บทที่ 17...เราจะอยู่ในนี้ทั้งคืนเลยนะคะ

“ว๊าว!” เธอทั้งอึ้งทั้งตื่นเต้น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเดินอยู่ท่ามกลางคนหรูหราพวกนี้ ทุกคนที่เดินสวนเธอมา ล้วนแล้วแต่งตัวสวยงาม สง่าและแพงลิ่วทั้งนั้น ทุกคนมีสายตาที่ไม่ต่างกัน นั่นคือมองเธออย่างสงสัย

“ฉันแค่ผ่านมา” เธอพูดกับตัวเองเท่านั้น เพราะรู้ว่าสายตาของพวกเขาบอกว่าเธอแปลกแยกจากคนแถวนี้ “ฉันไม่ได้พักอยู่ที่นี่หรอกน่า”

หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆ มองดูประตูห้องที่ออกแบบได้วิจิตรไปอย่างเพลิดเพลิน จนเกือบลืมไปว่ากำลังทำอะไรอยู่

“จริงสิ ยัยไอริสล่ะ???” เธอหันมองรอบกาย ทุกห้องล้วนปิดสนิท มีแต่ตัวเลขกำกับแต่ไม่มีชื่อบอกหน้าห้องเสียด้วย แล้วเธอจะเจอไอริสได้อย่างไร “ต้องถามพวกพนักงานที่ดูแลชั้นนี้สินะ”

เมื่อคิดได้ดังนั้น หญิงสาวมองหาพนักงานทันที ไม่นานนัก เธอก็เห็นพวกเขายืนสนทนาเครียดกันอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง หัวหน้ากับลูกน้องกำลังสั่งงานกันอยู่เป็นแน่

“ถ้าเราเข้าไปถาม เขาจะบอกเราเหรอ” หญิงสาวก้มมองเสื้อผ้าของตัวเอง “เขาคงไม่เชื่อแน่ว่าเรารู้จักกับสาวสวยคนนั้น ที่พักอยู่ในชั้นหรูหราราคาแพงขนาดนี้”

แต่ถ้าไม่เสี่ยงดู เธอก็คงไม่มีเวลาพอจะมานั่งเฝ้าที่นี่หรอกนะ เธอมีงานสำคัญรออยู่ที่ห้องจัดเลี้ยง เธอตัดสินใจจะก้าวออกไป แต่กลับต้องชะงัก เมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกมาจากห้องพัก เขาพูดคุยกับพนักงานสองคนนั้นอย่างสนิทสนม

“ร็อกกี้นี่นา ตายจริง นี่พักอยู่ชั้นเดียวกันเหรอ...หรือว่ามาด้วยกัน”

เมริสาอดคิดไม่ได้ ไอริสหายเข้าไปในห้องหนึ่งแน่ๆ แต่ไม่แน่ชัดว่าห้องไหน เป็นไปได้หรือไม่ที่เธอจะอยู่ในห้องของเขา

“ให้ตาย ฉันไม่ควรยุ่งเรื่องนี้เลย พวกเขาอาจคืนดีกันแล้วก็ได้”

เธอสรุปเล่นๆ ขณะยังคงมองดูร็อกกี้คนนั้น คนที่แตกต่างกว่าที่เธอเคยเห็น ร็อกกี้คนนี้กำลังวางท่าอย่างกับตัวเองเป็นเจ้านายอย่างนั้นละ

“ฉันควรจะกลับไปทำงานนะ” เธอบอกตัวเองแล้วหันหลัง แต่ยังไม่ทันก้าว ก็ดันได้เห็นอะไรที่ไม่สมควรเห็นอีกแล้ว

“เอ๊ะ!!! นั่น!!!” ชายหนุ่มประคองหญิงสาวที่สลบซบพิงไหล่เขาอยู่ ดูเธอไม่หมดสติเสียทีเดียว แต่มีอาการควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างแน่นอน เธออาจเมา!!

