ตอนที่ 38 การเผชิญหน้ากับอดีต

ตอนที่ 38

การเผชิญหน้ากับอดีต

หลังจากที่ความเข้าใจระหว่างภาคินัยและปลายฝันลึกซึ้งยิ่งขึ้น และความรักของพวกเขาก็แข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ภาคินัยรู้ดีว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องเผชิญหน้ากับอดีตที่ฝังใจอย่างแท้จริง ไม่ใช่แค่การเปิดเผยเรื่องราวให้ปลายฝันรับรู้ แต่เป็นการกลับไปยืนอยู่ตรงหน้าความเจ็บปวดนั้นอีกครั้ง โดยมีปลายฝันอยู่เคียงข้างคอยเป็นกำลังใจ

ปมเรื่องการเสียชีวิตของรวินท์รยา (ที่จริงคือน้องสาวของเธอ) ยังคงเป็นแผลเป็นในใจของภาคินัย แม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว แต่มันก็ยังเป็นบาดแผลที่ทำให้เขากลัวการสูญเสีย กลัวความเจ้มปวด และกลัวที่จะผูกพันกับใครอย่างเต็มที่ การได้เปิดใจกับปลายฝันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก แต่เขาก็รู้ว่าการจะเยียวยาบาดแผลนี้ได้อย่างสมบูรณ์ เขาต้องกลับไปเผชิญหน้ากับต้นตอของมัน

วันหนึ่ง ภาคินัยตัดสินใจที่จะบอกปลายฝันถึงความตั้งใจของเขา

“ปายครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นขณะที่พวกเขากำลังทานอาหารเย็นด้วยกัน “ผมคิดว่าผมต้องกลับไปที่นั่นอีกครั้ง”

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นมองภาคินัยด้วยความสงสัย “ที่ไหนคะคุณภีม”

“ที่เกิดเหตุวันนั้น” ภาคินัยตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ผมต้องกลับไปที่นั่นอีกครั้ง เพื่อที่จะเผชิญหน้ากับอดีตของผม”

ปลายฝันเงียบไป เธอเข้าใจความรู้สึกของภาคินัยดี เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาเลย

“ปายจะไปกับคุณภีมนะคะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ปายจะอยู่เคียงข้างคุณภีมเสมอ”

ภาคินัยยิ้มให้ปลายฝัน เขารู้สึกขอบคุณมากที่มีปลายฝันอยู่เคียงข้างเสมอ

“ขอบคุณมากนะปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “คุณทำให้ผมเข้มแข็งขึ้นมากเลย”

ในวันถัดมา ภาคินัยและปลายฝันก็ออกเดินทางไปยังสถานที่เกิดเหตุ อุบัติเหตุร้ายแรงที่พรากคนที่ภาคินัยเคยเข้าใจว่าเป็นรวินท์รยาไปจากเขา ตลอดระยะทาง ภาคินัยเงียบขรึม ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียด แต่ปลายฝันก็กุมมือเขาไว้แน่น เพื่อส่งผ่านกำลังใจให้เขาเสมอ

เมื่อมาถึงที่เกิดเหตุ ซึ่งเป็นถนนสายหนึ่งที่ค่อนข้างเปลี่ยวและมีต้นไม้ขึ้นรกครึ้ม ภาคินัยก้าวลงจากรถช้าๆ สายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ บริเวณ ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นย้อนกลับมาในความทรงจำของเขาอย่างชัดเจน เสียงยางรถบดถนน เสียงชนที่ดังสนั่น และภาพรถที่พังยับเยิน ยังคงหลอกหลอนเขาไม่จางหาย

ปลายฝันเดินเข้าไปหาภาคินัย และกุมมือเขาไว้แน่น “คุณภีมคะ ปายอยู่ตรงนี้นะคะ”

ภาคินัยหันมามองปลายฝัน ดวงตาของเขาแดงก่ำไปด้วยความเจ็บปวด “ผมเห็นภาพพวกนั้นชัดเจนเลยปาย ผมยังจำได้ทุกอย่าง”

“ไม่เป็นไรนะคะคุณภีม” ปลายฝันปลอบใจ “คุณภีมไม่ได้อยู่คนเดียวนะคะ ปายอยู่ตรงนี้แล้ว”

ภาคินัยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ เขายืนอยู่ที่จุดเกิดเหตุอยู่นานหลายนาที ปล่อยให้ความทรงจำและความรู้สึกเจ็บปวดถาโถมเข้ามา

ปลายฝันไม่พูดอะไร เธอเพียงแค่ยืนอยู่ข้างๆ เขา กุมมือเขาไว้แน่น และคอยส่งผ่านกำลังใจให้เขาอย่างเงียบๆ

ในที่สุด ภาคินัยก็หันมามองปลายฝัน ใบหน้าของเขาแม้จะยังเศร้าหมอง แต่แววตาของเขากลับดูปลอดโปร่งขึ้นเล็กน้อย

“ผมคิดว่าผมพร้อมแล้วครับปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมพร้อมที่จะก้าวผ่านมันไป”

ปลายฝันยิ้มให้ภาคินัย เธอรู้สึกดีใจที่เห็นเขากล้าที่จะเผชิญหน้ากับอดีตของตัวเอง

จากนั้น ภาคินัยก็เดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่ใกล้กับจุดเกิดเหตุ เขาวางดอกไม้ช่อหนึ่งลงที่โคนต้นไม้ เพื่อเป็นการไว้อาลัยให้กับน้องสาวของรวินท์รยา และเป็นการบอกลาอดีตที่เจ็บปวดของเขา

