เกิดใหม่หนีรักทรยศ มาตกหลุมรักแม่ทัพพิการ의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

“ข้าไม่แต่ง ให้นางไปแทนเถิด”เสียงใสกังวาน ปลุกเซวียหว่านอี้ให้ตื่นจากภวังค์สองวันที่ผ่านมานับตั้งแต่ได้ย้อนกลับมาเกิดใหม่ สติสัมปชัญญะของนางยังคงเลื่อนลอย จมดิ่งอยู่ในฝันร้ายของชาติก่อน และดิ้นรนอยู่ตลอดเวลา“นั่นคือจวนเจิ้นกั๋วกงเชียวนะ เจ้าไม่แต่งกับแม่ทัพเย่ หรือเจ้าจะยังคิดรักษาสัญญาหมั้นหมายกับตระกูลฉู่จริง ๆ?” ฮูหยินเซวียเจียงซื่อได้ยินดังนั้น ก็มองบุตรสาวอย่างไม่เห็นด้วยขันทีผู้ส่งราชโองการเพิ่งจากไป ในราชโองการระบุว่าพระราชทานสมรสให้แก่สตรีตระกูลเซวียเพื่อเป็นฮูหยินเจิ้นกั๋วกงเจิ้นกั๋วกง เป็นบรรดาศักดิ์ขั้นหนึ่งด้วยฐานะจวนรองเสนาบดีขั้นสามของตระกูลเซวีย เดิมทีมิได้มีคุณสมบัติเลยทว่ายามนี้ไม่เหมือนวันวานเจิ้นกั๋วกงเย่จั๋ว เมื่อปีก่อนได้นำทัพต่อสู้เอาเป็นเอาตายกับหนานหยวน แม้จะขับไล่หนานหยวนได้สำเร็จ แต่ก็ถูกลอบทำร้ายจนถูกพิษประหลาดภายหลังแม้หมอเทวดาจะทุ่มเทรักษาอย่างเต็มที่ ทำได้เพียงขับพิษให้ไปรวมกันอยู่ที่ช่วงเอวลงไป จึงรักษาร่างเอาไว้ได้ทว่าก็กลายเป็นคนพิการ ทั้งยังไม่สามารถมีทายาทได้แม่ทัพหนุ่มผู้ขี่ม้าขาวถือหอกเงินซึ่งเคยเป็นที่หมายปองของเหล่าคุณหนูสู

เจียงซื่อถอนหายใจแผ่วเบานางเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้บุตรสาวฟังอย่างคร่าว ๆเซวียหมิงเฟยมีรอยยิ้มประดับใบหน้า “ท่านแม่ อย่างไรเสียอนุชิวก็หวังดีต่อลูกนะเจ้าคะ น้องหญิงเองก็ปลอดภัยดีแล้ว โทษทัณฑ์ทั้งหักเบี้ยหวัดและกักบริเวณนี้ ดูจะหนักหนาเกินไปสักหน่อย”ผู้พูดมิได้ใส่ใจแต่ฮูหยินเจียงกลับรู้สึกแสลงหูอย่างน่าประหลาดเพื่อหวังดีต่อบุตรสาวของนาง ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นแต่อนุชิวต้องการสิ่งใดกัน?แม้เจิ้นกั๋วกงในยามนี้จะเป็นคนพิการ แต่บรรดาศักดิ์นั้นคือของจริงหากเซวียหว่านอี้ได้เป็นฮูหยินเจิ้นกั๋วกง แม้แต่นางที่เป็นนายหญิงใหญ่ของตระกูลเซวีย ก็ยังต้องคารวะอดีตบุตรสาวอนุผู้นี้ถึงยามนั้น สถานะของอนุชิวย่อมสูงขึ้นตามไปด้วยเรื่องที่มีแต่ผลดีไม่มีผลเสียต่ออนุชิวเช่นนี้ เหตุใดจึงต้องบีบบังคับบุตรสาวแให้ถึงแก่ความตายด้วย?ต่อให้นางพยายามเอาอกเอาใจเพียงใด หากสิ้นบุตรสาวในไส้ไปแล้ว ชั่วชีวิตที่เหลือของอนุชิวก็ไร้ที่พึ่งพิงไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย“อนุชิวดีต่อเจ้ามากหรือ?”ฮูหยินเจียงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยเซวียหมิงเฟยซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับผ้าทออันหรูหรา พยักหน้ารับโดยมิได้สังเกตสิ่งใ

