Share

บทที่ 0460

Author: อี้เสี่ยวเหวิน
พอหลิ่วเหอได้ยินว่าคุณท่านกงต้องการพบเธอ ยังคิดไปว่าคุณท่านกงอยากจะชมเธอที่ทํางานได้อย่างมีประสิทธิภาพ จึงดึงหลินจืออี้แล้วเดินตามพ่อบ้านไปทันที

หลินจืออี้เดินเข้าไปในห้องโถง พบว่าในห้องโถงไม่เพียงแต่มีคนของตระกูลกงเท่านั้น แต่ยังมีคนของตระกูลซางด้วย

เมื่อทุกคนเห็นพวกเขาสองแม่ลูก ก็ไม่ได้ซ่อนความดูถูกในสายตาของพวกเขาเลย

เมื่อเดินมาถึงกลางห้องโถง เธอช้อนตาขึ้นมองก็พบกับสายตาเย็นชาของกงเฉิน

เขานั่งอยู่ในตําแหน่งผู้นําของทุกคนพลางหมุนแหวนหยกสีแดงไปด้วย สีหน้าของเขาแทบจะไร้ความรู้สึก

หลินจืออี้ก็รู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว

เธอเพิ่งยืนได้มั่นคง ก็เห็นของขวัญที่แกะออกหลายสิบชิ้นกองอยู่บนพื้น

ไม่รอให้เธอเอ่ยปาก ซางหรั่นก็เดินเข้ามาอย่างร้อนใจ

“จืออี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

หลินจืออี้กำลังจะดูให้ละเอียด แต่หลิ่วเหอดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก เธอรีบพูดว่า

“คุณซาง มีอะไรหายไปอีกแล้วใช่ไหมคะ? ฉันจะรีบโทรให้คนเอามาให้ค่ะ”

ซางหรั่นยกมือห้าม มองหลินจืออี้อย่างลําบากใจ “จืออี้ เธอเหนื่อยเกินไปจนดูไม่ออกใช่ไหม?”

หลินจืออี้ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเธอ กำลังจะเอ่ยปากพูด โซฟาด้านข้างก็มีเสียงถ้ว
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0461

    “แม่” หลินจืออี้เรียกเสียงต่ำ ส่งสัญญาณให้เธอหยุดพูดก่อนหลิ่วเหอกลับกลืนความโกรธนี้ไม่ลง ไม่ง่ายเลยที่เธอจะทนอยู่ในครอบครัวนี้ได้ แต่กลับถูกคนอื่นเยาะเย้ยถากถางแบบนี้“ของพวกนี้......”“แม่!”หลินจืออี้ตะคอกใส่เธอเสียงดังหลิ่วเหอเป็นไปไม่ได้โง่ เธอเข้าใจสายตาของหลินจืออี้ทันที หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง ก็แย่งสร้อยข้อมือจากมือเธอไป"มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้!"เวินชิงกวาดสายตาไปทางหลิ่วเหอเรียบๆ แล้วนั่งลงอย่างสงบนิ่ง ยกถ้วยชาขึ้นจิบคําหนึ่ง“หลิ่วเหอ ดูเหมือนเธอจะยอมรับแล้วว่าสร้อยข้อมือเป็นของปลอม”“พ่อของเสียวหรั่นอยู่ต่างประเทศเพราะเครื่องบินพายุหิมะล่าช้า เลยให้ฉันมาร่วมงานหมั้นในฐานะครอบครัวของเสียวหรั่น ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันอธิบายยากจริงๆ นะ”“วันนี้ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวเราค้นพบก่อน ของเหล่านี้ก็คงจะถูกแขกนํากลับไปแล้ว พวกเราสองครอบครัวจะไม่เสียหน้าเหรอ?”“ขอให้คุณชายสามและคุณท่านกงให้ความยุติธรรมแก่เสียวหรั่นของพวกเราด้วย ยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านเลย ก็ถูกรังแกก่อนซะแล้ว”ได้ยินดังนั้นหลิ่วเหอก็หน้าซีดเผือด ร่างกายเซไปเซมากงสือเหยียนรีบก้าวไปข้างหน้าแ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0460

