บทที่ 59

เซวียหว่านอี้รู้สึกว่า นี่คงเป็นรักแท้

มิเช่นนั้น หากยังพอมีความเป็นคนอยู่บ้าง ชาติก่อนเขาคงไม่ถึงกับลงทัณฑ์ทรมานภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ร่วมเรียงเคียงหมอนมานับสิบปี ให้กลายเป็นมนุษย์หมู

ถึงแม้จะหย่าขาดจากกันเสียก็ยังดีกว่ามิใช่หรือ?

บางที เซวียหมิงเฟยคงเป็นความยึดติดที่เขาไม่อาจครอบครองก็เป็นได้

“รู้ว่าเจ้าจะมา ข้าจึงพาเขามาด้วย”

เสียงสดใสอีกสายหนึ่งดังขึ้น ย่อมเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลู่หมิงหย่วนซื่อจื่อแห่งจวนติ้งหย่วนโหว

ข้างกายเขาคือสวีหรูอี้ในชุดสีเขียวมรกต

คนเหล่านั้นเมินเฉยต่อเซวียหว่านอี้ ยิ้มทักทายเซวียหมิงเฟย

และหันไปคารวะทักทายกับเซวียมู่เจา

เซวียหมิงเฟยหันมองสวีหรูอี้ “ไม่เจอกันหลายวัน ถูกสั่งให้เก็บตัวฝึกปรือฝีมือหรือ?”

สวีหรูอี้กุมมือนางไว้อย่างแง่งอน “ยังจะมาพูดอีก ข้าอุตส่าห์วุ่นวายจัดเตรียมของขวัญมงคลให้พวกเจ้า แต่เจ้ากลับปรักปรำข้าทันทีที่เจอหน้าเสียอย่างนั้น”

เซวียหมิงเฟยหัวเราะปลอบใจ “เอาล่ะ ๆ ข้าผิดเอง...”

พวกเขาพูดคุยหยอกล้อพลางเดินเข้าสู่เรือนรับรองขององค์หญิงใหญ่

เซวียมู่เจามองดูภาพเบื้องหน้า เขาไม่มีทางละเลยเซวียหว่านอี้

การที่คนเหล่านั้นจงใจเมินเฉยน้