อนุชิวจะตายมิได้ อย่างน้อยในเวลานี้ก็ยังตายมิได้หากนางตายไป เรื่องที่นางกับเซวียหมิงเฟยถูกสลับตัวกัน มิกลายเป็นไร้หลักฐานยืนยันหรอกหรือ?ความดุดันในแววตาของเซวียฉงลดทอนลงเขาปรายตามองอนุชิวที่นั่งหมดสภาพอยู่บนพื้น แล้วกล่าวว่า “ต่อให้เด็กทั้งสองจะขอความเมตตาแทนเจ้า แต่ความผิดที่ก่อขึ้นยากจะหลีกพ้นโทษทัณฑ์ เปลี่ยนเป็นโบยสิบไม้”กล่าวจบ ก็แค่นเสียงเย็นชา แล้วสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปสิบไม้อนุชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างน้อยก็รักษาชีวิตเอาไว้ได้ นางรอดตายแล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเซวียหมิงเฟย แววตานั้นเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ทว่ายามหางตาเหลือบไปเห็นเซวียหว่านอี้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง แววตานั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งร้ายในชั่วพริบตาเซวียหมิงเฟยถูกสายตาเยี่ยงนั้นจ้องมองจนรู้สึกอึดอัด นางขมวดคิ้วเล็กน้อย“ท่านพี่ ที่นี่มีพ่อบ้านเซวียคอยดูอยู่ พวกเรากลับกันเถอกเจ้าค่ะ”วันนี้ฮูหยินเจียงเข้าวัง มิเช่นนั้นเหตุการณ์เช่นนี้ นางคงไม่มีทางยอมให้เซวียหมิงเฟยเอ่ยปากขอความเมตตาเป็นแน่เซวียมู่เจามิได้ปฏิเสธ เขาพาน้องสาวเดินจากไป……เซวียหว่านอี้ยืนมองอนุชิวถูกโบยจนกรีดร้องโหยหวนด้วย “ส

“แม่นม!”เซวียหว่านอี้ในชุดลำลองเดินออกมายังโถงหน้า นางแย้มยิ้มพลางยอบกายคารวะแม่นมหลินแม่นมหลินเห็นดังนั้นก็รีบเบี่ยงกายหลบ “คุณหนู มิได้นะเจ้าคะ”เซวียหว่านอี้ที่อยู่ตรงหน้าสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าเล็กหมดจดไร้เครื่องประทินโฉม แววตาคู่นั้นกำลังมองนางด้วยแววตายิ้มแย้มยิ่งมองแม่นมหลินก็ยิ่งตระหนกตกใจ คำตอบหนึ่งผุดขึ้นในส่วนลึกของจิตใจ จวนเจียนจะหลุดปากไม่ทราบด้วยเหตุใด จิตใจของนางในยามนี้เริ่มสั่นคลอนเสียแล้วเพียงเพราะคุณหนูรองที่อยู่ตรงหน้าช่างคล้ายคลึงกับฮูหยินเหลือเกิน คิ้วตาที่ดูอ่อนโยนนั้นแทบจะถอดแบบมาจากฮูหยินราวกับพิมพ์เดียวกันเหตุใดเมื่อก่อนนางถึงไม่ทันสังเกตเห็นนะ?เซวียหว่านอี้เดินไปนั่งลงที่นั่งหลัก เจินจูยกน้ำชามาให้แม่นมหลินเรียบร้อยแล้ว“ลมราตรีหนาวเย็น ฝนใหญ่กำลังจะตก แม่นมมาเวลานี้ ท่านแม่มีเรื่องอันใดสั่งความหรือ?”แม่นมหลินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งนางได้ยินคำพูดของชิงถานจึงถือวิสาสะมาที่นี่เองฮูหยินยังไม่ทราบเรื่อง และนางก็ยังไม่กล้าให้ฮูหยินล่วงรู้เรื่องนี้จะเล็กก็เล็ก จะใหญ่ก็ใหญ่หากเป็นเพียงความเข้าใจผิด นั่นย่อมดีที่สุดแต่หากไม่ใช่ เกรงว่าตระ

เซวียหว่านอี้ยิ้มบาง ๆ พลางคารวะตอบว่า “อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะพี่หญิง”กิริยามารยาทยังคงถูกต้องตามธรรมเนียมมิอาจจับผิดได้ ทว่ากลับทำให้เซวียหมิงเฟยรู้สึกขัดหูขัดตาอย่างน่าประหลาดในความทรงจำของนาง น้องหญิงรองผู้นี้มักเงียบขรึม ขลาดกลัว ยามพบหน้ากระทั่งสบตาก็ยังมิกล้าทว่ายามนี้บเปลี่ยนไปแล้วเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้นางเปลี่ยนไป เซวียหมิงเฟยก็พลันรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาคิดว่าได้เกาะเกี่ยวจวนเจิ้นกั๋วกงแล้วจะมีสิทธิ์มาตีตนเสมอหน้านางกระนั้นหรือ?ฝันไปเถอะ“ชุดเจ้าสาวของน้องหญิงเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?”นางเลิกหางตาขึ้นเล็กน้อย “กำหนดการแต่งงานของเจ้ากับเจิ้นกั๋วกงใกล้วันเข้ามาทุกที หากไม่เร่งเตรียมการ ระวังจะพลาดฤกษ์ส่งตัว ถึงเวลานั้นหากฝ่าบาททรงกริ้วลงมา ตระกูลเซวียของเราคงพลอยติดร่างแหไปด้วย”เซวียหว่านอี้แสร้งแสดงความอ่อนแอออกมาได้ถูกจังหวะ แววตาหม่นแสงลงในชั่วพริบตานางย่อกายคารวะฮูหยินเจียงอย่างอ่อนช้อย “ท่านแม่ ลูกยังมีธุระที่เรือน ต้องขอตัวลาไปก่อน ขอท่านแม่อย่าได้ตำหนิเจ้าค่ะ”ในใจฮูหยินเจียงมีเรื่องให้ครุ่นคิด แต่ไรมาก็ไม่เคยตำหนิอยู่แล้ว ยามนี้ย่อมไม่เอ่ยว่ากระไรนางโบ