บทที่ 17 พี่ใหญ่

ใบหน้าที่เลอะเทอะคราบน้ำตาสะอื้นเสียงดังแข่งกับเสียงฟ้าร้องคำรามด้านนอกตัวบ้าน เป็นจังหวะเดียวกับที่กุ๊กไก่โทรเข้ามาหา เธอพยายามหยุดร้องไห้และกดรับโทรศัพท์ของเลขา

"จ้ะ ว่าไงกุ๊กไก่"

"พี่คะ คุณแม็กโอเคไหมคะ"

"ทำไมคนพรรค์นั้นต้องไม่โอเคด้วยล่ะ"

"นี่คุณแม็กยังไม่ได้บอกพี่เหรอคะ เฮ้อ!...พ่อพระจริง ๆ ชอบปิดทองหลังพระตลอด"

"เธอพูดอะไรพี่ไม่เห็นเข้าใจ"

"ก็คุณแม็กกับมือขวาร่างยักษ์มาหาฉันที่โรงแรม บอกว่าจะมาเอาสัมภาระของพี่ แต่อยู่ดี ๆ ยัยปีศาจฟีโอน่า ก็โผล่พรวดมากับคุณเบลค อาเวนชี่เฉยเลย"

"เธอหมายถึงพ่อของเขาน่ะเหรอ"

"ใช่ค่ะ แถมคนของพ่อเขายังจับคุณแม็กลากไปแบบถูลู่ถูกัง พาเข้าไปห้อง ๆ หนึ่งในโรงแรม ฉันเห็นว่าเขาหายเงียบไป กลัวจะเกิดเรื่องไม่ดี ก็เลยโทรตามคุณฮัลค์ที่บอกว่าจะแวะไปซื้ออาหารแมว หลังจากที่คุณฮัลค์มาถึงก็รีบเข้าไปเจรจาพาตัวคุณแม็กออกมา แต่ฉันก็ยืนดูอยู่พักใหญ่กว่าพวกเขาจะกลับออกมา แถมสีหน้าคุณแม็กก็ดูไม่ค่อยดี" 

"ตกลงเธอรู้หรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น" 

"ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกค่ะ คุณแม็กไม่ยอมเล่า แต่มันคันปาก ตะกี้ก็เลยโทรหาคุณฮัลค์เพื่อถามตรง ๆ คุณฮัลค์บอกว่าก่อนวันที่คุณแม็กจะมาฟอร์ทเมสันกับยัยฟีโอน่านั่น คุณแม็กโทรไปเจรจาเรื่องไม่ให้นังงูพิษนั่นถอนตัวจากการเป็นสปอนเซอร์ให้สถาบันของพี่"

เดมี่แทบเข่าทรุด ไม่คิดว่าคนที่ปากบอกเกลียดเธอแต่มักจะทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคำพูดเสมอ เช่น คอยปกป้องเธออย่างลับ ๆ

"แล้วยังไงต่อกุ๊กไก่"

"หลังจากนั้นฟีโอน่าก็ต่อรองโดยการขอให้คุณแม็กยอมเป็นแฟน โชคร้ายที่คุณแม็กไม่ตกลง แต่จะยอมเดินทางไปกับฟีโอน่าที่ฟอร์ทเมสันแทนเพื่อให้นังประสาทนั่นสบายใจ แต่อีงูเห่าตัวร้ายก็อิจฉาเพราะเห็นคุณแม็กเอาแต่ดูแลพี่" กุ๊กไก่เล่าเป็นช่องเป็นฉาก

"ร้ายชะมัดนังนี่มันยิ่งกว่างูเห่าอีก มันคือผีห่าซาตาน" ดารินธิราเปรียบเทียบความเลวร้ายของคู่ค้า

"แล้วพี่รู้ไหมว่ายัยนั่นทำไงต่อ สุดท้ายแม่นั่นก็เลยโทรหาพ่อของนางที่มีหุ้นอยู่ในบริษัทเบลค คอร์ปเปอเรชั่น พ่อนางเลยขู่ว่าจะถอนหุ้นทิ้ง ถ้าพ่อคุณเบลคไม่เป็นฝ่ายมาเจรจาให้คุณแม็กคบกับลูกสาวขี้วีน นี่ก็เลยเป็นเหตุให้คุณเบลควิ่งหน้าตาตื่นมาบังคับให้ลูกชายสมยอมนังงูพิษนั่น"

