บทที่ 06 หน้าด้านหน้าทน

บทที่ 06

หน้าด้านหน้าทน

         แสงไฟอบอุ่นจากโคมระย้าสาดส่องไปทั่วห้องโถงใหญ่ บรรยากาศในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และเสียงพูดคุยของแขกที่มาเยือน ทั้งญาติผู้ใหญ่ คนในครอบครัว และเพื่อนพี่น้องของชวลิตที่ต่างมาร่วมกันสังสรรค์ต้อนรับการกลับมาอย่างเป็นทางการของเขา

         เมื่อหลายปีก่อน ชวลิตไปเรียนต่อด้านธุรกิจและด้านพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ หลังเรียนจบเขาก็ได้รับหน้าที่ดูแลสาขาย่อยของบริษัทใหญ่ในต่างแดน และตอนนี้บริษัทที่ไทยนั้นมีโปรเจคใหญ่ เขาจึงกลับมาช่วยงานที่นี่

         ชวลิตในวัยยี่สิบแปดย่างยี่สิบเก้า บุคลิกสุขุม สง่า ท่าทางเป็นผู้ใหญ่ของเขาเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ ชายหนุ่มดึงดูดความสนใจของผู้คนได้โดยไม่ต้องพยายาม

         ในขณะที่เขายืนโดดเด่นอยู่ในแสงไฟ ท่ามกลางผู้คนรุมล้อม มาลารินกลับซ่อนตัวอยู่ในมุมเงียบ ๆ ตรงหลังม่านสีขาว เธอไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาในงาน แต่แค่อยากจะมาเห็นเขาสักครั้ง แค่นิดเดียวก็ยังดี...

         “นี่แกเข้ามาได้ยังไง!”

         มาลารินหันกลับไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นนวล หญิงรับใช้คนสนิทของตรีอัปสรที่กำลังจ้องเธอด้วยสายตาถมึงทึง

         “คุณท่านให้มาช่วยงานค่ะ” มาลารินตอบเสียงแผ่ว

         นวลหรี่ตามองมาลารินอย่างสงสัย “แล้วแกมายืนทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ ตรงนี้ คิดจะมาขโมยของหรือไง มานี่เลย!”

         นวลกระชากแขนมาลาริน ลากอีกฝ่ายออกมาจากตรงนั้น ผ่านทางเดินที่เงียบสงัดมายังห้องนั่งเล่นที่มีใครบางคนนั่งอยู่บนวีลแชร์

         ตรีอัปสรเงยหน้าขึ้น สบตากับมาลารินที่มองมาด้วยตกใจ เกือบสิบปีแล้วที่เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเฉียดกรายใกล้กับบ้านของอิฐ จึงไม่ได้เคยได้พบกับตรีอัปสรอีกเลย จึงไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงกลายเป็นแบบนี้

“แก! อีขวัญเรือน!”

ตรีอัปสรแผดเสียงลั่น เห็นใบหน้าของมาลารินแล้วมีภาพของขวัญเรือนซ้อนทับขึ้นมา ความโกรธแล่นมาเป็นริ้ว ๆ

“คุณตรีคะ นี่ไม่ใช่ขวัญเรือนค่ะ แต่เป็นลูกสาวของมัน” นวลรีบเข้ามาบอกตรีอัปสร

ตรีอัปสรตวัดสายตามองหญิงรับใช้คนสนิท “แล้วแกพามันมาทำไม?”

“คือนวลเห็นว่ามันเข้ามาทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ใกล้งาน ทำตัวน่าสงสัย เลยพามาให้คุณตรีจัดการค่ะ” นวลรีบอธิบาย

“ไปให้พ้นหน้าฉัน!” ตรีอัปสรตวาดลั่น ตวัดสายตาไปยังมาลารินที่ยืนอยู่ตัวสั่น

มือของตรีอัปสรคว้าของใกล้ตัวอย่างไร้สติ มาลารินรีบหันหลับออกไป ยังไม่ทันจะก้าวออกไปไกล แจกันเซรามิกสีขาวก็บิดเฉียดศีรษะเธอไปในระยะที่เส้นผมแทบปลิว

เสียงแจกันกระทบกับผนัง ก่อนจะกลิ้งหล่นลงแตกกระจายกับพื้น มาลารินใจหายวาบ และชวลิตก็ก้าวเข้ามา เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นเศษแจกันแตกกระจายบนพื้น พลันเขาก็สบสายตากับมาลารินที่ยืดหน้าซีด

