ตอนที่ 5 วัตถุดิบชั้นเยี่ยม

“หลินเอ๋อร์” 

“จริงสิข้าก็ลืมถามไปเลยท่านเพิ่งกลับมาจากล่าสัตว์เหนื่อยมากหรือไม่เจ้าคะ”

“อะไรนะ” 

หลี่หงอี้ได้ยินที่นางถามถึงกับงุนงงไปทันที เขาเองก็ยังนึกสงสัยอยู่ว่าสตรีที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาผู้นี้คือหยวนจือหลินภรรยาตัวจริงของเขาหรือไม่ เหตุใดถึงได้ดูเปลี่ยนไปจากเดิมได้ถึงเพียงนี้

“ท่านพี่ ท่านพี่!”

“หืม? อะไรหรือ”

“เป็นอะไรไปเจ้าคะเมื่อครู่ข้าถามท่านว่าเหนื่อยมากหรือไม่”

“มะ ไม่เป็นอะไรข้าไม่เหนื่อยหรอกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป จะว่าไปข้าได้หมูป่ามาตัวหนึ่งด้วยนะแต่ว่าตอนที่เดินมาถึงประตูรั้วได้ยินเสียงเจ้าร้องขึ้นมาพอดีจึงโยนมันทิ้งเอาไว้ตรงนั้น ข้าจะรีบไปเอามาเดี๋ยวนี้”

“อะไรนะ! นี่ท่านกล้าทิ้งหมูป่าเอาไว้หน้าประตูได้อย่างไรกัน”

“ข้าขอโทษ ก็ข้าตกใจนึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้านี่นา”

“ท่านรีบไปเอาเข้ามาในบ้านเลยนะรู้หรือไม่ว่าหมูป่าไม่ใช่ของที่ใครจะล่ามาได้ง่ายๆ เกิดมีคนขโมยไปไม่เสียดายแย่หรือ”

“รู้แล้วๆ ไปเดี๋ยวล่ะ”

เขาพูดจบก็รีบเดินไปที่หน้าประตูรั้วด้วยความรวดเร็ว หยวนจือหลินเองก็รีบเดินตามหลังเขาไปติดๆ โดยมีเด็กๆ ทั้งสองเดินตามนางมาด้วย

หมูป่าที่หลี่หงอี้ล่ามาได้นั้นตัวใหญ่มากจริงๆ ช่างน่าทึ่งอะไรเช่นนี้ที่เขาสามารถล่าสัตว์ตัวใหญ่ๆ ได้ถึงเพียงนี้ เป็นแบบนี้บ้านของเราก็มีวัตถุดิบชั้นเยี่ยมติดครัวแบบไม่ต้องเสียเงินซื้อกันแล้ว

“ท่านล่าหมูป่าด้วยตัวเองเลยหรือเจ้าคะ”

“เมื่อวานข้าวางกับดักเอาไว้น่ะ พอเช้ามาได้ยินเสียงร้องเลยรีบไปดูก็เจอมันนอนนิ่งไปแล้ว"

"อย่างนั้นหรือเจ้าคะ"

"ใช่แล้วล่ะ ข้าเก็บผลส้มกับข้าวโพดมาให้เจ้าด้วยนะอยู่ในตะกร้านั่นอย่างไรล่ะ”

หลี่หงอี้กำลังจะลุกขึ้นไปหยิบตะกร้ามาให้นางแต่ก็ถูกหยวนจือหลินจับที่ไหล่ของเขาเอาไว้ก่อน

“ท่านนั่งตรงนี้แหล่ะข้าไปเอง”

“แต่ว่า”

หยวนจือหลินไม่ฟังที่เขาพูดนางรีบเดินไปหยิบเอาตะกร้าที่อยู่ห่างกันออกไปเพียงห้าหกก้าวเท่านั้น เมื่อหยิบขึ้นมาก็พบว่ามีผลส้มและผลท้ออยู่เกือบเต็มตะกร้า ข้าวโพดอีกราวๆ สิบฝักเห็นจะได้

“นี่ท่านไปเก็บข้าวโพดมาจากที่ไหนกันหรือเจ้าคะ”

“แถวๆ ชายป่าหลังหุบเขาน่ะที่ตรงนั้นมีเยอะเลยแต่ข้าเอามาไม่หมด”

“เช่นนั้นวันหลังท่านพาข้าไปด้วยได้หรือไม่ ข้าอยากนำมาทำอาหารให้เด็กๆ กินน่ะเจ้าค่ะ”

“ได้สิ แล้วหมูตัวนี้ล่ะเจ้าจะนำไปให้….”

