แสงจันทร์พันธนาการ

แสงจันทร์พันธนาการ

last updateLast Updated : 2025-10-23
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
14Chapters
13views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

เมื่อหน้าที่ครั้งอดีต ก่อเกิดความผิดพลาดต่อเทพเจ้าแสงจันทร์ สองเทพเจ้าหนุ่มจำต้องจุติลงมายังแดนมนุษย์ เพื่อแก้ไขปมด้ายแดงสัมพันธ์รักต่อเจ้าชะตาทั้งสิบ พร้อมคำสาปจันทราให้ผิดหวังในรักสิบประการ

View More

Chapter 1

บทนำ

เสียงขลุ่ยขับขานบทเพลงพื้นบ้าน ล่องลอยขับกล่อมรัตติกาลที่หนาวเย็น ผู้เฒ่าชรานั่งเคาะนิ้วลงบนกระดองเต่า ที่วางอยู่บนตักของเขา ตามท่วงทำนองที่ได้ยินผ่านหู ถ่านไม้ในกองเพลิงแตกสะเก็ดเป็นจุดเปลวอัคคีล่องลอยขึ้นสู่อากาศ แล้วดับสลายหายไป

"ท่านปู่ ท่านปู่..."

"ว่าอย่างไร"

"ท่านชอบบทเพลงนี้หรือไม่"

"ชอบซิ เพลงไหนก็ได้ ที่เจ้าตั้งใจบรรเลง ข้าชอบทั้งนั้น"

"เสียดายที่ท่านมองไม่เห็น คืนนี้ดวงดาวงดงามยิ่งนัก"

"เข้าฤดูหนาวแล้ว ฟ้ามักสวย"

"ท่านปู่ ท่านเคยเห็นท้องฟ้าด้วยรึ ไหนท่านพ่อบอกข้าว่า ท่านตาบอดตั้งแต่เด็ก ทำไมท่านถึงรู้ว่าท้องฟ้ายามหน้าหนาวถึงสวย"

"เด็กโง่ ข้าตาบอดตอนเด็ก มิใช่ตาบอดตั้งแต่เกิด ข้าจำได้ ว่าท้องฟ้ายามพลบค่ำและยามรุ่งอรุณมันเป็นสีอะไร ข้าจำได้ว่าดอกบัวในอ่างนั้น มันเป็นสีชมพู และจำได้ว่ากระดองเต่าของข้าตรงนี้ มีรูปทรงแปดเหลี่ยม และจำใบหน้าของย่าเจ้าได้ไม่มีวันลืม"

"นางงามมากใช่หรือไม่"

ชายชราหัวเราะชอบใจพร้อมส่งยิ้มหวานให้หลานสาว "เจ้าคิดว่าท่านพ่อของเจ้า หน้าตาเป็นเช่นไร"

"ข้าก็ต้องรูปงามเหมือนท่านแม่อยู่แล้ว" ชายหนุ่มแบกฟืนออกมาวางข้างกองไฟ มองดูบิดาของเขาที่นั่งยิ้มให้กับดวงดาวบนท้องฟ้า ทั้งที่ดวงตาทั้งสองบอดสนิท

"ท่านพ่อ ท่านไม่ออกเดินทางไม่ได้เหรอ อายุท่านมากแล้วข้าเป็นห่วง อยู่กับพวกเราต่อเถอะนะ ข้าวกล้าของเรางามมากผลผลิตคราวนี้คงดีกว่าทุกครั้ง ต้นเผือกของข้าก็งาม แม่ไก่ก็ออกไข่ หมูข้าก็ตัวใหญ่ ทั้งหมดนี้ข้าดูแลท่านได้นะ อย่าไปเลยนะท่านพ่อ ถ้าท่านไป ลูกสาวข้าจะนอนกอดใคร นางติดท่านแบบนี้นางคงร้องไห้คิดถึงท่านเป็นแน่"

