LOGINShare
บทที่ 0120
Related chapters
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0121
กงเยี่ยนแอบช่วยหลินจืออี้ไว้มากขนาดนั้น เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีที่จะทําให้เขากระอักกระอ่วนเพียงเพราะแค่รูปถ่ายใบเดียวแต่สิ่งที่ควรพูดให้ชัดเจนก็ต้องพูดให้ชัดเจนไว้ก่อนพี่ใหญ่ก็คือพี่ใหญ่ ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีกผ่านไปครู่ใหญ่ กงเยี่ยนก็ส่งรอยยิ้มกลับมา[พักผ่อนเร็วๆ หน่อยนะ][ค่ะ]เมื่อออกจากไลน์ หลินจืออี้ก็พลิกดูโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับพอเห็นเบอร์โทรของกงเฉินแล้ว นิ้วมือเธอก็ชะงัก สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลง แล้วอาบน้ำเข้านอนเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลินจืออี้ก็ตื่นนอนและไปที่ห้องครัวระหว่างทางเธอยังคิดหาจะใช้ข้ออ้างอะไรให้คนใช้ยืมห้องครัวให้เธอใช้เพราะก่อนหน้านี้ เวลาเธอไปหาอะไรกินมักจะถูกคนอื่นเยาะเย้ยถากถางอยู่เสมอนึกไม่ถึงว่าพอเข้าประตูมา คนที่ยุ่งวุ่นวายล้วนเป็นคนแปลกหน้าทั้งนั้นหลังจากอีกฝ่ายเห็นเธอ ก็รีบวางงานในมือลงทันที และทักทายอย่างเป็นระเบียบ“คุณหนูหลิน คุณหิวหรือเปล่าคะ? เราจะเพิ่มความเร็วให้เร็วหน่อย แป๊ปหนึ่งนะคะ”คนที่พูดเป็นผู้หญิงอายุห้าสิบกว่าๆ มีรอยยิ้มอ่อนโยนมากหลินจืออี้อยู่ในตระกูลกงยังไม่เคยถูกคนใช้ปฏิบัติต่ออย่างนอบน้อมแบบนี้มาก่อน ชั่วขณะหนึ่งจึงรู้สึก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0122
“พี่ใหญ่ พี่มาได้ยังไง”เธอเช็ดมือก่อนจะทักทาย“ฉันเห็นว่าเธอบาดเจ็บ เลยอยากไปส่งเธอที่สตูดิโอเช้านี้ เธออย่าไปเบียดรถไฟใต้ดินเลย” กงเยี่ยนเห็นเธอสวมผ้ากันเปื้อนจึงถามอย่างลังเลว่า “นี่เธอทําอะไรน่ะ?”หลินจืออี้ยกมือที่เปื้อนแป้งบางๆ เอ่ยขึ้นมาอย่างอายๆ “เดิมทีคิดจะทําขนมเปี๊ยะให้พี่กับคุณนายใหญ่ลองชิมดู แต่กลับถูกพี่จับได้ซะก่อน”“งั้นให้ฉันไปก่อนไหม?” กงเยี่ยนพูดติดตลกหลินจืออี้ยิ้มตามเขา “พี่ใหญ่ พี่นั่งรอปแป๊ปนะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”กงเยี่ยนตอบอืมหลินจืออี้ทําอาหารเช้าอย่างคล่องแคล่ว พอเห็นกงเยี่ยนเอาแต่มองนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งคราว จึงห่ออาหารเช้าทั้งหมดลงในกล่องข้าวที่เพิ่งซื้อมาใหม่แล้วหันไปกําชับคนรับใช้อีกว่า “อาหารจานนี้ของคุณนายใหญ่ค่อนข้างจะนิ่ม ย่อยง่ายหน่อย อย่าลืมให้เธอกินตอนร้อนๆ ล่ะ”“ได้ค่ะ”จากนั้นเธอก็ส่งถุงลายสก็อตสีน้ำเงินให้กับกงเยี่ยน“พี่ใหญ่ อย่ารังเกียจเลย กล่องข้าวเป็นของใหม่ทั้งหมด เดิมทีตั้งใจว่าต่อไปจะไปทํากับข้าวกินเองที่สตูดิโอ”“ไม่รังเกียจหรอก วันหลังอย่าลำบากแบบนี้อีก” กงเยี่ยนรับถุงมา “ไปกันเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่สตูดิโอ”“ค่ะ”เนื่องจาก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0123
