บททั้งหมดของ เกิดใหม่เป็นบุตรีเศรษฐีผู้ตกอับ: บทที่ 1 - บทที่ 10

จางหลินจูหลับไปอีกครั้งเพราะความอ่อนล้า กระทั่งรุ่งอรุณมาเยือนจึงรู้สึกตัว“พี่หญิง ตื่นแล้วหรือขอรับ นี่น้ำขอรับ”จางหลินจูยังไม่หายสับสน แต่ก็ยังเอื้อมมือรับจอกน้ำชาจากมือเล็กคู่นั้น จางหลินจูสำรวจองคาพยพของเด็กชายตรงหน้าพักใหญ่ ผิวพรรณของเขาจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู เพียงแต่สภาพดูมอมแมมไปบ้าง สังเกตดี ๆ เด็กคนนี้หน้าคล้ายจางหลินจูสมัยวัยกระเตาะเป็นอย่างมากกระทั่งดื่มน้ำจนไม่รู้สึกกระหายแล้ว จางหลินจูจึงเอ่ยถาม “หนูจ๊ะ คือ…หนูเป็นใครงั้นเหรอ”เด็กชายตัวน้อยเริ่มเบะปากเตรียมร้องไห้ จางหลินจูทำตัวไม่ถูก หันรีหันขวางแล้วจึงส่งยิ้มแหย มือเรียวเอื้อมลูบไหล่เล็กเพื่อปลอบประโลม “ไม่ร้องนะคะ ไม่ร้อง พี่ไม่เป็นไรแล้ว ถ้าเป็นเด็กดีพี่จะซื้อขนมให้กิน ดีไหมครับ”เด็กชายหุบปากฉับเมื่อได้ยินคำว่าขนม พลางกลั้นเสียงสะอื้นจนหน้าแดงแก้มป่อง จางหลินจูลุ้นตามจนตัวงอ ครั้นเจ้าตัวเล็กควบคุมอารมณ์ได้แล้ว จางหลินจูจึงค่อย ๆ ตะล่อมถาม พร้อมยกมือทำท่าสูดลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะให้อีกฝ่ายกำหนดลมหายใจตาม แทนที่จะเป็นจางหลินจูที่ต้องได้รับการปลอบใจ แต่กลับกลายเป็นว่า จางหลินจูดันมีน้องชายให้ต้องคอยดูแลเสียอย่างนั้น แ

จางหลินจูเดินห่างออกมาจากเพิงพักเรื่อย ๆ ภายในใจครุ่นคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่าง ๆ นานา เพราะไม่รู้ว่าต่อจากนี้ควรใช้ชีวิตอย่างไร ดูเหมือนว่าในโลกอีกด้าน ครอบครัวของจางหลินจูคงไม่หลงเหลือใครอีกแล้วเพียงคะนึงถึง ภาพครอบครัวแสนอบอุ่นก็ฉายซ้ำไปมาตอกย้ำความเจ็บปวด กระบอกตาคู่งามร้อนรื้นแดงก่ำ ดวงตากลมโตเริ่มเกิดม่านน้ำตาเสียจนภาพเบื้องหน้าพร่าเบลอ จางหลินจูพยายามกล้ำกลืนก้อนสะอื้นกลางลำคอลงไปด้วยความยากลำบาก จากนั้นก็ยกมือขึ้นซับน้ำตาซึ่งร่วงเผาะลงมาเมื่อใดก็สุดจะรู้คุณพ่อคุณแม่คะ ไม่ต้องห่วงจูเอ๋อร์นะคะ ลูกสัญญาจะใช้ชีวิตนับจากนี้ให้ดี “โอ๊ย!”“เดินไม่ดูตาม้าตาเรือบ้างหรือไง”“ขอโทษเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”จางหลินจูไม่ทันระวัง มุ่งหน้าโดยไร้ทิศด้วยจิตใจเหม่อลอย เป็นเหตุให้ชนกับบุรุษร่างกำยำเข้าโครมใหญ่อีกฝ่ายชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ ทว่าเมื่อเขาสำรวจเรือนร่างและใบหน้าของจางหลินจู ภายในใจก็ผุดความคิดสกปรก น้ำเสียงแข็งกระด้างพลิกกลับเดี๋ยวนั้น “แม

