บทที่ 10

เสิ่นหรูโจวเข้าไปในหออวี้เหอ ห่อขนมแป้งกรอบและไก่ย่างดอกกุ้ยอวี่สองส่วน

ทว่าของในมือยังไม่ได้ส่งต่อก็ได้ยินเสียงที่ทั้งคุ้นหูทั้งน่ารำคาญดังขึ้นมา...

“จิ๊จิ๊ บังเอิญจังเลยนะ ท่านกับข้าพบกันทุกที่เลย”

เสิ่นหรูโจวกวาดมองคนที่เดินเข้ามาในปราดเดียว ครั้นเห็นหลิงเฟิงเดินประคองมู่หว่านหรงเข้ามา ดวงตาพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา ส่งเสียงจิ๊ด้วยความเดียดฉันท์

“สามารถกระโดดโลดเต้นได้เร็วเช่นนี้ ดูแล้วข้าคงลงมือเบาเกินไป”

สีหน้าของมู่หว่านหรงแข็งค้าง แท้จริงแล้วหัวใจของนางยังคงเจ็บอยู่ เพียงแต่บรรเทาลงบ้างแล้ว

แต่หลิงเฟิงบอกว่าท่านอ๋องสั่งสอนเสิ่นหรูโจวอย่างฉุนเฉียว อีกทั้งยังได้ยินว่าเสิ่นหรูโจวลอบออกจวน นางจึงยิ่งรู้สึกว่าเสิ่นหรูโจวคงถูกท่านอ๋องตำหนิเป็นแน่ เช่นนั้นถึงได้ออกจวนมาผ่อนคลายอารมณ์!

ก่อนนี้เสิ่นหรูโจวมักจะแอบเศร้าโศกอยู่ตลอดหลังจากถูกท่านอ๋องตำหนิ นางย่อมไม่สามารถพลาดโอกาสได้ทีขี่แพะไล่เช่นนี้ ดังนั้นจึงตามมา

มู่หว่านหรงบิดผ้าเช็ดหน้าด้วยท่าทีอวดดีพลางส่งเสียงหัวเราะ ท่าทางแสนเย่อหยิ่ง

“เสิ่นหรูโจว เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว หรือท่านยังจะกล้าเอาเข็มมาแทงข้าอีก เป็นไปได้หรือไม่ว่าที่ท่านอ๋องสั่งสอนท่านยังไม่เพียงพอ”

หลิงเฟิงเองก็มองเสิ่นหรูโจวอย่างโอหัง

เสิ่นหรูโจวเหลือบมองสองนายบ่าวแล้วเผยรอยยิ้มจาง ๆ “บ่าวอาศัยบารมีของผู้เป็นนายกดขี่ผู้อื่นช่างอวดดีอะไรเช่นนี้ หากทำให้ข้าไม่พอใจ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนำเข็มแทงเลย แม้แต่นำไม้มาทุบตีก็ไม่เป็นปัญหาเช่นกัน”

“ท่าน!” ทันใดนั้นมู่หว่านหรงโกรธขึ้นมา นางเองก็ไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าท่านอ๋องสั่งสอนเสิ่นหรูโจวไปแล้ว นางยังจะกล้าบังอาจขนาดนี้!

ชั่วครู่กลับไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับนางดี!

หลิงเฟิงก็ตกอยู่ในอาการงงงันเช่นกัน เหตุใดนี่ถึงแตกต่างจากที่คิดไว้

ในเวลานี้เถ้าแก่ถือของเข้ามา กล่าวกับเสิ่นหรูโจว: “คุณหนู ห่อเรียบร้อยแล้ว! รวมเป็นเงินยี่สิบอีแปะ”

“ได้” เสิ่นหรูโจวเตรียมจะจ่ายเงินและออกไป แต่ทันใดนั้นมู่หว่านหรงก็ก้าวขึ้นไปสองก้าว คว้าไก่ย่างและขนมแป้งกรอบที่ห่ออย่างดีในมือของเถ้าแก่ไป!

“นางไม่มีเงิน! พวกท่านระวังถูกหลอก!”

หลิงเฟิงเห็นสถานการณ์ก็เข้าสมทบทันที

“ใช่แล้ว! ตอนที่นางแต่งเข้า แม้แต่สินเดิมก็ไม่มีด้วยซ้ำ! ครอบครัวสามียิ่งไม่ได้ให้เงินนางเป็นสินสอดเลยสักอีแปะ นางจะมีเงินมาซื้อของในสถานที่เช่นหออวี้เหอได้อย่างไร! ข้าเห็นว่านางเพียงสั่งอาหารและจงใจไม่จ่ายเงิน! เถ้าแก่ ท่านอย่าหลงกลนางเชียว!”

ครั้นเถ้าแก่ได้ยินก็เห็นว่ามู่หว่านหรงสวมชุดผ้าไหมปักราคาแพงทั้งตัว ปิ่นปักผมบนศีรษะก็แลดูมีราคามาก ทั้งยังมีสาวใช้ด้วย ต้องเป็นคุณหนูจากตระกูลร่ำรวยเป็นแน่

กลับกัน แม้เสิ่นหรูโจวจะรูปโฉมงดงามมาก ทว่าแต่งตัวธรรมดา หรือจะไม่จ่ายเงินจริง ๆ!

มีคนกำลังทานอาหารอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้จึงผสมโรงพลอยขบขันเรื่องของเสิ่นหรูโจวทันที

“ดูงดงามอยู่นะ คาดไม่ถึงเลยว่าจะจับเสือมือเปล่า!”

“ใช่ ถ้าไม่มีเงินจริง ๆ หน้าตาเช่นนี้ หากเดินเล่นรอบหอนางโลม มีหลายคนเชียวที่จะใช้เงินก้อนโตไปกับนาง แล้วยังจะกินอาหารไม่จ่ายเงินได้ที่ใดกัน!"

ทันใดนั้นมู่หว่านหรงก็ถือดีอีกครั้ง มองเสิ่นหรูโจวอย่างค่อนขอด

นางไม่ได้โป้ปด เมื่อเสิ่นหรูโจวแต่งเข้าจวนท่านอ๋อง นางไม่ได้นำสินเดิมมาเลยแม้สักนิด ท่านอ๋องเองก็ไม่ได้ให้ นางมิอาจจะนำเงินออกมามากเพียงนี้เช่นกัน!

แม้แต่เถ้าแก่ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “คุณหนู...”

ก่อนที่จะพูดจบ มีเสียง “ปัง” ดังขึ้นกะทันหัน เงินก้อนใหญ่หนึ่งก้อนถูกเสิ่นหรูโจวตบลงบนโต๊ะ

“แค่นี้พอหรือไม่”

นางเจรจาการค้ากับเถ้าแก่ขายยา กระนั้นนางได้รับเงินมัดจำครึ่งหนึ่งมาก่อน บัดนี้เงินนี้ทั้งหมดยังร้อนอยู่เลย

เถ้าแก่รับเงินทันทีพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า: “พอ ๆๆๆ !”

จากนั้นเขาก็คว้าห่อบรรจุของจากมือของมู่หว่านหรงกลับคืนมา “จริง ๆ เลย ทำให้การค้าของข้าล่าช้า!”

ผู้คนที่เฝ้าดูเรื่องสนุกก็ตกใจเช่นกัน คาดไม่ถึงว่าเสิ่นหรูโจวซึ่งแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเรียบง่ายจะสามารถควักเงินออกมาได้มากมายเช่นนี้ ทันใดนั้นก็มองมู่หว่านหรงด้วยแววเหยียดหยาม