บทที่ 18 ความอดกลั้นผมเหลือแค่ 1%

สมองของคนฟังเบลอไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินประโยคที่เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นอย่างชัดเจนเต็มสองหู

สายฟ้าที่ฟาดลงมาดังเปรี้ยงปร้างก็ไม่อาจดับความตื่นเต้นแปลกใหม่ที่ก่อตัวขึ้นในใจ ฮัลค์ทำตาลุกวาวมองเจ้านายหนุ่มพร้อมกับเกาหัวแกรก ๆ แก้อาการเขิน

"ทำไมคุณเดมี่ต้องขออนุญาตผมด้วยล่ะครับ ก็ขอกับคุณแม็กเองเลยสิครับ เอ่อ...คุณแม็กครับผมขอตัวก่อนนะครับ" 

มือขวาคนสนิทเดินสับขาเข้าห้องนอนชั้นล่างของตนเองในพริบตาเดียว เพราะตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวได้ที่เหลือคงต้องให้เจ้านายหนุ่มของเขาตัดสินใจเอาเอง

ฝ่ามือของดารินธิรายังคงยื่นค้างรอให้เขาจับ แต่ชายหนุ่มก็ยังคงหยิ่งยโส ทำเมินเฉยกับสิ่งที่เธอถาม

"จะนั่งตัวเปียกอยู่ตรงนี้ไปยันเช้าเลยเหรอคะ" 

"คุณพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม"

หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก้มลงรวบใบหน้าขาวมึนตึงของเขามากอบกุมแล้วบดจูบลงไปยังเรียวปากซีดเซียวนั่น

ดวงตาของคนโดนปล้นจูบถึงกับลุกวาวตื่นตะลึง กระทั่งปากอิ่มละออก กระซิบบอกข้าง ๆ กกหูร้อนผ่าวของเขา

"ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่คุณทำให้ฉัน หลินเย่ซี"

ยิ้มกว้างสดใสและลุกเดินจากเขามาด้วยความรู้สึกกระดากอาย จังหวะที่มือน้อย ๆ กำลังผลักเข้าประตูห้องนอน มือหนาก็ตะปปลงที่ประตูห้องของเธอ ดารินธิราหันขวับมองหัวใจเต้นส่ำระรัว 

"เมื่อกี้ใครกันชวนผมอาบน้ำ ลืมไปแล้วเหรอครับ ห้องคุณหรือห้องผมดีล่ะ" 

และแล้วเธอก็มาอยู่ในห้องน้ำขนาดใหญ่ในห้องสีเขียวอ่อนของขาว มือที่จิ้มลงไปตรวจดูน้ำในอ่างว่าร้อนพอดีหรือยังชักออกเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาว

แต่ทว่าเธอยังอยู่ในชุดเสื้อฮู้ดสีดำเปียกชื้นอยู่เหมือนเดิม

"คุณจะอาบน้ำทั้งเสื้อหนา ๆ แบบนั้นเลยเหรอ"

"เปล่าค่ะ งั้นคุณก็แช่น้ำในอ่างไปก่อน น้ำกำลังอุ่นได้ที่ ฉะ...ฉันขอไปเอาผ้าขนหนูก่อน" 

พั่บ!!

ผ้าขนหนูสีขาวถูกโยนมาครอบหัวของดารินธิราอย่างรวดเร็ว เอาแล้วสิ! เธอไม่หน้าพูดทะลึ่งตึงตังออกไปแบบนั้นเลยจริง ๆ สิน่า

พ่อคนหัวหงอกคิดเลยเถิดไปจนกู่ไม่กลับซะแล้วมั้งเนี่ย

หญิงสาวถอดเสื้อผ้าออกอย่างทุลักทุเล เพราะถอดอยู่อีกด้านของห้องที่มีฝักบัวและมีเพียงกำแพงกั้นระหว่างเธอกับเขาเท่านั้น

ผิวกายรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมายามที่ก้าวขาเดินตรงมาหา ใบหน้าที่หลับพริ้มแหงนหัวพิงกับขอบอ่างอาบน้ำอยู่ พอบั้นท้ายหย่อนลงบนเก้าอี้ตัวสั้นที่อยู่ข้าง ๆ ฝ่ามือหนาก็คว้าหมับลงมาจนทำให้ขนแขนแสตนด์อัพขึ้นมาอย่างสามัคคีกัน

"อาบน้ำสิ ผมไม่ดูคุณหรอก" เขาสั่งทั้งที่ยังหลับตาอยู่

ดารินธิรายิ้มอ่อน ดวงตาจดจ้องรอยแดงจากริมฝีปากของผู้หญิงคนอื่นที่ประทับอยู่บนลำคอเขาอย่างหงุดหงิด

