บทที่ 11...ลาออกมั้ย

“เฮ๊ย!!!”

ชายหนุ่มดับเครื่องรถแล้วรีบลงไปดูคนเจ็บด้วยความร้อนใจ แต่ไม่ทันจะช่วย เจ้าหล่อนลุกขึ้นเสียก่อน เขาตรงเข้าไปจะประคอง

“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรมาก”

“เลือดไหลนี่”

หญิงสาวตกใจ “ตรงไหนคะ”

“ข้อศอก”

เธอพลิกข้อศอกขึ้นดูทันที พอเห็นแผลและเลือดก็ร้องเสียงหลง “เลือดจริงๆ ด้วย” ก่อนเงยหน้ามองเจ้าของรถอันตรายแล้วอึ้งไปครู่หนึ่ง...เขาเองเหรอ

“มีบาดเจ็บตรงอื่นอีกไหม” เสียงของเขานุ่มทุ้ม น่าฟังจริงๆ หญิงสาวถึงกับเคลิ้ม จนเขาต้องเรียกสติ “คุณ!!”

“คะ? มีอะไรคะ?”

“สงสัยสมองคุณจะได้รับการกระทบกระเทือน คุณไปโรงพยาบาลเถอะ ผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”

เธอฟังเสียงเขาอย่างหลงใหล มองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นแบบไม่รู้เบื่อ ชนิดลืมความเจ็บ ลืมความแสบ ลืมว่าเลือดยังไหลอยู่

เธอกำลังตักตวงความสุขเล็กๆ ที่หัวใจเรียกร้องมานาน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าคมเข้มแบบระยะประชิด ดวงตาคมสวยทำให้หัวใจเธอเต้นรัว กลิ่นกายของเขาทำให้เลือดในกายสูบฉีดพลุ่งพล่านไปหมด

“ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ ฉันจะเป็นลม”

ชายหนุ่มส่ายหน้าระอาใจ หันหลังให้เธอ แล้วเดินกลับไปที่รถ หญิงสาวที่กำลังจะเป็นลม ตกใจ รีบเรียกเขาทันที

“อ้าวคุณ! ชนแล้วหนีเหรอ!”

เขายิ้มนิดๆ “ถ้าไม่ได้เป็นลม ก็เดินมาขึ้นรถ จะพาไปโรงพยาบาล”

เธออายจนทำหน้าแทบไม่ถูก เขาจับได้แล้วว่าเธอแกล้งยั่วเขา แทนที่จะตามเขาไปขึ้นรถ เธอกลับเดินไปอีกทาง ชายหนุ่มหันกลับไปมองก็แปลกใจ

“คุณ...จะไปไหน รถผมอยู่นี่”

“แผลแค่นี้ฉันจัดการเองค่ะ ขอบคุณที่กรุณา”

เมริสารีบข้ามถนนไป ชายหนุ่มมองตามหลังจนเจ้าหล่อนถึงอีกฝั่งด้วยความปลอดภัย ไม่โดนรถคันไหนเฉี่ยวไปอีก

เธอหายเข้าไปในซอยหนึ่ง เขาละสายตากลับมา คำเดียวที่ดังอยู่ในหัวตอนนี้ก็คือ...

ใครกันแน่ ชนแล้วหนี!

เพื่อนร่วมงานที่สนิทจนเข้าใกล้คำว่าคู่หู ยื่นการ์ดใบหนึ่งให้ร็อกกี้ เขารับมาอ่านทันที

“เมื่อไหร่”

“คืนนี้”

“ฉันหมายถึง นายสนใจผู้หญิงมากกว่างานตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ไอ้บ้า” ร็อกกี้อยากจะถีบหน้าเพื่อนเสียเดี๋ยวนั้น “นายก็รู้ว่าแฟนฉันเป็นนางแบบ เธอทั้งสวยและสง่า ใครได้เป็นภรรยา มีแต่เจริญขึ้นๆ”

“รักมากสิ”

คนต้องตอบหยุดคิดไปสามวินาที ก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ “แน่นอน ฉันตั้งใจจะขอเธอแต่งงานในเร็วๆ นี้ นายเตรียมตัวเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวได้เลย”

“งั้นนายก็ใกล้จะได้ครอบครองนางฟ้าแล้วสิ”

ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ “นางฟ้า” แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่านางฟ้าอยู่ที่ไหนน่ะสิ “แต่ก่อนจะแต่งงาน ขอทำงานก่อนละกัน สร้างผลงานดีเยี่ยม เผื่อได้เลื่อนตำแหน่งเป็นซีอีโอ”

