MasukShare
บทที่ 1706
Bab terkait
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1707
เซียวหลันยวนรออยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็ได้ยินการเคลื่อนไหวจากที่ไกลๆมาแล้วขบวนยาวเหยียนเห็นแต่ไกล เขากระโดดลงจากรถม้า เดินไปนั่งในศาลาขบวนจากแคว้นหมิ่นมาถึงศาลาผาสิบลี้ จึงหยุดรถลงพวกเขาเห็นรถม้าของอ๋องเจวี้ยนและองครักษ์เงามังกรที่ยืนอย่างสงบนี้แน่นอนมีคนใช้ไปรายงานที่ข้างรถม้า เพียงไม่นาน ประตูรถม้าก็ผลักเปิด มีคนถูกประคองลงมาพวกชิงอีเห็นรถม้าของแคว้นหมิ่น รถม้าขบวนยาวเหยียดเหล่านี้สร้างมาได้ทั้งใหญ่และแข็งแรง ประตูรถม้าล้วนเป็นประตูไม้ที่มั่นคง สลักดอกไม้ใบหญ้าสิงสาราสัตว์ไว้อย่างหรูหราม้าที่ลากรถดูแล้วก็แตกต่างกับแคว้นเจาของพวกเขา สูงใหญ่น่าเกรงขามกว่า ขาดูแข็งแรงรถม้าทั้งหมดสิบหกคัน องครักษ์อีกนับสิบชุดของพวกเขามีสีน้ำเงินเข้มเป็นหลัก น้ำเงินเข้มประดับด้วยสีเงินอ่อน ดูทรงสง่ามีระดับมององครักษ์เหล่านั้น รูปร่างเองก็สูงใหญ่แข็งแรง รูปหน้าคมสัน แตกต่างกับชายหนุ่มแคว้นเจาที่ดูอ่อนโยน ดูแข็งแกร่งเป็นชายชาตรีมากขบวนทูตเช่นนี้ สร้างความรู้สึกกดดันทางบารมีได้ง่ายทางนั้น พวกของเยว่เจียกุ้ยพอเห็นฉากนี้ ก็ถึงกับกลั้นหายใจด้วยสัญชาตญาณพริบตานี้ พวกเขาสัมผัสได้แล้วว่าอะไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1708
"ข้าคือหยวนกัง ได้รับพระราชโองการจากองค์จักรพรรดิ ให้เป็นทูตมายังแคว้นเจา""ใต้เท้าหยวนเป็นแม่ทัพบู๊หรือ?" เซียวหลันยวนามออกมาตรงๆ"ฮ่าๆๆ" หยวนกังหัวเราะร่าออกมา "ข้ารู้อยู่แล้วว่าพวกเจ้าพอเห็นข้า จะต้องประหลาดใจ ถูกต้อง ข้าคือขุนพลบู๊ เพราะจากแคว้นหมิ่นมายังเมืองหลวงแคว้นเจาค่อนข้างไกล ต้องเดินทางนาน ลมพายุหิมะอะไรอีก เกรงว่าร่างกายข้าราชการพลเรือนจะไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น จึงทำได้แค่ส่งแม่ทัพบู๊เข้ามา"แบบนี้เองหรือ?"แต่ว่า ข้าเองก็ได้ทั้งบู๊บุ๋นนะ ไม่ใช่แค่หยาบกระด้างอย่างเดียว"ชิงอีมองหยวนกังอย่างอยากรู้อยากเห็น ใต้เท้าทูตคนนี้ความมั่นใจในตนเองแข็งแกร่งมาก ยังกล้าชมตนเองแบบนี้ด้วย"ท่านพ่อ"ชายหนุ่มข้างกายหยวนกังคนนั้นส่งเสียงขึ้นพวกเขามองข้ามเขาไปเลยหยวนกังจึงเอ่ยขึ้น "จริงด้วย รู้จักกันหน่อย นี่คือลูกชายข้า หยวนอี้! เขามาเพราะท่านเลยนะ!""มาเพราะข้าหรือ?"เซียวหลันยวนตอนนี้จึงมองไปทางหยวนอี้เขารูปร่างสูงแต่ไม่เท่าคนพ่อ รูปร่างเล็กกว่าพอควร แต่คิ้วตาคมคาย หล่อเหลาเอาการ"ใช่แล้ว ข้าได้ยินชื่อเสียงของอ๋องเจวี้ยนมานาน จึงอยากมาเห็นกับตาสักครั้ง อ้อนวอนท่านพ่ออยู่นา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1709