    พอหลิ่วเหอได้ยินว่าคุณท่านกงต้องการพบเธอ ยังคิดไปว่าคุณท่านกงอยากจะชมเธอที่ทํางานได้อย่างมีประสิทธิภาพ จึงดึงหลินจืออี้แล้วเดินตามพ่อบ้านไปทันทีหลินจืออี้เดินเข้าไปในห้องโถง พบว่าในห้องโถงไม่เพียงแต่มีคนของตระกูลกงเท่านั้น แต่ยังมีคนของตระกูลซางด้วยเมื่อทุกคนเห็นพวกเขาสองแม่ลูก ก็ไม่ได้ซ่อนความดูถูกในสายตาของพวกเขาเลยเมื่อเดินมาถึงกลางห้องโถง เธอช้อนตาขึ้นมองก็พบกับสายตาเย็นชาของกงเฉินเขานั่งอยู่ในตําแหน่งผู้นําของทุกคนพลางหมุนแหวนหยกสีแดงไปด้วย สีหน้าของเขาแทบจะไร้ความรู้สึกหลินจืออี้ก็รู้ว่าเกิดเรื่องแล้วเธอเพิ่งยืนได้มั่นคง ก็เห็นของขวัญที่แกะออกหลายสิบชิ้นกองอยู่บนพื้นไม่รอให้เธอเอ่ยปาก ซางหรั่นก็เดินเข้ามาอย่างร้อนใจ“จืออี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หลินจืออี้กำลังจะดูให้ละเอียด แต่หลิ่วเหอดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก เธอรีบพูดว่า “คุณซาง มีอะไรหายไปอีกแล้วใช่ไหมคะ? ฉันจะรีบโทรให้คนเอามาให้ค่ะ”ซางหรั่นยกมือห้าม มองหลินจืออี้อย่างลําบากใจ “จืออี้ เธอเหนื่อยเกินไปจนดูไม่ออกใช่ไหม?”หลินจืออี้ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเธอ กำลังจะเอ่ยปากพูด โซฟาด้านข้างก็มีเสียงถ้ว

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0459

    หลินจืออี้ก็โมโหเหมือนกัน เธอไม่ยอมปริปากพูดแววตาของเขาหม่นลง ไฟแห่งโทสะแวบผ่านดวงตา ไม่ให้โอกาสเธอจะได้เอ่ยปากอีกจากนั้นจูบที่แข็งกร้าวก็บดขยี้ปากของเธอ ความโกรธที่ควบคุมไม่ได้ทั้งหมดแสดงออกผ่านริมฝีปากและฟันหลินจืออี้พยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่เธอทํายังไงก็ดิ้นไม่หลุดจนไม่มีแรง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็คลอเต็มเบ้าตาวินาทีต่อมา คอของเธอพลันรู้สึกโดนบีบแน่น มือของกงเฉินบีบคอเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆใบหน้าที่เดิมทีก็เย็นชาอยู่แล้ว ตอนนี้กลับมีความดุร้ายและความมุ่งร้ายเพิ่มขึ้นมาหลายส่วน“เพื่อเขาเหรอ?”“ไม่ใช่!”หลินจืออี้เอ่ยปากอย่างยากลําบาก น้ำตาไหลพราก “ฉันไม่ใช่ของของใครทั้งนั้น ฉันไม่จําเป็นต้องทําเพื่อใคร ฉันแค่ไม่อยากอยู่ที่นี่และพัวพันกับอาเท่านั้น พอใจเหรอยังคะ? อาเล็ก”กงเฉินหลับตาลงและเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็สงบและราบเรียบ แต่บางครั้งก็มีอารมณ์ที่อ่านไม่ออกเขาลูบไล้กลีบปากของหลินจืออี้ แม้ว่าบนริมฝีปากจะทาลิปสติกไว้ แต่รอยที่ถูกเธอแคะก็ยังมีร่องรอยอยู่เขาพูดอย่างแหบแห้งว่า "หลินจืออี้ ไม่มีใครสามารถพาเธอออกไปจากที่นี่ได้ทั้งนั้น ซางลี่ก็ไม่ได้”คว

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0458

    ตอนนี้หลินจืออี้สวมรองเท้าส้นสูงยืนอยู่บนพิ้นที่ปูด้วยแผ่นหิน เธอจึงยืนไม่มั่นคงในทันทีและกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของซางลี่“ขอโทษค่ะ” เธอรีบขอโทษขณะที่กําลังจะยืนตัวตรง ซางลี่ก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอ“มีใบไม้ตกใส่น่ะ”หลินจืออี้มองใบไม้ที่ร่วงหล่นแล้วรีบยกมือขึ้นสางฉันทันที “ขอบคุณค่ะ”“ต้องเกรงใจขนาดนั้นเลยเหรอ?” ซางลี่เลิกคิ้วถามขณะที่หลินจืออี้กําลังจะอ้าปากอธิบาย เสียงของซางหรั่นก็ดังมาจากด้านหลัง“ฉันก็ว่าทําไมแค่พริบตาเดียวคนก็หายไปซะแล้ว ที่แท้ก็เพราะมาหาคนอื่นนี่เอง”หลินจืออี้หันตัวกลับมา ความเย็นชาก็ลอยปะทะที่ใบหน้า พอเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ก็พบกับดวงตาสีดําสนิทของชายหนุ่มราวกับเป็นน้ำหมึกที่ละลายไม่ออก ในดวงตามีความเย็นชาพาดผ่านเธอเม้มปากและถอยหลังโดยไม่รู้ตัวนึกไม่ถึงว่าซางลี่จะมาขวางหน้าเธอ ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ก็กะว่าให้เธอกับคุณชายสามได้อยู่กันสองต่อสองไม่ใช่เหรอ? ไปกันเถอะ ทุกคนไปที่ล็อบบี้กันหมดแล้ว อย่าให้แขกรอนานเกินไป”“อืม ไปกัน” ซางหรั่นเอื้อมมือไปจับกงเฉินไว้ “คุณชายสาม เราไปกันเถอะค่ะ พี่ฉันจะดูแลจืออี้เป็นอย่างดีเองค่ะ”“อืม” กงเฉินพูดด้วยน้ำเสี