ส่วนชายหนุ่มที่ดูมีสติดีทุกอย่าง เขากำลังพยายามไขประตูห้อง เธอแทบไม่ต้องใช้สมองเลยว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร

“มอมเหล้าแล้วเอามาปล้ำสินะ” เมริสาหรี่ตาร้าย เดินลิ่วๆ เข้าไปทันที เมื่อชายหนุ่มคนนั้นหันมาเห็นเธอเข้า สายตาดุดันคมกริบก็อึ้งไม่น้อยไปกว่ากัน

“คุณ!!” เธอชะงักฝีเท้า แล้วยืนนิ่งเหมือนถูกสาป อะไรกัน พ่อของลูกในท้องจูเลียร์กำลังจะพาหญิงสาวแสนสวยอีกคนเข้าห้อง “คุณคิดจะทำอะไร!!!”

ชายหนุ่มอ่อนใจ กรอกตามองเพดานอย่างระอา

“นี่คุณอีกแล้วเหรอ”

“ใช่...ฉันเอง” หญิงสาวเชิดหน้ามั่นใจ ทำใจดีสู้เสือ ทั้งที่กลัวจนฉี่จะราด เธอขยับเท้าเข้าใกล้เขาอีกนิด สูดจมูกฟุดฟิดเหมือนสุนัขดมกลิ่น กลิ่นเหล้าฟุ้งจนทำให้เธอต้องปัดไล่ไปให้พ้นจมูก “ความเลวครั้งก่อนยังไม่ทันจะแก้ไข นี่จะสร้างเรื่องใหม่อีกแล้วเหรอ คนอย่างคุณ เลวไม่มีที่ติจริงๆ”

ชายหนุ่มละมือจากลูกบิดประตู หันหน้าหล่อๆ มาเผชิญหน้ากับเธอ หญิงสาวที่กล้าชี้หน้าเขา!

“ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้!!!”

เขาไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ “กลับไปในที่ของตัวเองเถอะ”

“หน็อยแน่!!!” เธออุทานลั่น “คุณคิดจะทำมิดีมิร้ายผู้หญิงสลบที่ไม่มีสติเพราะเมาแบบนี้ แล้วจะให้ฉันทำเหมือนไม่เห็น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง ฉันจะแจ้งเจ้าหน้าที่...ไม่สิ ฉันจะแจ้งเจ้าของเรือให้รู้เรื่องนี้...ดูจากใบหน้าของเธอแล้ว ยังไม่บรรลุนิติภาวะแน่นอน”

เขามีสีหน้าเย็นชายิ่งกว่าเดิม พูดแบบเซ็งสุดๆ “ไปซะ”

เมริสาถึงกับอึ้ง หมอนี่ไม่คิดจะกลัวบ้างเหรอ เธอขู่ขนาดนี้แล้ว

“ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ปล่อยเธอซะ เพราะถ้ายังดึงดันจะพาเธอเข้าไป ฉันจะร้องให้คนช่วยเดี๋ยวนี้”

เธอกำลังจะอ้าปาก แต่กลับโดนตบไปฉาดใหญ่ จนหน้าหัน!!!!

“ยัยผ้าขี้ริ้ว!!!” หญิงสาวในอ้อมกอดของชายหนุ่มลุกขึ้นมาชี้หน้าเธอ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มเหลือกมอง ผุดรอยแค้นคลั่ง เหมือนอยากจะบีบคอเธอให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น “อย่ามายุ่งเรื่องฉัน...ไป!!!”

เมริสาทั้งตกใจทั้งเจ็บ เธอเหวอไปเลย ก่อนหันมองหน้าชายหนุ่มผู้กำลังใช้ดวงตางดงามของเขามองเธอด้วยสายตาดูถูก เขาคงกำลังด่าเธอว่าโง่มากที่มาจุ้นจ้านเรื่องนี้ เพราะผู้หญิงสมยอมอยู่แล้วใช่ไหม เธออยากจะร้องไห้ แต่จำเป็นต้องกลั้นไว้ ถึงไม่ได้มีศักดิ์ศรีกับใครเขานัก แต่ก็ยังพอมีนะแหละ

“คุณไม่เป็นอะไรแล้วนี่” เขาหันมองหญิงสาวที่แสร้างเมา เพื่อให้เขาพาเข้าห้องแบบง่ายๆ เธอคงอารมณ์เสียจัดที่ถูกขัดขวาง แต่หากเธอรู้ว่า ถึงเขาพาเข้าห้อง ต่อให้เจ้าหล่อนนอนแก้ผ้าบนเตียง เขาก็คงไม่ทำอะไรเธอหรอก แบบไหนที่จะทำให้เจ้าหล่อนโมโหมากไปกว่ากันล่ะ “ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัว”

