เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2131
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2132
ฟู่จาวหนิงกระทั่งสงสัย ว่าของด้านในถูกคนสับเปลี่ยนไปแล้วด้วยซ้ำของที่อยู่ข้างในนี้ถูกคนอื่นเอาไปก่อนแล้วหรือเปล่า จากนั้นก็หยิบกระเทียมกลีบหนึ่งวางเข้าไปแทน?แตว่า ใครเขาจะไร้สาระขนาดใส่กระเทียมเข้าไปกัน?ทั้งคู่สบตากันครู่หนึ่ง ต่างพูดอะไรกันไม่ออกฟู่จาวหนิงรู้สึกขึ้นมาว่าไม่น่าเป็นไปได้ ยื่นมือไปหยิบกระเทียมกลีบนั้นขึ้นมานางมองอย่างละเอียดอีกครั้ง และเห็นว่ากระเทียมกลีบนี้มีจุดที่งอกออกมาแล้ว เหมือนจะเอาไปปลูกได้จริงๆพอหยิบขึ้นมาดม กลับมีกลิ่นประหลาดออกมา ทว่า...ไม่ใช่กระเทียมแน่นอนนางอดไม่ได้ที่จะใช้เล็บจิกเบาๆ อยากดุว่าหยิกให้เป็นรอยได้ไหม แต่ที่แปลกคือของสิ่งนี้แข็งมาก จิกลงไปไม่ได้เลยเช่นนั้นก็คงจะไม่ใช่กระเทียมจริงๆ"ให้ข้าดูหน่อย" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นฟู่จาวหนิงส่งถุงมือคู่หนึ่งให้เขาสวมก่อนแล้วค่อยหยิบตอนที่เซียวหลันยวนกำลังค้นคว้า "กลีบกระเทียม" นั่น นางก็หยิบกล่องขึ้นมาศึกษาดู และพบว่าชั้นดินโคลนที่อยู่ในนั้นก็พิเศษอยู่ น่าจะไม่ใช่ดินธรรมดา แต่เป็นดินดำผสมเศษไม้ ยังไม่รู้ว่าเป็นไม้อะไร ดมแล้วมีกลิ่นยาชนิดหนึ่งอยู่ฟู่จาวหนิงคิดจะนำของพวกนี้ส่งเข้าไปตรวจส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2131
ของวางลงตรงหน้าฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนห่อไว้ด้วยผ้าดำ ถูกย้อมจนแดงก่ำ เลือดแห้งไปแล้ว น่าจะถูกซ่อนมาหลายต่อหลายที่ ดังนั้นจึงเปื้อนไปด้วยฝุ่นกับเศษหญ้าท้ายสุดยังถูกโยนลงไปในหุบเขาลึกอีก ไม่รู้ว่าของด้านในแตกหักหรือเปียกชื้นได้หรือเปล่า"ข้าจะเปิดดู"ฟู่จาวหนิงห้ามเซียวหลันยวนไว้ ตนเองลงมือเองถ้าเผื่อด้านในมีพิษ นางยังพอป้องกันไว้ได้เซียวหลันยวนมองนางอย่างจนใจ เขาเป็นชายหนุ่ม แล้วยังเป็นชายหนุ่มที่วิชายุทธ์สูงส่งด้วย จาวหนิงกลับคิดจะปกป้องเขา เรื่องแบบนี้เขายังอยากจะทำเองอยู่เขามายืนข้างนาง ถ้ามีอะไรผิดปกติ ก็สามารถดึงนางฉากหลบมาได้ทันทีฟู่จาวหนิงเปิดผ้าชั้นนอกออก ด้านในยังมีอีกชั้นเหมือนจะเป็นผ้าเคลือบน้ำมัน กันน้ำได้ด้วยพอเปิดผ้าเคลือบน้ำมันชั้นนี้ออก ด้านในเป็นกล่องขนาดฝ่ามือใบหนึ่ง แต่ทั้งกล่องถูกเทียนเคลือบเอาไว้หนาเทียนเคลือบชั้นนั้นส่งกลิ่นประหลาดออกมา ไม่แรงมาก แต่ประสาทรับกลิ่นของทั้งสองคนเฉียบคมมาก ดังนั้นจึงได้กลิ่นกันทั้งคู่เซียวหลันยวนจะพาฟู่จาวหนิงถอยออกมาทันที แต่กลับเห็นฟู่จาวหนิงแหงนหน้ามองเขา จากนั้นก็ชี้ที่ตนเองนางสวมหน้ากากปิดปากอยู่มีหน้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2130
