บทที่ 20

“ฉึก” เฉินมู่ฉีกกระดาษหลายแผ่นในมือออกเป็นชิ้น ๆ พร้อมใช้สายตาแข็งกระด้างดุจเหล็กเหลือบมองคนเป็นพ่อ “เชื่อเถอะค่ะ ของของหนู ใครก็คว้ามันไปไม่ได้!”

พูดจบก็หมุนตัวออกจากห้องทำงาน ร่างบางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

สามสิบล้าน!

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เธอต้องหาเงินสามสิบล้านให้ได้ภายในสามวัน ถึงจะสามารถเอาสมบัติที่แม่ทิ้งไว้ให้กลับมาได้!

“เสี่ยวมู่!” ซู่หรูหลานตามออกมาแล้วปิดประตูห้องทำงานอย่างเบามือ

เฉินมู่หันหน้ามองไปที่เธอ

ซู่หรูหลานไม่ได้ดูอ่อนโยนอีกต่อไป สีหน้าท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความสะใจ เธอยิ้มจนตาหยี “ได้ยินพ่อของเธอพูดแล้วนะ? บ้านหลังนี้ เขาเป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง!”

“พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ล้วนเป็นของชิงเสวี่ย รวมทั้งสมบัติที่แม่แกทิ้งไว้ด้วย! แต่จู่ ๆ แกก็อยากจะเรียกร้องขึ้นมา? เพ้อเจ้อ!”

ดวงตาที่สุกใสคู่นั้นของเฉินมู่สบเข้ากับสายตาเหยียดหยามของหล่อน ริมฝีปากบางยกโค้งขึ้น “จริงเหรอ? ฉันจะคอยดูก็แล้วกัน!”

ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะกินมื้อดึกอีกต่อไปแล้ว ขาเรียวจึงตรงกลับไปที่ห้องนอนทันควัน

การเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้า อีกทั้งครอบครัวที่ไม่แยแส ทำให้จู่ ๆ ก็คิดถึงผู้ชายคนนั้นขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ เขามักจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเสมอ

ร่างเล็กขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ดูเหมือนวันนี้ฮั่วหยุนเซียวจะเงียบหายไปเลยทั้งวัน

ตั้งแต่ได้พบกับผู้ชายคนนี้ ฮั่วหยุนเซียวมักจะมาแวะเวียนรอบตัวเธอทุกวัน แต่ว่าวันนี้ พอเธอวางสายจากฮั่วหยุนเซียว เขาก็ไม่ได้ปรากฎตัวขึ้นอีกเลย

บางครั้ง เธอก็ไม่สามารถปฏิบัติต่อฮั่วหยุนเซียวอย่างตรงไปตรงมาได้ แต่ถ้าจะให้ทำ เธอจะแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาได้อย่างไรล่ะ?

จะให้บอกเขาว่า ฉันไม่ใช่เฉินมู่นะ และไม่ได้เป็นคนเมืองปินไห่ แต่ฉันเป็นเพียงนักฆ่าที่ตายไปแล้วได้ชีวิตใหม่มาแบบนี้เหรอ?

เฉินมู่ลูบหน้าลูบตาตัวเอง ตอนนี้เรื่องที่เธอต้องเครียดคือการเก็บกวาดตระกูลเฉิน แล้วเปิดโปงคนทรยศตัวจริงของเคโจวต่างหาก!

ณ ปัจจุบัน บนเที่ยวบินที่กำลังบินไปเมืองซี

ฮั่วหยุนเซียวหลับตาพักผ่อนพลางฟังรายงานจากฮานเฉิง

“เฉินมู่ เกิดที่โรงพยาบาลอันดับหนึ่งของเมืองปินไห่ ปีนี้อายุยี่สิบสองปี ส่วนสูงร้อยหกสิบแปด น้ำหนักสี่สิบแปดกิโลกรัม เลือดกรุ๊ปเอ เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สาม ภาควิชาเขียนบทและกำกับการแสดง ผู้ชายคนเดียวที่เคยคบด้วยคือลู่ซีเจ๋อ...”

