แชร์

บทที่ 4

ผู้เขียน: จิ่นหลี่ชีชี
“วัยของพวกเราตอนนี้ ควรจะตั้งใจเรียนถึงจะถูก”

“วันนี้เป็นพิธีสาบานตนหนึ่งร้อยวันสำหรับปีสุดท้ายของเราในโรงเรียนมัธยมปลาย อีกหนึ่งร้อยวัน พวกเราจะสวมชุดเกราะเข้าสู่สนามรบเพื่อมีส่วนร่วมในก้าวที่สำคัญที่สุดในชีวิต - การสอบเข้ามหาวิทยาลัย!”

“เรื่องนี้สำคัญมากสำหรับเราที่เรียนอย่างหนักมาหลายปี อย่างไรก็ตาม นอกจากตัวเราเองแล้ว ยังมีคนที่เข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของเราอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย นั่นก็คือคุณครูที่ทำงานหนักและสอนพวกเราอย่างเงียบๆ .. "

“ครูจาง ครูคิดอย่างนั้นหรือเปล่า?”

จางซือฉีซึ่งถือโทรศัพท์ไร้สายแบบพกพารู้สึกราวกับว่าเขากำลังเห็นภาพหลอน

ในโทรศัพท์หลินฉางเจิ้งตะโกนอย่างกังวล:

“ครูจาง เกิดอะไรขึ้น?”

“ฮัลโหล? ครูจาง ถ้าคุณไม่พูดอะไร ผมจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ต้องมา!”

จางซือฉีกดวางสายโทรศัพท์และยังไม่ได้สติกลับคืนมา

เมื่อตระหนักว่าสายตาของเพื่อนร่วมชั้นทุกคนจับจ้องมาที่เขา เขาจึงได้แต่พยักหน้าอย่างว่างเปล่า:

"ใช่ ๆ"

หลินโจวยิ้ม: "เอาล่ะ ฉันมอบช่อดอกไม้นี้ให้กับอาจารย์ทุกคน ขอบคุณที่อุทิศตนให้กับพวกเราตลอดหลายปีที่ผ่านมา"

ทั่วทั้งสถานที่เกิดความโกลาหลอีกครั้ง!

"อะไรนะ?"

"มอบให้ครู?"

“แม้ว่าฉันจะรู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ”

“...นี่คือความตั้งใจเดิมของนายคนนี้เหรอ ทำไมฉันไม่เชื่อล่ะ”

ครูที่อยู่ข้างหลังจางซือฉีต่างมองหน้ากันด้วยความสับสน

หลิวโจวเมื่อเห็นว่าเขาทำให้พวกนั้นหวาดกลัว หลินโจวก็ผลักยืนดอกไม้ไปข้างหน้าและยิ้มกว้าง:

“ครูจาง คุณช่วยมารับมันในนามของอาจารย์ทุกคนหน่อยได้ไหมครับ”

นักเรียนที่ไม่รู้ว่าทำไมจึงริเริ่มที่จะหลีกทางให้

จางซูฉี สวมกางเกงสูทกลายเป็นจุดสนใจทันที

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกประหม่า

ปกติในแต่ละวันดูแลกฏระเบียบของโรงเรียน จางซูฉีรู้ดีว่าเขาคือครูที่นักเรียนในโรงเรียนเกลียดมากที่สุด

แต่ตราบใดที่พวกเขาประสบความสำเร็จในการศึกษา จะเป็นอย่างไรหากเขาถูกคนหลายพันคนดุ?

เขาไม่สนใจ!

จางซูฉีไม่เคยคาดหวังว่าวันหนึ่งเขาจะได้รับดอกไม้จากนักเรียนตัวปัญหาที่เป็นคู่ต่อสู้ลับสติปัญญากับเขามาเกือบตลอดสามปี

แล้วยังเป็นดอกกุหลาบ!

ฉากนี้ คิดยังไงก็อึดอัดมากอยู่ดี?

เขามองไปที่หลินโจวอย่างสับสน และคิดว่าจะปฏิเสธอย่างไร:

“นักเรียนหลินโจว ครูซาบซึ้งในความมีน้ำใจของนาย ดอกไม้นี้…”

“ครูจาง คุณคงจะไม่ชอบดอกไม้ของผมใช่ไหม?”

