บทที่ 8 เส้นทางของตนเอง

ยามค่ำคืน ณ โรงหมอกลางหมู่บ้าน ด้านในสะท้อนแสงสว่างจากเปลวเทียนที่ทอประกายวูบไหวกลางโต๊ะกินข้าวทรงกลม

“จูเอ๋อร์”

“เจ้าคะ”

มือเรียววางตะเกียบลง จางหลินจูช้อนสายตามองตอบหมอวัยกลางคนฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าที่ประดับไปด้วยคำถาม

จางหลินจูและจางหลินชวนอาศัยอยู่ที่โรงหมอเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม อายุของจางหลินจูก็เลยวัยปักปิ่นไปอีกหนึ่งปี ส่วนเจ้าเด็กขี้แยชวนเอ๋อร์อายุได้หกขวบ

“เจ้ายังต้องเดินทางไปหาญาติหรือไม่”

ท่านหมอหลี่เอ็นดูสองพี่น้องเป็นอย่างมาก ทว่าเด็กทั้งสองไม่อาจอยู่กับเขาไปตลอดได้ เพราะเดิมทีมารดาของจางหลินจูจะพาพวกเด็ก ๆ เดินทางไปพบญาติตั้งแต่แรก

จางหลินจูเงียบไปครู่หนึ่ง ภายใต้จิตสำนึกเจ้าของร่างเดิมบอกนางว่าถึงเวลาต้องเดินหน้าต่อแล้ว แท้จริงจางหลินจูไม่อยากจากท่านหมอหลี่ไปเลย เพราะทั้งหลี่จงหยางและเสี่ยวหลงรวมถึงบรรดาชาวบ้านที่นี่ ล้วนใจดี มีน้ำใจกับนางและจางหลินชวนเป็นอย่างมาก ท่านหมอหลี่มีสิ่งใดก็หยิบยื่นน้ำใจแบ่งปัน ไม่เคยหวงแหนกระทั่งความรู้ศาสตร์การแพทย์ ท่านหมอหลี่ล้วนถ่ายทอดให้จางหลินจูทั้งหมด

ทว่าผ่านมานับปีแล้ว จางหลินจู