ดวงตาของมาลารินที่ฉายแววหวาดหวั่นทำให้บางอย่างในใจของเขาสะดุดเพียงชั่วครู่ ก่อนสายตาจะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา และมาลารินที่เพิ่งได้สติก็รีบออกไปจากตรงนั้น แม้ว่าจะหันหลังไปแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาอันเย็นเยียบของชวลิตที่มองมา และแน่นอนว่าเธอรู้ว่าเขายังคงมองเธอด้วยความเกลียดชังไม่ต่างจากเดิม

“คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” ชวลิตคุกเข่าข้าง ๆ กุมมือสั่นเทาของผู้เป็นแม่เอาไว้ เขามองเห็นความเจ็บปวดที่สะท้อนออกมาผ่านดวงตาคู่นี้ของตรีอัปสร

“แม่เกลียดพวกมัน...” น้ำเสียงของเธอบ่งบอกถึงความรวดร้าว เรื่องราวในอดีตยังคงเป็นบาดแผลที่รักษาไม่หาย มันกัดกินหัวใจของเธอจนแทบมองหาความสุขไม่ได้เลย

“เกิดอะไรขึ้นครับพี่นวล ทำไมผู้หญิงคนนั้นเธอมาพบคุณแม่?” ชวลิตหันมาทางหญิงรับใช้คนสนิทของแม่เขา

“นวลเห็นมันมาทำลับ ๆ ล่อ ๆ แถวงานเลี้ยงน่ะค่ะ ท่าทางไม่น่าไว้ใจ ไม่รู้จะมาขโมยของหรือเปล่า นวลก็เลยพามาให้คุณตรีจัดการการค่ะ”

ชวลิตถอนหายใจเบา ๆ กล่าวกับนวลอย่างตำหนิเล็กน้อย “เรื่องแค่นี้บอกป้าจิตรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณแม่หรอก”

นวลหน้าเจื่อน ก้มลงอย่างรู้สึกผิด

“ช่างเถอะต้น” ตรีอัปสรเอ่ยเบา ๆ แล้วโบกมือไล่นวลให้ออกไป “ว่าแต่ต้นเข้ามาทำอะไร น่าจะอยู่ในงานนะ”

“มีคนถามหาคุณแม่น่ะครับ คุณแม่ออกไปหน่อยดีมั้ย อยู่แต่ข้างในเฉาแย่เลยนะครับ”

ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเกือบสิบปีก่อน ตรีอัปสรก็เดินไม่ได้ เธอเริ่มเก็บตัว ไม่ค่อยพบเจอผู้คน เพราะไม่อยากเห็นสายตาของใครต่อใครที่มองเธออย่างสงสาร

“ไม่เฉาหรอกน่า ต้นกลับมาแล้วนี่นา” มือเรียวสองทาบแก้มสองข้างของลูกชาย “ปีนี้เต้ยก็จะเรียนจบกลับมาแล้ว ทีนี้พวกเราก็จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วนะลูก”

ชวลิตพยักหน้าเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม เขาเอียงศีรษะซบลงที่ตักของแม่ เหมือนอย่างที่ชอบทำในวัยเด็ก

มือบางของตรีอัปสรลูบศีรษะลูกชายเบา ๆ แม้เธอจะฝืนยิ้มออกมา แต่แววตาไม่อาจเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ได้เลย จากเรื่องราวเลวร้ายในอดีต เธอต้องกลายเป็นคนพิการ สูญเสียสามีไปจากไม่มีวันกลับ ลูกของเธอทั้งสองคนต้องกำพร้าพ่อ เรื่องราวทั้งหมดนี้ ตรีอัปสรมองว่าต้นเหตุมาจากผู้หญิงสารเลวที่ชื่อขวัญเรือนนั่น

หลังจากงานเลี้ยงจบ มาลารินต้องอยู่ช่วยเก็บกวาดจนเสร็จ เธอเดินกลับมายังบ้านพักที่อยู่ด้านใน ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า มองขึ้นไปบนท้องฟ้า แสงจันทร์สีซีดทอดเงาผ่านแนววต้นไม้ริมทางที่เดินผ่านไป สีของกลางคืนยังคงเหมือนเดิม

หญิงสาวถอนหายใจ พลางขยับไหล่ที่เริ่มล้า ขณะที่เท้าย่ำไปบนทางเดินหินกรวด เธอได้กลิ่นควันบุหรี่ลอยมาตามลม ก่อนที่ก้อนหินเล็ก ๆ จะถูกปาเฉียดลงตรงหน้าปลายเท้า

