บทที่ 59 หญ้ารางเดิม

อยู่เมืองหลวงหลายวันเข้าความสัมพันธ์กับลูกๆ ก็เริ่มจะดีขึ้นเรื่อยๆ ส่วนความสัมพันธ์กับโม่ชิงเยว่นั้นยังคงเป็นแบบค่อยเป็นค่อยไป ทางด้านวังหลวงหลังจากที่เขาเข้าวังไปแล้วเปิดเผยบาดแผลฉกรรจ์บนแผ่นหลังให้ฝ่าบาททรงทอดพระเนตร เขาก็ได้รับพระราชอนุญาตให้พักผ่อนอยู่ที่จวนได้เขาจึงได้ใช้ช่วงเวลานี้พักผ่อนฟื้นฟูร่างกายให้เต็มที่ ก่อนหน้านี้เพราะบาดแผลยังไม่สมานดีแต่เขาก็ยังฝืนร่างกายไปป่วนกองทัพของฉินอ๋อง ทำให้บาดแผลที่ควรจะหายดีฉีกขาดและมีอาการบาดเจ็บเรื้อรังมาจนถึงยามนี้

แม้ว่าจะได้รับการดูแลจากหมอเทวดาอย่างเมิ่งเส้าชิงและได้รับยาชั้นดีจากโม่ชิงเยว่แต่บาดแผลของเขาก็ยังคงไม่หายดี เมิ่งเส้าชิงแนะนำว่าให้เขาพักผ่อนให้มากเขาเองก็พยายามเป็นคนป่วยที่ดี นอกจากช่วงเวลาที่เขาใช้ไปกับการเอาอกเอาใจลูกและภรรยา ส่วนใหญ่เขาก็จะใช้เวลาไปกับการนอนหลับพักผ่อน

“ท่านโหว องค์ชายรองทรงส่งข่าวมาว่านักฆ่าของจวนไหวกั๋วกงเริ่มจะทนรออยู่ด้านนอกไม่ไหวแล้ว คาดว่าอีกวันสองวันนี้พวกเขาน่าจะบุกเข้ามาในจวนแน่” จ้าวหรงเอ่ยรายงานเจ้านายด้วยสีหน้าอึมครึม ซ่งเหวินจิ้งแค่เพียงแค่นเสียงหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยกับคนของเขาด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม

“เช่นนั้นก็ปล่อยให้เข้ามา เพียงแต่พวกเจ้าต้องต้อนพวกมันให้ไปในสถานที่ที่ห่างไกลจากฮูหยินและลูกๆ ของข้า ถึงเวลาแล้วที่ข้าสมควรจะต้องไล่ต้อนพวกมันให้จนมุมเสียที” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้จ้าวรุ่ยก็เอ่ยถามเสียงเบา

“เรื่องนี้พวกข้าต้องรายงานฮูหยินหรือไม่” คำถามของจ้าวรุ่ยทำให้จ้าวหรงส่งสายตาตำหนิไปให้เขาแล้วจึงได้เอ่ยออกมาอย่างคนที่รับรู้สถานการณ์ได้ดี

“เรื่องนี้ย่อมจะต้องรายงานอยู่แล้ว เพียงแต่ท่านโหวจะให้พวกข้ารายงานหรือว่าท่านโหวจะเป็นคนรายงานเรื่องนี้ให้ฮูหยินทราบขอรับ” คำถามของจ้าวหรงทำให้ซ่งเหวินจิ้งพยักหน้าออกมาแล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่ถือสา

“แน่นอนว่าย่อมจะต้องบอกนาง นางจะได้ระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น อย่าลืมเรื่องความปลอดภัยของลูกๆ ของข้าด้วยเล่า” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้ทั้งจ้าวรุ่ยและจ้าวหลงต่างก็ขานรับคำสั่งแล้วรีบออกไปจัดการทุกอย่างเพื่อเตรียมตัวรับมือนักฆ่าที่กำลังจะบุกเข้ามาในทันที ส่วนซ่งเหวินจิ้งเองก็ไม่รอช้ารีบเดินไปหาโม่ชิงเยว่เพื่อจะได้แจ้งให้นางรับทราบเอาไว้