การได้กลับมาเผชิญหน้ากับสถานที่เกิดเหตุอีกครั้ง และการได้บอกลาอดีตที่ฝังใจ ทำให้ภาคินัยรู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อยจากพันธนาการที่รัดตรึงเขามานานหลายปี ความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดที่เคยเป็นเหมือนเงาตามติดตัวเขามาโดยตลอด ก็เริ่มจางหายไปทีละน้อย

ภาคินัยกลับมาที่บ้านด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลายและสบายใจมากขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปลายฝันที่เห็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นของเขา ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

วันนั้น ภาคินัยพาปลายฝันไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารโปรดของพวกเขา บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม

“ผมรู้สึกดีขึ้นมากเลยนะปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เหมือนผมได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เลย”

ปลายฝันยิ้มตอบ “ปายดีใจด้วยนะคะคุณภีม”

“ขอบคุณมากนะปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผมเสมอ”

“ปายรักคุณภีมนะคะ” ปลายฝันบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ผมก็รักคุณนะปาย” ภาคินัยตอบ “รักมากที่สุดเลย”

ในขณะเดียวกัน ทิชาและรวินท์รยาที่เห็นว่าแผนการของพวกเธอกำลังล้มเหลว และภาคินัยกับปลายฝันก็ยังคงมีความสุขด้วยกัน ก็ยิ่งโกรธแค้นและพยายามหาทางที่จะทำลายความสุขของทั้งคู่ให้ได้อีกครั้ง

คุณหญิงรัญจวนที่เห็นท่าไม่ดี ก็พยายามที่จะห้ามทิชาอีกครั้ง

“ทิชา พอได้แล้วลูก” คุณหญิงรัญจวนเอ่ยขึ้น “เราปล่อยให้พวกเขาอยู่กันไปดีกว่านะ”

แต่ทิชาไม่ฟัง เธอถูกความแค้นครอบงำจนไม่สนใจสิ่งใดอีกแล้ว

“ไม่ค่ะแม่ ทิชาไม่ยอมหรอกค่ะ” ทิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ทิชาจะไม่ยอมให้ยัยนั่นมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของทิชาเด็ดขาด”

รวินท์รยาเองก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ภาคินัยเลือกปลายฝัน และพยายามหาทางที่จะทำร้ายปลายฝันให้ได้

“ฉันจะทำให้ยัยนั่นรู้ว่าการแย่งของของคนอื่นไปมันเป็นยังไง” รวินท์รยาพึมพำกับตัวเองด้วยความโกรธ

อย่างไรก็ตาม ภาคินัยและปลายฝันก็ไม่ได้สนใจการกระทำของทิชาและรวินท์รยาอีกต่อไปแล้ว พวกเขามุ่งเน้นไปที่การสร้างอนาคตด้วยกัน และเชื่อว่าความรักของพวกเขาจะสามารถเอาชนะทุกอุปสรรคได้

การได้เผชิญหน้ากับอดีตที่ฝังใจ ทำให้ภาคินัยกลายเป็นคนใหม่ เขากล้าที่จะเปิดใจมากขึ้น กล้าที่จะรักมากขึ้น และพร้อมที่จะก้าวเดินไปข้างหน้ากับปลายฝันอย่างมั่นคง

ภาคินัยและปลายฝันเริ่มวางแผนสำหรับงานแต่งงานอย่างจริงจัง พวกเขาเลือกสถานที่ จัดการเรื่องการ์ดเชิญ และเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสำหรับวันสำคัญที่จะมาถึง

ธามและน้ำหวานต่างก็ช่วยกันเตรียมงานแต่งงานอย่างเต็มที่ พวกเขารู้สึกดีใจที่เห็นเพื่อนสนิทของพวกเขากำลังจะมีความสุข

วันหนึ่ง ภาคินัยพาปลายฝันไปเลือกแหวนแต่งงานที่ร้านจิวเวลรี่ชื่อดัง ปลายฝันเลือกแหวนเพชรเม็ดเล็กๆ ที่เรียบง่าย แต่ภาคินัยกลับเลือกแหวนเพชรเม็ดใหญ่ที่ส่องประกายระยิบระยับ

“คุณภีมคะ แหวนวงนี้มันแพงไปไหมคะ” ปลายฝันถามด้วยความเกรงใจ

ภาคินัยยิ้ม “ไม่มีอะไรแพงเกินไปสำหรับคุณหรอกครับปาย”

เขาบรรจงสวมแหวนเพชรที่สวยงามลงบนนิ้วนางของปลายฝัน ปลายฝันมองแหวนที่นิ้วของเธอด้วยความสุข และยิ้มให้ภาคินัย

“ปายรักคุณภีมนะคะ” ปลายฝันบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ผมก็รักคุณนะปาย” ภาคินัยตอบ “รักมากที่สุดเลย”

ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันด้วยความรักและความสุข พวกเขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะถึงวันแต่งงาน

ในขณะเดียวกัน ทิชาและรวินท์รยาที่ยังคงไม่ยอมแพ้ ก็กำลังวางแผนการครั้งสุดท้ายที่จะทำลายงานแต่งงานของภาคินัยและปลายฝัน แต่ครั้งนี้ พวกเขาไม่ได้รู้เลยว่าภาคินัยและปลายฝันได้เรียนรู้จากบทเรียนที่ผ่านมาแล้ว และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น

เรื่องราวความรักของภาคินัยและปลายฝันกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดของอุปสรรค และเริ่มต้นบทใหม่ที่เต็มไปด้วยความสุข ความรัก และความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น