“ฉันไม่อยากรู้ประวัติความรักของเธอ” ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว

ฮานเฉิงจึงพลิกหน้ากระดาษอย่างเงียบ ๆ แล้วรายงานต่อ

“ภายใต้ชื่อของคุณหนูเฉิน มีบริษัทนายหน้าซิงหยูอยู่ในครอบครอง เป็นสมบัติของคุณนายเฉินที่เสียไปแล้วทิ้งไว้ให้เป็นสินสอด แต่ช่วงนี้มีข่าวลือออกมาว่าเฉินลี้ซานต้องการที่จะขายบริษัทนี่ทิ้งเพื่อช่วยให้เฉินกรุ๊ปผ่านวิกฤตการทางเศรษฐกิจครับ”

ฮั่วหยุนเซียวหันหน้าไปมองท้องฟ้าสีครามที่ด้านนอกหน้าต่าง คิดถึงหญิงสาวที่วางสายใส่เขาอย่างเย็นชา นี่อาจเป็นหญิงสาวไร้เดียงสาเพียงคนเดียวในชีวิตที่กล้าตัดสายเขา

บังเอิญว่าตอนนี้เขายังไม่สามารถทำอะไรเธอได้ เพราะตามข้อมูลที่ฮานเฉิงพบนั้น เฉินมู่...มีชีวิตที่โหดร้ายจริง ๆ แม้แต่เพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เยาว์วัยก็ถูกน้องสาวแย่งเอาไป

“ซื้อมาซะ” ฮั่วหยุนเซียวพูดนิ่ง ๆ

ฮานเฉินตกตะลึง “ซิงหยูหรอครับ? ซื้อ? บอสครับ บริษัทเล็ก ๆ นั่นมีการบริหารการจัดการที่แย่มาก ปัจจุบันสัญญาที่เหลืออยู่ก็มีแค่ดารานักแสดงตัวเล็ก ๆ สี่ห้าคน แล้วยังเป็นหนี้นอกระบบอยู่บางส่วน ไม่มีอะไรคุ้มที่จะให้ลงทุนเลยนะครับ”

ฮั่วหยุนเซียวชำเลืองมองแวบหนึ่ง “นายนี่พูดมากจริง ฉันบอกให้ซื้อมา”

เพียงครู่เดียวฮานเฉิงก็เข้าใจความหมายที่บอสตัวเองจะสื่อ บริษัทเล็ก ๆ แค่บริษัทเดียว มันคุ้มที่จะให้ฮั่วหยุนเซียวไปสนใจที่ไหน มันก็แค่เป็นการทำเพื่อเฉินมู่!

เขากระแอมไอออกมาเบา ๆ รู้สึกว่าตัวเองกำลังนินทาคนอื่นอยู่

“บอสครับ หลังจากที่ซื้อมาแล้ว...ชื่อเจ้าของบริษัทจะให้เขียนเป็นชื่อคุณ หรือว่าเขียนเป็นชื่อของคุณหนูเฉินครับ?”

ฮั่วหยุนเซียวมองไปยังฮานเฉิงแล้วถาม “ฮั่วกรุ๊ปวางแผนที่จะเปิดเหมืองที่แอฟริกา นายอยากไปเป็นคนคุมงานไหม?”

ฮานเฉิงส่ายหน้าทันที “ผมจะทำเรื่องจัดการซื้อ!”

สองวันถัดมา ในที่สุดวันเกิดของเฉินชิงเสวี่ยก็มาถึง

ตระกูลเฉินรักและเอ็นดูเฉินชิงเสวี่ยที่เป็นบุตรสาวคนเล็กมาโดยตลอด ปีนี้เป็นปีที่เธออายุครบยี่สิบปีเต็ม งานเลี้ยงวันเกิดถูดจัดขึ้นอย่างใหญ่โต แค่ชุดที่ใส่ในงานเลี้ยงของเฉินชิงเสวี่ยก็สั่งมาแล้วตั้งสามชุด

งานเลี้ยงวันเกิดถูกเลือกให้จัดที่โรงแรมในเคลือของลู่กรุ๊ปแบบเหมาห้องจัดเลี้ยงทั้งหมด แสดงให้เห็นว่าลู่ซีเจ๋อรักเฉินชิงเสวี่ยมากเพียงใด

ที่ห้องของซู่หรูหลาน เฉินชิงเสวี่ยกำลังลองเครื่องประดับที่แม่เตรียมไว้เพื่อเธอ

เธอมองตัวเองในกระจกพร้อมชื่นชมงดงามบริสุทธิ์ของตน เธอยิ้มกว้าง “แม่คะ ซีเจ๋อตอบตกลงกับหนูแล้วด้วย งานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้ เขาจะประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่าหนูเป็นคู่หมั้นของเขา!”