"ไม่ได้ ๆ ชะตาฟ้าลิขิต หลานสาวข้าเป็นคนเข้มแข็ง เข้มแข็งเหมือนท่านย่าของเขา วันนี้อาจร้องไห้ แต่ต่อไปนางจะแข็งแกร่ง คนไม่ล้มจะรู้วิธีลุกขึ้นยืนได้เช่นไร" ชายชรายกมือขึ้นนับนิ้วพร้อมขยับปากขมุบขมิบ 

"ดาวตก ท่านพ่อท่านดู นั่นดาวตกเจ้าค่ะ"

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้า ดาวสีเงินดวงใหญ่ร่วงลงจากฟากฟ้า ก่อนจะแยกแตกออกเป็นสองดวง พุ่งตกลงมาคนล่ะทิศทาง "อะไรกัน ดาวดวงนี้มันแตกออกเป็นสองดวง เกิดมาข้าเพิ่งเคยเห็น"

"มาแล้ว ผู้ที่ข้ารอคอย ในที่สุด เขาก็มาถึงแล้ว" ชายชราพูดขึ้น ทั้งที่ดวงตาของเขายังคงจ้องมองท้องฟ้ายามราตรีกาล ดวงตาคู่นั้น เป็นสีขาวขุ่นมัวทั้งสองข้าง มันสะท้อนแสงดาวทั่วท้องฟ้า เหมือนดั่งว่าพวกมันไม่อาจหลบหนีไปจากดวงตาคู่งามที่มืดบอดของเขาได้เลย

