บทที่ 9 อยากรู้ไหมใครร้ายกว่ากัน

           “หนูจะไปฟ้องพี่เลี้ยง!! พี่เป็นเด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ!!!”

            เด็กสาวผมเปียโมโหจัด เธอตัวสั่นเทาแต่ยังต่อต้าน พูดเสียงดังใส่เด็กกร่างอย่างไม่เกรงกลัว

            “เหอะ เด็กไม่มีพ่อแม่อย่างเธอกับลูกตำรวจแบบฉันคิดว่าพวกนั้นจะเข้าข้างใครมากกว่า เผลอ ๆ เธอเองนั่นแหละที่จะโดนหาว่ามารยา ใส่ร้ายคนอื่นไปทั่ว!!”

            เด็กสาวตัวน้อยดวงตาแดงก่ำ คำพูดของคนตัวโตกว่าเสียดแทงเข้ามาในใจเธอยังจัง ถูกต้องแล้ว เธอเป็นแค่เด็กกำพร้าตัวเล็กซึ่งถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง จะไปสู้อะไรกับลูกคนใหญ่คนโตได้

            “ไม่มีพ่อแม่แล้วไง ถ้าต้องเกิดมาเป็นเด็กสถุลอย่างนายฉันขอไม่เกิดมาแต่แรกเลยดีกว่า ถ้าจะเลี้ยงออกมาได้สันดานเสียขนาดนี้”

            อีเลนกัดฟันกรอดพูดอย่างขบเคี้ยว เขารู้สึกอยากวิ่งเข้าไปซัดเด็กตรงหน้าปรับนิสัยสักสองสามที ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายยังเป็นเด็กปานนี้คงโดนกระทืบจมดินไปแล้ว  

            เด็กชายพยายามเว้นระยะห่างออกจากเด็กหัวโจกพอสมควร กลัวใจจะเผลออารมณ์ชั่ววูบ ต่อยหน้าเต็มแรงฟันหลุดสองซี่เหมือนเด็กอ้วนอีก

            เด็กบ้าอำนาจพอเห็นหน้าอีเลนเข้าดวงตาพลันแข็งค้าง ถลึงตาใส่อีกฝ่ายปานจะกลืนกิน ยกนิ้วชี้ใส่หน้าอย่างอุกอาจ

            “แก!! เป็นแกอีกแล้ว!! ชอบเล่นบทฮีโร่มากนักรึไง! อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปง่าย ๆ เหมือนวันนั้นนะ!!”

            อีเลนหัวเราะเย้ยหยันกับคำพูดของเด็กเมื่อวานซืน วันก่อนเจ้าตัวยังนอนร้องไห้ตัวคลุกฝุ่นอยู่เลย มาวันนี้ตัวคนเดียวอีกจะทำอะไรเขาได้

            เด็กหัวโจกเห็นศัตรูไม่สะทกสะท้านแถมยังหัวเราะใส่ ไฟโทสะบันดาลพุ่งสูงปรี๊ด วันนี้เขาจะไม่ยอมโดนหยามเหมือนแบบวันนั้นอีกแน่!!

            “จอน ถ้ามึงจับมันให้กูได้ กูจะบอกป๊าเพิ่มเงินเดือนให้”

             คนเกเรพูดลอย ๆ พลันสีหน้าแสยะยิ้มคล้ายผู้ชนะ บอดี้การ์ดร่างสูงสวมชุดสูทสีดำคนหนึ่งเดินออกมาจากที่ซ่อนตัวแสดงสีหน้าลำบากใจก่อนจะมายืนอยู่ข้างหลังผู้เป็นนาย

            ‘หึ ก็ว่าทำไมเด็กตัวแค่นี้ถึงใจกล้านัก ที่แท้มีคนคอยหนุนหลังนี่เอง’ อีเลนคิดพลางมองพวกเศษขยะอย่างเอือมระอาปนขยาด

            “ไปสิ ไปจับมันให้อยู่นิ่ง ๆ กูจะได้อัดมันจนเละคามือได้สบาย ๆ”

            “แต่คุณท่านไม่ได้จ้างผมมาทำเรื่องแบบนี้นะครับ”

            “แล้วไง ทียัยเด็กนั่นมึงยังไม่ห้ามกูเลย แล้วแบบนี้จะมาห้ามกันเนี่ยนะ ถ้ามึงไม่ช่วยกู กูจะไปฟ้องป๊าว่ามึงปล่อยให้มันเข้ามาทำร้ายกู!!”