การตรวจครั้งนี้ของฟู่จาวหนิง ยังตรวจพบปัญหานิดหน่อยปราณของเขาสับสน"คนเมื่อคืนนี้ วิชายุทธ์ไม่ได้แย่กว่าท่านหรือ?"เขาน่าจะเพราะเมื่อวานใช้กำลังภายในไปเต็มที่ เลยทำให้เลือดลมไหลย้อนกลับ ตอนนี้อัตราการเต้นหัวใจกับความดันเลือดไม่ปกตินี่ต้องขอบคุณที่ฟู่จาวหนิงหลายปีนี้ มีความเข้าใจเรื่องวรยุทธ์อยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นก็คงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอะไรไปเซียวหลันยวนมีสีหน้าภูมิใจ "จะเป็นไปได้อย่างไร? สู้ข้าไม่ได้ เขาถึงหนีไปแล้วน่ะสิ"วิชายุทธ์ของซือมิ่งอู๋เก่งกาจมากจริงๆ แต่ก็ยังเทียบเขาไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายอาจจะใช้วิชาชั่วร้ายบางอย่างยกระดับกำลังภายในด้วย จึงไม่กล้าพัวพันนานนัก ไม่เช่นนั้นคงยากจะทนรับไหวเซียวหลันยวนน่าจะรู้จุดอ่อนของอีกฝ่ายอยู่ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะปล่อยวางไป๋หู่ไม่ได้ เขาคงเล่นงานอีกฝ่ายจนพิการไปแล้ว"ใช่ลัทธิเทพทำลายล้างไหม?""อืม""ลัทธิเทพทำลายล้างคิดจะทำอะไรกันแน่?" ความเกลียดชังต่อลัทธิเทพทำลายล้างของฟู่จาวหนิงยิ่งลึกลงไปอีกพอควร สักวันต้องจัดการไอ้ลัทธิบ้าบอนี่ให้ได้!"พวกเขายังจะทำอะไรได้อีกล่ะ? คงเบื่อจะเป็นลัทธิชั่วแล้ว แต่ก่อนถูกฝ่ายธรรมะ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2129
เดิมทีในอกมีคนพิงอยู่มาตลอด จู่ๆ คนลุกออกมา บนตัวเบาไป เซียวหลันยวนต้องรู้สึกอยู่แล้วแต่ว่า ในสมองเซียวหลันยวนก็อดคิดไปถึงตอนก่อนที่จะหลับไม่ได้ ไม่รู้จริงๆ ว่าจะถามฟู่จาวหนิงดีไหม ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ลงจากรถม้าทันที แต่ยังหลับตาปรับสมาธิต่อไปไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงฟู่จาวหนิงล้างหน้าแปรงฟันเซียวหลันยวนลืมตาขึ้นนี่จะใช่ "คิดจะปกปิดแต่กลับมีพิรุธแทนหรือเปล่านะ?"ในใจเซียวหลันยวนสงสัยหนักมากฟู่จาวหนิงถ้าไม่ล้างหน้าแปรงฟันล่ะก็ เขาอาจจะไม่หาเหตุผลนี้มากล่อมตนเอง แต่นางตอนนี้ไปล้างหน้าแปรงฟันเขาก็เหมือนไม่มีทางเลือกที่ต้องสงสัยอันที่จริงผ่านไปแล้วคืนหนึ่ง ฟู่จาวหนิงจะล้างหน้าแปรงฟันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่แปลกคือในสถานการณ์พิเศษตอนนี้ นางกลับเอาเรื่องล้างหน้าแปรงฟันมาวางไว้ในเรื่องที่สำคัญเสียอย่างนั้นอย่างเช่นว่า เดิมทีนางควรจะถามว่าเมื่อคืนนี้มีใครลอบมาโจมตีไหม นางนอนไปนานแค่ไหน เขาพูดอะไรขึ้นบ้าง เมื่อคืนนี้ยังมีใครมาบ้างไหมเป็นต้นไม่ถามสถานการณ์แต่กลับไปล้างหน้าแปรงฟัน จากความเข้าใจต่อตัวนางของเซียวหลันยวน นี่มันแปลกอยู่หน่อยๆรอฟู่จาวหนิงล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ"หนิงหน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2128
กระท่อมไม้นี้บางทีอาจจะเป็นของพวกนักล่าสัตว์แต่ก่อนเหลือทิ้งไว้ ใช้เป็นแค่ที่หลบฝนหลบหิมะค้างแรมเท่านั้นเหล่าองครักษ์ไปตัดไม้ จัดการปะซ่อมส่วนที่ทรุดโทรมของมัน เสริมความแข็งแรงไม้กระดานด้านใน ปูด้วยเสื้อนอกไว้ แล้วจึงแบกไป๋หู่ขึ้นไปชิงอีนำรถม้าที่จอดอยู่ด้านนอกเข้ามา เซียวหลันยวนพาฟู่จาวหนิงไปพักบนรถม้าวัดเก่าทางนั้นยังไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง แต่ว่าร่างกายไป๋หู่ตอนนี้ทนการเร่งเดินทางไม่ได้ กระทั่งฟู่จาวหนิงเองก็ยังเหนื่อยจัดๆ เซียวหลันยวนต้องไม่อยากให้นางเหนื่อยอีกอยู่แล้วบนรถม้าเขา ฟู่จาวหนิงพิงหมอนอยู่ในอ้อมกอดเขา หลับลึกเซียวหลันยวนก้มหน้ามองนาง มองไปมองมาก็เหมือนเห็นว่าริมฝีปากนางมีสะเก็ดขาวอะไรอยู่เขายื่นนิ้วไปหนีบเบาๆ แต่มันเป็นเกล็ดเล็กๆ เหมือนทรายเท่านั้น ทว่าพริบตาตอนที่เขากำลังจะทิ้งไป จู่ๆ ก็เกิดความคิดประหลาดขึ้น นำมาลองดมดูนิ้วของเขาตอนที่จับเจ้าเศษชิ้นนี้ขึ้นมาก็สัมผัสโดนปากนางด้วยตอนนี้พอดม เขากลับได้กลิ่นหอมหวานเซียวหลันยวนงงงันพวกเขาก่อนหน้านี้ที่เร่งเดินทาง ไม่มีเวลาได้กินพวกของว่างอะไรเลยและเมื่อคืนก็ไม่มีเวลากินเดิมทีเขาก็เป็นห่วงฟ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2127
ฟู่จาวหนิงนั่งลงบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงมือของนางสั่นระริกแต่ว่า พอมองเครื่องตรวจจับชีพจรแล้ว ในของนางในที่สุดก็กลับมาอยู่ที่เดิมได้เสียทีนางช่วยชีวิตไป๋หู่ไว้ได้แล้วนางกระพริบตาปริบ คลายความเมื่อยล้าของดวงตา น้ำตาไหลออกมา นางไม่ได้ร้องไห้ แค่ใช้สายตามากเกินไป น้ำตาจึงไหลออกมาจากภาวะของร่างกายตอนนี้นางรู้สึกโชคดีมากที่ตนเองก่อนหน้านี้ให้ยารักษาชีวิตไป๋หู่เอาไว้ยิ่งไปกว่านั้นไป๋หู่ก็กินได้ทันพอดีถ้าหากไม่มียาคุ้นครองหัวใจนี่ไว้ ไป๋หู่คงทนมาไม่ถึงการช่วยเหลือครั้งนี้คนที่ทำร้ายเขาเดิมทีก็ไม่คิดจะไว้ชีวิตเขาอยู่แล้ว อีกฝ่ายน่าจะมั่นใจว่ารักษาไม่ได้แน่นอนนางถอดถุงมือออก โยนทิ้งไปในเครื่องจัดการขยะอัตโนมัติ พยุงตัวลุกขึ้นยืน ออกไปล้างมือให้สะอาดก่อนพอล้างมือเสร็จนางจึงเพิ่งนึกออกม ตามหลักการแล้วนางตอนนี้ไม่ควรล้างมือแต่ก็ล้างไปแล้วนี่นะใช้พลังงานเยอะเกินไป ฟู่จาวหนิงจำใจต้องแีดยาบำรุงให้ตัวเองเข็มหนึ่ง จากนั้นก็กินขนมปังดื่มนมแต่ตอนนี้นางก็จำไว้ว่าต้องล้างปาก ไม่งั้นด้วยความเฉียบคมกับความละเอียดของเซียวหลันยวน ตอนที่นางพูดอาจจะได้กลิ่นนมกับขนมพังก็ได้ถ้าไม่กินอะไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2126
ไป๋หู่ยังมีลมหายใจ ตราบใดที่ยังจับชีพจรหัวใจได้ นางจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดการผ่าตัดนี้ ทำไปถึงสามชั่วยามฟ้าสว่างแล้วยามเช้าในป่าภูเขาปกคลุมไปด้วยหมอก ทำให้สีสันในป่ายิ่งครึ้มเย็นขึ้นไปอีก ดูแล้วน่ากลัวเหมือนมีผีอย่างไรอย่างนั้นคนทั้งหมดยังคงคุ้มกันอยู่ที่เดิมพวกเขาไม่คิดว่าผ่านไปแล้วคืนหนึ่ง ฟู่จาวหนิงทางนั้นยังไม่มีเสียงอะไรเลย เงียบสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่อย่างไรอย่างนั้นแต่ท่านอ๋องกับพระชายาไม่มีคำสั่ง พวกเขาใครก็ห้ามขยับทั้งสิ้นเสี่ยวเยว่กัดริมฝีปากที่แห้งผาก ข่มความบุ่มบ่ามจะเข้าไปไว้ มองไปทางเซียวหลันยวนที่ไม่ห่างออกไปนัก"ท่านอ๋อง คุณหนูไม่ได้ดื่มน้ำเลย"นางไม่ได้อยากเข้าไปดูอะไร แต่เป็นห่วงว่าฟู่จาวหนิงยังไม่ได้ดื่มน้ำ ไม่ได้พัก จะทนไม่ไหวเอานางคิดว่าตนเองช่วยอะไรไม่ได้เลย รู้สึกผิดมากถามเซียวหลันยวนไปเช่นนี้ เพราะอยากถามเขาว่า จะหาวิธีส่งน้ำไปให้คุณหนูหน่อยได้ไหมเซียวหลันยวนเองก็ยืนคุ้มกันอยู่ใต้ต้นไม้เหมือนพวกเขา ไม่ได้หลับตาลงเลยพอได้ยินคำนี้ของเสี่ยวเยว่ เขาก็ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง บอกว่า "นางยังไม่เรียก ก็ห้ามเข้าไป"อันที่จริง เซียวหลันยวนรู้สึกว่าใจของตนเอง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2125
เสี่ยวเยว่พอได้ยินคำของสืออี ก็วิ่งตรงมาข้างกายไป๋หู่ทันที ยื่นสอบลมหายใจเขามือนางสั่นระริกขึ้นมา หันหน้ามองฟู่จาวหนิง เสียงมีแววสะอื้น "คุณหนู"นางกับไป๋หู่ล้วนมาจากตระกูลเสิ่นที่ต้าชื่อ จึงรู้สึกว่าสนิทกันอยู่พอควรตอนนี้พอเห็นบาดแผลบนตัวไป๋หู่ ใจของนางก็เหมือนถูกฉีกกระชากเสื้อผ้าบนตัวไป๋หู่ถูกกรีดออกหลายรอย ล้วนถูกเลือดย้อมจนแดงฉาน ดูเหมือนมนุษย์เลือดไปเลยจริงๆบาดแผลบนตัวเขา แต่ละแผลล้วนสยดสยองไม่ว่าจะลมหายใจ หรือว่าชีพจร ก็ล้วนไม่มีแล้วทุกคนก้มหน้าลงต่ำ กำหมัดแน่นไป๋หู่กับพวกเขาเป็นพี่น้องกันมานานขนาดนี้ พวกเขาล้วนเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้ไป๋หู่โชกไปด้วยเลือด นอนไม่หายใจอยู่ตรงนี้ พวกเขาเจ็บปวดอย่างมากเซียวหลันยวนยืนอยู่ข้างๆ สายตาเย็นลงมาแล้วซือมิ่งอู๋เขายื่นมือไปกอดฟู่จาวหนิง แต่ฟู่จาวหนิงกลับรีบเดินไปข้างตัวไป๋หู่ คุกเข่าลงมา เข็มเงินในมือแทงเข้าไปที่ชีพจรหัวใจเขาอย่างรวดเร็ว"อายวน" มือของนางลงเข็มอย่างรวดเร็ว ร้องเรียกเซียวหลันยวนโดยไม่เงยหน้าขึ้น"เจ้าว่ามา"เซียวหลันยวนมองท่าทางนางแบบนี้ ในใจรู้สึกหนักอึ้งเศร้าโศก เขารู้สึกว่าฟู่จาวหนิงก็ไม่อาจ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2124
นี่คือข้อมูลล่าสุดเกี่ยวกับตงฉิง ที่เซียวหลันยวนได้ยินมาต้นเซียน เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน และไม่เคยเห็นบนหนังสือโบราณเกี่ยวกับตงฉิงนั่นเลยซือมิ่งอู๋พูดแบบนี้ อธิบายได้ว่าต่อให้ตงฉิงยังอยู่ ต้นเซียนนี้ก็ยังเป็นความลับแต่เขารู้ได้อย่างไรกัน?ไม่ว่าเขาจะรู้ได้อย่างไร เซียวหลันยวนก็ยังเกิดจิตสังหารกับเขาขึ้นมาแล้วตอนที่เขาคุกคามชีวิตของฟู่จาวหนิง ตอนที่เขาพูดถึงลูกของพวกเขาหลังจากนี้ซือมิ่งอู๋ ชีวิตก็ควรจะต้องทิ้งไว้ที่นี่"ถ้าเจ้ารับปาก..."ซือมิ่งอู๋ยังพูดไม่ทันจบ ร่างของเซียวหลันยวนก็รวดเร็วราวเงาไหล พุ่งเข้าโจมตีเขาพร้อมกับแรงลับที่น่ากลัวชั่วขณะหนึ่ง ต้นหญ็ารอบๆ ก็ถูกกดจนล้ม กิ่งไม้ล้วนโยกไหวขึ้นมา และมีต้นไม้เล็กๆ บางส่วนถูกพลังแรงรูปร่างกดดันจนเอนไปด้านหลังลืมกระพือขึ้นอย่างรุนแรงไร้เทียมทานเซียวหลันยวนพอโจมตี ก็ใช้กำลังภายในออกมาจนสุดกำลังแรงกดอากาศลดต่ำ ซือมิ่งอู๋กระทั่งรู้สึกหายใจไม่ออกแต่เขาก็สมกับเป็นคนที่เซียวหลันยวนมองเป็นคู่มือจริงๆ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ กลับมีปฏิกิริยาทันท่วงที อาวุธลับในมือยิงพุ่งไปทางเซียวหลันยวน ส่วนตัวเขากลับถอยออกไปอย่างรวดเร็วไม
บางทีคุณอาจจะชอบ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์58.3K viewsบุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง
หิมะที่ปลิดปลิว48.5K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน658.4K viewsบุปผาร้าย ใต้เงาแค้น
ชาไทยเย็น10.4K viewsดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก
เพลงมีนา2.8K viewsปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ
มู่โร่ว150.9K viewsสตรีแกร่ง หลินซูเหมย
หลงเวลา /จู้หมิง1.1K viewsโปรดอย่ารักนางร้าย
รอรีวัน2.4K views