หลินโจวขัดจังหวะเขา

ไม่ต้องคิดเขาก็รู้ว่า ปกติจางซูฉีที่หน้าตาเคร่งเครียดไม่ค่อยยิ้ม ตอนนี้ต้องหาช่องมุดลงไปแน่นอน

แต่อย่างไรก็ตาม เขาลงโทษฉันตั้งสามปีในชาติก่อนเพราะฉันซนเกินไป

ในที่สุดเขาก็พบโอกาสในการแก้แค้นแล้ว หลินโจวจะปล่อยมันไปได้อย่างไร?

“ผมตั้งใจจะซื้อดอกคาร์เนชั่น แต่ร้านดอกไม้ที่ไปมีแค่ดอกกุหลาบ คุณบอกวันนี้ว่าอย่ามาสาย และผมก็มีเงินไม่มาก ฉันมีแค่พอซื้อช่อดอกไม้ช่อเดียว...”

เมื่อได้ยินแบบนี้ จางซือฉีมีหรือกล้าที่จะปฏิเสธ

เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อหยิบดอกไม้ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก:

“นักเรียนหลินโจว นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ทำไมครูถึงจะไม่ชอบของขวัญของนายล่ะ?”

“ครูแค่คิดว่านักเรียนควรทุ่มเททั้งกำลังและทรัพยากรทางการเงินในการเรียน นายสามารถใช้เงินซื้อของเพื่อซื้ออุปกรณ์การเรียนเพิ่มเติมและเรียนให้หนัก เข้าใจไหม”

ในที่สุดก็โยนเผือกร้อนนี้ออกไปพ้นมือจนได้ หลินโจวพยักหน้าและพูดอย่างจริงใจ:

“ผมเข้าใจแล้วครับ ครูจาง ผมจะทำให้ดี”

“ไม่เป็นไร ลงมาเร็วเข้า พิธีสาบานตนต้องเริ่มแล้ว”

"ครับ"

หลินโจวหันกลับมา กลั้นยิ้มไว้ และโค้งคำนับจางซูฉีอย่างลึกซึ้ง

หลังจากเสียเวลาไปชาติหนึ่ง หลินโจวก็โค้งคำนับที่มาจากใจอย่างแท้จริง

แม้ว่าเขาจะถูกดุบ่อยๆ แต่จางซูฉีก็เป็นครูที่ดีมาก

ก่อนที่จางซูฉีจะทันได้โต้ตอบ เขาก็หันหลังกลับอย่างรวดเร็วลงจากโพเดี้ยมแล้วเดินกลับไปที่กลุ่มชั้นเรียนของเขา

จางซูฉีถือดอกกุหลาบอย่างงุ่มง่ามและเริ่มเตือนทุกคนว่าอย่าเลียนแบบหลินโจว แต่เขาก็ไม่ได้ตำหนิหลินโจวสักคำ

หลังจากบ่นอยู่พักหนึ่ง พิธีสาบานตนก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

ภายใต้การนำของจางซูฉี พวกนักเรียนต่างให้คำสาบานด้วยแรงผลักดันที่ยิ่งใหญ่

หลิวซื่อหมิง ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังหลิน โจว ตบไหล่หลินโจวอย่างสงสัย:

“พี่โจว ดอกกุหลาบนั้น...มีไว้สำหรับจางซูฉีจริงๆ เหรอ?”

เขาคิดเสมอว่าเป็นหยุนรั่วซี และเขาก็กังวลเหงื่อตกเกี่ยวกับหลินโจวด้วยเหตุนี้

เขาคาดเดาผิดหรือเปล่า?

แถวของนักเรียนยืนเรียงกระจายกัน

ในชั้นเรียนมีเด็กชายสองแถวและหญิงสองแถว

หลินโจวและหลิวชื่อหมิงอยู่ห้องสองและถัดจากพวกเขาคือเด็กผู้หญิงจากห้องสาม

และหยุนรั่วซีก็ยืนอยู่ตรงนั้น

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอก็หยุดท่องคำสาบานและหันหูของเธอเพื่อฟังคำตอบของหลินโจว

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลินโจวสารภาพกับเธอ

แต่มันเป็นสิ่งที่แปลกที่สุด

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นดอกไม้ที่มอบให้ฉัน แล้วมันจะกลายเป็นจางถลกหนังได้อย่างไร?

หลินโจว นี่เป็นแผนชั่วคราวเหรอ?