“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ” เพื่อนร่วมงานของเขาหัวเราะร่วนกับมุกตลกของเขา “แต่ก่อนจะขึ้นเป็นซีอีโอ นายจำเป็นต้องสร้างผลงานให้เป็นที่ประจักษ์ซะก่อน”

“ยังไงวะ”

“ดูกำหนดการในการ์ดสิ” เคนทำหน้าเซ็ง “งานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าประจำปีของบริษัทที่จะจัดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า นายได้รับคำสั่งจากเบื้องบนให้เป็นคนจัดการงานทั้งหมด”

“มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน หน้าที่คุณเอมี่ ลูกสาวสุดที่รักของท่านประธานบริษัทไม่ใช่เหรอ”

“ยัยนั่นทำเละ” เขากระซิบกระซาบเมื่อเริ่มนินทาบุตรสาวผู้ฉาวโฉ่ของเจ้านาย “ทิ้งงานที่ตัวเองรับปากจะทำ แล้วไปลั้นลาที่ปารีส จนถึงตอนนี้ แขกสำคัญหลายคนยังไม่ได้รับการ์ดเชิญเลย โชคดีหน่อยเรื่องสถานที่จัดงาน เจ้านายตัดสินใจใช้เรือสำราญของบริษัท”

ร็อกกี้ฟังโปรเจคผลาญเงินของบริษัทแล้วอดเสียดายไม่ได้

“ได้...ฉันจะทำงานนี้ให้ออกมาดีที่สุด จนทุกคนตะลึงเลยล่ะ”

เมริสาอาศัยประตูหลังร้านหลบเลี่ยงขึ้นห้องพักที่ชั้นบนโดยไม่ให้ใครเห็น เธอไม่อยากให้มารดาเห็นแผลที่ข้อศอก เพราะไม่อยากตอบคำถามอะไรทั้งนั้น

“ช่วงนี้ดวงไม่ค่อยดีเลย ทำไมมีแต่เรื่องนะ”

หญิงสาวหยิบกระปุกใส่อุปกรณ์ทำแผลที่วางไว้หลังตู้หนังสือออกมา

“ไม่เป็นไร ช่วงนี้อากาศหนาว ยังไงก็ต้องใส่เสื้อแขนยาวทุกวันอยู่แล้ว” เธอหวังว่ามันจะปกปิดร่องรอยจากอุบัติเหตุได้

เธอทำแผลที่ข้อศอกเสร็จแล้ว ก็เปิดดูตรงต้นขา เห็นรอยเขียวคล้ำช้ำเป็นปื้นใหญ่

“ฉันนี่มันโง่จริงๆ ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลกับเขานะ ได้นั่งรถเขา แถมยังได้ค่ารักษาพยาบาลด้วย น่าเสียดายจริงๆ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เมริสารีบเก็บของเข้าที่เดิม แล้วไปเปิดประตู ทำหน้าตาสดชื่นแจ่มใส เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อยู่จริงๆ ด้วย” สมชายเท้าสะเอว มองหญิงสาวตรงหน้าตาข้น “เด็กในร้านบอกว่าเห็นหล่อนกลับเข้ามาแล้ว แต่ไม่ยอมเฉียดเข้าไปในครัว ฉันจิ้มโทรศัพท์หาหล่อนเท่าไหร่ก็ไม่ติด”

“ตายจริง” เธอลืมเรื่องโทรศัพท์ไปเลย จึงไม่รอช้า รีบค้าหามันในกระเป๋าสะพายและในเสื้อผ้าที่ยังสวมอยู่ ทว่า เจอแต่ความว่างเปล่า “ไม่มี...ไม่มี...โอ้...แย่แล้ว โทศัพท์ฉันหาย”

“จริงเหรอ หาดีๆ สิ อย่ารน ตั้งสติ คิดสิคิด ไปลืมทิ้งไว้ที่ไหนรึเปล่า”

“ไม่ลืม ครั้งสุดท้ายที่โทรก็ตอนที่...” เมริสากุมขมับ แทบไม่ต้องเดาเลยว่ามันหายตอนที่เธอกำลังจะข้ามถนนนั่นแหละ เธอล้วงมันออกมาเพื่อจะโทรหาไอริส ป่านนี้ถ้าไม่เละคาถนน ก็คงมีใครเก็บไปแล้ว “แล้วเจ๊ขึ้นมาหาฉันทำไม ฉันถูกสั่งพักงานอยู่นะ”

“มาตามหล่อนให้ไปทำงาน”

“พูดเป็นเล่น ไปขัดคำสั่งเจ๊ดวง เดี๋ยวพายุทอนาโดลงหรอก”

“คำสั่งถูกยกเลิกแล้วย่ะ” สมชายพูดชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะหัวเราะขำ “ยัยสาวผู้ช่วยเชฟมันท้องเสียกะทันหัน เลยขาดคน เจ๊แกก็เลย...”