เขาไม่หยุด เดินขึ้นรถม้าไปชิงอีคารวะให้กับพ่อลูกหยวนกัง ทำสัญญาณมือ "เชิญ" "ใต้เท้าทูต คุณชายหยวน เชิญ"ทางนั้น เยว่เจียกุ้ยเดิมทียังรอให้เซียวหลันยวนผิดใจกับทูต ให้สองฝ่ายปะทะกันขึ้นมาเมื่อครู่เขามองออกไป แม้จะไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไรกัน แต่ชัดเจนมาก ท่าทีของอ๋องเจวี้ยนไม่ได้มีไมตรีเลยออกจากเมืองมาต้อนรับ พูดแค่คำสองคำก็หมุนตัวขึ้นรถม้าเนี่ยนะ?แต่คิดไม่ถึงว่าทางกลุ่มทูตจะไม่มีความเห็นอะไร กลับขึ้นรถม้าไปใหม่จริงๆ ขบวนก็ติดตามรถม้าอ๋องเจวี้ยนไปยังเมืองหลวง"เร็ว พวกเราก็ตามไปด้วย"ชาและของว่างจากในวังที่เขานำมา แล้วก็สาวงามที่เขาเลือกมาอย่างดี ล้วนไม่ได้ส่งออกไปเลยนี่คงต้องหาโอกาสใหม่สินะ?ทูตแคว้นหมิ่นพอออกเดินทาง ก็เข้าเมืองหลวงอย่างยิ่งใหญ่นี่ยังมีอ๋องเจวี้ยนออกไปต้อนรับด้วยเหล่าประชาชนล้วนรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อแคว้นหมิ่น ดังนั้นสองฟากถนนจึงแน่นด้วยผู้คน ล้วนอยากมาเห็นว่าคนของแคว้นหมิ่นหน้าตาเป็นอย่างไรก่อนหน้านี้เพราะโรคนั้นของชินอ๋องเซียว ทุกคนล้วนกลัวติดโรคระบาด บรรยากาศเมืองหลวงถูกกดลงไปช่วยหนึ่ง และเพราะได้ยินเรื่องผู้ประสบภัยเมืองเจ้อ พวกเขาเองก็กังวลว่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1710
คณะทูตเข้ามาในตำหนักใหญ่"หยวนกังทูตจากแคว้นหมิ่น คารวะองค์จักรพรรดิแคว้นเจา!"หยวนกังพาลูกชายเข้ามา พ่อลูกทั้งสองคนล้วนประสานมือคารวะกับองค์จักรพรรดิ ไม่ได้ลงขุกเข่าโขกศีรษะพระชายาเยว่มององค์จักรพรรดิ เอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว "ฝ่าบาท ทูตไม่คุกเข่าหรือ?"ที่ไม่คุกเข่าด้วยยังมีอ๋องเจวี้ยนอีกอ๋องเจวี้ยนพเข้ามาก็เอาแต่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว นี่คือเมินองค์จักรพรรดิอย่างสมบูรณ์พระชายาเยว่เองก็ขัดตามาก แต่นางก็ไม่กล้าพูดอะไร"ไม่คุกเข่าก็ไม่คุกเข่าสิ"องค์จักรพรรดิแม้จะรู้สึกไม่ค่อยชอบใจ แต่เขาก็ไม่คิดจะทำให้ทูตแคว้นหมิ่นดูแย่ตั้งแต่พบเขาหัวเราะร่า พิจารณาพ่อลูกหยวนกัง "ทูตหยวน แล้วคนนี้คือ?""กระหม่อมหยวนอี้""เป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาจริงๆ" องค์จักรพรรดิรีบชมขึ้นมา"ขอบพระทัยฝ่าบาท" หยวนอี้ขานรับมาทันที"ทั้งสองท่านเหน็ดเหนื่อยเสียแล้ว ข้าได้ยินว่าพวกท่านจะมา จึงค่อนข้างเบิกบาน สั่งให้คนไปเตรียมอาหารและสุราเลิศรสไว้แล้ว รอพวกท่านไปพักผ่อนกันก่อน ค่ำๆ พวกเราค่อยมาชมระบำร่ำสุรา แล้วค่อยคุยกัน!"องค์จักรพรรดิพูด มองออกไปด้านนอกตำหนักได้ยินว่ามีรถม้าหลายคันนี่นา เอาอะไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1711