เขาคงต้องแก้ตัวเพราะกลัวโดนครูดุ จึงได้แต่งเรื่องพวกนี้ขึ้นมากระทันหัน...
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • เกิดใหม่มาพิชิตใจยัยโต๊ะข้างๆ   บทที่ 140

    คนทั้งคนตกตะลึง“พี่ พี่โจว?”หลิวซื่อหมิงตบไปที่บนไหล่ของเขา:“ทำบื้ออะไรอยู่?นี่คือน้ำที่พี่โจวซื้อให้นาย ดูนายสิ โง่แล้วยังทำเป็นอวดฉลาดซื้อมาแค่สี่ขวด ทำให้พี่โจวของฉันไม่ได้ดื่มน้ำเลย!”เซี่ยตงชิง:???เขาพบว่า ทุกอย่างในวันนี้ดูเหมือนว่าจะผิดปกติไปเล็กน้อย“แต่ แต่ว่า พวกนายไม่ได้บอกให้ฉันซื้อห้าขวด…”“นายนับหัวคนไม่เป็นเหรอ?ถ้าอย่างนั้นทำไมพี่โจวถึงไม่ให้นายไปห้าสิบบาท แต่ให้นายไปหนึ่งร้อยบาท?”“เป็นอย่างนี้เหรอ?”เซี่ยตงชิงกลืนน้ำลาย และมองหลินโจวอย่างงุนงงหลินโจว……เป็นอะไรไป?“เอาล่ะ อย่ามัวพูดมากอยู่เลย หลิวซื่อหมิงรีบมากวาดพื้นสิ!”“มาแล้ว!”หลิวซื่อหมิงรีบวิ่งไปแถวสุดท้าย หยิบไม้กวาดขึ้นมาและเริ่มกวาดเฉียนกั๋วกั่วก็กล่าวว่า:“ฉันก็จะช่วยด้วย ไม่ต้องเกรงใจ!”สวี่เนี่ยนชูไม่ได้พูดอะไร แต่เดินไปที่แถวสุดท้ายอย่างเงียบๆทั้งสามต่างก็ถือไม้กวาดกัยคนละด้ามเดิมทีหลิวซื่อหมิงตั้งใจจะกวาดแถวที่สอง แต่ถูกเฉียนกั๋วกั่วรั้งเอาไว้“หลิวซื่อหมิง พวกเราจะไปกวาดสองแถวข้างใน!”“ทำไมเหรอ?”หลิวซื่อหมิงรู้สึกไม่ยินยอมเล็กน้อยเฉียนกั๋วกั่วกลอกตาใส่ และชี้ไปทางหลินโจว ห

  • เกิดใหม่มาพิชิตใจยัยโต๊ะข้างๆ   บทที่ 139

    สามนาทีต่อมาเซี่ยตงชิงเช็ดปาก เคี้ยวข้าวคำสุดท้ายแบบลวกๆ และลุกขึ้นยืน:“ฉันกินเสร็จแล้ว”คนอื่นๆที่ยังกินได้ไม่ถึงครึ่ง :?หลินโจวเงยหน้าขึ้น: “ทำไมนายต้องกินเร็วขนาดนี้ด้วย?”“เดิม เดิมทีฉันเป็นคนกินข้าวเร็วอยู่แล้ว ฉันกลับห้องเรียนก่อนนะ”"เดี๋ยวก่อน"หลินโจวคว้าแขนเสื้อของเขาเอาไว้อีกครั้ง:“จู่ๆก็รู้สึกกระหายน้ำนิดหน่อย ในเมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว ไปซื้อเครื่องดื่มมาให้ทุกคน คนละขวดก็แล้วกัน”ขณะที่พูด หลินโจวก็ควักเงินออกมาจากในกระเป๋า ท่ามกลางสายตาที่ประหลาดใจของเซี่ยตงชิง เขาก็เก็บเงินห้าสิบบาท เอาเงินแบงก์ร้อยออกมา แล้วยัดมันเข้าไปในมือของเซี่ยตงชิง"......"เซี่ยตงชิงมองดูการกระทำของหลินโจวด้วยความสับสน และพูดอย่างร้อนใจว่า:“ฉัน...รอให้พวกนายกินเสร็จก่อนแล้วค่อยไปซื้อเองดีไหม?”“ไม่ได้ จะสำลักตายแล้ว ขอร้องล่ะเพื่อนร่วมชั้นเซี่ย นายช่างเป็นคนดีจริงๆ”คำว่าคนดีทำให้เซี่ยตงชิงยินยอมเขารับเงินพร้อมอุ้มกล่องอาหารแล้ววิ่งไปที่ร้านสะดวกซื้อเล็กๆหลินโจวกล่าวอย่างขบขันว่า:“เอาล่ะ ทุกคนกินต่อเถอะ”คณะกรรมการแรงงานจางจิ่นหงตักข้าวกลับมาเผอิญเห็นภาพเหตุการณ์นี้เข้าเ