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
14 Chapters
บทนำ
เสียงขลุ่ยขับขานบทเพลงพื้นบ้าน ล่องลอยขับกล่อมรัตติกาลที่หนาวเย็น ผู้เฒ่าชรานั่งเคาะนิ้วลงบนกระดองเต่า ที่วางอยู่บนตักของเขา ตามท่วงทำนองที่ได้ยินผ่านหู ถ่านไม้ในกองเพลิงแตกสะเก็ดเป็นจุดเปลวอัคคีล่องลอยขึ้นสู่อากาศ แล้วดับสลายหายไป"ท่านปู่ ท่านปู่...""ว่าอย่างไร""ท่านชอบบทเพลงนี้หรือไม่""ชอบซิ เพลงไหนก็ได้ ที่เจ้าตั้งใจบรรเลง ข้าชอบทั้งนั้น""เสียดายที่ท่านมองไม่เห็น คืนนี้ดวงดาวงดงามยิ่งนัก""เข้าฤดูหนาวแล้ว ฟ้ามักสวย""ท่านปู่ ท่านเคยเห็นท้องฟ้าด้วยรึ ไหนท่านพ่อบอกข้าว่า ท่านตาบอดตั้งแต่เด็ก ทำไมท่านถึงรู้ว่าท้องฟ้ายามหน้าหนาวถึงสวย""เด็กโง่ ข้าตาบอดตอนเด็ก มิใช่ตาบอดตั้งแต่เกิด ข้าจำได้ ว่าท้องฟ้ายามพลบค่ำและยามรุ่งอรุณมันเป็นสีอะไร ข้าจำได้ว่าดอกบัวในอ่างนั้น มันเป็นสีชมพู และจำได้ว่ากระดองเต่าของข้าตรงนี้ มีรูปทรงแปดเหลี่ยม และจำใบหน้าของย่าเจ้าได้ไม่มีวันลืม""นางงามมากใช่หรือไม่"ชายชราหัวเราะชอบใจพร้อมส่งยิ้มหวานให้หลานสาว "เจ้าคิดว่าท่านพ่อของเจ้า หน้าตาเป็นเช่นไร""ข้าก็ต้องรูปงามเหมือนท่านแม่อยู่แล้ว" ชายหนุ่มแบกฟืนออกมาวางข้างกองไฟ มองดูบิดาของเขาที่นั่งยิ้มให้กับดวงด
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
บทที่ 1. ตอนที่ 1. ลี้ภัย
ปฐมเหตุทัณฑ์สวรรค์เด็กชายอายุเพียงสิบขวบยืนตัวสั่น ดวงตาแนวแน่จ้องมองศัตรูตรงหน้าด้วยความอาฆาต เส้นผมของเขาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง ครึ่งหนึ่งของใบหน้าเปียกโชกไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน เสื้อผ้าแพรพรรณเนื้อดี เวลานี้กลับเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินโคลนและโลหิต มือข้างขวากำดาบที่อาบชุ่มไปด้วยเลือดของศัตรู ที่เวลานี้ทั้งหนักและเยือกเย็นในความรู้สึกอ่อนล้า ข้าศึกคนสุดท้ายถูกปาดคอลงไปนอนดิ้นสิ้นชีวิต สายฝนที่โปรยปราย ทำให้ทั่วพื้นถนนที่เต็มไปด้วยซากศพ กลับเจิ่งนองไปด้วยเลือดผสมน้ำ กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนอาเจียน เด็กชายยกมือขึ้นปาดหยาดฝนปนเลือดออกจากใบหน้า มองดูประตูวังที่ถูกทุบทำลาย เผยให้เห็นภาพภายในเปลวเพลิงร้อนแรง ที่กำลังโหมไหม้เผาผลาญอาคารสูงใหญ่ ที่ครั้งหนึ่งเคยโอ่อ่าวิจิตรงดงาม เปลวเพลิงลุกไหม้แข่งกับสายฝนเบาบางที่โปรยปรายไม่ขาดสาย แต่ดูเหมือนสายฝนเม็ดเล็กจะไม่สามารถทำอะไร เปลวเพลิงที่บ้าคลั่งได้เลย จ้าวตงหยาง หมุนตัวมองดูเหล่าองครักษ์ที่ยอมพลีชีพ เพื่อปกป้องเขาจากเหล่าศัตรู จนชีวิตต้องมาดับสูญ ชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ทั้งเด็กและคนชรา ที่หนีออกจากเมืองไม่ทัน ต่างต้องมาสิ้น
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
