บทที่ 2215

ไทเฮาวันนี้ตอนตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่า

นางเหมือนจะสิ้นอายุขัยแล้ว

สองปีก่อนสุขภาพนางก็ย่ำแย่มาตลอด สองปีนี้มียาบำรุงหัวใจของฟู่จาวหนิง ทำให้นางผ่านวันคืนช่วงสองปีนี้มาได้อย่างมั่นคง

แต่สองสามวันนี้นางอันที่จริงนางฝันถึงเสด็จแม่ของเซียวหลันยวนอยู่บ่อยๆ

หญิงสาวที่งดงามเฉลียวฉลาดสง่างามคนนั้น ยิ้มแย้มในนางในความฝันตลอด ดวงตาคู่นั้นเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง

นางยังฝันถึงไท่ซ่างหวงด้วย แต่ไทซ่างหวงไม่ได้ปรากฏขึ้นพร้อมกับหญิงสาวคนนั้น

วันนี้หลังจากตื่นนอน ไทเฮาก็รู้สึกอย่างประหลาด ว่านางใกล้จะสิ้นอายุขัยแล้วจริงๆ

ความรู้สึกนี้ก็ไม่รู้จะพรรณนาอย่างไร รู้แค่ว่าตนเองใกล้แล้ว กำลังวังชาของนางกลับดีกว่าเมื่อวานวันก่อนพอควร แล้วยังกินอะไรได้เยอะอีกด้วย

พอจัดการคลังส่วนตัวของตัวเอง ก็แอบให้คนส่งออกจากวังไป นางจึงได้ยินเรื่องที่เกินขึ้นในจวนอ๋องเจวี้ยน จึงรีบตรมาหาจักรพรรดิ

ไทเอาคิดง่ายๆ ถือโอกาสตอนที่ยังมีลมหายใจ มาปกป้องเซียวหลันยวนอย่างเปิดเผยอีกสักครั้ง

นางคิดจะทำแบบนี้มานานแล้ว

"จาวหนิง เจ้าเองก็ไม่ต้องเตือนข้าแล้ว ข้ามองออกหมด องค์จักรพรรดินอายุยิ่งเยอะ ก็ยิ่งคิดปัญหาให้ง่ายลง"

ไทเฮาโ