  • เกิดใหม่มาพิชิตใจยัยโต๊ะข้างๆ   บทที่ 138

    มาถึงโรงเรียนตอนหกโมงเช้าของวันรุ่งขึ้นอย่างตรงเวลาหลังจากอ่านหนังสือในตอนเช้าแล้ว หลินโจวก็หยิบกล่องข้าวออกมา และเตรียมจะไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อย เฉียนกั๋วกั่ว และหลิวซื่อหมิงแต่กลับถูกจางจิ่นหงสมาชิกคณะกรรมการแรงงานห้ามเอาไว้:“หลินโจว วันนี้กลุ่มนายจะต้องปฏิบัติหน้าที่ นายอย่ามาเล่นลูกไม้นะ หลังจากที่ทานข้าวเสร็จแล้วให้ตั้งใจทำความสะอาดให้ดีๆ อ้อใช่แล้วหวังลี่หยวนที่อยู่ในกลุ่มของพวกนายย้ายไปอยู่กลุ่มอื่นแล้วนะ ส่วนสวี่เนี่ยนชูให้มาอยู่กลุ่มพวกนาย อีกสักพักนายบอกเธอว่าจะต้องทำอะไรบ้าง”ระบบการทำความสะอาดของห้องสองปกติแล้วจะมีกลุ่มละสี่คนคนในกลุ่มของหลินโจว ได้แก่หลิวซื่อหมิง เพื่อนร่วมโต๊ะของหลิวซื่อหมิงเซี่ยตงชิง หวังลี่หยวนและหลินโจวหลินโจวในอดีต พอถึงเวรปฏิบัติหน้าก็จะเลือกที่จะลืม ดีแต่พูดงานไม่ทำหลิวซื่อหมิงก็มักจะเลียนแบบเขาเช่นกันส่งผลให้ มีเพียงแต่หวังลี่หยวนและเซี่ยตงชิงเท่านั้นที่ทำงานในกลุ่มนี้ทั้งสองคนมักจะพร่ำบ่นอยู่เสมอ และขอร้องจางจิ่นหงย้ายตนไปกลุ่มอื่น จางจิ่นหงไม่มีทางเลือก จึงทำได้แค่มาเร่งเร้าเขาด้วยตนเองทุกครั้งถ้าเร่งเร้าไม่ได้จริงๆ ต

  • เกิดใหม่มาพิชิตใจยัยโต๊ะข้างๆ   บทที่ 137

    ฉินซู่หลานที่กำลังขึ้นไปชั้นบนมองไปที่ฉินอวี่เถียนด้วยความประหลาดใจ“เมื่อก่อนแม่ทำอะไรลูกก็จะกินอันนั้นไม่ใช่เหรอ?”“นั่นมันเมื่อก่อน แต่วันนี้ หนูอยากกินข้าว หนูหิวแล้ว”น้ำเสียงของฉินอวี่เถียนแฝงด้วยความออดอ้อนเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะแตะท้องของตนเองหิวจริงๆแม้แต่เธอเองก็ยังไม่ทันได้สังเกตว่า ดูเหมือนว่าเธอจะทำตามที่หลินโจวพูด ทีละขั้นตอนเมื่อฉินซู่หลานได้ได้ยินดังนี้ก็รู้สึกเบิกบานใจลูกสาวรู้จักติดแม่แล้ว ดีจริงๆ!“ได้ได้ได้ หนูอยากกินอะไรแม่ก็จะทำอันนั้นให้ ลูกกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน ทำเสร็จแล้วเดี๋ยวแม่เรียก”"ค่ะ"เปิดประตูห้องพอฉินอวี่เถียนเข้าไปในห้อง ก็เห็นกระต่ายมาร์ชเมลโลว์บนโซฟาเธออยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสมันโดยไม่รู้ตัว แต่พอเอื้อมมือไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็หยุดอย่างรวดเร็ว แล้วเดินเข้าไปในห้องฉินอวี่เถียนถอดเสื้อผ้าผู้ชายออก แล้วหยิบเสื้อกล้ามกีฬาขึ้นมา เพื่อใช้เป็นชุดนอนแต่หลังจากที่ครุ่นคิดดูแล้ว จับพลัดจับผลูไม่รู้ยังไง เธอก็มาที่หน้าตู้เสื้อผ้าเปิดประตูตู้เล็กๆที่ถูกล็อคไว้ และหยิบชุดนอนหมีของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆชุดหนึ่งออกมาจากข้างในหลังจากทำท่าต่า

