บทที่ 6 ความเปลี่ยนแปลง(เล็กน้อย)

หลิวจินหลันกับความรักครั้งที่สอง

บทที่ 6

ความเปลี่ยนแปลง(เล็กน้อย)

            พอมาถึงประตูเข้าวังหลวง กู้อิ่นมู่ลงจากหลังม้าด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ก่อนเดินมารอรับหลิวจินหลันที่กำลังลงจากรถม้า

            หลังจากแม่นมซุนเลิกม่านหน้ารถขึ้น ชายหนุ่มก็ยื่นมือออกมาเพื่อให้นางจับ

            อยู่ข้างนอก กู้อิ่นมู่มีฐานะเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นซีฮั่น แต่เมื่อเข้าวังหลวงฐานะของเขาคือราชบุตรเขย การแต่งตัวจึงแตกต่างจากตอนอยู่ในจวนแม่ทัพ ชายหนุ่มสวมชุดผ้าแพรไหมหรูหรา ถึงจะดูแปลกตาไปสักหน่อย หากก็หล่อเหลาจนไม่อาจละสายตา

            หลิวจินหลันเหม่อมองกู้อิ่นมู่ ความหล่อของเขาทำเอาน้ำลายของนางแทบหก!

            “องค์หญิง?”

            เขาเรียกนาง

            นางพลันได้สติ ก่อนจะหลุบมองมือใหญ่ที่ผายอยู่ตรงหน้า

            แม่นมซุนอมยิ้ม ในขณะที่มือเล็กวางทับบนมือใหญ่

            หลังจากนั้น ทั้งสองก็นั่งเกี้ยวมุ่งหน้าไปยังตำหนักฝูโซ่ว

            กู้อิ่นมู่กับหลิวจินหลันประสานมือคุกเข่าคำนับไทเฮาตามกฎระเบียบของวังหลวง เมื่อเงยหน้าขึ้นไทเฮาก็กวักมือเรียกให้นางเข้าไปนั่งข้างๆ

            ด้วยเพราะเป็นองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุด หลิวจินหลันเข้าไปนั่งข้างไทเฮาด้วยสีหน้าแย้มยิ้ม แต่กู้อิ่นมู่ยังคงนั่งอย่างสงบเสงี่ยมบนเบาะหน้าที่ประทับ  

            ไทเฮากุมมือของหญิงสาว ตบลงบนหลังมือเบาๆ ขณะกล่าว

            “ดูเอาเถิด จินหลันของข้าแต่งงานมาตั้งหนึ่งปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีเหลนให้ข้าอุ้มเสียที คงไม่ใช่ว่าเจ้าขาดเสน่ห์ดึงดูดใจสามีหรอกกระมัง”

            คำพูดนี้หาได้ตำหนิหลิวจินหลัน แต่ไทเฮาตั้งใจกล่าวกระทบกระเทียบกู้อิ่นมู่ ทั้งยังเป็นการเอ่ยเตือนกลายๆ 

            พอได้ยินเช่นนี้ นางวาดมือโอบกอดไทเฮาอย่างเอาใจพลางกล่าว “เสด็จย่า หลานกับแม่ทัพกู้ยังรักใคร่กลมเกลียวกันดีเพคะ”

            “รักใคร่กลมเกลียวหรือ” ไทเฮากล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “แล้วที่เจ้าต้องจับไข้เป็นเพราะใครกันล่ะ ไม่ใช่เพราะแม่ทัพกู้หรอกหรือ”

            หลิวจินหลันสูดหายใจลึก คำพูดทิ่มแทงที่ระบุตัวบุคคลชัดเจน ร้อยทั้งร้อยไทเฮาคงรู้เรื่องที่หลานสาวสุดรักสุดหวงถูกวางยาพิษแล้วอย่างแน่นอน ถูกวางยาพิษไม่เท่าไร จางลู่คนนั้น ป่านนี้จะถูกสั่งเก็บแล้วหรือไม่นะ

            ไม่หรอก แม้จะมีนิสัยริษยา แต่จางลู่คงไม่โง่ นางต้องรู้ผลลัพธ์ในสิ่งที่ทำ ตอนนี้คงซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง

            หลิวจินหลันสลัดเรื่องน่ากลัวทิ้งแล้วเปลี่ยนเรื่อง “เสด็จย่าเคยได้ยินคำนี้หรือไม่เพคะ สามีภรรยายิ่งทะเลาะเบาะแว้งก็ยิ่งมีลูกดก”

            กู้อิ่นมู่เหลือบตามองนางด้วยความตะลึง หากก็ยังทำหน้านิ่ง

            หลิวจินหลันยิ้มพรายมองกู้อิ่นมู่ 

            “เฮอะ” ไทเฮาแค่นเสียงขึ้นจมูก “เดิมตั้งใจเรียกเจ้ามาเพื่อตรวจสอบอะไรนิดหน่อย จากนั้นค่อยยุแยงให้พวกเจ้าหย่ากัน อย่างเรื่อง...ความผิดของอนุคนโปรดของแม่ทัพกู้”

            “ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนั้น...”