"ที่แท้เรื่องก็เลวร้ายขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อกี้พี่ก็เพิ่งจะอารมณ์เสียใส่เขาไปหมาด ๆ ด้วย" 

"โธ่ พี่เดมี่ เชื่อกุ๊กไก่เถอะค่ะ ว่าคนที่เกลียดเราที่สุดเนี่ย ก็คือคนที่รักเราที่สุด บางทีการแสดงออกอาจจะดูฝืนกับสิ่งที่พูด แต่ที่คุณแม็กทำ เขาทำเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายไม่เดือดร้อน ทั้งทางครอบครัวของเขา และครอบครัวพี่"

"พี่เข้าใจแล้ว ยังไงก็ขอบคุณเธอมากนะกุ๊กไก่"

ท่ามกลางเสียงสายฟ้าฟาดรุนแรง เสียงเคาะประตูของบ้านสีลูกกวาดดังขึ้น

หลังจากที่เธอเพิ่งกระจ่างแจ้งเรื่องของแม็กนัส อาเวนชี่ หญิงสาวสังเกตุเห็นชายสามคนยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เธอเห็นฮัลค์เดินออกมาคุยที่ระเบียงหน้าบ้าน

ทว่ากลับถูกชายคนหนึ่งชกล้มไปกองกับพื้น จังหวะเดียวกันก็เห็นแม็กนัสวิ่งถลาออกไปรับกำปั้นของชายร่างใหญ่อีกคน เขาต่อสู้กันพัลวัน ร่างของเขากระเด็นออกไปจากชานหน้าบ้านจนเปียกโชกด้วยเม็ดฝน 

"หรือจะเป็นคนที่พ่อเขาส่งมา" 

ดารินธิรากระซิบกับตัวเองคว้าหยิบเสื้อฮู้ดสีดำตัวหนาในตู้มาสวมทับชุดนอน แล้ววิ่งลงไปข้างล่างด้วยความวิตกกังวล ขณะที่ชายคนหนึ่งที่ถือร่มสีดำอยู่นั้นเดินเข้าไปกระชากตัวของแม็กนัสขึ้นมาให้ลูกน้องชายชุดดำอีกสองคนล็อคแขนของเขาไม่ให้ขยับเขยื้อน

ทันใดฝ่ามือของชายที่อยู่ใต้คันร่มก็ฟาดลงมาที่ใบหน้าคมขาวของกรอบหน้าขาวจนสะบัดเหวี่ยงไปตามแรงฟาดของฝ่ามือ และเตรียมง้างขึ้นมาตบหน้าของเขาซ้ำอีกรอบ

ภาพนี้มันเหมือนกับเดจาวูซะเหลือเกิน ช่างเหมือนกับตอนที่น้าสาวของเธอทำกับแม่แล้วเธอพุ่งเข้าไปรับฝ่ามือนั่นแทน 

เช่นเดียวกับช่วงเวลาอันมืดมนนี้ เธอจะทำแบบเดิมอย่างที่เคยทำ จะไม่ยอมให้คนที่แสนดีกับเธอต้องเจ็บปวดอยู่เพียงฝ่ายเดียวอีก

เผียะ!!!!

ใบหน้าของดารินธิราสะบัดหัน ขณะที่ดวงตาสีเข้มของแม็กนัสเบิกโพลงด้วยความตกใจ ทำไมเธอถึงวิ่งมารับฝ่ามือนี้แทนเขา

ทำไมถึงต้องลงทุนเจ็บตัวเพื่อเขา 

"เดมี่!!!"

เสียงเข้มร้องเรียกชื่อของหญิงสาว ดารินธิราตวัดใบหน้าที่เจ็บแปลบและแสบมาที่เจ้าของฝ่ามือหนักที่ฉาบลงบนแก้มของเธอ

ไม่นึกเลยว่าคนที่โหดเหี้ยมทารุณ จะเป็นผู้ที่ให้กำเนิดอัจฉริยะที่คนทั่วโลกชื่นชม

"คุณเบลค!! ทำไมคุณต้องทำกับลูกตัวเองขนาดนี้ เขาเป็นลูกแท้ ๆ ของคุณนะคะ"

"เพราะมันเป็นลูกแท้ ๆ ไง ฉันจึงทำอะไรกับมันก็ได้ เธอมันเป็นแค่คนนอก อย่ามาสอดเรื่องพ่อลูกเลยจะดีกว่า"

"ผมว่าคุณหยุดเท่านี้เถอะครับ คุณเบลค" 