เลขาของกงเยี่ยนรู้สึกเหมือนโดนตบที่ขาของตัวเอง ทั้งตัวยืนไม่มั่นคง น้ำชาในมือสาดลงบนตัวกงเยี่ยนและกล่องอาหารกงเยี่ยนขมวดคิ้วเลขารีบพูดว่า “ขอโทษค่ะ คุณชายใหญ่ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ”ในเวลานี้ กงเฉินบีบก้นบุหรี่เข้าไปในที่เขี่ยบุหรี่“ฉันมาหานายก็เพื่อจะให้นายไปทําธุระที่เมืองไห่เฉิง เอกสารวางอยู่ที่นี่แล้ว อย่าลืมอ่านล่ะ”กงเยี่ยนชําเลืองมองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทํางาน “ครับ”“ไปก่อนล่ะ”กงเฉินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลยในห้องทํางาน กงเยี่ยนรับผ้าเช็ดหน้าในมือเลขามา สีหน้ายังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม“ออกไปเตรียมสำหรับการไปทำงานนอกสถานที่หน่อย”“ค่ะ”เลขาลุกขึ้นและออกจากห้องทํางานกงเยี่ยนจ้องมองกล่องอาหารบนโต๊ะ สายตาเข้มขึ้นภายในลิฟต์เฉินจิ่นเล่นก้อนหินเล็กๆ ในมืออยู่“คุณชายสาม คุณเรียกผมตามมาก็เพื่อ...”“หืม?”“ไม่มีอะไร”……ต้องขอบคุณกงเยี่ยน หลินจืออี้จึงไม่ได้มาสาย เพิ่งกดบัตรเสร็จ เธอยังไม่ทันได้ดีใจ ก็ได้ยินเสียงที่ทําลายบรรยากาศดังขึ้นซะแล้ว“จืออี้”เสิ่นเยียนในชุดพนักงานต้อนรับ เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม“เธอเป็นพนักงานต้อนรับคนใหม่เหรอ?”ในใจของหลินจืออี้ยกย่อง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0124
เซวียมั่นคิดแล้วคิดอีก แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเธอสามคนที่เป็นนักศึกษาฝึกงานใหม่ ก็ต่าวไปออกแบบมาคนละฉบับ แล้วไปพบประธานอวี๋กับฉันด้วยกัน”“ค่ะ” หลินจืออี้และเฉินฮวนตอบพร้อมกันมีเพียงซ่งหว่านชิวเท่านั้นที่พูดอย่างมั่นใจว่า “ประธานเซวีย ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราขนาดนี้หรอกค่ะ ถึงเวลานั้นฉันจะนัดประธานอวี๋ พาจืออี้กับเฉินฮวนไปด้วยกันก็ได้แล้ว”เซวียมั่นยุ่งจริงๆ นั่นแหละ จึงพยักหน้าตกลงเมื่อสิ้นสุดการประชุมหลายคนล้อมซ่งหว่านชิวด้วยความอิจฉา“หว่านชิว เธอสมกับเป็นผู้หญิงของคุณชายสามจริงๆ นะ รู้จักคนไปทั่วเลย”“ที่ไหนกันล่ะคะ”ซ่งหว่านชิวเงยหน้ามองหลินจืออี้ ดวงตาแฝงรอยยิ้มหลินจืออี้ไม่สนใจเธอ หยิบของแล้วเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับเฉินฮวนเฉินฮวนพึมพําว่า "จืออี้ ถ้าเธอมีเครือข่ายที่กว้างขวางแบบนี้ เธอต้องออกแบบได้ดีกว่าคุณซ่งอย่างแน่นอน"“เฉินฮวน หยุดพูดได้แล้ว”หลินจืออี้ขัดจังหวะ รู้สึกเสมอว่าบางครั้งเฉินฮวนมักพูดจาแปลกๆ อยู่ตลอดเมื่อกลับถึงที่นั่ง หลินจืออี้ที่กําลังคิดและออกแบบอยู่ในหัว จู่ๆ บนโต๊ะก็มีเอกสารกองหนึ่งวางลงมา“หลินจืออี้ ไปถ่ายเอก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0125
ซ่งหว่านชิวคิดว่ากงเฉินเห็นฉากนี้แล้วจะรังเกียจหลินจืออี้ที่ทําตัวง่ายๆ อย่างแน่นอนใครจะรู้ว่าสีหน้าเขาไม่เปลี่ยนไปเลย นิ้วมือเรียวยาวแตะหน้าผาก มืออีกข้างพลิกหน้าเอกสารบนหัวเข่าและเอ่ยอย่างเย็นชาว่า“เธอเรียกฉันมาเพื่อดูละครเหรอ?”น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงไว้ด้วยความเย็นชา ราวกับว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่คู่หมั้นของเขา แต่เป็นลูกน้องที่ทํางานไม่ได้เรื่องคนหนึ่งซ่งหว่านชิวกําหมัดแน่น ริมฝีปากด้านในกัดจนเกือบจะเปื่อยอยู่แล้ว แต่กลับไม่กล้าโต้แย้งอะไรในเวลานี้ เธอมองผ่านกระจกมองหลังไปที่หลินจืออี้ที่ด้านหลังรถ ดวงตาของเธอพลันสั่นเทาคาดไม่ถึงว่าหลินจืออี้จะ...เมื่อเห็นว่ากงเฉินกําลังจะเงยหน้าขึ้น ซ่งหว่านชิวก็รีบเอื้อมมือไปดึงเขาทันที“คุณชายสาม ฉันมาหาคุณเพราะเรื่องของประธานอวี๋แห่งรีสอร์ทฉาฮัวค่ะ”“ฉันรู้ว่าช่วงนี้คุณกําลังคุยเรื่องความร่วมมือกับประธานอวี๋อยู่ พอดีสตูดิโอของเราก็มีร่วมมือกับประธานอวี๋เหมือนกัน ถ้าคุณพาฉันไปพบประธานอวี๋ ฉันจะออกแบบที่พอใจให้ประธานอวี๋แน่นอนค่ะ ถึงตอนนั้นก็สามารถส่งเสริมความร่วมมือของพวกคุณด้วย”“ประธานอวี๋ขึ้นชื่อเรื่องจัดการยาก ประธานเซวียบินไปๆ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0126
ทําไมหลินจืออี้ถึงได้รับสายตาของเขาวินาทีต่อมา เสิ่นเยียนก็ช้อนตาที่เปียกชื้นขึ้นมา จ้องไปที่เพื่อนร่วมงานชายที่อยู่ข้างๆ ร่างเซถลาเข้าไปในอ้อมกอดของเขาเพื่อปิดบังใบหน้า“ขอโทษครับ ฉันเมารถนิดหน่อยตอนนั่งข้างหลัง”ผู้ชายเจอผู้หญิงที่โผเข้ากอดย่อมไม่สามารถต้านทานได้ จึงกอดเธอด้วยรอยยิ้มทันที“ไม่เป็นไร ฉันจะประคองเธอเอง”“ขอบคุณค่ะ คุณใจดีจัง”เสิ่นเยียนอดทนต่อความสะอิดสะเอียนและกล่าวขอบคุณ ทําท่าจะทําลายรูปลักษณ์ของหลินจืออี้ที่อยู่ในใจของกงเฉิน……บนรถแท็กซี่หลินจืออี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เฉินฮวน ขอบคุณนะ”เฉินฮวนตบหน้าอกและอธิบายว่า "ไม่เป็นไร แต่เธอระวังเพื่อนของเธอหน่อย เขามาที่บริษัทในตอนเช้าและเน้นเป็นพิเศษว่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอ เพื่อนร่วมงานชายหลายคนต้องการเข้าใกล้เธอต้องผ่านเขา"“ฉันรู้แล้ว”สีหน้าของหลินจืออี้ไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด เธอไม่ได้แปลกใจกับการกระทําของเสิ่นเยียนเลย“จริงสิ เมื่อกี้ตอนที่ฉันเห็นเฉินเยียนคุยกับเพื่อนร่วมงานชาย คุณซ่งก็ขึ้นไปพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ขึ้นรถหรูคันข้างหน้า นั่นรถของคุณชายสามใช่ไหม?”เฉินฮวนซุ่นชี้ไปทางนอกรถเช่าหลินจ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0127
กงเยี่ยนปฏิเสธอย่างร้อนใจ “จืออี้ ไม่ต้องพูดแล้ว อาเล็กทําอะไรก็มีเหตุผล ฉันไม่อยู่ เธอดูแลตัวเองให้ดี”นั่นก็คือเธอพูดถูกแล้วหลินจืออี้กําโทรศัพท์แน่น เกิดความเคียดแค้นขึ้นในใจเพื่อซ่งหว่านชิว กงเฉินถึงกับต้องฆ่าคนที่ช่วยเธอให้หมด!กงเยี่ยนอยู่ไกลจากศูนย์กลางอํานาจของตระกูลกงระหว่างการเดินทางเพื่อธุรกิจครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดคุณชายใหญ่ของตระกูลกงก็ถูกขับไล่ออกจากประเทศกงเฉินเป็นคนที่ไร้ความรู้สึกจริงๆหลินจืออี้ยืนอยู่ตรงช่องลม ก้มหน้าลง “พี่ใหญ่ ขอโทษนะ ฉันทําพี่เดือดร้อนแล้ว”"เด็กโง่ อย่าคิดมาก บางทีอาจเป็นเพราะช่วงนี้อาเล็กกําลังเจรจาความร่วมมือที่สําคัญกับประธานอวี๋แห่งรีสอร์ทฉาฮัวอยู่ เลยปลีกตัวออกมาไม่ได้จริงๆ ดังนั้นจึงให้ฉันไปแทน”กงเยี่ยนยังช่วยพูดให้กงเฉินอยู่แต่หลินจืออี้กลับได้ยินคําที่คุ้นเคยประธานอวี๋แห่งรีสอร์ทฉาฮัว?กงเยี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ใช่ เธอรู้จักหรือ?”“สตูดิโอของเรากําลังออกแบบเครื่องประดับให้กับประธานอวี๋น่ะ”“ประธานอวี๋เป็นคนที่ชอบหาเรื่องคนอื่นมาก เดิมทีฉันเป็นคนไปคุยเรื่องความร่วมมือ ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณท่านก็มอบให้อาเล็กซะ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0128
เพื่อนร่วมงานชายล้มลงกับพื้นหลินจืออี้ตกใจ เงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มกําลังมองเธออย่างขี้เล่น ค่อยๆ เข้าใกล้เธอ กลิ่นไอเย็นๆ กดทับลมหายใจของเธอ“ความสัมพันธ์ต่างเพศดีมากงั้นเหรอ?”น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นแฝงไว้ด้วยการเยาะเย้ยที่สังเกตได้ยากเป็นกงเฉินนั่นเองหลินจืออี้ขยับข้อมือ รู้ว่าตัวเองต้านทานไม่ไหว ครั้งนี้ก็เรียนรู้ที่จะฉลาดแล้ว ไม่ต้องใช้มือ แต่ใช้เท้าแทนเธอยกเท้าขึ้นถีบใครจะรู้ว่ากงเฉินจะเดาออก เขาจับขาที่ยกขึ้นของเธอไว้ และดึงร่างของเธอเข้ามาใกล้เขาได้อย่างง่ายดายหลินจืออี้ยิ่งรู้สึกอับอายและโกรธมากขึ้นเมื่อร่างกายถูกผ้าชั้นหนึ่งขูดกับเข็มขัดหนังของเขา“ปล่อยนะ!”“ไม่มีจิตสํานึกเอาซะเลย” กงเฉินพูดด้วยเสียงแหบแห้ง"ฉันไม่ต้องการให้อามายุ่ง! ฉันจัดการเองได้!”เพิ่งสิ้นเสียง เสิ่นเยียนก็พาคนอื่นตามมาด้วยหลินจืออี้มองตรอกที่มืดสนิทและปิดสนิท ฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา หัวใจเต้นรัวราวกับฟ้าร้องขณะที่พวกเสิ่นเยียนกําลังเดินเข้ามาใกล้ กงเฉินก็เตะชายที่อยู่บนพื้นเข้าไปในความมืด บีบคางของหลินจืออี้แล้วจูบลงไป“อื้อ!”หลินจืออี้เบิกตากว้างกงเฉินประคองศีรษะข
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0196
ในเมื่อซ่งหว่านชิวซ่อนตัวอยู่ในบ้านและแท้งลูก งั้นเธอก็สามารถวางแผนอื่นๆ ของเธอได้ต่อไปแล้วหลินจืออี้ถือโอกาสที่เข้าห้องน้ำโทรหาหลิ่วเหอ“แม่ วันนี้คุณอาอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า?”“อยู่ มีอะไรเหรอ?”“ฉันอยากไปหาเขากินฉันข้าวมื้อน่ะ”ขณะที่พูด หลินจืออี้ก็ก้มลงมองถุงที่อยู่ข้างเท้า ในนั้นมีเสื้อนอกของกงเฉินวางอยู่เธอกลัวว่าถ้าตัวเองไปหากงเฉินโดยตรง เขาจะเห็นอะไรบางอย่างแต่ถ้าเขากินข้าวกับกงสือเหยียน เธอก็สามารถหาข้ออ้างคืนเสื้อผ้าของกงเฉินได้หลิ่วเหอคิดไปคิดมา กลับพูดว่า “ช่างมันเถอะ วันนี้อาของเธอยุ่งมากแน่ๆ”หลินจืออี้พูดอย่างประหลาดใจว่า “คุณอามีออเดอร์ใหญ่เหรอ?”“ไม่ใช่” หลิ่วเหออยากจะพูดแต่ก็หยุด สุดท้ายก็ถอนหายใจ “อาของเธอบอกว่าเจ้าสามป่วยน่ะ ก่อนหน้านี้กระโดดลงทะเลสาบไปช่วยเธอ ทั้งตัวเปียกปอนพาเธอไปโรงพยาบาล เมื่อคืนกงเยี่ยนเกิดอุบัติเหตุ เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อจัดการงานที่เหลือของกงเยี่ยน ตอนเช้าก็ไปบริษัทอีก เขาก็เป็นคนเหมือนกัน จะไม่ป่วยได้ยังไง?”"ป่วย...ป่วยเหรอ?” หลินจืออี้สะดุ้งโหยงในใจนึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่ผิดปกติของกงเฉินเมื่อคืนอย่างอธิบายไม่ได้ เธอยัง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0195
หลินจืออี้ไม่เคยคิดว่ากงเฉินจะบ้าขนาดนี้แม้ว่าจะดึกมากแล้ว แต่รอบๆ โรงพยาบาลก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อย แต่เขากลับยัดมือของเธอไว้ใต้เสื้อสเวตเตอร์มือที่เย็นเฉียบของเธอสัมผัสเอวที่ร้อนผ่าวของชายหนุ่ม ทำเอาเธอร้องเสียงต่ำออกมาอย่างควบคุมไม่ได้คนที่ได้ยินเสียงของเธอต่างหันมามอง เธอก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว พยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่มือกลับถูกเขากดแน่นอยู่บนขอบเอวหลินจืออี้ขดนิ้วมือ กล้ามเนื้อแน่นๆ รีดฝ่ามือของเธอ หนียังไงก็หนีไม่พ้นเพียงแค่คนรอบข้างก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก็จะเห็นมือของเธอสอดเข้าไปในเสื้อสเวตเตอร์ของเขาไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า อุณหภูมิบนฝ่ามือของเธอสูงจนน่าตกใจเธอเตือนอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “อาเล็ก อาบ้าไปแล้ว ถ้ามีคนถ่ายรูปได้จะทํายังไง?”กงเฉินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “แต่งตัวแบบนี้มาหากงเยี่ยนตอนดึกดื่นไม่กลัว แต่อยู่ด้วยกันกับฉันกลับกลัวงั้นเหรอ? แล้วทําไมตอนนั้นถึงเข้ามาในห้องฉันล่ะ?”หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาเขา เพราะในอดีตเธอเคยรักผู้ชายคนนี้อย่างเร่าร้อนจริงๆแต่ตอนนี้...เธอก้มหน้าลง "ฉันเสียใจแล้วได้ไหม? ถ้าสามารถเริ่มต
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0194
หลังจากกงสือเหยียนตอบรับ เขาก็เดินตามหลินจืออี้ไปเมื่อกงเฉินหันกลับมา กงเยี่ยนก็มองเขายิ้มบางๆ“อาเล็ก ขอบคุณที่มาเยี่ยมผมนะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเต็มไปด้วยพลัง”กงเฉินมองไปที่กงเยี่ยน ในดวงตามีประกายแหลมคมแวบผ่าน “อ้อ? งั้นนายก็เก็บไว้ใช้บ้างนะ”รอยยิ้มของกงเยี่ยนจางลง จ้องมองทิศทางที่กงเฉินหายไป สีหน้าคลุมเครือไม่ชัดเจน……หลินจืออี้ตามกงสือเหยียนลงไปชั้นล่าง เขารับโทรศัพท์และส่งเสียงอืมสองสามครั้งทันใดนั้น เขามองหลินจืออี้อย่างลําบากใจ “จืออี้ อาให้คนขับรถส่งเธอกลับไปนะ พอดีอาต้องไปเอาเอกสารที่บริษัท”“คุณอา ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันใช้แอพเรียกรถมารับแล้ว”หลินจืออี้คิดว่าหลิ่วเหอยังรอเขาอยู่ที่บ้าน เรียกแท็กซี่แถวนี้ก็ต้องรออีกตั้งนาน จึงปฏิเสธความหวังดีของเขา“เด็กคนนี้นี่ มักกลัวจะรบกวนคนอื่นตลอดเลย”“คุณอาคะ คนขับรถมาแล้ว คุณอารีบขึ้นรถเถอะ แม่ฉันยังบ่นว่าช่วงนี้คุณอากลับดึกตลอด” หลินจืออี้ผลักเขาขึ้นรถ“เดี๋ยวอาเอาอาหารว่างยามดึกไปให้แม่เธอ เขาก็ดีใจแล้ว” กงสือเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม“ค่ะๆ คุณอาสองคนรักกันไปเถอะค่ะ”หลินจืออี้ปิดประตูรถแล้วโบกมือลาหลังจากส่งกงสือเหยียนออกไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0193
หลินจืออี้ยืนพิงกําแพง ใบหน้าขาวซีด ในสมองมีแต่ตอนจบของกงเยี่ยนในชาติก่อนและตอนนี้ กงเฉินก็ต้องการทําลายกงเยี่ยนอีกครั้ง!ทําลายคนเดียวในตระกูลกงที่ทําดีกับเธอ!เธอหายใจติดขัด ปลายนิ้วข่วนกําแพงจนรู้สึกเจ็บไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็หันหลังและจากไปอย่างเงียบๆหลินจืออี้กลับไปที่วอร์ดผู้ป่วยอีกครั้งในเวลานี้ กงเยี่ยนเจ็บแผลถลอกจนพลิกตัวยาก แต่เมื่อเห็นหลินจืออี้ก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาทันที“จืออี้ ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาแล้ว”“ไม่หรอก” หลินจืออี้เดินไปนั่งที่ข้างเตียง ถามเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ เมื่อกี้ฉันลืมถามไป ทําไมพี่ถึงเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ล่ะ?”“เมืองไห่มีขนมอบพิเศษ ฉันอยากจะเอากลับมาให้เธอลองชิม แค่รีบร้อนเท่านั้น” กงเยี่ยนพูดจบก็ไม่อธิบายให้มากความหลินจืออี้สังเกตเห็นช่องโหว่ในคําพูดของเขา “พี่ใหญ่ คนขับรถเป็นคนขับ ไม่ว่าพี่จะรีบแค่ไหน คนขับรถก็ไม่สามารถเอาชีวิตของพี่มาล้อเล่นได้...”ดวงตาของกงเยี่ยนหมองคล้ำ พูดตัดบทว่า “จืออี้ ไม่ต้องถามแล้ว เรื่องบางเรื่องก็ให้จบลงเท่านี้เถอะ”“พี่ใหญ่ อุบัติเหตุทางรถยนต์ต้องมีปัญหาแน่ๆ ใช่ไหม? พี่บอกฉันได้ไหม?”หลินจืออี้แค่อ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0192
หลินจืออี้รีบก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกมา แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องเขา กลัวว่าจะทําให้เขาเจ็บ“พี่ใหญ่...”หลินจืออี้รู้สึกแสบจมูก ความรู้สึกผิดในใจก่อตัวมากขึ้นถ้าไม่ใช่เพราะเธอ กงเยี่ยนก็คงไม่ทําแบบนี้กงเยี่ยนมองเธอ ยื่นมือดึงเธอมานั่งที่ข้างเตียง ยกมือขึ้นเช็ดหางตาของเธอกลางคืนในปลายฤดูใบไม้ร่วงอุณหภูมิต่ำมาก หลินจืออี้แต่งตัวไม่เยอะ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการเดินทาง ขนตายาวหลายเส้นที่แขวนอยู่บนขนตาที่เปียกชื้นเล็กน้อย ขับให้ดวงตาแดงก่ำชุ่มชื้นคู่นั้นยิ่งดึงดูดเขามือของเขาหยุดที่แก้มของเธออย่างไม่เต็มใจและยิ้มเบาๆ เพื่อปลอบโยน "ไม่เป็นไรจริงๆ หรือจะให้ฉันลงมาเดินสักรอบสองรอบ?"หลินจืออี้รีบเอื้อมมือไปจับมือเขา เอ่ยห้ามว่า “พี่อย่าขยับไปไหนนะ โตป่านนี้แล้วยังล้อเล่นอีก?”เขาจ้องมองหลินจืออี้แล้วยิ้มโดยไม่พูดอะไร แต่ชั่วพริบตาก็กวาดสายตามองไปทางด้านหลังของเธอหลินจืออี้สังเกตเห็น พอกําลังจะหันตัวกลับ กงเยี่ยนกลับล้มตัวลงไปหาเธอราวกับไม่มีแรงเธอยื่นมือไปกอดกงเยี่ยนตามสัญชาตญาณกงเยี่ยนถือโอกาสโอบเธอไว้ ตบหลังเธอเบาๆ พูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เป็นไร”หลินจืออี
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0191
หลังจากได้ยินคําพูดของหลิ่วเหอ สมองของหลินจืออี้ก็สับสนวุ่นวายไปหมดเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าชื่อย่อของใครคือ LHคิดไปคิดมา เธอได้แต่พูดว่า “แม่ ช่วยฉันจับตาดูหน่อยได้ไหม? คราวหน้าที่พวกเขานัดพบกันต้องบอกฉันนะ”หลิ่วเหอไม่ได้รับปากทันที น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย “จืออี้ แกคิดจะทําอะไรกันแน่? แกอยากอยู่ให้ห่างจากพวกซ่งหว่านชิวมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”หลินจืออี้เม้มปาก ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองดูดวงดาวบนท้องฟ้าเมื่อก่อนเธอคิดแบบนี้จริงๆเพราะเธอสัญญากับซิงซิงว่าจะเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีความสุข ยิ่งเดินยิ่งไกล ต้องชดเชยความเสียใจในอดีตให้ได้ดังนั้นความคิดเดียวของเธอคือการเปลี่ยนชะตากรรมเดิมของเธอเติมเต็มความปรารถนาของเธอและซิงซิงแต่ตอนที่เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้และฟังกงเฉินขู่เธอว่าจะเข้าข้างซ่งหว่านชิว เลือดก็แพร่กระจายจากร่างกายส่วนล่างของเธอ ราวกับได้สัมผัสกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียดวงดาวอีกครั้งถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้กินยาคุมกําเนิด วันนี้ซิงซิงของเธอก็คงกลายเป็นก้อนเลือดไปแล้วเธอไม่สามารถระงับเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังได้อีกต่อไป เธอไม่สามารถลืมใบหน้าที
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0190
ตอนนี้ซ่งหว่านชิวเป็นนักออกแบบเครื่องประดับชื่อดัง มีสตูดิโอและแบรนด์เป็นของตัวเองเธอยังคลอดลูกชายคนโตให้กงเฉินอีกด้วย กำลังอยู่ในช่วงรุ่งเรืองสุดขีด แม้แต่เส้นผมก็เหมือนเปล่งประกาย ดวงตาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสเสิ่นเยียนที่อยู่ข้างเธอก็พลอยสบายไปด้วย แต่งตัวหรูหราถือกระเป๋าโซ่ใบเล็กๆที่ราคาสูงถึงหลายแสนเด็กสาวคนนั้นที่ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยพร้อมกับหลินจืออี้และเคยพูดว่าจะขยันทำงานเพื่ออนาคต ตอนนี้ก็ถูกความมืดกลืนกินไปแล้วเสิ่นเยียนเล่นกระเป๋าในมืออย่างไม่ใส่ใจพลางพูดว่า “หลินจืออี้กับลูกสาวแทบไม่ออกจากบ้านเลย แม้แต่คุณท่านก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกับตระกูลหลิวช่วย คุณจะมีหลักฐานว่าหลินจืออี้ใส่ร้ายพวกคุณแม่ลูกได้ยังไง? ยิ่งกว่านั้น ตระกูลหลิวยังช่วยหา ตัวอย่างเข้าคู่ให้พวกคุณด้วย ถ้าเธอรู้ว่าคุณโกหกและใช้ประโยชน์จากเธอมาตลอด…”“หุบปาก! นี่เธอกำลังขู่ฉันเหรอ?” ซ่งหว่านชิวเปลี่ยนสีหน้าและท่าทางที่ทั้งโหดและดุร้าย“คุณหนูซ่ง อย่าว่าฉันพูดมากเลยนะคะ ตระกูลหลิวนี่บอกจะล่มก็ล่ม คุณหนูตระกูลหลิวคนนั้นมาขู่คุณและคนที่จะช่วยคุณได้ก็มีแค่ฉันเท่านั้น ฉันก็แค่เอาสิ่งที่ฉันควรได้ เ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0189