บทที่ 1. ตอนที่ 2. ลี้ภัย
องค์ชายรีบคุกเข่าลง คำนับต่อศพองครักษ์ประจำตัว ที่ยอมพลีกายปกป้องเขาจนตัวตาย แล้วเข้าประคองหญิงสาวที่มีลูกดอกธนูหักติดขาอยู่ เพื่อช่วยกันหลบหนีลี้หายไปจากกำแพงเมือง อาศัยเงาแดดที่ใกล้พลบค่ำ ฝ่าสายฝนเม็ดบางที่ยังคงโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย เพื่อออกไปให้พ้นกองซากศพเปลวเพลิงและข้าศึก ของเมืองที่ล่มสลายภาพเขม่าควันไฟ กับเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดดังระงมไปทั่ว วั่งซูเด็กชายวัยเพียงสิบขวบเดินหลงอยู่ในกองซากศพของเหล่าทหาร สิ่งเดียวที่อยู่ภายในใจของเขา คือบิดามารดาและบรรดาพี่ชาย ที่เดินทางออกจากบ้านเพื่อนำกองกำลังในการดูแลของตน ไปเข้าร่วมกับทัพของท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย หลายปีแล้วที่พวกเขาทั้งสองไม่ได้กลับบ้าน จนตอนนี้แม้แต่ตัวเขาเองก็แทบจำใบหน้าของท่านทั้งสองไม่ได้แล้ว“ลู่เสี่ยน…ลู่เสี่ยน…”“เจ้าค่ะ คุณชาย ทำไมตื่นกลางดึกเช่นนี้” หญิงสาวรีบเข้ามาเปิดผ้าม่าน เพื่อดูแลนายน้อยที่ตนเฝ้ารับใช้อยู่“พี่ลู่เสี่ยน ข้าฝันร้าย…”“ฝันร้าย…ท่านฝันเห็นสิ่งใด”“ข้าฝันเห็นซากศพของทหาร ข้าเห็น เห็น…”“โถ ๆ ไม่เอาน่า ดูสิเมื่อหัวค่ำข้าบอกท่านแล้ว ว่าอย่ากินขนมพวกนั้นมากเกินไป ดูสิอิ่มมากก็ฝันร้าย”“ไม่นะ พี่ลู
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
บทที่ 1. ตอนที่ 3. ลี้ภัย
“เลิกปฏิเสธข้า ปีนี้เจ้าสิบขวบแล้วนะ ขี่ม้าจับอาวุธ อย่างไงก็ต้องเรียน พ่อแม่เจ้าฝากฝังข้าไว้ หากพวกเขาทั้งสองกลับมาแล้วพบว่าข้าล่ะเลย แม่เจ้าจะไม่ถอนหงอกข้าเลอะ นางน่ะดุอย่างกับแม่เสือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าบิดาของเจ้ากลัวนางมากกว่าข้าเสียอีก”“คุณชาย ท่านอย่างกังวลไป ข้าเป่าจงจัดได้ว่าเป็นสหายร่วมสำนักกับมารดาของท่าน นางฝากฝังข้าไว้ว่าหากท่านอายุครบสิบขวบ ให้ข้าเป็นผู้รับผิดชอบสอนวิชายุทธิ์แขนงต่าง ๆ แทนนาง วันนี้ถือว่าข้าได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ต่อน้องเล็ก รับท่านเป็นศิษย์ ท่านคงไม่ทำให้ข้าลำบากใจใช่ไหม”วั่งซูทำท่าจะปฏิเสธ แต่เมื่อเขาเห็นเด็กชายที่น่าจะมีอายุมากกว่าตนเองเพียงไม่กี่ปี ที่เอาแต่ยืนนิ่งสงบรูปร่างองอาจผ่าเผย ทำให้เกิดรู้สึกหมั่นใส้ขึ้นมา ยิ่งท่านย่าให้ความสำคัญต่อเขา วั่งซูก็ยิ่งรู้สึกต้องการจะเอาชนะเด็กชายคุกเข่าลงคำนับต่อชายวัยกลางคน “ได้…ท่านอาจารย์ ข้าเฉิงวั่งซูคำนับท่านเป็นอาจารย์ ต่อจากนี้ท่านโปรดเมตตาศิษย์ด้วย”เป่าจงหันไปยิ้มให้สตรีชรา ไม่คิดว่าสิ่งที่ผู้สูงวัยวางแผนไว้จะได้ผลวั่งซูลงจากหลังม้า ก็ทำหน้าง้ำไม่พอใจใส่สาวใช้คนสนิท แล้วรีบเดินเข้าจวนโดยไม่สนใจลู่เสี่ยน