            ทว่ากู้อิ่นมู่กำลังแกตัวว่าจางลู่ไม่ใช่อนุ ทว่ายังไม่ทันได้แก้ตัว ไทเฮาก็กล่าวต่อ

            “ช่างเถอะ เห็นพวกเจ้าเปลี่ยนไปมาก ข้าเองก็วางใจนิดหน่อย”

            “ก็แค่ปัญหาในมุ้งของสามีภรรยา อีกอย่าง ยิ่งทะเลาะยิ่งลูกดกนะเพคะ” หญิงสาวพูดยิ้มๆ

            “เจ้าเด็กคนนี้ พูดจาไร้ยางอาย” ไทเฮาแสร้งทำทีเป็นตำหนิ

            เพราะการแก้ตัวอย่างทะเล้นของหลิวจินหลันนอกจากจะทำลายบรรยากาศตึงเครียด ความหายนะที่สาวใช้อุ่นเตียงของเขาทำไว้กับนางก็พลอยถูกลืมไปด้วย   

            ถึงอย่างนั้น ตอนออกจากตำหนักฝูโซ่ว หลิวจินหลันรู้สึกเหนื่อยใจอย่างบอกไม่ถูก หลายวันมานี้ นางใช้ชีวิตในร่างของหลิวจินหลันอย่างราบรื่น แต่ให้รับมือกับเชื้อพระวงศ์ย่อมอดจะตื่นเต้นไม่ได้

            ตอนกำลังขึ้นเกี้ยวออกจากวังหลวง ขันทีคนหนึ่งเข้ามาบอกว่ากู้กุ้ยเฟยต้องการพบทั้งสอง แน่นอนว่าคงเป็นเรื่องตำหนิกู้อิ่นมู่ผู้เป็นหลานชาย

            หลิวจินหลันคนก่อนไม่ค่อยชอบกู้กุ้ยเฟย หากจะปฏิเสธเข้าพบย่อมทำได้ ทว่าไหนๆ นางก็ตั้งใจสร้างสายสัมพันธ์ใหม่กับกู้อิ่นมู่จึงอยากให้เขามองนางด้านดีๆ บ้าง ดังนั้นนางจึงติดตามกู้อิ่นมู่มายังตำหนักรับรองเพื่อพบกู้กุ้ยเฟย

            เมื่อมาถึง กู้กุ้ยเฟยสอบถามอาการและขอโทษขอโพยหลิวจินหลันเป็นการใหญ่ ทั้งยังตำหนิกู้อิ่นมู่และโทษตัวเองที่สั่งสอนหลานชายไม่ดี

            ความจริงใจที่กู้กุ้ยเฟยแสดงออกมาหาได้เสแสร้ง ทว่าวันนี้นางเหนื่อยแล้วจริงๆ หลังจากสนทนากันพอสมควร นางจึงตัดบทและชวนกู้อิ่นมู่กลับ

            หากเป็นหลิวจินหลันคนก่อนคงเชิดหน้าแล้วออกจากตำหนักรับรองทันที โดยปล่อยกู้อิ่นมู่ทิ้งไว้ลำพัง แต่ครั้งนี้ หลิวจินหลันใส่ใจกู้อิ่นมู่ ทั้งยังรอกลับพร้อมกัน กู้กุ้ยเฟยเห็นอย่างนั้นถึงกับแสดงสีหน้าประหลาดใจ หากก็ยังคงเก็บอาการ

            รอดพ้นจากกู้กุ้ยเฟยมาได้ ทั้งสองก็นั่งเกี้ยวมาถึงหน้าประตูวัง ตรงนี้รถม้าและม้าของจวนแม่ทัพกู้มาคอยท่าได้สักพักแล้ว ระหว่างที่นางส่งมือให้ชายหนุ่มประคองขึ้นรถม้า กู้อิ่นมู่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้พลางพูดกระซิบเชิงเย้าว่า “สามีภรรยายิ่งทะเลาะยิ่งลูกดกหรือ”

            หือ!?

            ขาที่กำลังขึ้นรถม้าพลันชะงัก หลิวจินหลันเหลือบมองชายหนุ่ม มุมปากบางยิ้มอย่างมีเลศนัย

            “ตลอดหนึ่งปีที่องค์หญิงขึงขังใส่กระหม่อม นับเป็นการทะเลาะหรือไม่”

            นางโครงศีรษะแสร้งทำทีเป็นครุ่นคิด จากนั้นถึงขยับใบหน้าเข้าใกล้กู้อิ่นมู่ช้าๆ

            “ถ้าแม่ทัพกู้ไม่พูด ข้าคงลืมไปแล้ว”

            “อะไรหรือ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม

            “จากนี้ข้าไม่อนุญาตให้ท่านเลี้ยงอนุหรือมีสาวใช้อุ่นเตียงอีกแล้วละ หากแม่ทัพกู้อยากทะเลาะกับใครสักคน ก็จงมาทะเลาะกับข้าโดยตรงเถิด”

            แน่นอน คำว่า ‘ทะเลาะ’ ในความหมายของนางมีนัยยะแฝงอยู่

            เมื่อพูดจบ หลิวจินหลันยิ้มละไมแล้วก้าวขึ้นรถม้า

            กู้อิ่นมู่อ้าปากแล้วหุบลง ตอนแรกไม่เข้าใจถึงนัยแฝงของคำว่า ‘ทะเลาะ’ แต่เมื่อประโยคที่ว่า ‘ยิ่งทะเลาะยิ่งลูกดก’ ผุดขึ้นมาในหัว บวกกับรอยยิ้มของหลิวจินหลันเมื่อสักครู่ เขาอดหัวเราะเบาๆ มิได้  

            “ถึงไม่ใช่คำสั่งขององค์หญิง กระหม่อมก็ไม่คิดจะไปทะเลาะกับสตรีอื่นอยู่แล้ว”