บทที่ 21

โอวจินตกตะลึงอยู่นาน แม้ว่าทักษะของเฉินมู่จะเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจ แต่ก็ยังเป็นคนที่ฮั่วหยุนเซียวชื่นชอบอยู่ดี แต่เธอก็ไม่ควรถูกคนที่นี่กลั่นแกล้งหรือเปล่าล่ะ?

ก่อนที่เขาจะมีเวลาคิดหาทางแก้ไข ก็มีเสียงโห่ร้องมากมายบนฟลอร์เต้นรำดังขึ้นแทรก พร้อมคำพูดเย๊าะเย้ยของหญิงสาวในอ้อมกอดที่ดังเข้าหู “ลู่ซีเจ๋อและเฉินชิงเสวี่ยมีความสัมพันธ์ที่ดีมากนะคะ ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้ว ต้องจูบให้ดูแล้วแหละ”

กลุ่มคนผลักเฉินชิงเสวี่ยกับลู่ซีเจ๋อไปให้เขยิบไปใกล้กัน แถมยังตะโกนโห่ร้อง “แต่งเลย! แต่งเลย! แต่งเลย!”

เฉินชิงเสวี่ยกอดแขนของลู่ซีเจ๋อด้วยท่าทางเขินอาย แล้วตอบกลับ “พวกเธออย่าพูดซี้ซั้วสิ เสียงดังน่ารำคาญจะตาย…”

ลู่ซีเจ๋อมองดูท่าทางเขินอายของเฉินชิงเสวี่ยโดยไม่ตา จากนั้นก็จูบหล่อนที่บนใบหน้า ก่อนที่จะตะโกนตอบ “พอแล้ว พอแล้ว! เดี๋ยวจะประกาศให้รู้อย่างเป็นทางการเอง!”

ในห้องจัดเลี้ยง ซู่หรูหลานก้าวขึ้นไปบนเวที หล่อนกระแอมเป็นเชิงขอพูดเปิดงาน “วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของชิงเสวี่ย ดิฉันจึงขอใช้โอกาสนี้แบ่งปันความสุขให้กับทุกคนค่ะ! เราทั้งสองตระกูลได้ตัดสินใจกันแล้ว ชิงเสวี่ยและลู่ซีเจ๋อลูกชายคนเดียวของตระกูลลู่ได้เลือกวันหมั้นกันไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ส่วนการ์ดเชิญก็จะถูกส่งถึงมือของทุกท่านในเร็ว ๆ นี้นะคะ!”

มีเสียงปรบมือดังสนั่นจากผู้คนในงานเลี้ยง เฉินชิงเสวี่ยที่ยืนอยู่ข้างลู่ซีเจ๋ออย่างเขินอายมองไปยังเฉินมู่ที่ไม่สนใจอะไร พลันนัยน์ตาของเธอก็ส่องประกายด้วยชัยชนะออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ไม่ว่าเฉินมู่จะมีเล่ห์กลอะไร ลึก ๆ แล้วยัยนั่นคงไม่อยากเห็นพวกเขาแต่งงานกันหรอกใช่ไหม?

เฉินชิงเสวี่ยขยิบตาให้เพื่อนสนิทในฝูงชน มีคนคนหนึ่งเปล่งเสียงเอ่ยถามดังลั่น “ฉันได้ยินมาว่าคุณหนูเฉินคือคนได้สัญญาการแต่งงานกับคุณชายลู่ไม่ใช่เหรอ?!”

สีหน้าของเฉินชิงเสวี่ยเปลี่ยนไปทันที เธอทำทีเหลือบมองลู่ซีเจ๋ออย่างไม่พอใจ จากนั้นค่อยมองไปที่เฉินมู่ เธอเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา “พี่สาว…”

เฉินชิงเสวี่ยคิดว่า การที่พวกเขาประกาศหมั้นในที่สาธารณะจะทำให้เฉินมู่คนงี่เง่าคนนี้ไม่สามารถรบกวนลู่ซีเจ๋อได้อีกต่อไปอย่างแน่นอน

และในเวลานั้น เธอคิดจะแจ้งให้ทุกคนทราบเกี่ยวกับความสกปรกของเฉินมู่! อีกทั้งยังต้องการทำให้เฉินมู่อับอาย เพื่อผลักไสไล่ส่งออกจากบ้าน!

“ใช่ ฉันก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน พวกเขาสองคนรักกันไม่ใช่เหรอ?”

“แม่ของเฉินมู่ที่ล่วงลับไปแล้วเป็นคนตัดสินใจไว้ แต่แล้วทำไมตอนนี้คนที่หมั้นถึงกลายเป็นเฉินชิงเสวี่ยได้ล่ะ?”

“เฉินชิงเสวี่ยเป็นเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อย! อีกทั้งยังสวยมาก แต่งงานกับหล่อนต้องดีกว่าเฉินมู่แน่นอน!”