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
บทที่ 2. ตอนที่ 1. แม่ทัพไป่เยว่
“องค์ชาย เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”“เงียบ หลิวหยุน มีคนมา ค่อย ๆ ลุก มากับข้าทางนี้” หญิงสาวยันกายลุกตามแรงพยุงของเขา โดยที่ในมือกยังถือไม้เสียบปลาเผามาด้วยกอหญ้าริมบึง โยกไหวตามคนทั้งสองที่เคลื่อนย้ายไปได้อย่างเชื่องช้า ด้วยมีคนป่วยจวนหมดแรงอีกคน ชายร่างใหญ่ผู้หนึ่งในจำนวนนั้น พุ่งตัวเข้าสกัดด้านหน้าของคนทั้งสองทันที จ้าวตงหยาง มีเพียงไม้ที่มีปลาเผาคามือ ดูแล้วไม่เหมาะสมที่จะเป็นอาวุธได้เลย“คุณชายจ้าว ยอมจำนนแล้วไปกับพวกข้าเถอะ ท่านอ๋องต้องการพบตัวท่าน อย่าหลบหนีอีกเลย”“ท่านอ๋องของพวกเจ้า ทรยศบิดาข้า คนเช่นนี้รึ ที่จะมีเมตตากับผู้อื่น อย่ามัวเสียเวลา ข้ายืนอยู่ตรงนี้แล้ว หากต้องการชีวิตก็เข้ามา แต่ขอให้เว้นชีวิตนาง นางเป็นเพียงนางกำนันไม่รู้ความ ฆ่านางก็เสียแรงเปล่า”“ไม่นะคุณชาย พวกเจ้าห้ามทำร้ายเขานะ” หลิวหยุนรีบเอาตัวเองเข้าขวางอาวุธศัตรู ปกป้องผู้เป็นนาย ภาพเหล่าองครักษ์ที่เข้าปกป้องเขาเมื่อวานนี้ กลับเข้ามาหลอกหลอนอีกครั้ง แต่ไม่ทันที่เหล่าคนชั่วจะลงมือ กลับมีทหารจำนวนหนึ่งรอบวงเข้ามาอีกชั้น พร้อมการปรากฏตัวของไป่เยว่ ชายหนุ่มผู้เพิ่งปรากฏกายทำให้หลิวหยุนรู้สึกได้ถึงความปลอดภัย แล
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
บทที่ 2. ตอนที่ 2. แม่ทัพไป่เยว่
“ข้าเข้าใจท่านไป่เยว่ เพียงแต่ไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นคงดีกว่ามาก”จ้าวตงหยางมองดูแม่ทัพไป่เยว่อุ้มนางหายไป แต่ตนเองกลับถูกเหล่าทหารพาแยกไปอีกทาง “ช้าก่อน…ข้าจะอยู่กับพี่หลิวหยุน”“อ๋อ…ไม่ต้องห่วงองค์ชาย นั่นเรือนท่านหมอซุน เขาเป็นหมอเพียงหนึ่งเดียวของที่นี่ที่รอดชีวิต ท่านไปกับพวกข้าดีแล้ว ข้าจะพาท่านไปอาบน้ำ เสร็จแล้วคืนนี้เราจะย่างเนื้อม้ากัน ข้ารู้นะว่าท่านหิว” ทหารร่างใหญ่ ผู้มีหนวดเคราเต็มใบหน้า แต่แววตาอ่อนโยนใจดี พูดคุยกับเขาพร้อมรอยยิ้มตลอดทางจ้าวตงหยาง ยังอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเรือนท่านหมอซุน บาดแผลของหลิวหยุนกำลังอักเสบและอาจมีหนอง นางเริ่มมีไข้ เหตุการณ์ในครั้งนี้ นับได้ว่านางเป็นมากกว่าพี่เลี้ยง เป็นมากกว่านางกำนัน แต่นางยังเป็นเสมือนพี่สาวแท้ ๆ ที่สามารยอมตายแทนน้องชายเช่นเขา เพราะฉะนั้นมีหรือที่เขาจะล่ะทิ้งนางจ้าวตงหยางตัดสินใจวิ่งกลับไปที่เรือนท่านหมอซุน แม้ว่านายทหารผู้นั้นจะตะโกนร้องเรียกเช่นไร เขาก็ไม่หยุด อย่างน้อย ขอแค่ขอให้ได้รู้ว่า พี่สาวที่เพิ่งผ่านความเป็นตายร่วมกันมา นางจะรอดและปลอดภัยหายเป็นปกติในอีกไม่กี่วัน เท่านี้ก็พอใจแล้วจ้าวตงหยางหยุดนิ่งอยู่หน้า
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
บทที่ 3. ตอนที่ 3. แม่ทัพไป่เยว่