“ท่านบอกว่าจวนไหวกั๋วกงคิดจะส่งคนบุกเข้ามาฆ่าข้าเช่นนั้นหรือ เหตุใดพวกเขาจึงได้คิดจะทำเช่นนั้นในเมื่อยามนี้ท่านก็กลับมาแล้ว” โม่ชิงเยว่เอ่ยถามเพื่อความแน่ใจยามนี้นางและเขาอยู่ด้วยกันลำพังเพียงสองคนดังนั้นนางจึงได้กล้าถามเขาออกมาตามตรง

“เดิมทีก่อนหน้านี้พวกเขาเคยตั้งใจส่งคนมาฆ่าเจ้า แต่เพราะเจ้าไม่ได้ออกจากจวนอีกทั้งคนของข้าที่คุ้มกันอยู่ด้านนอกก็คอยขัดขวางเอาไว้ทำให้คนของจวนไหวกั๋วกงลงมือกับเจ้าไม่ได้ ยามนี้ข้ากลับมาแล้วก็จริง แต่ทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าข้ากำลังได้รับบาดเจ็บอยู่ ตอนที่ข้าขี่ม้าเข้าเมืองมาทุกคนต่างรับรู้กันทั่วว่าข้ารีบกลับมาเพียงลำพังไร้กองกำลังติดตาม อีกทั้งคนในจวนไหวกั๋วกงก็รู้ดีว่าข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อนดังนั้น การที่พวกเขาคิดจะลงมือกับพวกเราช่วงนี้ย่อมจะเป็นเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมมากที่สุด” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ส่ายหน้า

“หากจวนโหวของพวกเราถูกโจมตี พวกเขาคิดว่าฝ่าบาทจะไม่สืบเสาะหาคนอยู่เบื้องหลังหรือ”

“ยามนี้ข้างกายของฝ่าบาทคือเหยียนเซียว ส่วนคนข้างหมอนก็คือเหยียนกุ้ยเหริน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้กลัวเกรงความหวาดระแวงของฝ่าบาท” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่ร้องเฮอะ! ออกมา

“โคแก่กินหญ้าอ่อน หลงใหลเด็กสาวอายุคราวลูก ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมจึงเอาแต่หวาดระแวงและกลัวคนจะแย่งชิงราชบัลลังก์ที่แท้ก็เพราะรู้ดีว่าตนเองมีศีลธรรมในใจน้อยนั่นเอง” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า

“เจ้าอย่าได้เอ่ยเช่นนี้ต่อหน้าผู้อื่นเชียว โคแก่ที่เจ้าเอ่ยถึงไม่ใช่คนที่จะปล่อยผ่านคนที่กล้าเอ่ยวาจาล่วงเกินได้” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“ข้ารู้น่า ข้ามีความกล้าก็แค่เฉพาะในยามที่อยู่กับท่านเพียงเท่านั้นแหละ” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็รีบฉวยโอกาสทำตัวใกล้ชิดกับนางในทันที

“ข้ารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่เจ้าเห็นข้าเป็นคนกันเองเช่นนี้ เอาไว้คราวหน้าหากเจ้าอยากจะพูดถึงโคแก่ที่อยู่ในวังก็สามารถพูดกับข้าได้ตามสบายเลยนะ” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่มองเขาด้วยสายตาที่แสดงถึงความรังเกียจอย่างไม่คิดจะปิดบัง

“ทำไมข้ารู้สึกว่ายิ่งอยู่ด้วยกันนานวันเข้าท่านก็ยิ่งมีความหน้าหนามากขึ้นเรื่อยๆ” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้เขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วถือวิสาสะดึงนางเข้าไปโอบกอดเอาไว้

“เพราะเมื่อก่อนข้าหน้าบางไปหน่อย เลยทำให้เจ้าไม่เข้าใจความรู้สึกของข้า ยามนี้ข้าก็เลยคิดว่าควรจะแสดงให้เจ้าเห็นความจริงใจของข้าอย่างเต็มที่” เขาเอ่ยพลางก้มใบหน้าของตนเองลงไปแนบชิดกับใบหน้าของนาง

“ปล่อย!” โม่ชิงเยว่เอยพลางเบี่ยงใบหน้าของตนเองหนีริมฝีปากของเขาที่แนบลงมา ทำให้ริมฝีปากของเขาแนบลงไปที่ใบหูของนางแทน ความเปียกชื้นที่ใบหูไม่ได้น่ารังเกียจอย่างที่นางคิดเอาไว้ แต่กลับมีความรู้สึกอุ่นร้อนบริเวณที่ริมฝีปากของเขาแนบลงไปแทน