            บอดี้การ์ดถึงขั้นลอบถอนหายใจ ตั้งแต่ลูกชายของผู้เป็นนายร้องไห้หน้าเปื้อนฝุ่นกลับบ้านมาฟ้องพ่อ

            เขาก็ได้รับมอบหมายให้คอยดูแลปกป้องเจ้าเด็กเอาแต่ใจชอบหาเรื่องไปทั่ว พร้อมทั้งยังกำชับให้ดูแลเด็กนี่ให้ดีอย่าปล่อยให้ไปก่อเรื่องที่ไหนอีก แต่ถ้าห้ามไม่อยู่แล้วเผลอสร้างเรื่องใหญ่โตจริงๆ ก็เอาเงินยัดปากคู่กรณีทำให้เรื่องมันจบ ๆ ไป

            มาคราวเด็กผู้หญิงที่นายตัวน้อยจะเข้าไปลวนลาม ใจจริงอยากฝืนไปห้ามแต่จะขัดอะไรได้ ถ้าทำให้นายน้อยรู้สึกรำคาญใจ เจ้าตัวได้กลับไปฟ้องพ่อแจ้งตกงานกันพอดี แถมลูกเจ้านายก็แค่จับนิดหน่อย คงไม่เสียหายหรอกมั้ง

            “เป็นผู้ใหญ่ซะเปล่า แค่ดูแลเด็กสักคนยังไม่ได้เรื่อง โตแต่ตัวจริง ๆ!!”  อีเลนสบถใส่คนสวมชุดสูทสีดำที่ยืนลังเลอยู่อย่างรู้สึกสมเพช

            “เฮ้ย!! มัวทำไร รีบไปจับมันให้กูดิ จะปล่อยให้มันยืนด่ามึงเฉย ๆ งี้รึไง” เด็กหัวร้อนเริ่มอารมณ์เสีย

            ‘เอาก็เอาวะ อย่างน้อยที่นี่ก็มีแต่พวกตัวน้อย รีบทำให้จบก่อนจะมีคนมาดีกว่า’ ชายร่างสูงเดินตรงปรี่เข้าไปหาอีเลน เด็กชายไม่หวั่นเกรง เขากำหมัดแน่นเตรียมชกอีกฝ่ายถ้าจะเข้ามาจับตัวจริง ๆ

            ตั้งแต่อยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาก็มีเรื่องชกต่อยกับพวกอันธพาลขี้แกล้งมาหลายปีแล้ว พึ่งจะได้พักไม่มีเรื่องต่อยตีจริง ๆ ก็ตอนออกจากสถานรับเลี้ยงมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง

             บอกเลยแม้ร่างกายจะเล็กแต่ตัวเขายังจำเทคนิคการต่อสู้ที่เอาชนะศัตรูได้ในหัวไม่เสียท่าให้ง่าย ๆ หรอก

            “พี่คะ พี่ไม่ต้องห่วงหนู พี่วิ่งหนีไปเลยค่ะหนูจะถ่วงเวลาให้พี่เอง!!”เด็กหญิงอาการตัวสั่น หน้าซีดเผือด แม้เธอจะกลัวมากแค่ไหนแต่ก็ยังเอาตัวเองเข้ามาขวางทางผู้ใหญ่ใจโฉดไว้

             เด็กนิสัยไม่ดีหัวเสียรีบเดินไปกระชากแขนเด็กน้อยออกมาจนตัวปลิว อีเลนมองการกระทำแสนหยาบช้าพลันเลือดขึ้นหน้า กะจะพุ่งตัวเข้าไปชกสักหมัดให้รู้แล้วรู้รอด!! คนนิสัยแบบนี้เด็กก็เด็กเถอะเขาจะทำให้มันจำฝังใจไปตลอดชีวิต!!!

            *แชะ*

            เสียงชัตเตอร์ถ่ายรูปสะกดทุกอย่าง อีเลนยืนนิ่งงันก่อนจะหันตัวไปทางต้นเสียง ดวงตาสีแซฟไฟร์ถูกเงาหลังตึกพาดผ่านในความมืด ยืนถือโทรศัพท์อยู่ทางด้านหลังตน มุมปากกดรอยยิ้มหวานแฝงอาบพิษร้ายกาจ

            “มึง!!! มึงมันคนที่เหยียบหน้ากู กูจะทำให้มึงไม่ได้ผุดได้เกิด!!”

            “ไหน ใครจะไม่ได้ผุดได้เกิดกันนะ”

            เคียร์นเดินมาหยุดอยู่ข้างอีเลน น้ำเสียงยียวนเปล่งยั่วโมโหเด็กเหลือขออย่างเย็นชา

            เขาโชว์ภาพมือถือที่ตนถ่ายไว้ให้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมดู ในภาพเป็นหัวโจกกำลังกระชากร่างเด็กสาวให้พ้นทางบอดี้การ์ดซึ่งกำลังมุ่งหน้ามาหาเรื่องเด็กตัวน้อย ดูยังไงในรูปพวกนั้นก็เป็นฝ่ายผิดชัด ๆ

            “เหอะ กับอีแค่ภาพถ่ายรูปเดียวมันจะไปทำอะไรได้”

            “หึ”

             เคียร์นหัวเราะเสียงเยือกเย็นจนอีเลนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับรู้สึกขนลุกซู่ น้ำเสียงไม่แยแสพูดเชิงทีเล่นทีจริงออกจากปากอย่างเชื่องช้า

