาน่าจะใส่กุญแจมือเธอไว้ซะก็สิ้นเรื่อง’

ออร์แลนโด้นั่งคาดโทษสาวเจ้าอยู่ในใจ ขณะที่รอให้อันโตนีโอ้ตรวจดูกล้องวงจรปิดของวิลล่า

หลังจากที่รถแล่นออกจากสกาล่ามาได้สักพัก คนขับแท็กซี่ก็จอดรถ แล้วหันมาถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเบาะอย่างรู้สึกเป็นห่วง เพราะตอนที่เธอเปิดประตูรถเข้ามานั่งแล้วเร่งให้ตนออกรถ ทั้งสภาพการแต่งตัว สีหน้าที่เหมือนว่ากำลังหนีใครอยู่นั้น ทำให้ตนอดสงสัยไม่ได้ว่ากำลังมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเธอ

“หนูโอเคไหม... มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้หรือเปล่า”

คำพูดของชายแปลกหน้าที่เอ่ยถาม ทำให้แพรณาราถึงกับปล่อยโฮออกมาทันทีอย่างไม่อาย “ฮือๆๆๆ”

คนขับแท็กซี่รีบยื่นกระดาษทิชชูส่งให้อย่างรู้สึกสงสาร

“ฮึก! หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ... ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง แค่เจอเรื่องแย่ๆ มานิดหน่อย” เธอเอ่ยขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ หลังจากที่ปล่อยโฮมาได้ ครู่หนึ่ง 

คนขับแท็กซี่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะทำหน้าที่ขับรถพาสาวน้อยมาส่งยังที่พัก

“ขอบคุณมากๆ ค่ะ” แพรณาราล้วงค่าโดยสารส่งให้คนขับ

“เอาเป็นว่าครั้งนี้ลุงให้นั่งฟรีแล้วกัน ไม่ต้องคิดมากนะหนู ชีวิตคนเรามีทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่เลวร้าย เข้มแข็งเข้าไว้นะ” คนขับหันมาบอกพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจสาวน้อยตรงหน้า ที่อายุคงราวๆ กับบุตรสาวของตน

“คุณลุงชื่ออะไรคะ หนูชื่อมิกิค่ะ” แพรณาราทึ่งในความมีน้ำใจของคนต่างบ้านต่างเมืองที่เธอได้พบเจอ

“ลุงชื่อจอห์นจ้ะ ลุงขับอยู่แถววิลล่าที่หนูออกมาเมื่อกี้แหละ ว่างๆ ถ้าผ่านไปแวะทักทายลุงด้วยนะมิกิ” จอห์นบอกสาวน้อย ก่อนจะขับรถกลับไปรอรับลูกค้าที่สกาล่า วิลล่า ต่อ

แพรณารามองตามอย่างซาบซึ้งใจ ก่อนจะเดินเข้าไปยังหอพักของเธอด้วยสีหน้าเศร้าๆ

Scala Villa…

หลังจากที่อันโตนีโอ้ตรวจสอบดูกล้องไม่ถึงสิบนาทีก็เจอแท็กซี่คันหนึ่งที่รับสาวน้อยขึ้นรถไป จึงหันไปจะบอกผู้เป็นนาย แต่แล้วก็บังเอิญเห็นแท็กซี่คันดังกล่าวแล่นเข้ามาจอดที่ด้านหน้าวิลล่าพอดี

“ครับบอส! รถแท็กซี่คันนั้นครับ” อันโตนีโอ้บอก

ออร์แลนโด้ที่นั่งกุมขมับอยู่หันไปมอง ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินออกไปหาแท็กซี่ที่จอดอยู่ด้านหน้า

“เมื่อกี้คุณไปส่งผู้หญิงคนหนึ่งมาใช่ไหม เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาจากวิลล่า เมื่อราวๆ ชั่วโมงก่อน” ออร์แลนโด้เอ่ยถามอย่างร้อนรน

“เอ่อ...คุณเป็นใครเหรอครับ” จอห์นเอ่ยถามชายตรงหน้าอย่างหวาดระแวง แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกคุ้นๆ หน้าของอีกฝ่าย เพราะเห็นเข้าๆ ออกๆ ที่นี่บ่อยๆ

“ผมเป็นเจ้าของสกาล่าที่นี่ และเธอก็เป็นผู้หญิงของผม บอกมาว่าตอนนี้เธออยู่ไหน!” ออร์แลนโด้ถามเสียงเย็น พยายามข่มอารมณ์ที่ถูกถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเขาเป็นผู้ร้าย

“ผมเห็นสภาพของเธอตอนออกมาจากวิลล่า เธอดูราวกับผู้หญิงที่...ถูกข่มขืน! พอผมถามเธอว่าเธอโอเคไหม? เธอเอาแต่ร้องไห้ เหมือนกับว่าเพิ่งเจอเรื่องที่ทำให้เจ็บปวด หรือแย่มากๆ มา ถ้าเธอเป็นผู้หญิงของคุณจริง ช่วยบอกผมหน่อยสิว่าทำไม! เธอถึงได้วิ่งออกมาในสภาพนั้นครับ?”