 เสียงกีบเท้าม้าห้อตะบึงมายังหน้าโรงหมอ บุรุษร่างสูงกระโจนลงจากหลังม้าด้วยความเร่งร้อน“ซื่อจื่อ” ผู้ช่วยหมอหลี่ค้อมศีรษะเล็กน้อยผู้มาเยือนคือซื่อจื่อแห่งเมืองอันเจียง นามว่า ‘ซวี่ฟางจิ้น’ และเขาเป็นคนช่วยเหลือจางหลินจูเอาไว้“ท่านหมอหลี่เล่า”“ท่านหมอออกไปแล้วขอรับ”คิ้วเข้มเลิกขึ้นหนึ่งฝั่ง “ไปแล้ว ข้าบอกให้รอข้าก่อนไม่ใช่หรือ แล้วนาง…” ซวี่ฟางจิ้นแอบลังเลเมื่อกล่าวถึงเด็กสาวที่ตนเพิ่งพบเจอไม่กี่ชั่วยามผู้ช่วยหมอหลี่ลุ้นจนตัวโก่งก็ยิ้มแหยออกมา เขายกมือเกาศีรษะเล็กน้อย เอ่ยขึ้นว่า “ท่านหมอออกไปกับแม่นางน้อยที่ท่านพามาขอรับ แต่ข้าน้อยก็ไม่ทราบว่าไปที่ใดกัน เพราะท่านหมอไม่ได้บอกไว้”ดูเหมือนเขากำลังสวนทางกับอีกฝ่ายเข้าเสียแล้ว เหตุใดจึงรู้สึกเสียดายพิกล กระทั่งองครักษ์ตามมาถึง“นายน้อย ได้เวลาแล้วนะขอรับ”ใบหน้าของซวี่ฟางจิ้นดูผิดหวังเสียจนองครักษ์อย่างจินฝานงงงวย เวลานับสิบเจ็ดปีเขาแทบไม่เคยเห็นนายน้อยแ

ยามค่ำคืน ณ โรงหมอกลางหมู่บ้าน ด้านในสะท้อนแสงสว่างจากเปลวเทียนที่ทอประกายวูบไหวกลางโต๊ะกินข้าวทรงกลม“จูเอ๋อร์”“เจ้าคะ”มือเรียววางตะเกียบลง จางหลินจูช้อนสายตามองตอบหมอวัยกลางคนฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าที่ประดับไปด้วยคำถามจางหลินจูและจางหลินชวนอาศัยอยู่ที่โรงหมอเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม อายุของจางหลินจูก็เลยวัยปักปิ่นไปอีกหนึ่งปี ส่วนเจ้าเด็กขี้แยชวนเอ๋อร์อายุได้หกขวบ“เจ้ายังต้องเดินทางไปหาญาติหรือไม่”ท่านหมอหลี่เอ็นดูสองพี่น้องเป็นอย่างมาก ทว่าเด็กทั้งสองไม่อาจอยู่กับเขาไปตลอดได้ เพราะเดิมทีมารดาของจางหลินจูจะพาพวกเด็ก ๆ เดินทางไปพบญาติตั้งแต่แรกจางหลินจูเงียบไปครู่หนึ่ง ภายใต้จิตสำนึกเจ้าของร่างเดิมบอกนางว่าถึงเวลาต้องเดินหน้าต่อแล้ว แท้จริงจางหลินจูไม่อยากจากท่านหมอหลี่ไปเลย เพราะทั้งหลี่จงหยางและเสี่ยวหลงรวมถึงบรรดาชาวบ้านที่นี่ ล้วนใจดี มีน้ำใจกับนางและจางหลินชวนเป็นอย่างมาก ท่านหมอหลี่มีสิ่งใดก็หยิบยื่นน้ำใจแบ่งปัน ไม่เคยหวงแหนกระทั่งความรู้ศาสตร์การแพทย์ ท่านหมอหลี่ล้วนถ่ายทอดให้จางหลินจูทั้งหมดทว่าผ่านมานับปีแล้ว จางหลินจู

โชคดียิ่งที่จางหลินจูไหวตัวทัน เสียงใสกระซิบเบา “ชวนเอ๋อร์ อย่าเอามือออกมานะ”“ขอรับ”ชายร่างสูงหรี่นัยน์ตาด้วยความคลางแคลง ทว่าเขาไม่อาจทิ้งม้าที่กำลังวิ่งไปด้านหน้าได้จางหลินจูคิดหาอุบาย “เอ่อ…คือ น้องของข้าหิวน้ำ ไม่ทราบว่าเจ้าพอจะมีน้ำหรือไม่”เขาจิ๊ปากไม่สบอารมณ์ “ยุ่งยากจริง ๆ อีกครึ่งชั่วยามอดไว้ก่อน เจ้าเด็กนี่ข้าน่าจะบีบคอมันให้ตายไปซะ”จางหลินชวนเบะปาก ขอบตาแดงก่ำ“ชู่ว…ชวนเอ๋อร์ มีพี่อยู่ พี่ไม่ปล่อยให้เขาทำเช่นนั้นแน่”จางหลินชวนกลืนก้อนสะอื้นลงคอ พร้อมกับพยักหน้าหงึกหงักม่านประตูถูกลดลงแล้ว จางหลินจูระบายลมหายใจด้วยความโล่งอก“ชวนเอ๋อร์ หยิบย่ามให้พี่หน่อย”“ขอรับ”มือเล็กคว้าย่ามมาใกล้ตน“เก่งมาก ด้านในมีมีดสั้นอยู่ เจ้าหาให้พี่หน่อย”“ขอรับ”จางหลินจูมองเห็นทางสว่างเสียที ช่างปลื้มใจจริงแท้ ที่จางหลินชวนเป็นเด็กฉลาดว่าง่าย ไม่โฉ่งฉ่างเฉกเช่นเด็กทั่วไป แม้น้องชายตัวน้อยเจ้าน้ำตาไปบ้างแต่ยังนับว่าเป็นอารมณ์ประสาเด็ก พริบตามีดสั้นซึ่งมีปลอกหนังหุ้มเอาไว้ก็ถูกค้นพบ