บทที่ 60 ถูกโจมตี

ซ่งเหวินจิ้งรั้งรออยู่ที่เรือนของโม่ชิงเยว่จนดึกจนกระทั่งเห็นว่านางเริ่มง่วงแล้วเขาจึงได้ขอตัวกลับเรือนของตนเอง แม้ว่าในใจอยากจะรั้งอยู่ที่เรือนแห่งนี้กับนางใจแทบขาด แต่เมื่อคิดได้ว่าหากบีบบังคับนางมากเกินไปความเกลียดชังของนางที่มีต่อเขาอาจจะปะทุขึ้นมาอีก เขาจึงได้กำชับให้นางดูแลตนเองให้ดีแล้วจึงได้เดินกลับไปที่เรือนของตนเอง

“ดูแลบริเวณเรือนของฮูหยินและลูกๆ ของข้าให้ดี อย่าให้มีผู้ใดลักลอบเข้าไปบริเวณนั้นได้” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยกับลูกน้องของเขาด้วยสีหน้าจริงจังแล้วจึงได้เข้าไปพักผ่อนในเรือน

แม้ว่าจะหลับไปแล้วแต่เพราะการฝึกฝนมานานหลายปีแค่เพียงได้ยินเสียงที่ผิดแปลกไปเขาก็พลันลืมตาตื่นขึ้นมาในทันที แม้จะรู้ดีว่าการป้องกันอันแน่นหนาของลูกน้องของเขาจะทำให้ลูกๆ และโม่ชิงเยว่ปลอดภัย แต่ในใจของเขากลับไม่อาจจะวางใจได้อย่างแท้จริง สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือเปิดช่องโหว่ของเรือนแห่งนี้เอาไว้ ใช้ชีวิตของตนเองเป็นเหยื่อล่อให้นักฆ่ากลุ่มนั้นหลงเข้ามาติดกับ

“เคร้ง!” เสียงกระบี่ที่ซ่งเหวินจิ้งชักออกมากระทบกับกระบี่ที่แทงจ้วงลงมาดังก้องห้องอันเงียบสงบ ซ่งเหวินจิ้งรีบพลิกตัวหนีคมกระบี่ที่แทงลงมาอีกครั้ง นักฆ่าที่หลุดเข้ามาย่อมจะต้องเป็นยอดฝีมือเขารู้ดี อีกทั้งคนผู้นี้ยังเคยไล่ตอนเขาจนต้องหลบหนีคมกระบี่ลงไปในหุบเหว

ซ่งเหวินจิ้งกัดฟันกลิ้งไปบนพื้นทิ้งกระบี่ไปแล้วคว้าทวนยาวซึ่งเป็นอาวุธที่เหมาะมือมากที่สุดขึ้นมา เพลงทวนหลายชุดถูกใช้ต้านรับเพลงกระบี่ที่จู่โจมออกมาอย่างโหดเหี้ยม ใช้เวลาเพียงไม่นานก็เปลี่ยนจากต้านรับเป็นจู่โจม มือกระบี่ผู้นั้นตั้งใจว่าจะหลบหนีแต่กลับพบว่าด้านนอกมีกลิ่นอายการฆ่าฟันที่ไม่ใช่พวกของเขารออยู่ นักฆ่าผู้นั้นจึงตัดสินใจแล้วว่าเขาจะพลีชีพเพื่อภารกิจนี้เพียงแต่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างซ่งเหวินจิ้งกลับไม่ยอมให้เขาทำได้สำเร็จไม่เพียงปัดกระบี่ในมือของเขาออกยังกระแทกจนเขาเสียหลัก ใช้วิชาสะกดจุดทำให้เขาไม่อาจจะขยับตัวได้

“ท่านโหว!” จ้าวรุ่ยรีบเข้ามาในเรือนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“เจ้ามาทำไม แล้วลูกๆ ของข้าเล่า” คำถามของซ่งเหวินจิ้งทำให้จ้าวรุ่ยรีบเอ่ยตอบในทันที