องค์จักรพรรดิพอรับหมอหญิงสองคนนี้ ก็ให้คนพาพวกนางไปที่วังหลังทันทีพระชายาเยว่แทบจะทำเล็บตัวเองหักแล้วนางสูดหายใจลึก ดวงตาเต็มไปด้วยความชิงชัง แต่ก็ข่มระงับเอาไว้อย่าคิดว่าประโยคเมื่อกี้นางไม่ได้ยินนะ นางอยู่ใกล้องค์จักรพรรดิมากที่สุด ต่อให้เป็นหมอหญิงอะไรนั่น? ก็ไม่ควรมาวุ่นวายในวังไหม?แต่ว่าสายตานางกวาดไปยังเหล่าขุนนาง กลับพบว่าบนหน้าพวกเขาล้วนมีสีหน้าชื่นชอบกันทั้งนั้นผู้ชายเฮงซวยพวกนี้ ล้วนรู้สึกว่าหมอหญิงจากแคว้นหมิ่นนี้ส่งมาได้ดีมาก!พระชายาเยว่มองไปทางอ๋องเจวี้ยน แต่หน้ากากบนหน้าเขานั้นก็เกะกะเสียจริง มองไม่เห็นหน้าตาของเขาเลย และไม่รู้ว่าเขาเป็นเหมือนพวกผู้ชายคนอื่นไหม ที่จะน้ำลายไหลต่อหมอหญิงเอวบางสองคนนั่น"องค์จักรพรรดิแคว้นหมิ่นก็เกรงใจจริงๆ ดูท่าแคว้นเจาพวกเราคงต้องเรียนรู้จากแคว้นหมิ่นบ้างแล้ว ผลักดันเรื่องหมอหญิง" องค์จักรพรรดิพูดมาคำหนึ่งเหล่าขุนนางทยอยกันขานรับ"มีหมอหญิงไว้ก็ไม่เลวจริงๆ""พวกเจ้าหลังจากกลับไปก็ลองดูลูสาวว่าสนใจเรียนแพทย์ไหม" องค์จักรพรรดิมองเซียวหลันยวน "ถึงตอนนั้นก็ให้พระชายาอ๋องเจวี้ยนรับศิษย์เสีย ร่ำเรียนวิชาแพทย์กับพระชายาอ๋องเจวี้ย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1712
"เชิงเทียนชิ้นนี้ องค์จักรพรรดิสามารถสังคนให้ลองจุดเทียนดูได้"มีคนวังเข้ามา จุดเทียนขึ้นแสงเทียนถูกหยกน้ำงามที่ใสบริสุทธิ์ส่องกระทบ จนเปล่งวงแสงเล็กๆ ออกมานับไม่ถ้วน ตัวหยกน้ำงามก็ถูกยอมไปดวงแสงระยับจับตา มองแล้วงดงามอย่างมาก"สวย สวยงามมากจริงๆ!""นี่คือกล่องแต่งหน้า ด้านบนสลักดอกนกกระเรียนที่เป็นตัวแทนความมั่งคั่งและอายุยืนของแคว้นหมิ่นเราไว้ เห็นหรือยัง? แกนกลางดอกไม้นี้เป็นสีม่วง และหยกน้ำงามชิ้นนี้ก็มีหลายจุดที่เปล่งแสงม่วงด้วย สอดคล้องกับดอกนกกระเรียนได้อย่างสมบูรณ์ กล่องแต่งหน้าทั้งใบจึงเปล่งแสงสีม่วงออกมา งดงามจับตามาก"หยวนอี้อธิบายให้กับพวกเขาอยู่ข้างๆ พูดขึ้นอย่างภูมิใจพระชายาเยว่พอได้ยินก็นั่งไม่อยู่แล้ว อย่างอื่นนางฟังอย่างใจเย็นได้ แต่พอได้ยินสิ่งที่เป็นตัวแทนของความมั่งคั่งอายุยืน แล้วยังเป็นกล่องแต่งหน้าหยกน้ำงามสีม่วง นางก็ลุกขึ้นเดินเข้ามาทันทีไม่ได้ นางต้องรีบดูเสียหน่อยพอมองไป กล่องแต่งหน้าหยกน้ำงามสีม่วงนี้ดูซับซ้อนและหรูหรามาก จุดกึ่งโปรงใสนั่น แสงม่วงวิบวับ งดงามจนส่องประกายในตานางสวยมากเลย!นี่เป็นของชิ้นเดียวในแคว้นเจาแน่นอน!ของที่งดงามขนาดนี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1713