“ถูกต้อง เฉินมู่หล่อนเองก็ไม่พูดอะไร พอมองดูชัด ๆ แล้วรอยแผลเป็นบนใบหน้าของหล่อนก็ดูน่ากลัวนะ”

โอวจินมองไปทางฝั่งเฉินมู่ที่กำลังนั่งอยู่นอกฝูงชน มีสายตาจำนวนนับไม่ถ้วนมองมาที่เฉินมู่ราวกับดาบคม

เขาทนไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความถึงฮั่วหยุนเซียว “ดูเหมือนว่าตระกูลเฉินกับตระกูลลู่จะบังคับให้เฉินมู่ถอนหมั้นต่อหน้าสาธารณชนกลางงานเลี้ยงวันเกิดของเฉินชิงเสวี่ย”

“พี่...” เฉินชิงเสวี่ยดูเศร้าโศก และทำอะไรไม่ถูก

เฉินมู่เอนตัวลงบนโซฟาดูเฉินชิงเสวี่ยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า จากนั้นก็ถามเสียงเบา “ยังรู้สำนึกอยู่เหรอว่าฉันเป็นพี่สาวของเธอ?”

เฉินชิงเสวี่ยย่อตัวเข้าไปในอ้อมแขนของลู่ซีเจ๋อ พร้อมแสร้งว่ากลัวเล็กน้อย “พี่ ฉันกับซีเจ๋อ…”

“ที่นี่มีแต่เธอกับซีเจ๋อตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ?” เฉินมู่กัดฟันพูดคำว่า “กับ” และพูดต่อว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิด ลู่ซีเจ๋อกับฉันเรามีสัญญาการแต่งงานกัน ตอนนี้เรายังไม่ได้ถอนหมั้นกันเลย เธอจะหมั้นกับลู่ซีเจ๋อแล้วงั้นเหรอ? นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้วเนี่ย? เธอถึงได้กล้าขโมยกันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้?”

“เฉินมู่! หุบปาก!” ลู่ซีเจ๋อตะคอก “คนที่ผมรักคือเสวี่ยเอ๋อ ไม่ใช่คุณ! อีกอย่างผมจะไม่แต่งงานกับคุณด้วย! หยุดสร้างปัญหาซะเถอะ!”

มีการถกเถียงกันมากมายในหมู่ผู้คน เดิมทีได้ยินเพียงว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเฉินไม่มีความรู้สึกอะไรเหลืออยู่แล้ว แต่วันนี้เธอกลับตบหน้าแม่เลี้ยงของตัวเองอย่าง ซู่หรูหลาน ต่อหน้าสาธารณชน ทำให้เกิดการขุ่นเคืองกันแม้กระทั่งตระกูลลู่เองด้วย คนพวกนี้จะมาแสดงละครอะไรกันเนี่ย? พี่น้องสองคนจับผู้ชายคนเดียวกันเหรอ?

เสียงดังเอะอะโวยวายเริ่มดังขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่เฉินลี้ซานมาถึงที่นี่พอดี เมื่อเห็นฉากนี้เข้า เขาก็รู้สึกถึงความอับอายอย่างมาก จนต้องดุด่าเฉินมู่เสียงดัง “เฉินมู่ เลิกทำตัวน่าขายหน้าได้แล้ว! ไป กลับบ้านกับพ่อ!”

เฉินมู่เยาะเย้ยในใจ นี่คือพ่อของเด็กสาวแสนโง่เขลาที่พยายามเอาอกเอาใจหล่อนตลอดเวลา!

เห็นได้ชัดว่าเธอถูกแย่งชิงผู้คนอันเป็นที่รักของตัวเองไป อีกทั้งยังถูกทำร้าย แต่ผู้อาวุโสของตระกูลเฉินกลับต้องการให้เธอกลืนความโกรธที่มีต่อพวกเขาไว้เนี่ยนะ....

เพื่อนสนิทของเฉินชิงเสวี่ยที่ยืนข้างกันก็ช่วยพูดสนับสนุน “ชิงเสวี่ยกับคุณชายลู่อยู่ด้วยกัน คนวงในก็รู้กันหมด เธอไม่สามารถผูกใครไว้กับตัวได้เหมือนกับทารกหรอก ใช่ไหม? นอกซะจาก ตัวเธอเองไม่ได้มองกระจกเลยว่าควรหรือไม่คู่ควรกับคุณชายลู่ เป็นอย่างนั้นใช่ไหม?”

ในที่สุดเฉินมู่ก็วางน้ำมะนาวในมือลง แล้วเดินไปหาหล่อนพร้อมตอกกลับเสียงเย็น “คุณเป็นใครเหรอ?”

“ฉันคือจ้าวหรงเอ๋อ! ฉันเป็นสนิทของชิงเสวี่ย!” จ้าวหรงเอ๋อแสดงสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามออกมา เธอเป็นคนใหญ่คนโตที่รู้จักกันดีในแวดวงไฮโซ และเธอก็อยู่บนเส้นทางเดียวกันกับเฉินชิงเสวี่ย

เฉินมู่พยักหน้าถาม “คุณชอบลู่ซีเจ๋อเหรอ?”

“พูดอะไรไร้สาระ!” จ้าวหรงเอ๋อตะโกน “นั่นคือแฟนของชิงเสวี่ยนะ! ฉันจะโลภไปเอาแฟนเพื่อนได้ยังไงล่ะ! อย่าถ่มน้ำลายใส่คนอื่นได้ไหม!”