“เดี๋ยวสิคะ!” เจ้าหล่อนหันไปออดอ้อนผู้ชายต่อ “ฉันยังมึนๆ อยู่เลยค่ะ พาฉันไปนอนพักผ่อนที่เตียงของคุณเลยได้ไหมคะ ไหนคุณบอกว่าบางเรื่องต้องคุยที่เตียงถึงจะรู้เรื่อง”

ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่พึ่งโดนตบจนหน้าแดงก่ำ “หมดเวลาแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ผมต้องไปแสดงความยินดีกับ...”

“อย่าไปสนใจเขาเลยค่ะ” เจ้าหล่อนใช้นิ้วชี้ไล้ไปตามไรผมที่ปรกคอของชายหนุ่ม “มาสนใจฉันดีกว่า ลูกสาวคนโปรดของเขาอยู่กับคุณแล้วไง”

เธอพยายามโน้มน้าว หลังจากที่เขาปลุกอารมณ์เธอให้แตกกระเจิง เขาควรจะตอบสนองเธออย่างเต็มที่ ไม่ใช่ยื้อเวลาด้วยการพาไปเดินเล่นที่ชั้นดาดฟ้า

“ไหนบอกว่าเตียงของคุณพร้อมแล้วไงคะ”

ชายหนุ่มยิ้มเยาะมัสซิโมและหญิงสาวที่ยืนกุมใบหน้าอยู่ตรงนี้ เห็นไหมว่า ถึงเขาจะถีบเจ้าหล่อนออกไปอย่างไร้ความปราณี แต่เจ้าหล่อนก็ยังคงจะกระโจนขึ้นเตียงเขาเสียให้ได้

เขาไม่คิดจะแตะต้องเธอหรอก แม้แต่ปลายนิ้วก็ไม่คิด ก็แค่ลวงให้เธอโหยหาเขาไปเรื่อยๆ เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาสมปรารถนาในบางสิ่ง ซึ่งใช้เจ้าหล่อนเป็นเครื่องมือสำคัญ วันนั้นแหละ เขาจะบอกกับคุณหนูตัวร้ายคนนี้ว่า อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน!!!

ไคล์ไม่ได้ทำตามคำขอของเอมี่หรอก เขาไขประตูตามความต้องการของตัวเอง เมื่อประตูสวรรค์เปิดออก คุณหนูเอมี่ระริกระรี้ แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างกระหาย เธอตั้งใจจะถ่ายคลิปบทรักระหว่างเธอกับเขาไปโชว์เพื่อนๆ ในงานปาร์ตี้ไวน์ครั้งหน้า

เมริสารู้สึกถึงความลำพองในอกของชายหนุ่มที่แสดงออกมาทางสีหน้า หากดวงตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความทุกข์ตรมอย่างสัมผัสได้ เขากำลังควานหาความสุขจากกามอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเพื่อปกปิดรอยหมองไหม้ในใจหรือเปล่า

เขาจะมีความสุขเมื่อได้ย่ำยีหญิงสาวแล้วทิ้งไปอย่างไร้เยื่อใยในเวลาต่อมาใช่ไหม อย่างนั้นหรือคือความสำเร็จของชายหนุ่มผู้หล่อเหลา ที่กำลังใช้ใบหน้าและเรือนร่างล่อแมลงเม่าที่อ่อนต่อโลกให้เข้ากองไฟที่เต็มไปด้วยราคะ ซึ่งแมลงเม่าพวกนี้ก็พร้อมจะติดกับเขาทุกเมื่อ เธอสงสัยว่าตัวเองอยากจะเป็นแมลงเม่าอีกตัวหนึ่งไหม

“เราจะอยู่ในนี้ทั้งคืนเลยนะคะ” เอมี่ตั้งใจจะบอกกับหญิงสาวที่เธอตบ “อย่าปล่อยฉันลงจากเตียงเด็ดขาดนะคะไคล์”

ฟังหญิงสาวคนนี้พูดเข้า หากเธอเป็นแม่ของยัยนี่คงปวดหัวตาย เจ้าหล่อนช่างไม่รู้เลยว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร