หนีเที่ยว

รัชศกหวังเฟิ่งที่สิบห้า ณ แคว้นเจียงหนาน...

"องค์หญิง! ท่านจะเสด็จออกไปนอกวังไม่ได้เพคะ อีกถึงเดือนก็จะถึงพิธีปักปิ่นแล้ว ตอนนี้ท่านควรอยู่เตรียมพร้อมที่ในวังหลวง!"

"ชิงหลิง เจ้าจะวิตกไปไยกับพิธีปักปิ่น ข้าเพียงแค่ออกไปเที่ยวเล่นสักประเดี๋ยว หากเจ้าไม่แพร่งพราย เสด็จพ่อเสด็จแม่ย่อมไม่ล่วงรู้หรอก"

องค์หญิงน้อยในอาภรณ์ของบุรุษถกเถียงกับข้ารับใช้ แม้จะแต่งกายเยี่ยงบุรุษ แต่ดวงตาสีเขียวนิลทอประกายเจิดจ้าและเรือนเกศาดำขลับกลับไม่อาจกลบรัศมีความงามที่เป็นเอกลักษณ์ของสตรีไปได้

"องค์หญิง...!"

"ข้าไปล่ะ สัญญาว่าจะกลับก่อนตะวันตกดิน"

ยังไม่ทันให้ข้ารับใช้ได้เอ่ยทัดทาน องค์หญิงน้อยก็พลันพุ่งตัวกระโดดข้ามกำแพงหายไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและลมหายใจติดขัดของชิงหลิงที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากทอดถอนใจ...

ณ ตลาดคนเดิน ใจกลางเมืองหลวงแห่งแคว้นเจียงหนาน ถนนหนทางกว้างขวาง เปิดโอกาสให้ทั้งผู้สัญจรและรถม้าเดินทางได้อย่างสะดวก แม้สองข้างทางจะเรียงรายไปด้วยแผงลอยนานาชนิด แต่บรรยากาศกลับไม่แออัด มีเพียงความคึกคักที่แฝงไว้ด้วยความเป็นระเบียบ แคว้นเจียงหนานดูสงบ มิได้วุ่นวายเช่นแคว้นอื่น

“มู่หรงเซียว” ผู้ลงทุนปลอมตัวเป็นบุรุษ อดไม่ได้ที่จะเดินทอดน่องชมตลาด นางโปรดปรานความรื่นเริงและผู้คนพลุกพล่านเป็นที่สุด สองเท้าเรียวพาเดินเข้าร้านนั้นที ร้านนี้ที ดวงตาวาววับด้วยความตื่นเต้น ท่าทางของนางมิได้เหมือนราชนิกูลผู้สูงศักดิ์ กลับคล้ายดรุณีน้อยผู้ไร้เดียงสาเสียมากกว่า

"เจ้ารู้หรือไม่ อีกหนึ่งเดือนก็ถึงพิธีปักปิ่นขององค์หญิงมู่หรงเซียวแล้ว?"

"แน่ล่ะ! มีใครในเมืองที่ไม่รู้บ้าง ตอนนี้เหล่าแม่ค้าต่างเตรียมรับมือ ช่วงนั้นข้าวของต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ได้ยินว่านางงดงามนัก เหล่าทูตและองค์ชายจากต่างแคว้นจะต้องแห่มาร่วมพิธีอย่างแน่นอน"

"นั่นน่ะสิ แต่เดิมแคว้นเจียงหนานก็อุดมสมบูรณ์อยู่แล้ว หากองค์ชายพระองค์ใดพึงใจองค์หญิงเข้า แคว้นเราคงมั่นคงขึ้นอีกเป็นแน่"

ทุกถ้อยคำไม่อาจเล็ดลอดไปจากโสตประสาทของมู่หรงเซียวได้ นางได้ยินทุกอย่าง และด้วยความซุกซน นางตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่ควรทำ นั่นคือการเดินเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วยตัวเองเสียเลย!

มู่หรงเซียวในอาภรณ์บุรุษเดินทอดน่องไปยังแผงลอยขายเซาปิง หยิบเข้าปากคำหนึ่งด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ก่อนจะร่วมวงสนทนากับเหล่าพ่อค้า

"แล้วพวกท่านเคยพบองค์หญิงหรือไม่?"

