ตอนที่ 71 แสงสว่างในวันที่มืดมิด NC

ตอนที่ 71 แสงสว่างในวันที่มืดมิด

หลังจากค่ำคืนแห่งการปรับทุกข์ที่บ้านของธาม ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับ น้ำหวาน ก็ก้าวเข้าสู่มิติที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น พวกเขาได้เปิดเผยบาดแผลในใจให้กันและกันเห็น และได้มอบความเข้าใจรวมถึงกำลังใจที่แท้จริงให้กัน การได้แบ่งปันความเจ็บปวดจากอดีตที่เกิดจากทิชา ทำให้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายและเชื่อมโยงกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ธามที่เคยแบกรับความรู้สึกผิดและความเสียใจไว้ในใจมาตลอด ตอนนี้ได้รับรู้ถึงการปลอบประโลมจากน้ำหวาน ซึ่งกลายเป็นดั่งแสงสว่างที่เข้ามาในวันที่ชีวิตของเขามืดมิดและสับสน ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป

แม้คดีของทิชาจะได้รับการตัดสินแล้ว แต่บาดแผลทางใจของธามยังคงอยู่ลึกๆ ความรู้สึกผิดที่เคยหลงเชื่อทิชา และเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ภาคินัยและปลายฝันต้องเจอเรื่องร้ายๆ ยังคงตามหลอกหลอนเขาเป็นบางครั้ง เขามักจะตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความรู้สึกกระสับกระส่าย คิดวนเวียนถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจ แต่ความรู้สึกเจ็บปวดก็ยังคงฝังลึก

ในอีกไม่กี่วันต่อมา ธามมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ปลายฝันและภาคินัยสังเกตเห็นถึงความผิดปกติในตัวเขา ธามดูเงียบขรึมกว่าปกติ ดวงตาของเขาดูอ่อนล้า และมักจะเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง ปลายฝันซึ่งใกล้ชิดกับธามในฐานะพี่ชาย ก็รู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก

เย็นวันหนึ่ง หลังเลิกงาน ปลายฝันตัดสินใจเข้าไปคุยกับธามในห้องทำงานของเขา

"คุณธามคะ ช่วงนี้คุณดูไม่ค่อยสบายใจเลยนะคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ปลายฝันถามด้วยความเป็นห่วง

ธามถอนหายใจ "เปล่าหรอกครับคุณปลายฝัน ผมสบายดี" เขาพยายามยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับดูฝืนๆ

ปลายฝันนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม "อย่าโกหกปายเลยค่ะคุณธาม ปายดูออกนะคะว่าคุณกำลังคิดมากเรื่องอะไรอยู่" เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย "เรื่องทิชาใช่ไหมคะ"

ธามนิ่งไป เขาเงยหน้ามองปลายฝัน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย "ผม...ผมแค่รู้สึกผิดน่ะครับคุณปลายฝัน ผมไม่น่าหลงเชื่อเธอเลย... ทำให้พวกคุณต้องเจอเรื่องแย่ๆ ไปด้วย"

ปลายฝันยื่นมือไปจับมือของธามเบาๆ "คุณธามคะ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ คุณไม่รู้ว่าเธอจะทำแบบนั้น คุณก็เป็นคนหนึ่งที่ถูกเธอหลอกใช้เหมือนกัน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "คุณธามช่วยพวกเราไว้เยอะมากนะคะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของภีม หรือเรื่องของน้ำหวาน ปายซาบซึ้งใจคุณธามมากจริงๆ นะคะ"

คำพูดของปลายฝันทำให้ธามรู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ความกังวลในใจของเขาก็ยังคงอยู่ ปลายฝันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเหล่านั้น เธอรู้ว่าธามต้องการเวลาที่จะเยียวยาบาดแผลในใจอย่างแท้จริง

ในคืนนั้น น้ำหวานได้รับโทรศัพท์จากธาม เขามีน้ำเสียงที่ดูซึมลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำหวานรู้สึกได้ถึงความกังวลในน้ำเสียงของเขา เธอรู้ว่าธามกำลังเผชิญหน้ากับความรู้สึกบางอย่างที่กัดกินใจเขาอยู่

"คุณธามเป็นอะไรไปคะ เสียงคุณดูไม่ค่อยดีเลย" น้ำหวานถามด้วยความเป็นห่วง

ธามเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "ผมแค่... รู้สึกแย่นิดหน่อยน่ะครับน้ำหวาน"

น้ำหวานรู้ทันทีว่าธามกำลังคิดมากเรื่องอะไรอยู่ เธอตัดสินใจที่จะไม่ปล่อยให้ธามอยู่คนเดียวในค่ำคืนนี้

"คุณธามคะ เดี๋ยวฉันไปหาคุณที่คอนโดนะคะ" น้ำหวานบอกอย่างเด็ดเดี่ยว

ธามลังเล "ไม่เป็นไรหรอกครับน้ำหวาน ผมเกรงใจคุณ"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณธาม ฉันอยากไปอยู่กับคุณนะคะ" น้ำหวานยืนยัน "รอฉันนะคะ อีกไม่นานฉันจะไปถึง"

เมื่อน้ำหวานไปถึงคอนโดของธาม เธอก็พบว่าธามนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ท่าทางของเขาดูหดหู่ ดวงตาของเขาแดงก่ำเล็กน้อย ราวกับเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

น้ำหวานเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ธาม เธอไม่พูดอะไร แต่ยื่นมือไปกุมมือของเขาไว้แน่น ธามเงยหน้ามองน้ำหวาน ดวงตาของเขาสบกับดวงตาของเธอ น้ำหวานส่งรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเข้าใจให้เขา