“มีเรื่องงั้นเหรอ? หึๆ ผมกำลังพักผ่อนอยู่เลยนะ อยู่ดีๆก็โดนล็อกคอลากเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน หมอสูติฯ สามคนยืนอยู่ข้างๆ ผมมองหน้ากันงงไปหมด รู้ไหมพวกเขาถามผมว่าอะไร?”หลี่ฮวนแสดงท่าทางประกอบอย่างเว่อร์วังราวกับกำลังเล่นละครฉากใหญ่หลินจืออี้ถามอย่างงุนงง “ถามว่าอะไรเหรอคะ?”หลี่ฮวนเลียนเสียงหมอผู้หญิงพูดเสียงแหลมว่า “คุณหมอหลี่คะ จะรักษาอะไรเหรอคะจะรักษาการตั้งครรภ์หรือรักษาประจำเดือนดีคะ?”“ทีนี้รู้หรือยังว่าแผลพวกนี้ฉันได้มายังไง? คราวหน้ารบกวนช่วยเตือนเขาด้วยว่า ถึงจะรีบก็อย่าล็อกคอผมอีก”หลินจืออี้พอได้ยินมาถึงตรงนี้ก็เริ่มเข้าใจว่าหลี่ฮวนพูดถึงเรื่องอะไรแต่สีหน้าของเธอกลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆเพียงแค่ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรหลี่ฮวนไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ เขามองไปรอบๆแล้วถามขึ้น“คุณชายสามล่ะ? ไม่ใช่ว่าเขาเฝ้าคุณตลอดหรือไง?”“กลับไปแล้วค่ะ” หลินจืออี้ตอบเสียงเย็นชาที่กงเฉินเฝ้าเธอก็แค่เพราะต้องการแน่ใจว่าจะได้เตือนเธอทันทีที่ตื่นขึ้นว่า "อย่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูด"ตอนนั้นเอง หลี่ฮวนก็เริ่มสังเกตได้ว่าบรรยากาศแปลกไปเขานิ่งไปชั่วครู่ ไม่รู้ควรพูดอย่างไร จึงรีบเปลี่ยนห
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0188
หลิ่วเหอหลังจากคลอดหลินจืออี้ออกมาร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถมีลูกได้อีกบ้านใหญ่จึงมีหลานชายเพียงคนเดียวคือกงเยี่ยน ส่วยบ้านรองก็ไม่มีลูกเช่นกัน หากบ้านสามอย่างกงเฉินแต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกไม่ได้อีกคน คุณท่านกงจะยอมได้ยังไง?เมื่อสังเกตเห็นสายตาของหลินจืออี้ ซ่งหว่านชิวก็ยกมือขึ้นปิดท้องโดยไม่รู้ตัวท่าทางนี้ทำให้หลินจืออี้รู้สึกแปลกใจชาติที่แล้วเพราะเธอแต่งงานกับกงเฉินก่อน ซ่งหว่านชิวจึงหนีตามไปพร้อมลูกในท้องแต่ตอนนี้ในเมื่อไม่มีสิ่งใดขัดขวางระหว่างซ่งหว่านชิวกับกงเฉิน หากเธอประกาศว่าท้องการแต่งงานระหว่างสองคนก็ไม่น่าจะมีปัญหาแต่ทำไมซ่งหว่านชิวถึงไม่เพียงแค่ไม่ยอมรับลูกในท้อง ยังถึงขั้นไม่กล้าเปิดเผยเลยแม้แต่นิด?“หลินจืออี้ ฉันรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดใจ ไม่เป็นไรนะ เพราะความเจ็บปวดยิ่งกว่านี้กำลังจะมา คุณชายสามบอกว่าพอเซ็นสัญญาร่วมมือเสร็จเขาจะแต่งงานกับฉัน”“เห็นมั้ย? ฉันเคยบอกแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะเลือกฉัน ส่วนเธอน่ะ ก็แค่ของเล่นที่ไม่ต้องเสียเงิน”ซ่งหว่านชิวหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเยาะเย้ย จากนั้นก็หมุนตัวออกจากห้องผู้ป่วยร่างกายของหลินจืออี้ที่ฝืนทนจนถ