หญิงสาวเงียบเสียงลง เมื่อถูกถามถึงเรื่องที่ให้นางไปทำ “อ้าวว่าเช่นไร ทำไมเจ้าเงียบไป”“อ๋อ…เอ่อ…เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าอาบน้ำให้ท่านเสร็จแล้ว ข้าจะเล่าให้ท่านฟัง”เฉิงวั่งซูรีบหันหน้ากลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ลู่เสี่ยนไม่ได้หลบสายตา วั่งซูเองก็ไม่ตั้งใจที่จะแกล้งนางเช่นครั้งแรก“มีเรื่องอันใดใช่หรือไม่ เหตุใดเจ้าไม่เล่าให้ข้าฟังตรงนี้ เจ้ารู้อะไรมาลู่เสี่ยน” เฉิงวั่งซูลุกขึ้นจากน้ำก้าวเท้าออกจากอ่างทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า เผยแผ่นอกร่อนเล็กแบบเด็กชายที่กำลังเข้าสู่วัยหนุ่ม และรูปกายที่เป็นชายงดงามต่อสายตาสาวใช้คนสนิท ลู่เสี่ยนได้แต่ก้มหน้ามองต่ำ แล้วรีบหมุนตัวไปหยิบผ้าซับน้ำ และเสื้อคลุมมาห่มให้เขา จากที่คุยหยอกล้อสนุกสนาน กลับเงียบขรึม ลู่เสี่ยนรู้ดีว่าอาการเช่นนี้ ไม่ว่าใครหากไม่เกี่ยวข้องก็ห้ามรบกวนเป็นอันขาด ด้วยรู้กันดีว่า หากเฉิงวั่งซูโกรธจัดเด็กชายผู้นี้จะส่งพลังบางอย่างให้รู้สึกถึงความน่าเกรงขาม เพียงใครมองเห็นสายตาของเขา ก็เหมือนดั่งถูกเผาโดยไม่รู้ตัวเฉิงวั่งซูเพียงเดินผ่านฉากบังตา ก็สามารถทะลุมายังอีกห้อง เข้าสู่เขตพื้นที่ส่วนตัว ลู่เสี่ยนรีบเดินตามหลังเขามา พร้อมโบกมือเป
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
บทที่ 3. ตอนที่ 1. ผู้เฒ่าประหลาด
จ้าวตงหยาง ช่วยทหารผ่าฝืนกองใหญ่ ไม่ว่าใครจะห้ามเขาอย่างไร เขาก็ดึงดันที่จะทำอยู่เช่นนั้น“อ้าว…องค์ชาย แบบนี้ไม่ได้นะ ทำไมพวกเจ้าให้องค์ชายมาทำอะไรเช่นนี้ พอแล้ว ๆ ท่านทำงานแบบนี้ไม่ได้นะ”จ้าวตงหยางเงยหน้าขึ้นมองดูแม่ทัพไป่เยว่พร้อมส่งยิ้มให้เขา แม่ทัพไป่เยว่แต่งกายเช่นชาวบ้านปกติทั่วไป ไสเกวียนเทียมควายบรรทุกผักมาเต็มคันรถ พร้อมส่งยิ้มให้เขา ทั้งที่มีเม็ดเหงื่อไหลโทรมกายและใบหน้า“ไม่เป็นไร ข้าทำได้ พวกท่านต่างก็ช่วยงานกัน จะให้ข้านิ่งดูดายได้อย่างไรกัน เอาเปรียบผู้อื่นหาใช่วิสัยข้าไม่ ดูท่านสิ เป็นถึงท่านแม่ทัพ ยังไปขนผักพวกนี้มา ออกไปแต่เช้ากลับมาจวนค่ำ พี่หลิวหยุนถามหาท่านอยู่หลายครั้ง ข้าเบื่อจะตอบนาง เลยออกมาช่วยผ่าฝืนอยู่ที่นี่”“งานเช่นนี้ไม่เหมาะที่ท่านจะทำ พรุ่งนี้ท่านจะปวดเมื่อยและอาจป่วยไข้ได้ ด้วยร่างกายไม่คุ้นชิน หากท่านต้องการช่วยงานจริง เหตุใดไม่ช่วยท่านหมอซุน”“ท่านหมอไม่อยู่ออกไปตั้งแต่เช้าเช่นกัน ข้าขอติดตามไปด้วยเขาก็ไม่ยอม ข้าเลยช่วยตากยาให้เขา ตายล่ะ…ท่านไป่เยว่ ใกล้พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ข้าต้องกลับไปเก็บยาก่อน ท่านพี่ ข้าเอาขวานวางไว้ตรงนี้นะ” แม่ทัพไป่เยว่มองดู
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
บทที่ 3. ตอนที่ 2. ผู้เฒ่าประหลาด