จอห์นอดอึ้งไม่ได้ ที่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคือเจ้าของที่นี่ แต่สภาพของสาวน้อยเมื่อครู่ ทำให้ตนต้องเอ่ยถามอีกฝ่ายตรงๆ แม้จะแอบหวั่นใจกับท่าทางดุดันของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อยก็ตาม

“โอเค!! เธอเป็นเมียผม เราเข้าใจผิดกัน ตอนนี้ผมต้องหาเธอให้พบ และคุณต้องบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าพาเธอไปส่งที่ไหน!” ออร์แลนโด้เอ่ยออกมาเสียงดัง เพราะเริ่มจะทนไม่ไหวที่คนขับแท็กซี่พูดว่า สภาพของเธอเหมือนถูกข่มขืน มันทำให้เขารู้สึกเจ็บจี๊ดอย่างบอกไม่ถูกกับคำกล่าวหานั้น!

สิ้นเสียงประกาศิตที่ได้ยินกันทั้งล็อบบี เหล่าบอดี้การ์ดและพนักงานที่อยู่ใกล้ๆ ต่างช็อกกันถ้วนหน้า ว่าเกิดอะไรกับผู้ชายที่หวงแหนอิสรภาพ เมียงั้นหรือ? แค่ผู้หญิงของผมเมื่อครู่ ก็อึ้งกันไปรอบหนึ่งแล้ว เพราะปกติจะชินกับมาดดุๆ นิ่งขรึม แต่นี่กลับดูร้อนรนและหลุดอารมณ์ร้ายออกมาอย่างเก็บไม่อยู่

“เอ่อ... เธอให้ผมไปส่งที่ D.C.B หอพักมาครับ”

เพราะสีหน้าและแววตาของผู้ชายตรงหน้า บ่งบอกว่าทุกคำที่พูดมาเป็นเรื่องจริง ทำให้จอห์นต้องจำใจบอกออกไป เพราะลึกๆ ก็แอบเกรงกลัวอิทธิพลของโรคาซานเดอร์อยู่ไม่น้อยเช่นกัน!

“ขอบใจ! พีเคให้รางวัลเขา!” ออร์แลนโด้บอก

“ครับ” มือขวาคนสนิทรับคำ ขณะที่จอห์นได้ยินคำสั่งการให้รางวัลก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก!

“นายอยู่รอนี่ แล้วก็ให้คนขึ้นไปทำความสะอาดที่ห้อง ต้องเสร็จก่อนฉันกลับมา อ้อ! เตรียมอาหารขึ้นไปรอไว้ด้วย” ออร์แลนโด้สั่งเสร็จก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ตามด้วยรถของบอดี้การ์ดอีกสามคัน ที่ตามไปดูแลความปลอดภัย

ขณะที่แพรณาราเดินผ่านล็อบบีชั้นล่าง เข้าไปข้างในหอพัก เธอก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นคาทอร์ ผู้ชายสารเลวที่เคยจะข่มขืนเธอ โดยที่ป้าอย่าง...  แขไขก็เอาแต่ใช้แต่เงินของพ่อกับแม่เธอไปถลุงในบ่อนแทบทุกวัน ไม่ได้สนใจว่าสามีของตัวเองจ้องจะทำอะไรกับเธอบ้าง

พฤติกรรมของแขไขทุกอย่าง ทั้งคำพูดและวาจาที่เอื้อนเอ่ยกับเธอราวกับชิงชังมานาน แถมยังชอบขู่ให้เธอเซ็นเบิกเงินในบัญชีของบิดาออกมาใช้เป็นจำนวนมาก โดยโกหกว่าจะเอาเงินไปหมุนในบริษัท แต่เธอรู้ดีว่าจริงๆ แล้ว แขไขเอาเงินไปเล่นในบ่อนกาสิโน!

ครั้งสุดท้ายที่เธอทนไม่ไหว แล้วตัดสินใจหนีออกมา เพราะคาทอร์แอบย่องเข้ามาในห้องนอนตอนที่เธอหลับอยู่ หวังจะข่มเหง ขืนใจ แต่โชคดีที่เธอคว้าแจกันตรงหัวนอน ฟาดเข้าที่หัวของอีกฝ่ายจนสลบ

จากนั้นเธอก็รีบเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่สำคัญทั้งหมดลงในกระเป๋า แล้วหนีออกมาจากขุมนรกแห่งนั้น!

แต่วันนี้...ไอ้แก่ตัณหากลับนั่น กำลังนั่งยิ้มให้เธอตรงด้านหน้าล็อบบีพร้อมกับลูกน้องอีกสี่คน ซึ่งเดาว่าคงเตรียมมาลากตัวเธอกลับ

‘ให้ตายสิ นี่มันวันอะไรเนี่ย! หนีเสือปะจระเข้จริงๆ เฮ้อ...พระเจ้า!  มีอะไรที่แย่กว่านี้อีกไหม!’ เธอตัดพ้อโชคชะตาอย่างน้อยใจ

“สวัสดีมิกิ ไม่เจอกันนานเลยนะ คิดถึงลุงบ้างไหมจ๊ะ?” คาทอร์เอ่ยถามพลางใช้สายตาสำรวจเรือนร่างที่เขาหวังจะได้ครอบครองมานาน

“คิดสิ! คิดว่าเมื่อไหร่คนอย่างแกจะตายๆ ไปซะที” แพรณาราบอกอย่างเหลืออด เธอเจอแต่เรื่องแย่ๆ มาพอแล้วและตอนนี้เธอจะไม่ทนต่อไป แม้แต่วินาทีเดียว!