"คุณธามคะ ไม่เป็นไรนะคะ" น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด "คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะคะ"

ธามดึงมือของน้ำหวานมากุมไว้แน่น เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมือของเธอเข้ามาในหัวใจ ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่เคยมีค่อยๆ จางหายไป

น้ำหวานไม่ได้พยายามบอกให้ธามหยุดคิด หรือบอกให้เขาลืมเรื่องราวที่ผ่านมา เธอเพียงแค่รับฟังทุกอย่างที่ธามอยากจะระบายออกมา ธามเล่าถึงความรู้สึกผิดที่เขามีต่อภาคินัยและปลายฝัน เล่าถึงความรู้สึกโกรธตัวเองที่เคยหลงเชื่อทิชา และเล่าถึงความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจ

"ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ครับน้ำหวาน" ธามพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ผมไม่น่าหลงกลเธอเลย"

น้ำหวานลูบหลังธามเบาๆ "คุณธามคะ คุณไม่ได้โง่หรอกค่ะ ทิชาเป็นคนฉลาดแกมโกง เธอใช้เล่ห์เหลี่ยมทุกอย่างเพื่อหลอกลวงคนอื่น ไม่ใช่แค่คุณธามคนเดียวนะคะที่หลงเชื่อเธอ"

เธอพูดถึงเรื่องราวที่เธอเองก็เคยได้รับผลกระทบจากทิชาอย่างไร้เหตุผล และเล่าถึงความรู้สึกไม่เข้าใจว่าทำไมทิชาถึงต้องมุ่งร้ายกับเธอมากขนาดนั้น ซึ่งทำให้ธามรู้สึกว่าเขาไม่ได้โดดเดี่ยวในการเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดจากทิชา

"ฉันเองก็ยังเจ็บปวดอยู่นะคะคุณธาม แต่ฉันเลือกที่จะไม่จมอยู่กับมันค่ะ" น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงแต่ก็อ่อนโยน "เรามาจับมือกันแล้วก้าวผ่านมันไปด้วยกันนะคะ"

น้ำหวานใช้คำพูดที่ปลอบโยนและเข้าใจอย่างแท้จริง เธอไม่ได้มองธามด้วยสายตาตำหนิ หรือตัดสิน เธอเพียงแค่รับฟังและอยู่เคียงข้างเขา ปล่อยให้ธามได้ระบายความรู้สึกทั้งหมดที่อัดอั้นอยู่ในใจ

"คุณธามคะ การให้อภัยตัวเองเป็นสิ่งสำคัญนะคะ" น้ำหวานพูดอย่างนุ่มนวล "คุณธามได้ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อแก้ไขความผิดพลาดแล้ว คุณธามได้ช่วยคุณภีมและคุณปลายฝันไว้นะคะ"

ธามเงยหน้ามองน้ำหวาน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เขาเห็นความจริงใจ ความเข้าใจ และความรักที่อยู่ในดวงตาของเธอ

"ขอบคุณนะครับน้ำหวาน... ขอบคุณมากจริงๆ" ธามพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "คุณทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากเลยครับ"

น้ำหวานขยับตัวเข้าไปใกล้ธามมากขึ้น เธอโอบกอดเขาไว้แน่น ปล่อยให้ธามได้ซบหน้ากับไหล่ของเธอ ปล่อยให้เขาได้ระบายความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ออกมาจนหมดสิ้น ธามกอดตอบเธอแน่น เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยจากอ้อมกอดของน้ำหวาน

ในคืนนั้น น้ำหวานอยู่เคียงข้างธามตลอดเวลา เธอไม่ได้ปล่อยให้เขาต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกโดดเดี่ยว เธอเช็ดน้ำตาให้เขา ลูบผมให้เขาเบาๆ และพูดปลอบใจเขาด้วยคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยความรักและความเข้าใจ

การปลอบใจของน้ำหวานไม่ได้เป็นเพียงแค่คำพูด แต่เป็นการแสดงออกถึงความรักและความห่วงใยอย่างแท้จริง เธอทำให้ธามรู้สึกว่าเขามีคนที่อยู่เคียงข้างเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

เมื่อความรู้สึกของธามเริ่มดีขึ้น น้ำหวานก็ค่อยๆ ชวนเขาพูดคุยถึงเรื่องราวดีๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ถึงความฝันที่อยากจะสร้างร่วมกัน ถึงสถานที่ที่อยากจะไปเที่ยวด้วยกัน และถึงความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่จะสามารถสร้างขึ้นมาได้ในแต่ละวัน

"คุณธามคะ เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปด้วยกันนะคะ" น้ำหวานพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส "เรามาสร้างความทรงจำดีๆ ด้วยกันเยอะๆ เลยนะคะ"

ธามมองน้ำหวาน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและความซาบซึ้งใจ "ครับน้ำหวาน เราจะสร้างมันไปด้วยกัน"

ในคืนนั้น ความสัมพันธ์ของธามและน้ำหวานได้พัฒนาขึ้นอีกขั้น ไม่ใช่แค่คู่รักที่คบหาดูใจกัน แต่เป็นสองคนที่เข้าใจซึ่งกันและกันอย่างลึกซึ้ง เป็นที่พึ่งทางใจให้กันและกันในทุกสถานการณ์ พวกเขาได้เรียนรู้ที่จะก้าวผ่านความเจ็บปวดในอดีต และพร้อมที่จะเดินหน้าสู่แสงสว่างของอนาคตที่รออยู่เบื้องหน้า โดยมีกันและกันอยู่เคียงข้างเสมอ