“ซ่งเหวินจิ้ง ท่านอย่ามาทำรุ่มร่ามกับข้านะ” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองทำให้เขาจำต้องยอมปล่อยมือด้วยเกรงว่านางอาจจะขุ่นเคืองในตัวเขามากไปกว่านี้และคราวหน้าเขาอาจจะไม่ได้มีโอกาสได้เข้าใกล้นางอีก

“ข้าก็แค่อยากจะหาความชื่นอกชื่นใจก่อนที่จะต้องลงมือกำจัดคนเพียงเท่านั้น แต่ในเมื่อทำให้เจ้าไม่พอใจก็ช่างเถิด” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ รินน้ำชาให้นางและตนเองคนละถ้วยแล้วจึงได้ผายมือเชื้อเชิญให้นางมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ ซึ่งนางก็ไม่ได้ปฏิเสธแถมหลังจากที่นั่งลงบนเก้าอี้แล้วนางยังยกถ้วยชาที่เขารินให้ขึ้นมาจิบเพื่อดับความร้อนรุ่มที่หมุนวนอยู่ในอกอีกด้วย

“บาดแผลของท่านยังไม่หายดี ลูกน้องของท่านมีฝีมือมากถึงขนาดนั้น ไม่เห็นว่าท่านจะมีความจำเป็นที่จะต้องออกหน้าไปจัดการคนร้ายด้วยตนเองเลย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พลันส่ายหน้า

“ครั้งนี้ข้าต้องออกโรงด้วยตนเอง ข้าอยากให้พวกเขารู้ว่าข้าไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยให้ผู้อื่นเล็ดลอดเข้ามารังแกเจ้าและลูกๆ ของพวกเราได้” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่หันไปจ้องมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันซึ่งเขาก็รีบแก้ตัวในทันที

“ก่อนหน้านี้ข้าโง่ไปหน่อย เอาเป็นว่าหลังจากนี้ข้าจะไม่ยอมให้มีผู้ใดมารังแกเจ้าและลูกของเราอีกแล้ว” เขาเอ่ยกับนางด้วยสีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงจังและจริงใจทำให้โม่ชิงเยว่พลันยิ้มออกมาแล้วเอ่ยกับเขาเสียงเบา

“ข้าจะรอดูว่าท่านจะสามารถทำตามคำพูดเมื่อครู่นี้ของท่านได้หรือไม่”

“เจ้ารอดูได้เลย ต่อให้ต้องใช้ชีวิตของข้าเป็นเดิมพันข้าก็จะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าสามแม่ลูกถูกผู้อื่นรังแกได้อีกแล้ว” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้จิตใจของโม่ชิงเยว่เกิดความสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะรู้ดีว่าไม่ควรจะคาดหวังให้ผู้อื่นมาปกป้อง แต่นางก็ยังห้ามใจของตนเองไม่ได้อยู่ดี

‘ม้าที่ดีย่อมไม่กลับไปกินหญ้ารางเก่า ส่วนข้าคือม้าโง่ที่ยังคงหลงใหลแค่เพียงหญ้าในรางเดิม’ โม่ชิงเยว่ได้แต่ตำหนิตนเองอยู่ในใจแต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจจะห้ามใจที่มันกลับมาเต้นแรงอีกครั้งได้ อีกทั้งคราวนี้จะมีอานุภาพรุนแรงกว่าเมื่อก่อนเสียด้วยสิ

“หากคราวนี้ท่านทำตามคำพูดของตนเองไม่ได้ ต่อให้ท่านตายกลายเป็นศพไปแล้วข้าก็จะขุดศพของท่านขึ้นมาแล้วทำให้ท่านไม่เหลือแม้แต่เถ้ากระดูก” โม่ชิงเยว่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่ซ่งเหวินจิ้งกลับไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับถ้อยคำข่มขู่ของนางเลยสักนิดเพราะเขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าต่อจากนี้เขาจะไม่มีทางละทิ้งโม่ชิงเยว่และลูกๆ อย่างเด็ดขาด