ผลอายุวัฒนะ!"ผลชนิดนี้ ไม่ใช่ปรากฏแค่ในหนังสือที่เล่าเรื่องในตำนานหรอกหรือ?" มีขุนนางใหญ่สงสัยขึ้นมา"ใต้เท้าคำนี้กล่าวผิดไปแล้ว คนที่บันทึกหนังสือไม่มีทางเขียนอะไรมั่วซั่วแน่นอน ในเมื่อหนังสือยังมีการพูดถึงผลอายุวัฒนะ เช่นนั้นก็ต้องมีผลไม้ชนิดนี้อยู่จริงๆ"หยวนกังส่ายหัว สายตาเหลือบมองไปยังขุนนางใหญ่ที่สงสัยคนนั้น สายตานั่นเหมือนกำลังบอกว่า: เจ้านี่มันความรู้ตื้นเขินเสียจริง"เพียงแต่ยาอายุวัฒนะนี้ก็ไม่ได้มหัศจรรย์สุดยอดดั่งที่หนังสือกับตำนานพรรณนาไว้ แน่นอนว่าไม่ใช่กินแค่ผลเดียวก็เพิ่มพลังภายในถึงหกสิบปี หรือกินแล้วผมขาวจะเปลี่ยนเป็นผมดำทันที ทำให้คนหนุ่มขึ้นสิบปี แล้วก็ไม่สามารถทำให้เลือดกระดูกงอกใหม่ออกมาได้ด้วย""แล้วก็เป็นแค่ชื่อหรือ?"ถ้าหากไม่ได้ยอดเยี่ยมขนาดนั้น แล้วทำไมถึงเรียกว่าผลอายุวัฒนะ"ไม่ๆๆ แน่นอนว่ามันมีสรรพคุณอยู่ สิ่งนี้ฝ่าบาทของพวกเราเคยประสบมากับตัว มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฝ่าบาทของเราจู่ๆ ก็ปวดแน่นหน้าอก หน้าขาวซีดไปในพริบตา หน้ามืด หายใจไม่ทัน นิ้วมือเองก็เริ่มชักกระตุก...""รุนแรงขนาดนั้นเชียว" องค์จักรพรรดิร้องตกใจ"พะย่ะค่ะ ตอนนั้นฝ่าบาอทของเราล้มลงไปแล้ว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1714
หลังจากแคว้นหมิ่นส่งต้นไม้นี้แล้ว ก็ยังส่งเมล็ดพันธุ์อาหารมาให้อีกหลายชนิด สิ่งเหล่านี้ล้ำค่ามาก เพราะเป็นพืชที่ไม่มีในแคว้นเจา!ได้ยินว่าผลผลิตต่อไร่ก็ยังสูงมาก ถ้าพวกเขาสามารถปลูกได้ เช่นนั้นเรื่องเสบียงหลังจากนี้ก็จะไม่ขาดแล้ว!สิ่งนี้สำหรับคลังหลวงแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่เลยทีเดียวเพราะสิ่งเหล่านี้ล้วนต้องถ่ายทอดประสบการณ์ แคว้นหมิ่นเองก็พาขุนนางเกษตรหลายคนเข้ามา คงต้องอยู่ในแคว้นเจาระยะหนึ่งองค์จักรพรรดิตอนนี้จึงคาดหวังว่าพวกเขาจะอยู่กันนานหน่อย จะได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้มานอกเหนือจากนี้ พวกเขาเองก็ต้องหาข่าวเรื่องแคว้นหมิ่นจากคนเหล่านี้ด้วยของขวัญพวกนี้ ทำให้จักรพรรดิหน้าบาน ดังนั้นจึงรับรองพวกเขาไว้ในวังราชนิเวศน์"องค์จักรพรรดิ อ๋องฉยงยังพักฟื้นอยู่ในวังราชนิเวศน์..." ขันทีรีบเตือนองค์จักรพรรดิขึ้นมาคำหนึ่ง"ข้าลืมที่ไหนเล่า? ให้อ๋องฉยงย้ายไป..." องค์จักรพรรดิคิดๆ "ข้าไม่ใช้มอบบ้านให้ท่านหญิงปิงอวี้ไปหลังหนึ่งหรือ? ให้อ๋องฉยงย้ายไปที่นั่นก่อน ให้พ่อลูกได้อยู่ด้วยกันด้วย มีลูกสาวกับภรรยาผู้น้อยดูแล ก็ไม่ได้แย่กว่าสาวใช้หรอกนี่?""องค์จักรพรรดิปราดเปรื่องนัก"ดังนั้
Bab terbaru
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2072
ฟู่จาวหนิงรู้ เซียวหลันยวนเดิมทีก็ไม่ใช่คนที่จะโหดร้ายกับประชาชน น่าจะเพราะพวกเขาทำเกินไปกันจริงๆนอกจากด่านางบีบคั้นนางแล้ว ยังมีความรู้สึกทรยศอยู่บ้างต่อสิ่งที่เขาทำไว้มากมายในอดีตเซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่ และยังมีอีกจุด เรื่องครั้งนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เบื้องหลังจะต้องมีคนกำลังยุยงประชาชนพวกนั้นอยู่แน่นอนนางเดาว่าเซียวหลันยวนรู้จุดนี้ ดังนั้นจึงพาคนลงจากเขาฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รำคาญอยู่ เดินทางมายอดเขาโยวชิงนับพันลี้ ใครจะคิดว่าจะมีคนทำเรื่องแบบนี้ลับหลัง แล้วยังพุ่งเป้ามาที่นางอย่างเห็นได้ชัดนางผิดใจคนไปเท่าไรแล้วกันนะ?