เสียงเข้มของชายหนุ่มคนหนึ่งโพล่งดังเข้ามาในความมืด ร่างสูงใหญ่ของเขาที่อยู่ใต้ร่มสีแดงขัดกับรูปร่างทำให้ทุกคนต่างมองไปที่เขาด้วยความแปลกใจ

ป้ายตราสัญลักษณ์พื้นสีน้ำเงินบ่งบอกถึงสถานะของชายลึกลับที่โผล่มายามค่ำคืนที่พายุบ้าคลั่งนี้ ทำให้เบลค อาเวนชี่ และลูกน้องคนอื่น ๆ ปล่อยมือจากตัวของน้องเล็กแห่งสมาคมลับทันที

"แกอย่านึกนะว่ามีพรรคพวกเป็นถึงซีไอเอจะรอดพ้นจากพ่ออย่างฉันไปได้ กลับ!!!" เขาขู่ลูกชาย แล้วจากไปพร้อมกับลูกน้องอีกสองคนอย่างรีบร้อนเนื่องด้วยกลัวอิทธิพลอันยิ่งใหญ่ของ เซท เอร์โดอัน

ดารินธิราไม่ได้สนใจว่าคนที่มาช่วยแม็กนัสจะเป็นใคร แต่เธอรู้สึกขอบคุณเขาอย่างสุดซึ้งที่ช่วยผู้ชายหัวรั้นคนนี้

หญิงสาวเข้าไปประคองเขาขึ้นมา แล้วพยุงให้นั่งที่เก้าอี้หน้าบ้าน ขณะที่ชายร่มแดงเดินตามมาส่งแล้วยื่นถุงขนมส่งให้กับเธอ

"น้องคงเป็น ดารินธิรา ธนินกุลใช่ไหม" 

"ค่ะ คุณ..." ทำหน้างงพักหนึ่งแล้วรับถุงขนมมา

"พี่ชื่อ เซทนะ เป็นพี่ใหญ่ของไอ้หมอนั่น พอดีพวกเราทำงานด้วยกันมานานก็เลยนับถือแบบพี่น้องร่วมสาบาน"

"เหรอคะ ดีจัง แล้วพี่เซททำงานอยู่ใกล้ ๆ นี่เหรอคะถึงโผล่มาได้ทันเวลาพอดิบพอดี"

"พี่แค่แวะมาหาช็อกโกแลตกินเฉย ๆ ยังไงก็ฝากดูแลเจ้าแม็กด้วยนะครับ ขอตัวก่อน กินขนมให้อร่อยนะครับ" 

"เอ่อค่ะ ลาก่อนนะคะ" ดารินธิรายิ้มเผล่ แล้วเอานิ้วชี้เขี่ยที่แก้มของตัวเองแบบงุนงงไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่เขาพูดเท่าไร แต่ก็ยอมรับถุงขนมมาจากชายชื่อเซท โดยไม่ปฏิเสธ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่นั่งหน้าตาปูดบวมอยู่อย่างเงียบเชียบ

"ผมว่าคุณเดมี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่านะครับ เปียกฝนมาเดี๋ยวก็ไม่สบายอีก" ฮัลค์บอกหญิงสาว ทว่าเธอก็ยังคงเขม็งมองดวงตาที่แข็งขืนของแม็กนัสอยู่

เพื่อทำให้เขาเปิดปากพูดอะไรสักคำ แต่จะบังคับให้เขาพูดความจริงตอนนี้ก็คงไม่ทันการ เพราะอีกวันเดียวเขาก็จะจากเธอไปแอฟริกาใต้

แถมยังไปแบบไม่มีกำหนดกลับ ดังนั้นเธอต้องเคลียร์เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นคงหมกหมุ่นแล้วไม่เป็นอันทำอะไรแน่

"ฉันจะพาคุณแม็กนัสไปอาบน้ำด้วยได้มั้ยคะ....คุณอนุญาตหรือเปล่าคุณฮัลค์?"

ใบหน้าขาวคมที่เอาแต่แน่นิ่งเฉยชา เบิกดวงตากว้างและมองเข้าไปภายในดวงตากลมโต ที่เอื้อนเอ่ยประโยคที่เขย่าหัวใจให้สั่นแรงหลายริกเตอร์อย่างไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ

เพราะเธอกำลังยื่นมาส่งมาให้เขาจับ เพียงแค่เขาจับมือเธอตอบเท่านั้น

เธอก็พร้อมจะบอกทุกสิ่งที่เก็บกดไว้ในใจกับเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขใด ๆ อีก