หญิงสาวส่ายหน้าทำหยิ่ง “ถึงอย่างนั้น คนทำงานก็น่าจะพอ ทำไมยังมาเรียกฉันอีกล่ะ”

“คืองี้” สมชายเดินไปนั่งที่โซฟามุมห้อง “เจ๊แกขอให้หล่อนมาช่วยงานแค่คืนเดียว คือแกยกเลิกคำสั่งแค่คืนเดียว หลังจากงานนี้เสร็จแล้ว หล่อนก็พักงานเหมือนเดิม”

“เหรอ...น่าไปช่วยงานมาก”

“แม่หล่อนรับปากแทนหล่อนแล้วด้วย”

“โธ่แม่...” เมริสาโอดครวญ “แล้วแบบนี้เมื่อไหร่เจ๊แกจะรู้ล่ะว่าร้านนี้ขาดฉันไม่ได้”

“เหรอ” สมชายน้ำเสียงประชด

เมริสาถอนหายใจเสียงดัง “ฉันเป็นผู้หญิงที่ใครๆ ก็ต้องการ”

“จ้ะ...ถ้าอย่างนั้น ลงไปช่วยงานในครัวได้แล้ว งานรอให้หล่อนไปจัดการเพียบ”

“รับด้วยเกล้าเจ้าค่ะ” หญิงสาวตอบแบบประชด สมชายสะบัดหน้าใส่ แล้วเดินอย่างกับนางแบบออกจากห้องไป

เมริสายิ้มดีใจ การที่เจ๊ดวงยกเลิกคำสั่งนั้น ก็ย่อมแสดงว่าเจ๊แกรู้ว่าเธอไม่ผิด เจ้าลูกค้าลามกต่างหากที่สมควรจะถูกลงทัณฑ์และถูกประณาม

เมริสารีบลงไปที่ครัว ไม่ทันได้จับมีดหั่นผักเลยด้วยซ้ำ ดวงมณีเดินกอดอกเข้ามา กวาดสายตามองไปรอบครัว จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่สาวเจ้าปัญหาประจำร้าน

“ไม่ต้องยิ้ม” เมริสาหุบยิ้มฉับ แล้วก้มหน้านิดๆ “ฉันแค่เรียกเธอกลับมาทำงานพิเศษ แค่คืนเดียวเท่านั้น ทำงานดีๆ ล่ะ อย่าทำให้ฉันเดือดร้อนอีก เข้าใจรึเปล่า”

เมริสาพยักหน้า “อย่าลืมค่าจ้างก็ต้องพิเศษด้วยนะคะ”

“ย่ะ” เจ๊ดวงทำหน้ายักษ์ ก่อนจะเดินออกไป ผู้จัดการสมชายสวมมาดขรึม วางอำนาจ เดินมาใกล้เมริสาแล้วกระซิบกระซาบ

“ค่าจ้าง 3 เท่า แถมยังได้ล่องเรือในทะเลเมดิเตอร์เรเนี่ยนอีกด้วย”

“ว๊าว!!! จริงหรือคะ” หญิงสาวอุทานลั่น จนทุกคนหันมองแล้วหัวเราะ “คืนนี้ครัวเราจะได้ขึ้นเรือหรือคะ”

“ปาร์ตี้ของคนรวยน่ะ”

“กฎ 3 ข้อของพนักงานร้านเราเมื่อขึ้นเรือไปแล้ว” อัญชลีพูดแทรกความดีใจของทุกคน ระหว่างปรุงอาหารไปด้วย “ห้ามเดินเพ่นพ่านในเรือ ห้ามออกจากครัว และห้ามพูดคุยหรือทักทายกับแขก ถ้าเผอิญรู้จักกันก็ทำได้เพียงแค่...ยิ้ม”

“ยิ้ม!!!” ทุกคนอุทานพร้อมกัน

เมริสาทำหน้างอ “จะให้อยู่แต่ในครัวเนี่ยนะ”

“แล้วแบบนี้เจ้าชายที่ไหนจะมาเห็นคนสวยๆ อย่างเราล่ะ” สมชายตีหน้าเศร้า เพ้อด้วยน้ำเสียงฝันๆ “ความรักของเราต้องถูกกีดกันอีกนานแค่ไหน”

“ลาออกไหม”