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0457

    หลินจืออี้เดินอยู่บนระเบียงทางเดิน ที่ระเบียงทางเดินอีกด้านที่กั้นด้วยสระน้ำเล็กๆ คือกลุ่มของกงเฉินกงเฉินเดินนําหน้าสุดเขายังคงสวมชุดสูทสีดํา รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาลึกซึ้งราวกับคนที่เดินออกมาจากภาพวาดเหมือนหิมะขาวโพลนและเย็นจัด แต่ก็เหมือนสายน้ำที่มืดครึ้มในตอนกลางคืนสายตาของเขาเย็นชาและไม่หยุดนิ่งแม้แต่วินาทีเดียว แม้กระทั่งเร่งฝีเท้าไปยังทิศทางของซางหรั่นสามารถหมั้นกับคนที่ชอบได้ คงอดใจรอไม่ไหวแน่นอนอยู่แล้วหลินจืออี้กับกงเฉินเดินสวนกันไปคนละทาง ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกเมื่อเสียงประทัดดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง เธอก็รู้ว่ากงเฉินได้รับตัวซางหรั่นแล้ว……ที่ศาลบรรพบุรุษหลินจืออี้และหลิ่วเหอนําสิ่งของที่ใช้เซ่นไหว้บรรพบุรุษวางให้เรียบร้อยหลังจากเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง เธอก็ถอยไปที่ขอบสุดอีกครั้งคนที่เดินนำหน้าที่สุดคือคุณท่านกงแต่วันนี้เขากลับแปลกประหลาดกว่าปกติ เขามองไปรอบๆ และชมหลิ่วเหอต่อหน้าทุกคน“หลิ่วเหอ เธอทําได้ดีมาก ต่อไปให้ช่วยงานที่บ้านมากขึ้นหน่อย ค่อยๆ เดี๋ยวก็ชินกับมันเอง”แค่ประโยคเดียว สายตาที่ญาติตระกูลกงมองหลิ่วเหอก็เปลี่ยนไปห

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0456

    วันงานหมั้นหลิ่วเหอตื่นนอนตอนตีห้าเพื่อจะได้แสดงผลงานต่อหน้าคุณท่านกงหลินจืออี้เป็นห่วงสุขภาพของเธอ จึงตื่นตามมาด้วยทั้งสองใช้เวลาสองชั่วโมงตรวจสอบทุกอย่างที่ต้องใช้หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหาแล้ว ทั้งสองจึงกลับไปที่เรือนอย่างเหนื่อยล้าไม่คิดว่า กงสือเหยียนที่ทํางานจนถึงเที่ยงคืนเมื่อวานนี้ก็ตื่นนอนแล้วเช่นกัน“มาๆ ผมทําอาหารเช้าแล้ว รีบมากินเร็ว”ลูกหลานของตระกูลกงจะถูกปล่อยออกไปฝึกฝนเมื่อพวกเขายังเด็ก ฝีมือการทําอาหารของกงสือเหยียนก็ได้เรียนรู้มาในช่วงสองปีนั้นถึงจะไม่ได้ดีเลิศขนาดนั้น แต่รสชาติก็ไม่เลวกงสือเหยียนดึงหลิ่วเหอนั่งลง และนวดไหล่ให้เธอใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหลิ่วเหอยิ้ม “เมื่อคืนคุณกลับมาดึกขนาดนั้น ไม่ต้องตื่นแต่เช้าหรอกค่ะ”“สองวันนี้พวกคุณสองคนต่างหากที่ทํางานหนัก ผมแค่ทําอาหารเช้ามื้อเดียวเอง”เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินจืออี้ก็เข้าใจทันทีว่าทําไมหลิ่วเหอถึงยอมกล้ำกลืนความทุกข์เพื่ออยู่กับกงสือเหยียนเธอยกชามขึ้นมา พูดกึ่งติดตลกว่า “อากับแม่นี่พอได้แล้ว ระวังฉันจะแอบไปกินเองนะ”หลิ่วเหอและกงสือเหยียนยิ้มให้กันในเวลานั้นเอง กงสือเหยียนก็มองไปที่นาฬิกาข้

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status