บทที่ 7 ข้าเองก็เป็นบุรุษ

หลิวจินหลันกับความรักครั้งที่สอง

บทที่ 7

ข้าเองก็เป็นบุรุษ

          “ถึงไม่ใช่คำสั่งขององค์หญิง กระหม่อมก็ไม่คิดจะไปทะเลาะกับสตรีอื่นอยู่แล้ว”

          คำพูดของกู้อิ่นมู่ดังเข้ามาในรถม้า

            กู้อิ่นมู่หาใช่คนโง่ ย่อมเข้าใจถึงนัยแฝงที่นางจะสื่ออย่างรวดเร็ว  

            เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายอยู่สักหน่อย นอกจากเขาจะตอบกลับมาทันที ทั้งประโยคนั้นยังคล้ายว่า เขาได้ลั่นคำสาบานว่าจากนี้จะไม่รับผู้หญิงอื่นเข้าจวน

            หัวใจของหลิวจินหลันเบิกบานยิ่งนัก นางนั่งอมยิ้ม สักพักก็ปิดปากหัวเราะคิกคัก

            แม่นมซุนเห็นอย่างนั้นก็อดถามด้วยความสงสัยเสียมิได้

            “องค์หญิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เช่นนี้ มีเรื่องอะไรให้น่ายินดีหรือเพคะ”

          นางส่ายศีรษะ ทว่ายังอมยิ้มอยู่

            “ไม่มีอะไรหรอก แม่นมซุน”

            “เอ่อ...เพคะ”

            ไหนเลยแม่นมซุนผู้อาบร้อนมาจนอายุจะห้าสิบจะเชื่อ ทว่าหากองค์หญิงบอกว่าไม่มีอะไร ก็ได้แต่พยักหน้าเอ่อออตาม

            รถม้าแล่นไปข้างหน้า สายลมฤดูใบไม้ร่วงเจือความเย็นพัดเข้ามาทางหน้าต่างเป็นระลอก ยามผ้าม่านเปิดพะเยิบพะยาบ กู้อิ่นมู่ที่ควบม้าอยู่ข้างรถก็จะหันมามองนางเป็นระยะ หากตาไม่ฝาด มุมปากของเขายกยิ้มด้วยสินะ

            หัวใจของหลิวจินหลันเต้นตึกตักเมื่อคิดว่ากู้อิ่นมู่เองก็ยอมเปิดใจให้นางแล้ว นี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆ ของการเปลี่ยนแปลง แน่นอน ย่อมเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นด้วย  

            เมื่อกลับมาถึงจวนแม่ทัพ กู้อิ่นมู่เข้ามารับหลินจิวหลันลงจากรถม้า หากไม่วายยืนอยู่ที่เดิม

            หลิวจิวหลันเงยหน้ามองเขา      

            กู้อิ่นมู่เอ่ยขึ้นทันทีว่า “ระหว่างเดินทางกลับจวนกระหม่อมรู้สึกสงสัยขึ้นมา”  

            “สงสัยหรือ”

            “ตอนอยู่ในตำหนักฝูโซ่ว เหตุใดองค์หญิงถึงได้พูดปกป้องกระหม่อม เดิมมิใช่ท่านเองหรอกหรือที่ต้องการหย่าร้างกับกระหม่อมให้ได้ หากใช้เรื่องของจางลู่เป็นข้ออ้าง ฝ่าบาทต้องทรงอนุญาตแน่นอน”

            “แล้วหลังจากนั้นเล่า”

            นางย้อนถาม ก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยจังหวะไม่ช้าไม่เร็ว 

            กู่อิ่นมู่ก้าวตามมา ไม่ช้าพวกเขาก็เคียงข้างกันขณะเดินเข้าไปในจวน

            ตั้งแต่หลิวจินหลันแต่งเข้าจวนแม่ทัพ นับเป็นครั้งแรกที่สตรีสูงศักดิ์อย่างนางยอมเดินเคียงข้างชายหนุ่ม ทั้งยังยอมสนทนาด้วย

            พ่อบ้านกู้และเหล่าคนรับใช้เมื่อเห็นอย่างนี้ ต่างพากันแสดงสีหน้าตะลึง เหมือนกำลังมองสิ่งน่าอัศจรรย์

            ย้อนกลับมาทางชายหนุ่มหญิงสาว หลังจากหลิวจินหลันบอกว่า ‘แล้วหลังจากนั้นเล่า’ กู้อิ่นมู่ก็เม้มปากรอฟังเหตุผลจากหลิวจินหลันเงียบๆ

            นางกล่าวต่อ “หากข้าใช้เรื่องถูกวางยาพิษเป็นข้ออ้าง แน่นอนว่าฝ่าบาทย่อมทรงอนุญาตให้ข้ากับแม่ทัพกู้หย่าร้างกัน แต่จางลู่เป็นสาวใช้อุ่นเตียงของแม่ทัพกู้ ถือว่าเป็นคนของท่าน คิดหรือว่าท่านจะไม่ได้รับโทษทัณฑ์ จริงอยู่ที่แม่ทัพกู้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง ทว่าเรื่องภายในราชสำนักซับซ้อนยากจะเข้าใจได้ ดีไม่ดีตระกูลกู้ รวมถึงกู้กุ้ยเฟยอาจพลอยเดือดร้อนไปด้วย ข้าไม่อยากทำให้มหาสมุทรต้องปั่นป่วนเพียงเพราะระลอกคลื่นเล็กๆ”

            เมื่อฟังจบ คิ้วของกู้อิ่นมู่เลิกขึ้นเล็กน้อย

            หลิวจินหลันถอนหายใจเบาๆ ราวกับเรื่องที่กำลังสนทนาหาใช่เรื่องใหญ่ “คงคิดว่าทำไมจู่ๆ ข้าถึงใจดีขึ้นมาน่ะหรือ นั่นเพราะข้าต้องการยกธงขาวแล้ว”

            “ยกธงขาว?”

            กู้อิ่นมู่พูดทวนซ้ำ

            “หลังจากนี้พวกเรามาญาติดีกันเถิด แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง ข้าไม่ต้องการให้แม่ทัพกู้มีสาวใช้อุ่นเตียง ท่านทำได้หรือไม่”

            กู้อิ่นมู่ขมวดคิ้วใคร่ครวญครู่ใหญ่ พร้อมมองนางเป็นระยะ

            “แต่ข้าเป็นบุรุษ”

            หลิวจิวหลันเข้าใจความหมายนั้น เกิดเป็นผู้ชายย่อมมีความกำหนัดและของแบบนี้ก็ห้ามกันไม่ได้

            เท่าที่รู้มา แม้มีสตรีอื่นอยากปีนขึ้นเตียงแม่ทัพกู้มากแค่ไหน หากกู้อิ่นมู่ก็มีจางลู่เป็นสาวใช้อุ่นเตียงเพียงคนเดียว ทั้งไม่คิดจะยกย่องนางคนนั้นขึ้นมาเป็นอนุ อีกอย่าง ชายหนุ่มก็ไม่เคยมีประวัติเลี้ยงดูคณิกา จึงเดาว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้หมกมุ่นเรื่องผู้หญิง

            ปัญหาสาวใช้อุ่นเตียงนั้น หลิวจินหลันพอมองผ่านได้ เพราะถือว่ากู้อิ่นมู่ไม่ได้หาความสำราญเพราะชอบ เพียงปลดปล่อยความใคร่ตามสัญชาตญาณของความเป็นบุรุษเพศเท่านั้น

            ตอนนี้ทั้งสองเดินเข้ามาถึงเรือนใหญ่แล้ว หลิวจินหลันหยุดยืน เงยใบหน้างามล้ำขึ้นมองชายหนุ่ม 

            กู้อิ่นมู่มองนางกลับ นัยน์ตาสีนิลจับจ้องมองนางราวกับรอคอยว่านางจะตอบสนองอย่างไร 

            หลิวจินหลันแสร้งตีหน้าว่ากำลังลำบากใจ “ทำอย่างไรดีเล่า ข้าเองคงยอมให้แม่ทัพกู้มีจางลู่คนที่สองหรือสามไม่ได้เหมือนกัน”

            คำตอบของนางทำเอากู้อิ่นมู่ถึงกับยิ้มมุมปาก หากเพียงครู่ก็หุบยิ้มลง แล้วเปลี่ยนมาทำสีหน้าลำบากใจยิ่งกว่า

            “ในเมื่อองค์หญิงไม่ยอมให้กระหม่อมมีสาวใช้อุ่นเตียง ทั้งกระหม่อมเองก็เป็นบุรุษสุขภาพดีถึงเพียงนี้ องค์หญิงคิดว่าพวกเราควรหาทางออกกับเรื่องนี้อย่างไรดี” เขาสูดปากพลางครุ่นคิด สักพักก็ได้ข้อเสนอ “เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ นับจากนี้กระหม่อมจะไปค้างแรมที่เรือนอวี้หลัน แต่ว่า องค์หญิงคงต้องลำบากสักหน่อยแล้ว”  

            กู้อิ่นมู่ยามนี้ไม่ได้รักหลิวจินหลัน ทว่าองค์หญิงผู้เย็นชา จู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นสตรีขี้อ้อนในตอนที่จับไข้ และยังพูดจาทะลึ่งทะเล้นอย่างเรื่อง ‘ยิ่งทะเลาะยิ่งลูกดก’ ได้อย่างหน้าตาเฉย จึงทำให้เขารู้สึกสนใจในตัวนางขึ้นมา

            หลิวจินหลันรู้ว่ากู้อิ่นมู่ต้องการลองใจ แต่สำหรับนางแล้วถือว่าเป็นโอกาส!

            เห็นนางเงียบไป กู้อิ่นมู่คิดว่าที่พูดๆ กันมานั้นนางเพียงนึกสนุกอยากแกล้งให้เขาตายใจเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนคำพูด

            “องค์หญิงอย่าได้กังวล กระหม่อมไม่ได้ชั่วช้าถึงขั้นฝืนใจสตรีที่ไม่ยินยอมร่วมหลับนอนด้วยหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

            “แม่ทัพกู้เข้าใจผิดแล้ว”

            “หือ...?”

            “พอแม่ทัพกู้บอกว่าจะมาค้างที่เรือนอวี้หลัว ข้าก็เกิดความคิดที่ว่าจากนี้ไปจะมีเหลนให้เสด็จย่าสักกี่คนดีนะ”

            นอกจากคำตอบจะอยู่เหนือความคาดหมาย หลิวจินหลันยังเจตนาพูดส่อไปทางนั้น กู้อิ่นมู่ตะลึงจนเก็บสีหน้าไม่อยู่ ริมฝีปากประเดี๋ยวอ้าประเดี๋ยวหุบ

            นางยิ้มกริ่ม หมุนปลายเท้า ก่อนจะเยื้องย่างออกจากเรือนด้วยสีหน้าอารมณ์ดี 

            “จ....เจ้า...องค์หญิง...”

            กู้อิ่นมู่มองตามแผ่นหลังหลิวจิวหลัน

            “ท่านแม่ทัพ ท่านทะเลาะกับองค์หญิงรองหรือขอรับ” พ่อบ้านกู้ถามอย่างงุนงง เพราะตอนเดินเข้ามาในจวนเห็นอยู่ว่าทั้งสองพูดคุยกันตามปกติ 

            “เฮ้อ...” กู้อิ่นมู่ถอนหายใจเฮือก หลังเก็บอาการตะลึงแล้วเขาก็โบกมือบอกพ่อบ้านกู้ว่า “ช่างเถอะ”