เสียงหินกระทบพื้นกรวด ดังแกร๊ง! มาลารินหยุดชะงัก หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นชวลิตก้าวออกมาจากเงามืดใต้ต้นไม้ เขาโยนบุหรี่ลงพื้น สายตาคมกริบมองตรงมาที่เธอนั้นยังคงสะท้อนความชิงชังออกมาอย่างชัดเจน

หัวใจของเธอเต้นถี่ หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออยู่หลายอึก นี่เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งปีที่เธอได้มีโอกาสเผชิญหน้ากับเขา

“นึกว่าจะไสหัวออกไปจากที่นี่แล้วซะอีก นับถือในความหน้าด้านหน้าทนของเธอจริง ๆ”

ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปาก สายตาเหยียดหยามมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ขณะที่มาลารินยืนนิ่ง ไม่พูดอะไรสักคำ เธอได้แต่ยอมรับอยู่ในใจว่าตัวเองเป็นคนหน้าด้าน หากไม่เป็นแบบนั้นเธอคงใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปไม่ได้

“วันนี้เธอเข้าไปอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ ในงานเลี้ยง?” เขาขยับเข้ามาใกล้ หรี่ตาลงมองเธออย่างสงสัย “คิดจะอ่อยฉันอย่างนั้นเหรอ?”

มาลารินตกใจ เงยหน้าสบตาเขา “เปล่านะคะ”

“คิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ แม่เธอคงสอนมาตั้งแต่เด็กสินะ” เขาเอ่ยอย่างดูถูก “สอนมาดีจริง ๆ”

“กรุณาอย่าเอ่ยถึงแม่ฉันแบบนั้นเลยค่ะ” มาลารินเอ่ยอย่างขอร้อง

“ทำไม? แม่เธอสูงส่งนักหรือไง?” เขามุ่นคิ้ว “ก็แค่ผู้หญิงเลว ๆ ไร้ยางอายคนนึง ต่ำช้าน่ะสิไม่ว่า!”

         มาลารินกำมือแน่น ความโกรธสุมอยู่ในอก เธอสบสายตาของเขาราวกับไม่หวั่นเกรง

         “ฉันรู้ว่าคุณเกลียดพวกเรา แต่เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว เมื่อไหร่จะจบสักที” มาลารินหยุดพูดเล็กน้อย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองจะร้องไห้ออกมา จึงต้องสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ “ถ้าให้พูดกันจริง ๆ ตอนนั้นพ่อคุณกับแม่ของฉันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ และแม่ของฉันเองก็พยายามหยุดแล้ว แต่พ่อของคุณต่างหาก...”

         “หุบปาก!”

         เขาตวาดลั่น มือหนารวบที่ลำคอระหงจนเธอสะดุ้งเฮือก พยายามดึงมือออกจากเขา

         “คิดจะแก้ตัวงั้นเหรอ!” เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟัน มือหนาออกแรงบีบคอเธอจนอีกฝ่ายมีสีหน้าลำบาก

         “ฮึก! ฉันพูดความจริง และจริง ๆ ทุกคนก็เจ็บปวดกับเรื่องนี้ ฮึก! คุณสูญเสียพ่อ ฉันเองก็สูญเสียแม่ไปเหมือน”

มาลารินพูดออกมาอย่างยากลำบาก ใบหน้าเธอแดงก่ำ แต่กลับสบสายตาเขาราวกับไม่กลัว ทว่านัยน์ตากลับสะท้อนความร้าวลึกออกมา

ชวลิตจ้องมาลารินตาเขม็ง สีหน้าเธอดูย่ำแย่ แต่ไม่คิดร้องขอชีวิต เขาคลายมือออกช้า ๆ เหมือนเพิ่งรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

มาลารินทรุดลังกับพื้น หอบหายใจแรง น้ำตาไหลรินออกมาไม่หยุด

“ชีวิตของแม่เธอ จะเทียบกับชีวิตฉันได้ยังไง”

มาลารินเงยหน้ามองเขาผ่านม่านน้ำตา ร่างสูงนั้นค่อย ๆ เดินกลับหายลับไป ทิ้งเธอไว้เพียงเบื้องหลัง พร้อมกับคำพูดเมื่อครู่ที่ดูเหมือนว่ามันติดอยู่ในใจของเธอ

เขานั้นช่างใจร้ายเหมือนเดิมไม่มีผิด...