ซู่หรูหลานพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ลูกวางใจเถอะ ฝั่งของแม่ได้เตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว งานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้ มันไม่ได้เป็นแค่การทำให้ลูกได้ตำแหน่งลูกสะใภ้ตระกูลลู่มาอย่างมั่นคงเท่านั้นหรอกนะ ยังเป็นการเก็บกวาดนังเฉินมู่ออกไปจากตระกูลอีกด้วย!”

ของพวกนี้น่ะ เพียงพอที่จะทำให้ชื่อเสียงของมันป่นปี้!

แค่เฉินชิงเสวี่ยนึกถึงตอนที่เฉินมู่ทำท่าทางน่าสมเพชแบบนั้นก็มีความสุขแล้ว!

ตั้งแต่เด็กจนโต ในสายตาของเธอ เฉินมู่ยังเทียบกับสุนัขไม่ได้ด้วยซ้ำไป

เดิมทีเธอรู้สึกว่าการแบ่งข้าวให้เฉินมู่กินมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เฉินมู่ดันคิดฝันลม ๆ แล้ง ๆ ที่จะแข่งกับเธอ งั้นเธอก็จะกำจัดมันออกไป! ดูสิว่ามันจะกำเริบเสิบสานอะไรได้อีก!

ตอนเย็น เฉินมู่เปลี่ยนชุดตามใจชอบแล้วปกปิดรอยแผลเป็นบนใบหน้า เมื่อไปถึงโรงแรมแล้วจึงหามุมหนึ่งนั่งลง

วันนี้เฉินชิงเสวี่ยเป็นตัวละครหลัก เธอแค่คอยดูละครอย่างเงียบ ๆ ก็พอ

เฉินชิงเสวี่ยยืนอยู่กับซู่หรูหลาน ทั้งคู่ต้อนรับแขกที่ประตูทางเข้าราวกับราชินีและเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ที่คอยรับคำชมจากทุกคน

“คุณหนูเฉินสวยจริง ๆ คุณนายเฉินนี่โชคดีมากเลย!”

“คุณนายเฉินดูแลตัวเองแบบนี้ ดูไม่เหมือนคนที่มีลูกสาวโตขนาดนี้เลยนะคะเนี่ย?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณนายเฉินสวยขนาดนี้ จะคลอดลูกสาวสวย ๆ แบบนี้ออกมาได้อย่างไร”

“ชิงเสวี่ยสวยออกปานนี้ ใครจะไปคิด ว่าชิงโหรวลูกสาวคุณโตของคุณนายเฉินจะเป็นดาราดังในวงการบันเทิง!”

เสียงชมเชยดังไม่ขาดสาย ทว่าเฉินชิงเสวี่ยกลับตะโกนเสียงดังขึ้นหนึ่งประโยค “พี่คะ มานี่สิ!”

ประโยคนี้ทำให้สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เฉินมู่

เฉินชิงเสวี่ยเดินเข้าไปหา เธอยกมือขึ้นรวบผมยาวที่คลุมใบหน้าด้านข้างของเฉินมู่ออก พลางกระซิบ “พี่คะ เดี๋ยวฉันช่วยใช้คอลซีลเลอร์กลบให้ พี่อย่าขี้อายนักเลย...”

สิ่งที่เรียกว่าการอำพราง กลับถูกเปิดเผยคุณหญิงคุณนายสูงศักดิ์หลายคนเห็นรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเฉินมู่ พวกหล่อนทำตาโต อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “นี่...คนนี้ คือ?”

ซู่หรูหลานยิ้มแล้วพูดตอบอย่างเหมาะเจาะ “นี่คือลูกสาวคนโตของตระกูลเรา น่าอายจริง ทำให้ทุกท่านต้องหัวเราะเลยนะคะเนี่ย”

แขกเหรื่อต่างเผยรอยยิ้มที่เข้าอกเข้าใจ แต่กลับไม่ชายตามองเฉินมู่สักนิด ถึงอย่างไรรอยแผลเป็นที่ถูกเปิดเผยออกก็ทำให้ผู้คนตื่นตกใจจริง ๆ

เฉินชิงเสวี่ยคล้องแขนเฉินมู่และพูดยิ้ม ๆ “เฉินมู่ เห็นสถานะของตัวเองชัดพอหรือยัง? แกมันอัปลักษณ์จริง ๆ!”

