บทที่ 16 คนที่รักเรามากที่สุด

ดารินธิรานอนคว่ำเหยียดยาวอยู่บนเตียงนอนและอยู่ในชุดนอนเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ที่ยาวคลุมถึงเพียงแค่ช่วงสะโพกกลมกลึง ท่อนล่างใส่ซับในแบบกางเกงเพื่อปกปิดเรียวขาเปล่งปลั่งไม่ให้ดูน่าเกลียด  

หลังจากที่ชำระล้างร่างกายจนสดชื่นดีแล้ว เพียงแค่หยิบสมุดโน็ตในกระเป๋าออกมาเขียนจดไอเดียอยู่ไม่ถึงยี่สิบนาทีความง่วงก็เข้ามาทำหน้าที่สั่งการให้ร่างกายได้พักผ่อนเดี๋ยวนั้น

ขณะที่ปาตาโกไททัน มาโยรัม นอนหลับเงียบอยู่บนฟูกของมันโดยไม่รบกวนทาสสาวแต่อย่างใด 

ก๊อก! ก๊อก! 

เสียงเคาะประตูเรียกดังถึงสองครั้งแต่เจ้าของห้องนอนก็ยังคงหลับเงียบฝันลึก

จนคนด้านนอกต้องเป็นฝ่ายเปิดประตูเข้ามาแทน และเห็นว่าหญิงสาวหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนด้วยสภาพใบหน้านอนทับอยู่กับสมุดโน๊ด

มือข้างหนึ่งยังคงกำดินสอ ชายหนุ่มยกกระเป๋าเดินทางและสัมภาระที่เขาไปขนมาจากโรงแรมซึ่งทีมงานของดารินธิราพักระหว่างงานนิทรรศการที่ ฟอร์ทเมสัน เซ็นเตอร์ 

เขานึก ๆ แล้วก็รู้สึกตลกกับพฤติกรรมของตนเองอยู่เหมือนกัน เพราะเขาหอบหิ้วดารินธิราไป ๆ มา ๆ ทำให้เธอไม่ได้มีโอกาสนอนพักที่โรงแรมกับทีมงานของตัวเองเลยสักครั้ง ป่านนี้เธอคงคิดในใจอยู่ว่าเขาเป็นคนมักง่ายเห็นแก่ตัว

แม็กนัสเห็นเธอนอนอยู่ในท่าที่ดูไม่ค่อยสบายนัก แถมกระดูกงูที่ร้อยเชื่อมอยู่กับสมุดโน๊ตก็ประทับรอยเด่นชัดบนแก้มข้างที่เธอนอนทับอยู่ซะดูน่าขัน หนุ่มผมสีเงินจับตัวของดารินธิราขยับขึ้นไปนอนบนหมอนดี ๆ แล้วเก็บสมุดโน๊ดกับดินสอของเธอ 

จังหวะที่มือใหญ่กำลังปิดหน้าสมุดที่กางออกอยู่ ก็บังเอิญเห็นภาษาจีนคำว่า 'เสี่ยว' ที่เขียนอยู่ในหน้าสมุด หรือว่าดารินธิราจะรู้ความจริงเรื่องรอยสักที่นิ้วมือของเขาแล้ว 

อัจฉริยะนักคิดพยายามพิจารณาอยู่หนึ่งนาทีพลางส่ายหน้าขจัดความเวิ่นเว้อของตัวเอง ก้าวขาลงจากเตียงนอน ทว่ามือกลับถูกรั้งดึงเอาไว้ ใบหน้าคมขาวหลุบต่ำมองมือของตนที่ถูกดารินธิราพันธนาการอยู่

มือนุ่มออกแรงกระชากเขาจนล้มลง ร่างสูงล้มหงายลงด้านข้าง สบตามองกับนัยน์ตากลมที่กระพริบขยับมองเขาเสมือนว่ากำลังจะเปิดประเด็นถามบางสิ่ง 

มือเนียนนุ่มยื่นมาลูบใบหน้าขาวนวลเนียนที่คล้ายกับผิวของทารกวัยแรกเกิด นิ้วเรียวแตะลงบนปลายจมูกโด่งคมดั่งแท่งหินสลักอันศักดิ์สิทธิ์ของเทพเจ้ากรีก และริมฝีปากที่ชอบเอะอะโวยวายไม่ต่างกับก๊อตซิลล่าพ่นไฟ เห็นแบบนั้นทีไรอยากจับมาขยำแล้วเอาพู่กันจุ่มสีทาบ้านโบกลงไปบนหน้าของเขาซะจริง

"คุณทำอะไร"

"กำลังสเก็ตหน้าคุณอยู่"

"แต่ผมว่ามันดูไม่ค่อยเหมือนการสเก็ตเท่าไหร่เลย"

"นักวาดทุกคนมีวิธีที่แตกต่างกันค่ะ"

