บทที่ 05 มืดมน

บทที่ 05

มืดมน

         เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างอิฐกับตรีอัปสรลุกลามใหญ่โต พวกเขาทะเลาะกันอย่างหนักเป็นครั้งแรก จนในที่สุดอิฐเอ่ยปากขอหย่ากับเธอ ทำให้ตรีอัปสรกรีดร้องลั่นราวกับคนเสียสติ

         ชลธิชาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่เคยเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันมาก่อน เธอร้องไห้ด้วยความกลัวและเสียใจ โดยมีชวลิตคอยปลอบโยน

         “พี่ต้น ฮือ ๆๆ เต้ยเกลียดพวกมันสองคน ฮือ ๆๆ”

         ในใจของชวลิตก็เจ็บปวดและเสียใจไปไม่น้อยกว่าชลธิชาเลย แต่เขาก็ต้องเข้มแข็งแล้วกอดน้องสาวเอาไว้

         “คุณเป็นคนผิดนะอิฐ! ทำไมถึงพูดแบบนี้” เสียงของตรีอัปสรดังลั่นไปทั่วบ้าน

         อิฐก้มหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย “ผมผิดจริง ๆ ตรี...”

         “ฉันจะคุยกับคุณแม่เรื่องนี้” ตรีอัปสรยกมือขึ้นปาดน้ำตา “คุณแม่ไม่เอาพวกมันไว้แน่”

         ตรีอัปสรหันหลังออกจากบ้าน วิ่งไปที่เรือนใหญ่ เธอจะไปคุยกับอนงค์ เพื่อจัดการเรื่องนี้ให้จบสิ้นเสียที

         “คุณแม่ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ตรีนะคะ” ตรีอัปสรเอ่ยทั้งน้ำตา

         อนงค์นั่งนิ่งอยู่ภายในห้องนอนของเธอ หลังจากรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเธอก็เป็นลมล้มไปทันที ไม่คิดว่าลูกชายที่เธอรักดั่งแก้วตาดวงใจจะทำเรื่องน่าผิดหวังเช่นนี้ได้ อีกทั้งรู้สึกโกรธตัวเองที่เมตตาขวัญเรือน สุดท้ายอีกฝ่ายก็เลี้ยงไม่เชื่อง

         “ถ้าที่บ้านตรีรู้เรื่องนี้ คุณแม่เชื่อเถอะค่ะ ว่าคุณพ่อคุณแม่ตรีไม่ยอมแน่นอน พวกเค้าจะต้องฟ้องร้องเรื่องนี้ และหุ้นบริษัทก็จะถอนออกทั้งหมด”

         อนงค์สูดหายใจลึก แม้สีหน้ายังคงเรียบนิ่ง แต่ภายในใจของเธอนั้นกำลังคุกรุ่น

         “อืม...แม่จะจัดการเรื่องนี้อย่างเหมาะสมแน่นอน” อนงค์เอ่ยเสียงเรียบ แววตาเย็นชา ไม่หลงเหลือความเมตตาใด ๆ แล้ว

         ขวัญเรือนเดินเข้ามาที่เรือนใหญ่ ตั้งใจจะมากราบขอโทษอนงค์กับตรีอัปสรก่อนจะไป ซึ่งเธอไม่ได้คาดหวังว่าจะให้พวกเขายกโทษให้ ขณะที่เดินเข้ามาด้านใน กำลังจะก้าวขึ้นบันได เสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้นจากข้างบน เธอเห็นตรีอัปสรยืนอยู่ตรงบนบันไดชั้นบนสุด

         ดวงตาที่แดงก่ำของตรีอัปสรผ่านการร้องไห้มา มองขวัญเรือนด้วยความเกลียดชัง คนที่ถือเกียรติถือศักดิ์ศรีอย่างเธอมากที่สุด รู้สึกเสียหน้าที่ถูกคนรับใช้ต่ำต้อยลักลอบมีความสัมพันธ์กับสามีของตัวเอง

         ขวัญเรือนค่อย ๆ ก้าวขึ้นมาบนบันไดขั้นบน เมื่ออยู่ตรงหน้าตรีอัปสรแล้ว เธอก็คุกเข่าลงกับพื้นยกมือพนมไหว้อีกฝ่าย

         เพียะ!