เฉินมู่ชักแขนออกมาพลันยิ้มตอบ “เฉินชิงเสวี่ย เธอยังรนหาที่ตายอย่างต่อเนื่องจริง ๆ แต่ฉันไม่ถือสาเธอหรอกนะ”

ถูกเยาะเย้ยมาจนถึงจุดนี้ แต่ก็ไม่เห็นว่าเฉินมู่จะโกรธเคืองเลยสักนิด เจ้าตัวหมุนกายไปนั่งอยู่ที่มุมห้องแล้วตีสีหน้าเรียบเฉย

เฉินชิงเสวี่ยขบฟันไปมา เธอไม่เชื่อหรอก! รออีกเดี๋ยวให้เฉินมู่เห็นรูปของตัวเองก่อนเถอะ ยังจะสามารถสงบสติอารมณ์แบบนี้ได้อยู่อีกไหม!

งานเลี้ยงได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการโดยมีเฉินชิงเสวี่ยและลู่ซีเจ๋อเต้นรำเป็นการเปิดงาน ชายรูปงามและสาวสวยไถลตัวเข้าไปในฟลอร์เต้นรำและวาดลวดลายได้อย่างปราดเปรียวราวกับอยู่ในเทพนิยาย

ทว่าเฉินมู่กลับควบคุมหัวใจดวงน้อยที่อยู่ในร่างนี้ได้นานแล้ว เธอแทนชื่อของตัวเองเข้าไปเพื่อควบคุมการทำงานของร่างกาย แค่นี้ก็สามารถจัดการหัวใจได้แล้ว อย่าได้อะไรนิดอะไรหน่อยก็เจ็บปวดขึ้นมาอีกล่ะ

“คุณหนูเฉิน” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นเหนือศีรษะ เฉินมู่เงยหน้าขึ้นมอง ที่แท้ก็คือโอวจิน!

ร่างบางพยักหน้าทักทายเล็กน้อย “คุณหมอโอว เชิญนั่งค่ะ”

โอวจินถือแก้วไวน์พลางนั่งลงข้างเธอ “เธอยั่วยุคุณแบบนั้น คุณทนไหวเหรอ?”

เฉินมู่ยิ้ม “ฉันคงไม่ใจแข็งพอที่จะฆ่าเธอต่อหน้าสารธารณชนหรอกมั้งคะ?”

โอวจินขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วลดเสียงถาม “คุณไม่ได้ฆ่าหมาล่าเนื้อของประธานจางจนตายด้วยมือเปล่าใช่ไหม?”

เฉินมู่ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบกลับไป “คุณหมอโอวคะ ความสามารถในการป้องกันตัวเองไม่ใช่เหตุผลที่พวกคุณควรจะสงสัยนะคะ”

เธอเคยให้ความไว้ใจในสนามรบ แต่ก็ตายเพราะความไว้วางใจนั่น จนวันนี้ได้มาเกิดใหม่ เธอก็ไม่อยากทนกับสายตาขี้สงสัยแบบนั้นอีกแล้ว

มือเรียวหยิบแก้วน้ำมะนาวขึ้นมาแล้วเดินออกมาจากที่นั่ง

ไม่นาน หญิงสาวคู่ขาของโอวจินก็รีบเดินบิดเอวส่ายสะโพกเข้ามาหาเขา หล่อนซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่มแล้วพูดอย่างออดอ้อน “คุณชายโอวคะ คุณคงไม่ได้สนใจผู้หญิงตระกูลเฉินคนนั้นหรอกใช่ไหม? เธอถูกตระกูลลู่ถอนหมั้น พูดไปแล้วก็ มันจะดูไม่ดีเอานะคะ!”

โอวจินชะงักไป “ถอนหมั้น? ถอนหมั้นอะไร?”

หญิงสาวคู่ขาม้วนผมไปมา ทำทีมุ่ยปากไปทางเฉินชิงเสวี่ย “นู่น เฉินชิงเสวี่ยน่ะเป็นดั่งดวงใจของลู่ซีเจ๋อ คนวงในเขาก็รู้กันทั้งนั้น เห็นว่าคืนนี้จะขอแต่งงานด้วยล่ะ! คืนนี้คุณหนูคนโตของตระกูลที่หน้าเสียโฉมจะต้องร้องไห้หนักมากแน่ ๆ!”