"ยามนี้คุณหนูและซื่อจื่ออยู่ที่เรือนของฮูหยินแล้ว มีจ้าวหรงและคนอื่นๆ คอยคุ้มกันอย่างแน่นหนา ฮูหยินให้ข้านำยาขวดนี้มาให้แล้วฝากให้ข้าน้อยบอกกับท่านโหวว่า หากท่านเค้นความจริงจากคนเหล่านี้ไม่ได้ก็ให้ใช้ยาขวดนี้โรยไปตามบาดแผลของพวกเขา หากไม่มีบาดแผลก็ทำให้เป็นแผลเสียแล้วโรยลงไป ทำซ้ำๆ จนกว่าพวกจะยินยอมเปิดปากขอรับ" จ้าวหรงเอ่ยพลางยื่นขวดยาคุ้นตามาให้ ซ่งเหวินจิ้งรับยาขวดนั้นมาถือเอาไว้แล้วเดินไปชักกระบี่ของจ้าวรุ่ยตวัดปลายกระบี่กรีดผิวเนื้อของมือกระบี่ที่อยู่ตรงหน้าแล้วโรยผงยาขวดนั้นลงบนบาดแผลทันที

“อ๊าก" เสียงร้องของมือกระบี่ผู้นั้นดังลั่นไปทั้งจวน ซ่งเหวินจิ้งที่เคยลิ้มรสผงยาขวดนี้มาก่อนแล้วย่อมจะรู้ดีว่านักฆ่าผู้นั้นได้รับความทรมานมากเพียงใด เขาจึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงข่มขู่

"หากข้าเดาไม่ผิดฮูหยินของข้าคงจะยังมียาเช่นนี้อยู่อีกมาก อีกทั้งยาเหล่านั้นน่าจะมีพิษที่ทำให้เจ็บปวดมากกว่านี้อีกหลายเท่า หากเจ้าไม่อยากจะทรมานก็จงไปกับข้าแล้วบอกกับเจ้ากรมอาญาว่าไหวกั๋วกงและไหวกั๋วกงซื่อจื่อเป็นคนส่งเจ้ามา อย่า! อย่าได้คิดฆ่าตัวตายเชียว ยามนี้ข้าจดจำเจ้าได้แล้วย่อมจะสืบได้ไม่ยากว่าเจ้าซุกซ่อนตัวอยู่ที่ใด มีผู้ใดบ้างที่เจ้าใกล้ชิดสนิทสนม หากเจ้าไม่ให้ความร่วมมือกับข้ารับรองได้เลยว่าคนเหล่านั้นจะต้องถูกข้าทรมานจนตายแน่" เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้นักฆ่าผู้นั้นก็ส่ายหน้า

“แค่ข้าทำงานพลาด พวกเขาก็น่าจะต้องตายแล้วไม่หลงเหลือผู้ใดให้ท่านใช้ข่มขู่หรอก” เมื่อได้ยินเช่นนั้นซ่งเหวินจิ้งก็พลันหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วจ้องมองนักฆ่าผู้นั้นด้วยสายตาเย็นชา

"หากข้าสามารถช่วยพวกเขาออกมาได้เจ้าจะไปเป็นพยานให้ข้าใช่หรือไม่" เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้นักฆ่าผู้นั้นก็ส่ายหน้าแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงให้เห็นว่าเขาปลงตกแล้ว

"แค่ย้ายจากที่คุมขังหนึ่งมายังที่คุมขังอีกแห่งหนึ่ง ข้าคิดว่าให้พวกเขาตายเสียเถิดชีวิตนี้ถือว่าข้าทำผิดต่อพวกเขาก็แล้วกัน" คำพูดของนักฆ่าผู้นั้นทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า

"ข้าเป็นคนที่นับถือผู้มีฝีมือ หากเจ้ายินดีช่วยเหลือข้า ข้าก็พร้อมจะดูและเจ้าและครอบครัวให้ดี ที่สำคัญคนเช่นข้าไม่จำเป็นต้องส่งเจ้าไปฆ่าผู้ใด เพราะข้าชอบลงมือเองมากกว่า" คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้นักฆ่าผู้นั้นจ้องมองเขาอย่างชั่งใจ แต่บรรดานักฆ่าที่มากับเขารีบเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“ข้ายินดี! ข้ายินดีเป็นพยานให้ท่านขอแค่เพียงท่านช่วยเหลือครอบครัวของข้าออกจากเงื้อมมือของไหวกั๋วกง ข้าก็พร้อมจะเป็นวัวเป็นม้าให้ท่าน” เมื่อนักฆ่าผู้นั้นเอ่ยเช่นนี้นักฆ่าคนอื่นก็เอ่ยสนับสนุนคำพูดของเขา