“ฉลาดนักน้องชาย สุรานี้ข้าได้มาจากตาแก่ท่านหนึ่ง วันนี้ขณะที่ข้ากำลังเก็บผัก อยู่ดี ๆ ก็มีตาแก่ชุดสีขาว แต่งกายประหลาด เสื้อของเขามีการตกแต่งไปด้วยด้ายสีแดง เขาล้มลงใกล้ ๆ กับแปลงผัก ข้าเลยช่วยเหลือเขาไว้ สุราในขวดน้ำเต้านี้ เลยเป็นของตอบแทนที่เขาให้ข้ามา”“ฟังจากที่ท่านเล่ามา ตาแก่ผู้นี้ดูแปลกประหลาดอยู่ไม่น้อย หากเป็นชาวบ้านทั่วไป เสื้อผ้าคงเป็นได้แค่ผ้าป่านหรือฝ้ายหยาบ ๆ ย้อมโคลนหรือเปลือกไม้ ผ้าสีขาวเช่นนั้นล้วนเป็นของที่ต้องซื้อหา ภาวะบ้านเมืองเช่นนี้ของแบบนี้จะไปหาได้จากที่ใด”ไป่เยว่และตงหยาง คิดตามการวิเคราะห์ของหลิวหยุน "เอาน่า อย่างไรเสีย ข้าก็ได้สุราเขามาแล้ว กลิ่นก็หอมด้วยสิ มาเถอะ หากจะนับเป็นพี่น้องกันจริง เราควรใช้สิ่งนี้เพื่อร่วมสาบานสุราในขวดน้ำเต้า มีกลิ่นหอมประหลาดเช่นที่ไป่เยว่พูด ตงหยางเหลือบตามองดูท่านแม่ทัพ ที่กระดกสุราในชามเข้าปากแบบรวดเดียวหมด ส่วนหลิวหยุน นางยกแขนเสื้อข้างหนึ่งขึ้นบังหน้า แล้วยกชามสุราขึ้นดื่ม แต่กิริยาของนางสุภาพเรียบร้อยกว่ามากจ้าวตงหยางมองดูเขาทั้งสองแล้วก็ยิ้มขึ้นอย่างชอบใจ “ท่านพี่ทั้งสอง หมดสุราถ้วยนี้แล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีองค์ชายจ้าว
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
บทที่ 3. ตอนที่ 3. ผู้เฒ่าประหลาด
หญิงสาวพยักหน้าให้ชายหนุ่มแล้วกลับมากินข้าวที่เหลืออยู่ “ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ข้าคิดว่าจะเสริมหญ้าบนหลังคาเพิ่ม ขาเจ้าดีขึ้นแล้วหรือยัง หลิวหยุน”“ดีขึ้นมากแล้ว จะเหลือก็เพียงอาการเจ็บภายใน อาจมีหนองคาในแผล”“เช่นนั้นรึ กินข้าวเถอะ เสร็จแล้วข้าจะทำความสะอาดแผลและใส่ยาให้”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ…” หลิวหยุนมีท่าที่เอียงอาย “ขาของข้าเท้าของข้า ข้าดูแลมันได้ ไม่รบกวนท่านดีกว่า อีกอย่างบาดแผลของข้าก็ไม่น่าดู”“ได้เช่นไร ท่านหมอสั่งข้าไว้ ให้ดูแลเจ้าให้ดี หลายวันนี้ข้ามัวแต่ยุ่งเสาะหาเสบียงอาหารเข้ามากักตุน เลยไม่ได้ดูแลเจ้า ให้ข้าช่วยเถอะ ขาของเจ้าเท้าของเจ้าข้าก็เห็นแล้ว หรือหากเจ้าถือสา จะมาเป็นภรรยาของข้า ข้าก็ยินดี”“ไป่เยว่ ท่านพูดอะไรออกมา”“หลิวหยุน รังเกียจข้าหรือ เจ้ารังเกียจแม่ทัพไร้แผ่นดิน ไร้เบี้ยหวัดไร้เกียรติยศวาสนา รังเกียจบ้านเก่าทรุดโทรมหลังนี้หรือ เจ้าจะสู้อดทนต่อความยากลำบากไปกับข้าหรือไม่”“ไม่เลย ท่านไป่เยว่ ข้าหลิวหยุนจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ในหัวใจของข้าก็มีเพียงท่านเท่านั้น หากในวันนั้นข้าไม่ได้ท่านช่วยชีวิตเอาไว้ คงจมน้ำเสียชีวิตไปนานแล้ว มาถึงวันนี้ก็เป็นท่านอีก ที่เข้ามาช่ว
last updateLast Updated : 2025-10-22
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status