ไหนจะรอยฟกช้ำตามแผ่นหลังนั่น และรอยสักที่เธอเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกบนต้นคอด้านหลังอีก

"akanandaba เป็นภาษาของแอฟริกาใต้หรือเปล่าคะ"

"เป็นภาษาซูลู รากศัพท์มาจากละติน คำว่า Tenax"

"ความหมายเดียวกับ Tenacious ใช่ไหมคะ ฉันเข้าใจถูกไหม" 

"ถูกครับ แล้วคุณชอบหรือเปล่าล่ะ"

"ค่ะ" นิ้วเรียวไล้รอยสักที่หลังต้นคอของเขาอย่างลืมตัว อะไรที่เป็นงานศิลป์ทุกอย่างก็เหมือนมนต์สะกดดึงดูดเธอให้เข้าไปหา

เฉกเช่นเดียวกับรอยสักนี้ที่ดูสง่างามเป็นพิเศษ ยามที่ปลายนิ้วไล้วนความวูบวาบในช่องท้องของแม็กนัสก็ระอุขึ้น

ชายหนุ่มต้องหันกลับไปคว้ามือนั่นให้หยุดก่อนที่สติของเขาจะระเบิดออกเหมือนขีปนาวุธพร้อมที่จะทำลายล้าง

"ผมมีความอดกลั้นเหลือเพียงแค่ 1% เท่านั้น ถ้าคุณยังทำแบบเมื่อกี้อีก ผมอาจจะทนไม่ไหว"

ก้นของดารินธิากระเถิบหนีจนร่วงกระแทกพื้นห้องน้ำ เบิกตากว้างแล้วรีบตั้งหน้าตั้งตาลุกพรวดไปอีกฝั่งที่เป็นห้องอาบน้ำแบบฝักบัว

สรุปแล้วเธอก็ไม่กล้าพอทีจะรุกฆาตเขาก่อนอยู่ดี แถมยังไม่รู้ด้วยว่าต้องเริ่มจากเล้าโลมก่อนหรือจู่โจมยังไงให้เขาไม่คิดว่าเธอกำลังอ่อย 

ชายหนุ่มพาดเสื้อคลุมอาบน้ำของเขาไว้ให้ดารินธิราก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายลุกเดินออกจากห้องน้ำล่วงหน้าไปก่อน

หลังจากนั้นเธอจึงค่อย ๆ ย่องเบาออกมาและเห็นเขากำลังแชทคุยบางอย่างกับชายคนหนึ่งในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค

"มะรึนนายก็เดินทางแล้วสิ ระวังตัวด้วยนะ ที่นั่นอาชญากรตัวเป้งทั้งนั้น แล้วออร่าชิฟที่นายจัดการให้สายของเราแอบฝังไว้บนตัวของพวกมัน ก็ไม่รู้ว่าพวกมันจะรู้ตัวแล้วหรือเปล่า" 

"ไม่มีทางรู้แน่ครับ เพราะผมพัฒนาชิฟตัวนั้นให้เล็กเท่ากับเม็ดข้าว ยิ่งนานวันชิฟตัวนี้อยู่ในร่างกายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งกลมกลืนไปกับสรีระและกายภาพของคน ๆ นั้น"

"ยังไงนายก็ห้ามประมาท วันนี้เซทบอกฉันว่านายโดนพ่อตามเล่นงานอีกแล้ว มีพ่ออยู่ในกลุ่มก้อนอาชญากรข้ามชาติแบบนี้ นายจะรับมือไหวแน่เหรอเจ้าแม็ก"

"ถ้าเขาเป็นคนเลว ก็เท่ากับว่าเป็นศัตรูของผมครับพี่อิศ" 

แม้จะฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่คนแอบฟังอยู่ก็พอจะวิเคราะห์ในสิ่งที่ได้ยินว่าอัจฉริยะที่พัฒนาสิ่งประดิษฐ์ล้ำโลกอยู่เสมอ

ความจริงเขาทำงานเป็นสายลับตำรวจให้กับซีไอเออะไรประมาณนั้น เพราะเธอมักจะเห็นเขาบินข้ามประเทศหายไปเป็นเดือนเดือน ทุกครั้งที่เขากลับมายังซิลิคอนวัลเลย์ก็มักจะเป็นวันที่มีข่าวว่าพวกลักลอบขนสมบัติของประเทศนั้น ๆ ถูกจับเข้าคุกบ้าง หรือจับตายบ้าง

ตอนนี้เธอชักสงสัยกับเบื้องหลังการทำงานของเขาซะแล้วสิ