ฟู่จาวหนิงบอกไม่สนก็คือไม่สน ออกไปเดินเล่นทันที หลังจากมาถึงนางยังไม่ได้ไปดูจริงๆ เลยว่าอารามโยวชิงมีหน้าตาอย่างไรทิวทัศน์ในอารามโยวชิงสง่างดงามมาก แต่ละจุดล้วนเป็นทิวทัศน์หมด มีกระทั่งมุมเล็กๆ ที่เห็นได้ถึงความใส่ใจ อย่างเช่นใต้ระเบียง ก้อนหินซ้อนเรียงกันสามก้อน บนก้อนหินยังมีตะไคร่เป็นภาพทิวทัศน์เล็กๆ มีต้นกล้าเล็กๆ โตอยู่ในรอยแยกหิน นั่งอยู่ราวระเบียง พอเห็นภาพนี้ก็จะถูกดึงดูดไปหรือบนหน้าต่างหินที่แกะสลักดอกหยวนเซียวห้อยลงมา ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2071
ฟู่จาวหนิงกินข้าวเช้าแล้วแต่เซียวหลันยวนก็ยังไม่กลับมา จึงให้สืออีไปหาสืออีเองก็ออกไปพักหนึ่งถึงกลับมา ดูท่าทางโมโหหน่อยๆ ด้วย หลักๆ คือได้ยินว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกันนั่นล่ะแต่ต่อมาการกระทำของเซียวหลันยวนก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมากหลังจากกลับมาก็เลือกคำพูดส่วนหนึ่งมาบอกกับฟู่จาวหนิง"ท่านอ๋องไล่คนออกไปแล้วขอรับ และคนเหล่านั้นไม่ใช่ว่าลงเขาไปแล้วจะไม่เป็นไร พวกขเาคงไม่รู้แน่นอนว่าผลลัพธ์จะรุนแรงแค่ไหน""ท่านอ๋องหลายปีนี้ก็ช่วยเหลือจื่อซวีเอาไว้มาก ก่อนหน้านี้การค้าขายและเส้นทางการค้าส่วนหนึ่งของเจ้าอุทยานเฉิน ก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่จัดคนมาช่วยเหลือ การสนับสนุนลับๆ พวกนี้คงจะขาดหายไปด้วยแล้ว จื่อซวีหลังจากนี้ไม่มีทางจะคึกคักแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก""และยังมีร้านยาในเมืองอีก วัตถุดิบยาเหล่านั้นก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่ออกเงินอุดหนุน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคิดว่าวัตถุดิบยาในเมืองนี้จะขายได้ถูกแบบนั้นหรือ? แล้วก็หมอเฉียวในเมืองนั่นอีก ก็เป็นท่านอ๋องที่จัดมาให้ ทุกปีท่านอ๋องก็ให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ดังนั้นค่ารักษาของเขาจึงเก็บแค่พอเป็นพิธี"หลายปีนี้อุทยานเขาเฉิงอวิ๋นผิดใจกับใครไว้ ตอนที่ทำอะไรด้านนอก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2070