“อืม เช่นนั้นให้ข้าช่วยคนออกมาได้ก่อนก็แล้วกัน” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางโบกมือส่งสัญญาณให้คนของเขาพาตัวนักฆ่าเหล่านี้ออกไป

“ขังพวกเขาไว้ในสถานที่ที่ข้าจัดเตรียมเอาไว้ส่งคนคุ้มกันให้แน่นหนา ส่วนเจ้าไปบอกฮูหยินให้ข้าที บอกกับนางว่าข้าต้องออกไปข้างนอกให้นางระมัดระวังตัวให้ดีอีกสักครู่ข้าจะกลับมา แบ่งคนมากับข้าสักสี่คนที่เหลือคุ้มกันจวนให้ดี” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้คนของเขาก็รับคำสั่งแล้วแยกย้ายกันไปทำงาน ส่วนเขาก็พาคนติดตามออกจากจวนตรงไปยังสถานที่จวนไหวกั๋วกงใช้กักขังครอบครัวของนักฆ่ากลุ่มนั้น

ซ่งเหวินจิ้งและคนของเขาแค่เพียงสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ใช้ผ้าปิดหน้าผืนใหญ่แล้วบุกโจมตีเข้าไปช่วยเหลือคนกลุ่มหนึ่งออกมา แน่นอนว่าสิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือเขาคิดว่าจะเข้าไปช่วยเหลือคนแค่เพียงไม่กี่คน แต่คนที่เขาต้องพาออกมาด้วยเป็นคนกลุ่มหนึ่งที่มีทั้งเด็กสตรีและคนชรา ดังนั้นการช่วยเหลือคนกลุ่มนี้ออกมาจึงสิ้นเปลืองกำลังมิใช่น้อยเพื่อช่วยคนออกมาได้แล้วเขาก็รีบสั่งให้คนควบคุมตัวนักฆ่าที่จับได้ไปที่กรมอาญาในทันที

“พวกเจ้าว่าอย่างไรสถานที่กักขังคนของจวนเราถูกบุกปล้นเช่นนั้นหรือ” ไหวกั๋วกงที่กำลังรอฟังข่าวจากจวนโหวพอได้ยินว่าสถานที่กักขังคนของตนเองถูกโจมตีก็พลันรู้สึกหัวเสียในทันที

“ส่งคนไปที่กรมอาญา เช้าวันพรุ่งนี้นักฆ่าเหล่านั้นจะต้องถูกส่งตัวไปที่กรมอาญาแน่” เหยียนเซียวผู้เป็นซื่อจื่อของจวนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขามองไหวกั๋วกงครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยออกมา

“ข้าบอกท่านแล้วว่าซ่งเหวินจิ้งไม่ใช่คนที่จะกำจัดได้ง่ายๆ ขนาดถูกต้อนจนไร้ซึ่งหนทางหนี เขายังกล้าเลือกที่จะกระโดดลงเหวไป ดังนั้นการกลับมาคราวนี้เขาจะต้องระมัดระวังตัวมากขึ้นแน่ ดังนั้นท่านพ่อคิดผิดแล้วที่ลงมือกับเขาในตอนนี้”

“ไม่ลงมือตอนนี้จะให้ข้าลงมือตอนไหน ฆ่าล้างครัวไปให้หมดได้ยิ่งดี โดยเฉพาะนางจิ้งจอกในจวนของเขาผู้นั้น เหยียนเซียวเจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ความคิดของเจ้า ข้าขอบอกเอาไว้เลยว่าตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่เจ้าอย่าได้คิดนำนางเข้าจวน” เมื่อไหวกั๋วกงเอ่ยจบก็สบถออกมาอีกหลายครั้งแล้วเดินไปเดินมาด้วยความกังวลใจส่วนเหยียนเซียวก็ทำแค่เพียงจ้องมองบิดาของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา