บทที่ 5 ไทเฮาเรียกเข้าเฝ้า

หลิวจินหลันกับความรักครั้งที่สอง

บทที่ 5

ไทเฮาเรียกเข้าเฝ้า

            กว่าหลิวจินหลันจะเริ่มแผนการ ‘ทวงคืนความรักโรแมนติก’ ก็ผ่านมาแล้วหลายวัน ไม่ใช่เพราะชักช้ารีรอ แต่ในใจยังมีเรื่องที่ขัดแย้งอยู่

            แม้แม่ทัพกู้คนนี้จะมีชื่อและหน้าตาเหมือนกับสามีของนางในชาติก่อนทุกกระเบียดนิ้ว แต่เขาใช่สามีของนางแน่หรือ...เรื่องนี้ที่นางสงสัย ทว่าลางสังหรณ์ก็บอกว่าเขา ‘ใช่’ นะ 

            เมื่อคนเราหมกมุ่นอยู่กับอะไรมากๆ ก็จะเผลอแสดงความคิดยามนั้นออกมา หลิวจินหลันก็เช่นกัน นางกำลังสับสนและลังเลว่าจะเข้าหากู้อิ่นมู่ดีหรือไม่ ดังนั้นพอเจอหน้าชายหนุ่ม หลิวจินหลันจึงเผลอแสดงสีหน้าครุ่นคิดเหมือนกำลังชั่งใจกับอะไรบางอย่าง  

            “องค์หญิงมีเรื่องต้องการคุยกับกระหม่อมหรือ”  

            “อ...เอ๊ะ!”

            หลิวจินหลันที่ยืนแอบอยู่หลังประตูสะดุ้งแรง   

            ก่อนหน้านั้น พอรู้ว่ากู้อิ่นมู่กลับมาถึงจวน หลิวจินหลันที่ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังรีบพรวดพราดมาหาชายหนุ่ม แต่เมื่อมาถึงเรือนใหญ่ก็เกิดความลังเล ทั้งยังไม่มีแผนเข้าหาชายหนุ่มอย่างแนบเนียน นางจึงเปลี่ยนใจยืนแอบอยู่หลังบานประตู กระทั่งเขาเป็นฝ่ายเข้ามาทักนางก่อน  

            “ตกใจหมดเลย จู่ๆ ก็เข้ามาทักเงียบๆ” นางบ่นพลางลูบอก

            กู้อิ่นมู่เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ หากในชั่วพริบตา สีหน้าประหลาดใจของชายหนุ่มก็กลับมาเป็นปกติก่อนจะถาม

            “องค์หญิงมาถึงเรือนใหญ่ คงมีเรื่องสำคัญต้องการคุยกับกระหม่อม”

            “เปล่าหรอก” นางปฏิเสธ แต่พอชั่งใจสักครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้นว่า “ไม่สิ จริงๆ แล้ว ข้ามีเรื่องอยากถามแม่ทัพกู้”

            หากมัวแต่คิดมาก แผนการ ‘ทวงคืนความรักโรแมนติก’ ก็คงไม่ได้เริ่ม เช่นนั้นแล้วโอกาสครั้งที่สองที่อุตส่าห์ได้รับมาก็มีแต่สูญเปล่า

            “อะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” กู้อิ่นมู่ถามพร้อมกับแลมองหลิวจินหลันอย่างสนใจ

            ดวงตาคู่สวยช้อนขึ้น มองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่ม จากนั้นก็ตั้งคำถาม “ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ตัดสินใจแล้วว่าต้องทำให้ได้ แต่ว่า...พอจะลงมือทำก็เกิดรู้สึกสับสนเพราะความขัดแย้ง ความรู้สึกนี้พานทำให้ข้าไม่กล้าลงมือ หากเป็นแม่ทัพกู้ จะฝืนลงมือต่อทั้งที่ในใจยังมีความรู้สึกขัดแย้ง หรือหยุดแผนนั้นไว้เพียงเท่านี้”  

            “สิ่งที่องค์หญิงตัดสินใจจะทำให้ได้นั้น ไม่ได้ส่งผลให้ผู้อื่นเดือดร้อนใช่หรือไม่”

            “ไม่แน่นอน”

            สร้างความโรแมนติกกับสามีตัวเอง คิดว่าไม่มีใครต้องเดือดร้อนกับเรื่องนี้นะ หลิวจินหลันคิดต่อในใจ

            ครั้นเห็นหลิวจินหลันจริงจังกับเรื่องที่กังวลถึงเพียงนี้ ซ้ำยังนำมาปรึกษาทั้งที่เมื่อก่อนเขากับนางพูดคุยกันแบบนับจำนวนคำได้

            ดังนั้น กู้อิ่นมู่จึงตอบอย่างจริงจังหลังจากใคร่ครวญแล้ว

            “ถ้าองค์หญิงตัดสินใจแล้วว่าต้องทำให้ได้ ความขัดแย้งก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้าง แต่การมีข้ออ้างก็ใช่ว่าจะไม่ดี ในเมื่อรู้สึกลังเลนั่นแสดงว่าองค์หญิงได้มองเห็นถึงความผิดพลาดในแผน หากแก้ไขข้อผิดพลาดนั้นได้ กระหม่อมเชื่อว่าผลลัพธ์ต้องออกมาราบรื่นแน่นอน เหมือนลางสังหรณ์ของแม่ทัพยามอยู่ในสนามรบ ถ้าฝืนบุกต่อไปอาจพาทหารทั้งหมดไปตาย ดังนั้นแม่ทัพต้องรู้จักคำสั่งถอย”

            จากความทรงจำ กู้อิ่นมู่เป็นคนพูดน้อย เงียบนิ่ง ไม่คิดว่าเขาจะพูดอะไรยาวๆ แบบนี้ได้เลย

            “ไม่มีใครลดค่าของตนได้นอกจากตัวเองพ่ะย่ะค่ะ” กู้อิ่นมู่กล่าวเสริม “หากรู้สึกลังเล ก็จงสร้างข้อได้เปรียบอื่นขึ้นมาเท่านั้นก็พอแล้วไม่ใช่หรือ องค์หญิงเป็นสตรีที่เก่ง กระหม่อมเชื่อว่าองค์หญิงต้องผ่านความลังเลนี้ไปได้”

            ได้ยินแบบนี้ ดวงตาคู่งามพลันเบิกกว้าง  

            ราวกับเห็นวิญญาณของคนสองคนซ้อนทับกัน คนหนึ่งคือกู้อิ่นมู่ สามีในชาติก่อน อีกคนคือแม่ทัพกู้ วีรบุรุษแหงแคว้นซีฮั่น สามีในชาตินี้...

            ‘ไม่มีใครทำให้คุณอ่อนแอลงนอกจากตัวเอง คุณเป็นคนเก่ง ผมเชื่อในตัวคุณ'

            ในยามที่นางรู้สึกท้อ ผู้ชายคนนั้นมักพูดประโยคนี้เพื่อปลอบโยนนางเสมอ และยังเชื่อมั่นในตัวนาง กู้อิ่นมู่คนนี้ก็เช่นกัน

           

            หลังจากพูดคุยกันครั้งนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น นอกจากนี้ หลิวจินหลันยังวางแผนเดินหน้ากระชับความสัมพันธ์สุดโรแมนติกในแบบสามีภรรยา

            ทว่าเพียงแค่คิดจะเริ่ม ตำหนักฝูโซ่วก็เรียกหลิวจินหลันกับกู้อิ่นมู่ไปเข้าเฝ้า

            ตำหนักฝูโซ่วคือที่ประทับของไทเฮา จู่ๆ เสด็จย่าก็เรียกเข้าเฝ้าเช่นนี้ เดาว่าเรื่องที่นางถูกวางยาพิษคงล่วงรู้ทั่วทั้งวังหลวงแล้ว

            แม้ว่าเรื่องภายในจวนแม่ทัพจบลงด้วยการขับไล่จางลู่กลับบ้านเกิด แต่หลิวจินหลันไม่วายกังวล เพราะจางลู่เป็นสาวใช้อุ่นเตียงของกู้อิ่นมู่ หากไทเฮาจะเอาผิด คนแรกที่ถูกรับโทษทัณฑ์คงเป็นเขา

            ด้วยเหตุนี้ ตั้งแต่แต่งองค์ทรงเครื่องจวบจนเดินทางเข้าวังหลวง หัวคิ้วของหลิวจินหลันขมวดชนกันอยู่ตลอด

            “องค์หญิงอย่ากังวลพระทัยไปเลยเพคะ ไทเฮาแค่คิดถึงองค์หญิงจึงได้เรียกเข้าเฝ้าเท่านั้นเองเพคะ” แม่นมซุนกล่าวปลอบ

            “เป็นแบบนั้นก็ดีสิ”

            “ย่อมต้องเป็นเช่นนั้นแน่เพคะ” แม่นมซุนพูดพลางยิ้ม สีหน้าผ่อนคลายราวกับว่าการเข้าเฝ้าไทเฮาเป็นเพียงแค่หลานสาวกลับมาเยี่ยมท่านย่าเท่านั้น และไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด  

            หลิวจินหลันคือองค์หญิงที่กำเนิดจากฮองเฮา นอกจากจะได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ไทเฮายังรักและเอ็นดูนางมากกว่าใคร ด้วยเหตุนี้นางจึงเติบโตขึ้นมาพร้อมกับนิสัยหยิ่งทะนง ถือยศถืออย่าง

            แม่นมซุนเป็นแม่นมที่ไทเฮาคัดเลือกด้วยพระองค์เองก่อนจะส่งให้มาดูแลหลิวจินหลัน   

            “ในเมื่อพูดเช่นนี้ ข้าจะยอมเชื่อแม่นมซุนสักครั้ง”

            คำพูดที่เป็นเหมือนการหยอกล้อเล็กๆ ขององค์หญิงทำเอาแม่นมซุนอมยิ้ม เหนืออื่นใด สิ่งที่ทำให้แม่นมซุนมีความสุขมากกว่าคือการได้เห็นองค์หญิงกับท่านแม่ทัพสนิทสนมกันมากขึ้น