คนตายไม่จำเป็นต้องรักษาอะไร"อ๋องเจวี้ยน...""ไสหัวไป"เซียวหลันยวนพอโบกมือ กำลังภายในก็พัดพวกเขาลอยออกไป"จำไว้ เป็นข้าที่ไม่ให้พระชายาออกมาพบพวกเจ้า"มีเรื่องอะไรก็ซัดมาทางเขานี่หลายปีนี้เขาตอบแทนให้เมืองจื่อซวีไม่น้อยแล้วจริงๆคนพวกนี้ล้มแล้วล้วนลุกกันไม่ขึ้น หน้าขาวซีด ไม่ว่าจะป่วยจริงป่วยปลอม ตอนนี้ไม่มีคนไหนที่แกล้งแล้ว รู้สึกเสียใจกันขึ้นมาจริงๆเซียวหลันยวนหมุนตัวจากไป หลังจากออกไปก็เหล่มองซางจื่อผาดหนึ่ง"ถ้าคนพวกนี้ยังไม่ไป หรือลงจากเขาไปแล้วข้ายังได้ยินคำก่นด่ากล่าวโทษพระชายาอีกล่ะก็ ข้าจะจัดการครอบครัวเขาเสียให้หมด"ซู๊ดซางจื่อจนใจ "เชื่อว่าพวกเขาไม่กล้าแน่""เมืองจื่อซวีไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะมาตัดสินใจได้ ถ้าข้าพูดพฤติกรรมวันนี้ของพวกเขาให้ชาวเมืองฟัง ลองดูว่าชาวเมืองจะคิดว่าพวกเขาทำถูกหรือไม่"พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน คนเหล่านั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไปพวกเขายังไม่รู้ที่ไหนว่าตนเองทำอะไรผิดไป?ประชาชนคนอื่นไม่กล้ามาทำแบบนี้กับพระชายาอ๋องเจวี้ยน! ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนอีกไม่น้อยที่รอให้พระชายามีเวลาลงเขาไปเพื่อตรวจรักษาการกุศล พวกเขายังได้ยินอีกว่า มีบางคนเตรี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2069
สายตาเซียวหลันยวนกวาดไปทางพวกเขาอย่างเย็นชา มองดูปฏิกิริยาของพวกเขา"สิบหกปีก่อน รู้ว่าที่เมืองจื่อซวีนี้ไม่มีหมอ จะรักษาทีก็ลำบาก เจ้าอุทยานเฉินของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นก็กังวลมาก เพราะพ่อของเขาก็ป่วยตายที่นี่ ดังนั้นนี่จึงกลายเป็นแผลในใจเขา อต่ว่าในเมืองตอนนั้นก็ยากจนมาก การเดินทางสัญจรก็ติดขัด นอกจากหมอเท้าเปล่าที่เป็นคนในท้องถิ่นแล้ว จะไม่มีหมอคนอื่นเข้ามาเปิดโรงหมอที่นี่"คำพูดเหล่านี้ของเซียวหลันยวน ทำให้พวกเขาอดเงียบลงมาไม่ได้ สีหน้าเองก็ซับซ้อนขึ้นมาก็จริง พวกเขาในฐานะประชาชน แล้วยังอายุปูนนี้กันแล้ว เรื่องพวกนี้ต้องรู้อยู่แล้ว"ดังนั้น เจ้าอุทยานเฉินจึงคิดว่า ขอแค่ให้เมืองคึกคักขึ้นมา ก็สามารถดึงดูดหมดมาได้ และอาจจะทำให้ทุกคนมีเงินขึ้นมาบ้าง บางคนคนของตนเองอาจจะเปิดโรงยา แล้วเชิญหมอมาประจำได้""หมอเฉียวที่เมือง ไม่ใช่ว่าถูกเชิญมาสิบปีแล้วหรือ? ถึงเขาจะไม่ได้เป็นหมอเทวดา แต่วิชาแพทย์ก็ถือว่าดีอยู่ พวกปวดหัวเป็นไข้ หกล้มกระแทกฟกช้ำ เขาก็รักษาได้หมด เขาเองก็เปิดโรงยาด้วย ยาในร้านก็ขายในราคาต่ำสุดให้กับประชาชน"ตอนนี้ซางจื่อพูดความเป็นจริงออกมา"อันที่จริงร้านยานี้ ก็เป็นท่านอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2068