"แน่นอนว่าไม่เคย! คิดว่าวังหลวงเป็นที่ที่ใครจะเข้าออกได้ตามอำเภอใจหรือไง ไอ้หนู"

ชายวัยกลางคนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย เหลือบมองหนุ่มน้อยหน้ามนตรงหน้าอย่างเอือมระอา เรื่องง่ายๆ เช่นนี้ยังต้องถามอีกหรือ

"แล้วพวกท่านรู้ได้อย่างไรว่านางรูปงาม?"

"เฮอะ! ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วแคว้น ตั้งแต่ไหนแต่ไร เคยมีหรือองค์หญิงแห่งเจียงหนานที่มิได้งดงาม?"

ว่ากันว่าสตรีในวังหลวงล้วนมีสิริโฉมงดงามทุกพระองค์ เป็นความงามตามแบบฉบับของชนพื้นเมืองแห่งแคว้นเจียงหนาน และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งข้อเท็จจริงที่ไม่มีผู้ใดปฏิเสธ

"เอาล่ะ เจ้าถามจนหนำใจแล้ว จ่ายเงินค่าขนมที่เจ้ากินไปด้วย"

"ย่อมได้..."

ทว่าในเสี้ยววินาทีที่กำลังหยิบเงินออกจ่าย ถุงเงินกลับอันตรธานหายไป!

มู่หรงเซียวชะงัก หัวใจเต้นโครมคราม ก่อนจะพยายามยิ้มกลบเกลื่อน

"เอ่อ... ท่านลุง เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ข้าขอกลับไปเอาเงินที่บ้านแล้วค่อยนำมาจ่ายทีหลัง พอดีข้าลืมถุงเงินไว้ที่บ้านน่ะ"

"บ้านเจ้าอยู่ที่ไหน ข้าตามไปเก็บถึงที่ก็ได้"

หายนะมาเยือนแล้ว! หากเขาตามไปที่ตำหนักล่ะก็ ความลับของมู่หรงเซียวต้องแตกแน่ๆ!

"เอ่อ... คือ..."

ในขณะที่กำลังคิดหาทางหนีที่ไล่ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะ

"ข้าจ่ายให้เขาเอง"

บุรุษร่างสูงโปร่งผู้หนึ่ง ผู้มีท่วงท่าสูงส่งเกินกว่าจะเป็นเพียงสามัญชน ยื่นเงินจ่ายค่าขนมเซาปิงแทน สร้างความฉงนให้ มู่หรงเซียว เป็นอย่างยิ่ง

เขารู้จักข้าหรืออย่างไรกัน ถึงได้ใจดีออกเงินให้กันเช่นนี้... หรือว่าเขาจะรู้ว่าข้าเป็นใคร?

"คุณชายน้อย โปรดอย่าได้กังวล ข้าเพียงถูกตาต้องใจในใบหน้าของท่านเท่านั้น หากไม่รังเกียจ ขอให้ท่านมาเป็นแบบวาดภาพให้ข้าได้หรือไม่ ถือเสียว่าเป็นการตอบแทนค่าเซาปิง"

มู่หรงเซียวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเสียมิได้

หลังจากนั้น ทั้งคู่จึงเดินทางไปยังโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง ที่ดูเงียบสงบ ไร้ผู้คนพลุกพล่าน

"คุณชายน้อย เชิญทำตัวตามสบาย อย่าได้เกร็งเมื่ออยู่กับข้า"

"ท่านเป็นศิลปินหรือ?"

มู่หรงเซียวอดสงสัยไม่ได้ บุรุษตรงหน้าสวมอาภรณ์สีเขียวอ่อนขลิบเงิน เนื้อผ้าหรูหราบ่งบอกถึงชาติกำเนิด มิได้ดูคล้ายศิลปินเร่ร่อนแม้แต่น้อย

"ใช่ ข้ามาจากแคว้นต้าชิง เดินทางท่องไปเพื่อเสาะหาแรงบันดาลใจในการวาดภาพ"

"แคว้นต้าชิง?"