เฉินมู่ยิ้มเล็กน้อย แล้วถามกลับ “แล้วทำไมคุณถึงกังวลใจมากกว่าเฉินชิงเสวี่ยล่ะ? ฉันต่างหากที่โดนแย่งคนของฉันไป!”

“คุณ…”

“ ถ้ามันไม่ใช่เรื่องของคุณก็หุบปากซะ!” ดวงตาของเฉินมู่เย็นชา “คุณหนูจ้าว สัญญาเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องของครอบครัว แม้ว่าปัญหาจะเกิดขึ้นต่อหน้าผู้คนสาธารณะ แต่ก็ยังเป็นเรื่องของครอบครัวอยู่ดี คนภายนอกไม่ควรที่จะเข้ามายุ่งเกี่ยว!”

จ้าวหรงเอ๋อตกใจกับคำพูดของเฉินมู่จนทำให้เธอไม่กล้าพูดอะไรต่อ

จากนั้น เฉินมู่ก็หันไปถามลู่ซีเจ๋อ “เป็นเพราะรอยแผลเป็นบนใบหน้าของฉันงั้นเหรอที่ทำให้คุณถอนหมั้น? แล้วใครกันล่ะที่เป็นคนตัดสินใจที่จะถอนหมั้นเอง?”

ลู่ซีเจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เสี่ยวมู่ เราสองตระกูลได้ตัดสินใจถอนหมั้นแล้ว วันนี้พ่อของผมจะมาที่นี่ด้วย และตกลงเรื่องนี้ร่วมกัน ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร การแต่งงานจะต้องถูกยกเลิกแน่นอน! คุณไม่ต้องมาโวยวายแล้ว อย่างน้อยคุณก็ยังเหลือพื้นที่ให้กับใบหน้าตัวเองอยู่”

เฉินมู่เยาะเย้ย “ทั้งสองตระกูลตัดสินใจแล้วงั้นเหรอ? สัญญาการแต่งงานคือเรื่องระหว่างคุณกับฉัน คุณและทุกคนตัดสินใจแล้ว แต่กลับไม่ได้แจ้งให้ฉันทราบเลย สรุปแล้วว่าคนที่มีสัญญาการแต่งงานคือฉัน แม่เลี้ยงของฉัน? หรือพ่อของคุณกันแน่เหรอ?”

“เฉินมู่!” เฉินลี้ซานดุเธอ “หุบปากเดี๋ยวนี้!”

เฉินชิงเสวี่ยดีใจมากที่พ่อของเธอดุเฉินมู่ถึงสองครั้ง เรื่องนี้ตัดสินใจไปแล้ว แต่เฉินมู่ก็ยังคงคลั่งไคล้ในตัวของลู่ซีเจ๋อ ถึงแม้ว่าจะถอนหมั้นไปแล้วก็ตาม!

เฉินชิงเสวี่ยทำหน้าเศร้าขอโทษทันที “พี่คะ ฉันขอโทษสำหรับเรื่องนี้ ถ้าพี่ไม่พอใจอะไรก็บอกฉันมา อย่าไปตำหนิซีเจ๋อเลย…”

“เสวี่ยเอ๋อ คุณไม่ต้องขอโทษหรอก เรื่องนี้คุณไม่ผิด” ลู่ซีเจ๋อกอดเฉินชิงเสวี่ยอย่างเห็นใจ

โอวจินรีบส่งข้อความทางวีแชท “หยุนเซียว เฉินมู่จะเป็นเป้าหมายของสาธารณชนแล้ว นายจะสนหรือไม่สนห๊ะ!”

ทางฝั่งฮั่วหยุนเซียวนั้นใช้มือพิมพ์หาคำในโทรศัพท์ เขาไม่ได้ฟังรายงานของสถานการณ์ที่ตัวแทนสำนักงานรายงานเลย คำสักคำก็ไม่ได้ยิน ในหัวสมองตอนนี้มีแต่คำพูดของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้น

ในตอนนี้ เธอน่าจะยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างโดดเดี่ยว และไร้หนทางใช่ไหม?

เฉินมู่ยิ้มเหยียดพร้อมพูดเยาะเย้ย “แกรู้สึกเสียใจกับฉันงั้นสินะ แม้แต่คุณหนูจ้าวยังบอกเลยว่าฉันไม่ควรอยากได้สิ่งของของเพื่อนหล่อน แต่นี่เราเป็นพี่น้องกัน แกก็ยังกล้าคบหากับคู่หมั้นในอนาคตของฉัน ไหนพูดมาสิ ว่าแกรู้จักคำว่าไร้ยางอายบ้างไหม!”

เฉินชิงเสวี่ยกำลังจะร้องไห้ออกมา “แต่... แต่เธอก็เห็นชัดเจนแล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับซีเจ๋อ และเธอเองต่างหากที่เป็นคนคุยกับผู้ชายคนอื่นก่อน…”

คำพูดที่ลังเลเหล่านี้กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของผู้คนให้ตื่นขึ้นในพริบตา