“ให้ใครเจ้าคะ”

“จะให้ข้านำไปให้ใต้เท้าเจิ้งหรือไม่ เห็นวันก่อนเจ้าบอกว่าใต้เท้าเจิ้งอยากได้เนื้อหมู”

“เขาสั่งเอาไว้งั้นหรือ”

หลี่หงอี้ไม่ตอบเขามองหน้านางก่อนจะนิ่งเงียบไปจนหยวนจือหลินเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่เขาถามเช่นนั้นมันหมายความว่าอย่างไร เพราะความทรงจำที่นางนึกได้ก็มีเพียงแค่นิสัยเสียๆ ของหยวนจือหลินคนก่อนที่กระทำกับสามีและลูกน้อยเท่านั้นส่วนเรื่องอื่นนางยังคงนึกไม่ออกสักเรื่อง

‘ไม่สิใต้เท้าเจิ้งงั้นหรือ? ใต้เท้าเจิ้งผู้ดูแลหอโคมแดงผู้นั้นหรือไม่นะ หากว่าเป็นเขาจริงๆ แล้วล่ะก็ คนผู้นั้นก็คือคนที่ชักชวนให้นางทิ้งสามีไม่เอาไหนกับลูกๆ ของนางมาใช้ชีวิตเป็นฮูหยินรองกับเขาไม่ใช่หรือ’

“บ้าจริง!”

“อะไรหรือ”

“ไม่มีอะไรเจ้าคะท่านรีบจัดการกับเนื้อหมูตัวนี้แล้วนำไปขายแลกข้าวสารดีกว่านะเจ้าคะ ข้าวสารของบ้านเราจะหมดแล้ว”

“เอาอย่างงั้นหรือ”

“ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ” หยวนจือหลินตอบเขาเสียงแข็งทั้งยังจ้องมองผู้เป็นสามีจนหลี่หงอี้นิ่งอึ้งไปทันที

“เช่นนั้นก็ได้ข้าจะนำไปขายที่ตลาดเอง”

หลี่หงอี้พูดจบก็ยิ้มอย่างสดใสให้นาง เดิมเขาคิดว่าหยวนจือหลินจะให้นำหมูตัวนี้ไปให้ใต้เท้าผู้นั้นเสียอีก ที่ผ่านมาไม่ว่านางจะสั่งให้เขาทำสิ่งใดเขาก็ทำตามที่นางต้องการทุกอย่างไม่ว่านางจะนอกใจเขาไปเกี้ยวกับบุรุษคนอื่นอีกสักกี่ครั้งเขาก็ให้อภัยนางเสมอไม่รู้เพราะอะไรถึงไม่ยอมจดจำเสียที เพราะรักนางมากเช่นนั้นหรือ?

เมื่อหลี่หงอี้แล่เนื้อหมูเรียบร้อยก็แบ่งส่วนหนึ่งเอาไว้ให้นางทำอาหารส่วนที่เหลือเขาห่อด้วยใบตองแล้วนำใส่ตระกร้าแบกขึ้นสะพายหลังแล้วรีบเดินออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดีเพื่อไปขายที่ตลาดในหมู่บ้าน

หยวนจือหลินมองตามแผ่นหลังแกร่งนั้นไปจนลับสายตา นางยังคงคิดหาสาเหตุที่หยวนจือหลินคนก่อนคิดที่จะทอดทิ้งสามีที่ดีและลูกๆ ที่น่ารักได้ถึงเพียงนี้ไม่ออกเช่นกัน

“ท่านแม่ ท่านจะทำอะไรให้พวกข้ากินหรือเจ้าคะ”

“หลายอย่างเลยล่ะ พวกเจ้าเข้าไปนั่งรอข้างในก่อนเถอะนะ”

“เจ้าค่ะ / ขอรับ”

วันนี้นางทำผัดหมูใส่ไข่ไก่ที่เก็บมาจากมิติวิเศษและข้าวต้มหมู นางแล่เนื้อหมูบางส่วนมาย่างเพื่อเป็นอาหารว่างของเด็กๆ ส่วนที่เหลือก็ทำเป็นเนื้อแดดเดียวเพื่อเก็บไว้กินในวันต่อไป

เวลาล่วงเลยไปราวๆ หนึ่งชั่วยาม[1] หลี่หงอี้ก็กลับมาจากขายตลาด เขาแบกข้าวสารกลับมาด้วยหนึ่งกระสอบเมื่อได้กลิ่นอาหารที่หอมลอยออกมาจากห้องครัวก็ทำให้ท้องของเขาร้องจ๊อกๆ ออกมาทันที

“ท่านพี่กลับมาแล้วหรือ ไปอาบน้ำก่อนสิเจ้าคะจะได้มากินข้าวกัน”

“เจ้าทำอาหารพวกนี้เองเลยงั้นหรือ”

“ก็ใช่น่ะสิรีบไปเร็วเข้าดูท่าทางเด็กๆ จะหิวกันแล้ว”

“ไปเร็วเจ้าค่ะท่านพ่อ”

“รู้แล้วๆ”

หลี่หงอี้วางกระสอบข้าวเอาไว้ตรงด้านในห้องครัวแล้วรีบปลีกตัวเดินเข้าไปยังห้องนอนเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปอาบน้ำ

หยวนจือหลินวันนี้ทั้งวันนางทำความสะอาดบ้านแล้วก็มาทำอาหารเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ทันได้เตรียมเสื้อผ้าให้เขาก็รีบเดินแกมวิ่งตรงไปยังห้องนอนด้วยความรวดเร็ว ขณะที่เปิดประตูเข้าไปพลันสายตาของนางก็พบเข้ากับแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเขา

“ว๊าย!”

- - - - - - - - - -

[1] หนึ่งชั่วยาม = 2 ชั่วโมง