ซางจื่อขมวดคิ้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าอ๋องเจวี้ยน แต่ยังไม่ได้ยินเสียงของเขา หรือว่านี่ยังจะคอยดูว่าคนเหล่านี้ยังจะพูดอะไรออกมาอีก?เขารู้สึกว่า คนเหล่านี้ยิ่งพูดอีกมากแค่ไหน อย่าว่าแต่พวกเขากำลังป่วยเลย อ๋องเจวี้ยนคงจะให้พวกเขาไปตายๆ กันให้หมดเสียด้วยซ้ำเขาถอนหายใจ ยกเสียงสูงขึ้นมา"ทุกคนฟังข้าพูดหน่อย อ๋องเจวี้ยนแม้จะเคยอยู่ในยอดเขาโยวชิง แต่เขาก็ไม่ได้ติดค้างสิ่งใดกับประชาชนที่เมืองเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็เรียนแพทย์มาก่อนที่จะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คอยรักษาแต่เฉพาะคนชั้นสูงอย่างที่พวกท่านเจ้าพูดกัน พระชายาเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเจ้าจะมาคุกคามด้วยวาจาได้แบบนี้""อาจารย์น้อยซางจื่อ ท่านพูดแบบนี้พวกเราไม่เห็นด้วยนะ พวกเรามาคุกคามนางตรงไหน?""ใช่เลยใช่เลย ถ้าพวกเราจะคุกคามนาง ยังต้องลำบากลำบนปีนเขาขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าไม่สางทำไม? ให้นางตั้งโต๊ะตรวจที่ด้านล่างเขาก็พอนี่?"ซางจื่อโมโหขึ้นแล้ว"ปกติยอดเขาโยวชิงก็เป็นกันเองกับทุกคน แต่ตอนนี้พวกเจ้าฟังบ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา? นางเป็นถึงพระชายา ยังต้องมาถูกพวกเจ้าคุกคามให้ไปรักษาโรคให้พวกเจ้ารึ? ต่อให้นางไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2067
เมื่อครู่นางออกไปดูแล้ว ไปฟังอยู่พักหนึ่ง แทบทำนางโกรธจัดเลยทีเดียวทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ พวกเขามีสิทธิ์อะไรจู่ๆ พอขึ้นเขามา คุณหนูก็ต้องรีบลุกจากเตียงนอนมาดูอาการพวกเขาทันทีแบบนี้?แล้วก็ ตัวเองก็ป่วยอยู่แล้ว ยังปีนเขาขึ้นมาทำอะไรกัน? เป็นลมล้มพับไปจะโทษใครได้?แล้วเรื่องนี้ยังโทษมาถึงตัวคุณหนู ยังบอกว่านางเลือดเย็นไร้ความปราณี มีคนพูดแย่กว่านี้ด้วย แต่นางไม่กล้าพูดออกมาจริงๆ พูดแล้วนางก็โมโหมีคนยังบอกว่าที่คุณหนูเรียนแพทย์ เพื่อจะรักษาแต่คนชั้นสูงเท่านั้นใช้ไหม ทำไมตอนมาถึงเมืองไม่บอกพวกเขาสักคำแล้วแอบหนีขึ้นเขามา?ฟังเอาแล้วกันว่านี่มันบ้าบอแค่ไหน? ต้องโดนสัตว์ป่าอะไรแทะสมองไปถึงพูดแบบนี้ออกมาได้?น่าโมโหเสียจริงฟู่จาวหนิงฟังคำโมโหของนาง พลางล้างหน้าล้างตา พอเช็ดหน้าเสร็จ หลังจากทายาบำรุงผิวหน้าที่ทำขึ้นมาเองไปชั้นหนึ่ง นางจึงบอกกับเสี่ยวเยว่ว่า "ถึงคนอื่นจะน่าชิงชัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาโมโหแต่เช้าตรู่ ความโมโหไม่ดีกับสุขภาพ ผ่อนคลายไว้ ยิ้มเข้าไว้""คุณหนู ท่านทำไมยังยิ้มออกอีก?"ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "เสี่ยวเยว่ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะมีอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าตอนที่อยู่ในสวนตระก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2066
คืนนี้ ฟู่จาวหนิงฝังเข็มตาสว่างสดชื่นให้กับเซียวหลันยวน แล้วยังสอนเขาไปอีกสองสามรอบ ให้เขามาฝังให้ตนเองส่วนไหนที่นางฝังเองได้ นางก็จัดการฝังเองตรงๆก่อนที่จะนอน นางยังยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งเข้าปากไปในปากเขา"กินนะ""นี่คือยาอะไร?" เซียวหลันยวนกลืนยาลงไปก่อนแล้วค่อยถามนางฟู่จาวหนิงเองก็ยัดให้ตัวเองไปเม็ดหนึ่ง "ยาแก้พิษ"เซียวหลันยวนยิ้มๆ "เจ้าอารามไม่คิดจะทำร้ายพวกเราจริงๆ""นอนเถอะ"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะโต้ปัญหานี้อีก จึงตบลงไปบนบ่าเขาพูดกันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเซียวหลันยวนเอียงตัวมองนาง เขายังอยากจะพูดอะไรกับนางอีกหน่อย แต่ฟู่จาวหนิงก็หลับตาไปแล้ว เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอขึ้นมาหลับไวขนาดนี้เชียว? แปปเดียวก็หลับลึกซะแล้วเซียวหลันยวนกุมมือนางเบาๆ หลับตาลงบ้างเช่นกันสิ่งที่เขาไม่ได้บอกฟู่จาวหนิงคือ ก่อนหน้านี้ เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเฉือนมีดพันเล่ม แต่นอกจากนั้นแล้ว ข้างหูเขายังได้ยินเสียงกรีดร้อง คร่ำครวญอีกนับไม่ถ้วน มีทั้งชายหญิงคนแก่และเด็กมีเสียงสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าถล่มพสุธาแยก คนมากมายกำลังวิ่งหนี ตะโกนคร่ำครวญตามหาครอบครัวเพื่อเอาชีวิตรอดที่เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2065
พวกของเสี่ยวเยว่ไม่กล้าถามอะไรมาก"ไปพักกันเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะให้พวกเขาลำบากใจ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนกันทุกคนถอยออกไปในลานบ้านแสงจันทร์กระจ่างใส พอยิ่งดึกแสงจันทร์กับแสงดาวก็ยิ่งเจิดจ้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์พวกเขาไม่ค่อยดีหรือเปล่า ตอนนี้มองดูแล้วกลับรู้สึกว่าแสงแบบนี้มันขาวซีดแถมยังดูเย็นชาฟู่จาวหนิงคิดจะดึงมือออก แต่ก็ดึงไม่ได้เซียวหลันยวนกุมมือนางไว้แน่น จนมือนางแทบจะแดงอยู่แล้วนี่แสดงว่าในใจเขาไม่สงบเอามากๆเดิมทีถ้านางไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นางก็คงจินตนาการไม่ออกว่าจะเจอกับการชี้นำแบบไหน แต่พอนางไปลองด้วยตัวเอง ก็น่าจะพอเข้าใจได้ว่าภาพที่หลั่งเข้าไปในหัวเขาคืออะไรไม่มีอะไรมากกว่าต้องปล่อยนางไป จึงจะมีผลลัพธ์ที่ดีกว่าแต่ว่า แต่ในส่วนของนางยังมีภาพที่เขาผลักนางเข้าไปในห้วงลึกดำมืดด้วยนะ นางยังไม่พูดอะไรเลย หรือเขายัง "เห็น" นางแทงกระบี่เข้าไปที่หัวใจเขาด้วย?"ท่านจับจนข้าเจ็บมือแล้วนะ" นางเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคลายมือออกทันที"ขอโทษด้วย หนิงหนิง" เขามองข้อมือนาง เป็นวงแดงจริงๆ เขารีบยกมือนางขึ้นมาแล้วลูบนวดเบาๆ"ในใจว้าวุ่นขนาดนั้นเชีย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