  • เกิดใหม่มาพิชิตใจยัยโต๊ะข้างๆ   บทที่ 136

    “แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรก? ครั้งหน้าถ้ากลับมาดึกให้โทรบอกแม่รู้ไหม หนูกลับบ้านดึกขนาดนี้ แม่เป็นห่วงแทบแย่”น้ำเสียงของฉินซู่หลานอ่อนโยนขึ้น บางครั้งก็ปนกับเสียงสะอื้นไห้เธอยกมือขึ้น แล้วลูบหัวของฉินอวี่เถียนเบา ๆท่าทางที่ใกล้ชิดนี้ ทำให้ฉินอวี่เถียนแสบจมูกเธอพยายามที่จะเติบโตขึ้น พยายามที่แข็งแกร่งขึ้น และใช้วิธีการของตนเองปกป้องแม่อยู่ตลอดเวลาจู่ๆตอนนี้ก็รู้สึกว่า แม่ดูเหมือนว่ากำลังปกป้องตนเองมากกว่า?เธอลูบจมูก:“หนูรู้แล้วค่ะแม่ ครั้งหน้าหนูจะกลับมาให้เร็วกว่านี้”"อืม ดีมาก"หลังจากคุยกับฉินอวี่เถียนแล้ว ฉินซู่หลานก็มองไปที่หลินโจว“เสี่ยวโจว ขอบใจหลานมากนะที่ส่งเสี่ยวเถียนกลับมา คืนนี้หลานพักอยู่ที่นี่ไหม? ป้าจะทำอาหารมื้อดึกให้”“ไม่ต้องครับคุณป้า เห็นท่าทางของป้าแล้วผมก็รู้เลยว่า เฒ่าหลินก็จะต้องรอผมอยู่ที่ประตูบ้านแน่นอน ถ้าผมไม่กลับไป กลัวโดนทุบตีเหมือนกันครับ”ฉินซู่หลานครุ่นคิดดูแล้วมันก็ใช่ลูกคือแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ตลอดไป ไม่ว่าพวกเขาจะอายุเท่าไหร่ก็ตาม“เอาล่ะ หลานอยากกินอะไรบอกป้ามาได้เลย ป้าทำเสร็จแล้วจะให้เสี่ยวเถียนเอาไปให้”“งั้นก็ ทำลูกชิ้นทอด

  • เกิดใหม่มาพิชิตใจยัยโต๊ะข้างๆ   บทที่ 135

    “ฉันรู้จักเธอแน่นอน แต่เธอกลายเป็นเทพแห่งการเรียนรู้ได้อย่างไร?”"อันดับที่หนึ่งของทั้งเมืองยังไม่ใช่เทพแห่งการเรียนรู้อีกเหรอ? เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ในสายวิทยาศาสตร์ ได้อันดับที่หนึ่งของทั้งเมือง เอาชนะผู้ชายได้ตั้งมากมาย ยอดเยี่ยมมากเลย ตอนนี้เธอเป็นไอดอลของฉัน! และจะเป็นแบบอย่างในการเรียนของฉันด้วย!"พอฉินอวี่เถียนพูดถึงสวี่เนี่ยนชู ก็รู้สึกภูมิใจเป็นอย่างมากหลินโจวกลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ พูดอย่างขบขันว่า:“เถียนเถียน เธอยังไม่รู้จักสวี่เนี่ยนชูใช่ไหม?”ไม่เช่นนั้นเมื่อวานนี้ สวี่เนี่ยนชูคงจะยืนข้างตนเองแล้วแถมยังถูกเธอเข้าใจผิดคิดว่าเป็นแฟนของตนอีก ทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงไม่ปฎิกิริยาอะไรเลยสักนิด“ใช่แล้ว ฉันไม่รู้จัก ทำไมเหรอ! คงจะมีโอกาสได้รู้จักเองแหละ”“ถ้าไม่เป็นอย่างนัั้นแล้วจะยังไง? ฉันจะแนะนำเธอให้รู้จักเอาไหม? ฉันค่อนข้างจะคุ้นเคยกับเธอดี”“พอเหอะ เทพแห่งการเรียนรู้ของฉันจะมารู้จักมักจี่กับนักเรียนเรียนแย่อย่างนายได้อย่างไร? เธอไม่ได้ตาบอกซะหน่อย! นายไม่ต้องใช้เธอมาเพื่อมาตีสนิทกับฉันหรอก”"......"“อีกอย่าง ตอนนี้ผลการเรียนของฉันยังไม่ดีพอ ไม่คู่ควรที่จะยืนอยู่ก

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status