"แล้วที่ผ่านมาคุณจับหน้าทุกคนมาสเก็ตแบบนี้ตลอดเลยหรือเปล่า ถ้าคุณทำแบบนั้น...ผมเคืองตายเลย"

"แล้วคุณจะมาเคืองฉันทำไม"

"คุณไม่รู้หรือซื่อบื้อ" ทำปากขมุบขมิบเด้งลุกนั่ง โดยมีสายตาของปาตาโกไททันมาโยรัมจ้องมองอยู่

ม่านตาของเจ้าเหมียวขนฟูขยายใหญ่กว้างราวกับเห็นจิ้งจกตัวใหญ่เนื้อเลิศรสตรงหน้า

"อะไรของแกอีก ไอ้แมวทรยศ"

ม๊าววววว!

ร้องลากเสียงยาวแล้วลุกสะบัดก้นให้ทาสหน้าเก่าเป็นคำตอบแทน แต่ทำให้ดารินธิราหลุดขำออกมาเสียงดังคับห้อง

"ฮ่าาาฮ่ะ ๆ ปาตาโกไททันมาโยรัมดูเหมือนคุณมากเลย สมแล้วที่เป็นแมวของอัจฉริยะ"

เปรี้ยง! เปรี้ยง! 

กรี๊ด!

ม๊าวววววว!

ทั้งคนทั้งแมวต่างพากันกรีดร้องแล้วตะครุบลงบนตัวของแม็กนัสราวกับนัดกันมา

ใบหน้าที่หลับตาอยู่ด้วยความหวาดเสียวนั้นซุกลงที่ซอกคอของชายหนุ่ม

ส่วนปาตาโกไททันมาโยรัมก็นอนตัวสั่นอยู่บนตักของทาสหนุ่มด้วยความหวาดระแวง เพราะเสียงร้องคำรามของพายุฝนที่กำลังก่อตัวขึ้นจนทิวเมฆด้านนอกหน้าต่างมืดครึ้มดูน่ากลัว

"อยากให้ฟ้าร้องฟ้าผ่าแบบนี้ทุกวันเลย" 

ใบหน้าของคนขี้ตกใจละออก พลันใดสายตาก็สะดุดเข้ากับรอยแดงที่ต้นคอด้านใน และกลิ่นหอมคุ้น ๆ ที่คล้ายกับกลิ่นของยัยฟีโอน่า พาร์สันนั่น และเธอจำได้ดีว่าเป็นกลิ่นน้ำหอมของรุ่น กุชชี่ แบมบู แต่ว่าทำไม...กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนอื่นถึงมาอยู่บนตัวของเขา 

"คุณไปเอากระเป๋าฉันมาเองเหรอคะ"

"ผมแวะไปทำธุระแถวนั้น ก็เลยแวะไปเอามาให้"

"ทำธุระบนเตียงมางั้นสิ"

ปากอิ่มขยับถามเสียงอ่อน ทำให้คนที่โดนตั้งคำถามถึงกับหน้าชาขึ้นมาและยังคงนั่งเงียบอยู่แบบน้้น

"ทีแบบนี่ล่ะเงียบ แสดงว่าคุณไปทำธุระแบบนั้นมาจริง ๆใช่ไหมล่ะ" 

".........." เสมองทางอื่นเป็นคำตอบให้ดารินธิรา ด้วยความโมโหเธอจึงกระชากคอเสื้อของเขาเข้ามา แล้วแหวกรอยที่ต้นคอดูให้เห็นกับตา 

"คุณอยากเห็นมากใช่ไหม"

ตะเบ็งเสียงเข้มแล้วแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำออกทีละเม็ดแหวกสาปเสื้อออกเผยให้เห็นแผงอกขาวสว่าง กับรอยแดงเป็นจ้ำนั่นที่ปรากฏเด่นชัดอยู่ตามต้นคอ ตามแผงอกขาว

"กับใคร!?"

"คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก" เขาตัดบทและลุกเดินออกจากห้องไปไร้คำอธิบายใด ๆ

การกระทำเมินเฉยของเขาส่งผลให้หยาดน้ำตาไหลบ่าออกมาเหมือนเขื่อนแตก

ไหนว่าอัจฉริยะอย่างเขาไม่คบค้าสมาคมกับผู้หญิง

ไหนว่าเขาจะไม่มีวันทำตัวเหมือนกับพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเอง

แล้วรอยพวกนั้นมันคืออะไร คือข้อพิสูจน์ว่าเขาเกลียดเธอ ที่เขาพาเธอมานี่ก็เพราะเพื่อแก้ขัดแก้เหงาเท่านั้นใช่ไหม หรือทุกอย่างที่ผ่านมาเขาทำไปเพื่อ 'แก้แค้น' ให้กับแม่ตัวเอง