บทที่ 1

หลินโจวตายแล้ว

นี่เป็นผลวินิจฉัยสุดท้ายที่ออกมาจากแพทย์เมื่อสิบนาทีก่อน

"เขา"ในเวลานี้วิญญาณเขากำลังลอยไปลอยมาอยู่ในห้องผู้ป่วย มองเห็นร่างไร้วิญญาณของตัวเองถูกคลุมด้วยผ้าขาว นอนฟังแพทย์และตำรวจพูดคุยสรุปเกี่ยวกับชีวิตที่ผ่านมาของเขา

"หลินโจว อายุ 37 ปี สาเหตุการเสียชีวิตหัวใจล้มเหลวจากอุบัติเหตุจราจร"

"เขาไม่มีญาติพี่น้อง และติดต่อเพื่อนไม่ได้ ทรัพย์สินทั้งหมดบริจาคให้กับองค์กรการกุศล สำหรับงานศพ..."

"ก็น่าจะเป็นองค์กรการกุศลเป็นตัวแทนในการดำเนินการ..."

หลินโจวมองเห็นทั้งหมด จิตใจเต็มไปด้วยความหนาวเย็น

นับแต่อายุสิบแปดปีเป็นต้นมา ถูกหยุนรั่วซีที่แอบชอบมาหกปีปฏิเสธ เขาก็ไม่เคยมีความรักอีกเลย

ต่อมา พ่อก็จากโลกนี้ไปเพราะเขา หลินโจวก็ไม่มีญาติพี่น้องหลงเหลืออีก

ไม่ง่ายกว่าธุรกิจจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา กลายเป็นธุรกิจอันดับใหญ่ในเมืองเจียง คิดไม่ถึงว่า ในเหตุการณ์เมาสุราจะมาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ

ปัจจุบันนี้ แม้แต่คนที่จะมาช่วยจัดการงานศพให้เขาก็ไม่มี

ชีวิตนี้ช่างบัดซบสิ้นดี...

"หลินโจว!"

ประตูห้องผู้ป่วยพลันถูกเปิดออก "หลินโจว"หมุนศีรษะกลับไป มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกระหืดกระหอบวิ่งเข้ามา

ผู้หญิงคนนี้สวยมาก

อาจเป็นเพราะรีบร้อนเกินไป ผมเผ้าของเธอยุ่งเหยิง รองเท้าก็หลุดหายไปข้างหนึ่ง ฝ่าเท้าเต็มไปด้วยเลือด

แต่ราวกับเธอไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดนั้น กุมมือแน่น ร่างกายสั่นเทา ค่อยๆ เดินไปทางร่างไร้วิญญาณของหลินโจว

"หลินโจว..."

ยังค่อยๆ เรียกด้วยเสียงแผ่วเบาครั้งหนึ่ง หยดน้ำตาของเธอไหลลงอาบสองแก้มอย่างเงียบเชียบ

ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นเบิกโพลง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย สายตานั้นกลับไม่ได้ละไปจากเตียงผู้ป่วยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งเดินมาถึงเตียงผู้ป่วย มืออันสั่นเทาของเธอค่อยๆ เปิดผ้าขาวออก...

เดิมทีร่างกายก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ พลันคล้ายกับสูญเสียการทรงตัวทรุดนั่งลงกับพื้น

ในวินาทีนั้น"หลินโจว" ยืนอยู่ข้างเธอ รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดเศร้าหมองอย่างถึงที่สุด

ที่แท้ตอนที่คนเสียใจนั้นไร้ซึ่งเสียง

แต่

ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน

"หลินโจว"จำไม่ได้ว่าเคยรู้จักกับเธอ

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ได้สติกลับมาก็ถามข้อสงสัยของเขาออกไป

"คุณคือ"

เธอค่อยๆ หมุนศีรษะกลับมา เช็ดคราบน้ำตา พยายามพยุงตัวลุกขึ้นจากนั้นก็ฝืนยิ้มเล็กน้อยออกมา

"ฉันเป็น..คนรักของเขา"

คนรักหรือ

"หลินโจว"ตะลึงงันไปอีกครั้ง

ชาตินี้เขาไม่เคยแต่งงาน จะไปมีคนรักตอนไหนกัน

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรมากไปกว่านั้น น้ำเสียงของเธอแฝงด้วยการขอร้อง

"ฉันสามารถ ช่วยจัดงานศพให้เขาได้ไหมคะ"

บางทีอาจะเป็นเพราะรู้สึกได้ถึงความจริงใจของเธอ เจ้าหน้าที่ตำรวจคิดไปพักใหญ่ก็พยักหน้าตกลง

"ได้ครับ แต่คนของเราจะต้องตามไปด้วย"

ผู้หญิงคนนั้นใช้มือปิดปากและหยาดน้ำตาก็ไหลรินอีกครั้ง

วิญญาณที่ลอยล่องอยู่ของ "หลินโจว" ก็ตกตะลึง เธอกลับจะจัดงานพิธีศพให้เขา

สองวันถัดมา "หลินโจว"ก็ตามหลังผู้หญิงคนนั้น

มองเธอลงมือจัดการแต่งหน้าให้เขาด้วยตนเอง เปลี่ยนชุดหล่อให้กับเขาและส่งเข้าเตาเผา

มองดูเธอยืนอยู่หน้าป้ายหลุมศพ มองเฉยๆ ตลอดวันไม่เอ่ยอะไร

มองดูเธอในคืนนั้นหลังจากเสร็จสิ้นพิธีศพในห้องเช่าที่ไม่ไมีคน กอดร่างอันผอมบางของตัวเองพร้อมกับร้องไห้แทบขาดใจ

หลังจากฟ้าสาง มองดูเธอเอาขวดอธิษฐาน เดินออกจากห้องเช่าอย่างเงียบเชียบ

จากนั้นเดินมายังริมแม่น้ำที่ผู้คนบางตา

เธอเปิดขวดออก

หลินโจวมองเห็นภายในขวดเป็นกระดาษท็อฟฟี่ตรากระต่ายขาว

กระดาษท็อฟฟี่นี้ ทำไมช่างคุ้นตานัก

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ยินคำสงสัยของเขา

เธอลูบกระดาษท็อฟฟี่นั้นราวกับเป็นของล้ำค่า เหมือนกับว่าตัดสินใจอะไรได้อย่างเด็ดขาด ลุกขึ้นยืนตรง

จากนั้นยกมือขึ้นปล่อยให้มันลอยไปตามสายลมตกลงไปในน้ำ

ตลอดการกระทำนั้นเธอแย้มยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นช่างหม่นหมอง

เธอเขย่งปลายเท้าพร้อมหลับตาลง

"หลินโจว นายจำฉันไม่ได้แล้วใช้ไหม..."

"ฉันคือสู่เนี่ยนชู..."