         ตรีอัปสรตบขวัญเรือนจนอีกฝ่ายหน้าหัน แต่ถึงอย่างนั้นขวัญเรือนก็พนมมือก้มกราบอีกฝ่ายแทบเท้า ตรีอัปสรชักเท้าหนีด้วยความเกลียด เธอไม่มีทางให้อภัยผู้หญิงสารเลวคนนี้

         “คุณตรีคะ ดิฉันขอโทษค่ะ” ขวัญเรือนจับข้อเท้าของอีกฝ่ายไว้

         “เอามือสกปรกของแกออกไป!”

         ตรีอัปสรสะบัดข้อเท้าของตัวเองออกจากขวัญเรือนอย่างแรง ทำให้อีกฝ่ายเสียหลักลื่นไถลลงไป ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ ยืนอึ้งขณะร่างของขวัญเรือนกลิ้งตกลงบันไดก่อนจะนอนแน่นิ่งกับพื้นด้านล่าง ดวงตาปิดสนิท เลือดสีแดงฉานค่อย ๆ ไหลออกมาจากศีรษะเป็นวงกว้าง

         “แม่!”

         มาลารินหวีดร้องสุดเสียง เธอวิ่งเข้ามาขณะที่คนอื่น ๆ ต่างก็กรูเข้ามาเช่นเดียวกัน

         “แม่! อย่าเป็นอะไรนะแม่!”

         มาลารินประคองแม่เอาไว้ ใบหน้าขวัญเรือนซีดเซียว กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง เรื่องราวเหล่านั้นติดอยู่ในใจของเธอมาโดยตลอด...

         “ฮือ ๆๆ แม่ตื่นสิ...”

         มาลารินสะดุ้งเฮือกขึ้นมาในความมืดสลัว เธอหอบหายใจถี่ เหงื่อซึมทั่วแผ่นหลัง มือข้างหนึ่งกำผ้าห่มแน่น นัยน์ตาสะท้อนความหวาดกลัวออกมา

         “ลาริน...ฝันร้ายเหรอ?”

         เด็กชายวัยสิบขวบตื่นขึ้นมาด้วย มือเล็ก ๆ แตะตัวพี่สาวเบา ๆ มาธารินนั้นรู้สึกได้ถึงอาการสั่นเทา

         “ไม่เป็นไร ธารินนอนต่อเถอะ ยังไม่เช้าเลย”

         มาลารินล้มตัวลงนอนเคียงข้างน้องชาย กระชับผ้าห่มคลุมกาย พยายามข่มตานอนให้หลับ แต่ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมาเกือบสิบปี จึงเป็นเรื่องยากที่จะข่มตานอนลงได้ง่าย ๆ

         เมื่อสิบสามปีก่อน ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในบ้านสุรีย์ฉาย จากเด็กหญิงวัยสิบขวบ ตอนนี้มาลารินกลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวในวัยยี่สิบสองย่างยี่สิบสาม เธอยังคงใช้ชีวิตอยู่ในบ้านพักหลังเล็กหลังเดิม ภายในรั้วบ้านสุรีย์ฉาย ทว่าตอนนี้มีเพียงแค่เธอกับน้องชายเท่านั้น ไม่มีแม่อยู่อีกแล้ว

         จากเรื่องราวในวันนั้น แม่ของเธอตัดสินใจจบชีวิตของตัวเอง ราวกับต้องการชดใช้ความผิดกับการกระทำของตัวเอง ทิ้งเธอกับน้องชายเอาไว้

         การไม่มีแม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว มาลารินรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ...

         ตอนนั้นมาลารินอายุเพียงแค่สิบสามปี รู้สึกมืดมนไร้หนทาง เด็กหญิงไม่รู้เลยว่าชีวิตต่อจากนี้จะเอาอย่างไรดี แม่ไม่อยู่แล้ว เธอไร้ญาติขาดมิตร แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง เมื่ออนงค์ยังคงเมตตาให้เธอกับน้องชายอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไป และยังมีสมจิตร ที่เป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ที่คอยช่วยดูแลน้องชายเธอมานับตั้งแต่วันที่แม่ไม่อยู่

         ดังนั้นบุคคลสองคนที่มีพระคุณกับเธอและน้องชาย มาลารินจะจดจำพวกเขาไปตลอดชีวิต

         ตลอดเวลาเกือบสิบปีที่ผ่านมา ภายในรั้วบ้านสุรีย์ฉาย มาลารินต้องทนกับคำพูดเหยียดหยาม สายตาดูถูกของผู้คน พวกเขามองเธอเปลี่ยนไป แต่มาลารินบอกกับตัวเองว่าต้องอดทน เมื่อถึงวันที่เธอพึ่งพิงตัวเองได้ เธอจะพาน้องชายออกไปจากที่นี่ทันที

         “เสร็จแล้วลาริน”

         มาธารินหันมามองกับพี่สาว พร้อมกับหยิบกระเป๋านักเรียนเตรียมพร้อมไปโรงเรียน

         มาลารินจูงมือน้องชายออกไปทางประตูเหล็กที่อยู่ด้านหลัง เป็นที่ที่พวกเธอใช้เข้าออกมาตลอด เพราะไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ประตูหน้า ไม่เคยมีใครเห็นหน้าน้องชายของเธอ ยกเว้นอนงค์กับสมจิตร และช่วงหลังอนงค์ย้ายจากเรือนใหญ่มาอยู่เรือนหลังเล็ก มาลารินก็คอยรับใช้อยู่ที่นั่นประจำ จะเข้าไปทำความสะอาดที่เรือนใหญ่นาน ๆ ครั้ง

         ผ่านมาหลายปีแล้ว เรือนใหญ่เงียบเหงา บ้านสุรีย์ฉายไร้ชีวิตชีวาไม่เหมือนเมื่อก่อน ทว่าวันนี้จะมีงานเลี้ยงต้อนรับชวลิตกลับมาจากต่างประเทศ คนงานวุ่นวายจนแทบไม่มีใครดูแลแขกทั่วถึง สมจิตรจึงขออนงค์ ให้อนุญาตมาลารินเข้าไปช่วยงาน

         “เข้าไปช่วยงานในครัวก็พอ อย่าเดินเข้าไปเพ่นพ่านในงานล่ะ”

         อนงค์กำชับกับสมจิตรให้นำความมาบอกกับมาลาริน เธอนั้นพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร ทว่าภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยของมาลาริน เธอกลับเก็บซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ โดยไม่มีใครสังเกตเห็น

         เมื่อหลายปีก่อน...

         มาลารินยืนลังเลอยู่หลังพุ่มไม้ สายตามองไปยังร่างของชวลิตที่นั่งอยู่บนม้านั่งในสวน มือของเธอกำผ้าพันคอที่ถักด้วยมือแน่น เพราะรู้ว่าเขากำลังจะไปเรียนต่างประเทศ เธอจึงตั้งใจนำมันมาให้เขา

         “คุณต้นคะ หนูถักให้คุณต้นค่ะ” มาลารินรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ

         ผ้าพันคอสีเทาอ่อนถูกยื่นไปตรงหน้า มือของมาลารินสั่นน้อย ๆ การมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาได้ในตอนนี้ เธอต้องใช้ความกล้าอย่างมากเลยทีเดียว

         ชวลิตเงยหน้าขึ้น สายตาเย็นชามองเธอ ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ นับถือในความใจกล้าของเธอนัก เขาคว้าผ้าพันคอนั้นมาแล้วโยนมันลงพื้นต่อหน้าเธอ

         “คิดว่าฉันจะรับของจากคนอย่างเธอเหรอ?” เสียงของเขาแข็งกระด้าง สายตาที่มองมามีแต่ความเกลียดชัง ไม่หลงเหลือคนที่เคยใจดีอีกแล้ว

         มาลารินหน้าซีด มือสั่นเล็กน้อย และยังไม่ทันที่จะก้มเก็บของ ผ้าผืนนั้นก็ถูกเหยียบย่ำซ้ำลงไปด้วยรองเท้าสีดำของเขา

         “ฉันเกลียดเธอ จำไว้ให้ขึ้นใจล่ะ”

         มาลารินรู้สึกเหมือนมีบางอย่างหนัก ๆ กระแทกเข้ามากลางใจเธออย่างรุนแรง ดวงตาที่หยาดรื้นไปด้วยน้ำใส ๆ มองเขาเดินจากไปจนลับตา เธอก้มลงเก็บผ้าพันคอขึ้นมา ปัดเศษติดที่เปื้อนออก พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างเงียบ ๆ ไม่ว่าจะมองไปทางไหน เธอก็รู้สึกเคว้งขว้าง เดียวดายไปเสียหมด