            “ทำไงดีน่า~ ถ้ารูปลูกคนใหญ่คนโตหลุดออกไปได้มีผลกระทบเป็นวงกว้างแน่เลย ข่าวลือเรื่องผู้มีอำนาจในทางไม่ชอบ ปล่อยให้ลูกตัวเองมาทำร้ายเด็กอายุไม่ถึงสิบสองขวบในสถานรับเลี้ยงแบบนี้ คงได้ขึ้นข่าวหน้าหนึ่งแน่เลย”

            “จอน!!! มึงวิ่งไปเอามันมาดิ จะปล่อยให้พ่อกูเห็นภาพนั้นว่อนเน็ตรึไง!!”  คนสวมชุดดำโดนเด็กอวดดีตวาดลั่น

             ผู้ใหญ่ร่างโตรีบพุ่งเข้าไปหาเคียร์นเพื่อแย่งโทรศัพท์ แต่เจ้าตัวดันหลบได้แล้วสกัดขาอีกฝ่ายล้มลงในทันที 

            “วิ่งไม่ระวังทั้งนายทั้งบ่าวเลย เฮ้อ”

            ดวงตาสีแซฟไฟร์จ้องมองเด็กแก่แดดอย่างเยือกเย็น จนทำให้อีกฝ่ายหวาดผวาก่อนจะยกเท้าเหยียบมือเน้นหนักคนที่นอนล้มอยู่เบื้องล่าง

            อีเลนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสับสน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเกินจนสมองเขาประมวลผลตามไม่ทัน

            "ว้ายตายแล้ว!! เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย อยู่ดี ๆ ก็วิ่งหนีกันออกมาป้าตกใจหมด!! แล้วให้ป้าไปตามคนมาทำไมคะเนี่ย"

            หลังจากเคียร์นเห็นอีเลนรีบวิ่งออกไปตามเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้น เขาหันไปบอกกับป้าเมย์ให้ไปตามผู้ดูแลมาที่นี่เพราะได้ยินเสียงร้องอาจเกิดเรื่องใหญ่ได้ เคียร์นรีบวิ่งไล่ตามหลังอีเลนไป

             เขาแอบยืนลอบสังเกตสถานการณ์อยู่ห่างๆ ก่อนจะหาจังหวะดี ๆ ออกมาถ่ายรูปพวกสารเลว

            “เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมรีบวิ่งแตกตื่นออกมากันแบบนี้”

             คุณผู้ดูแลสถานที่เป็นชายแก่หน้าตาอ่อนโยนวัยกลางคนวิ่งหอบ มาพร้อมกับพี่เลี้ยงเด็กชายหญิงสองสามคน

            “ผมได้ยินเสียงร้องเลยรีบวิ่งมาดู ไม่คิดว่าเพื่อนคนนั้นจะทำร้ายน้องคนนี้ได้ลงคอเลยครับ”

            อีเลนมองการแสดงตีสองหน้าใสซื่อของเพื่อนตนเอง เคียร์นพูดพลางทำหน้าหวาดกลัวพลางชี้นิ้วไปด้านหน้า

             เด็กหัวโจกสีหน้าพลันไร้เลือดฝาดเขาเหงื่อแตกพลั่ก รีบปฏิเสธข้อกล่าวหาอย่างว่องไว

            “ผมไม่ได้ทำครับ หมอนั่นน่าจะเข้าใจผิด!!”เด็กไม่สิ้นฤทธิ์เกิดอาการเลิ่กลั่กแสดงความหวาดระแวงอย่างหยุดไม่อยู่

            เคียร์นเห็นปฏิกิริยาอีกฝ่ายมุมปากกดลึกลอบยิ้มเย็นชาก่อนจะทำเสียงสั่นเครือชี้นิ้วไปทางบอดี้การ์ดที่พึ่งลุกขึ้นนั่งจากพื้นด้วยอีกคน

            “แล้วเขาก็สั่งให้พี่ชายคนนั้นมาทำร้ายพวกเราด้วยครับ"

            นี่เป็นครั้งเเรกที่อีเลนไม่รู้สึกตงิดใจกับการแสดงเสแสร้งของเด็กข้างกาย กลับกันเขารู้สึกดีเสียด้วยซ้ำ

            อีเลนค่อย ๆ เดินย้ำเท้าไปทางเด็กหญิงตัวน้อยซึ่งตอนนี้ยืนสั่นเทาอยู่ไม่ไกล เขาปล่อยให้เพื่อนรับหน้าที่คุยกับพวกผู้ใหญ่ไปส่วนตนจะไปปลอบใจหญิงตัวเล็กเอง

            พอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กตัวนิดเดียว เขาทำการอุ้มเธอขึ้นมาโดยไม่ลืมที่จะกระทุ้งศอกแรงๆ ใส่สีข้างเด็กหัวโจกที่ยืนตัวสั่นหน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่ไม่ไกลสักที!!

            “โอ๊ย!!”

            คนโดนกระทุ้งถึงกับสำลักกระอักจุกในลำคอ เขาแผดเสียงร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวดจนพวกผู้ใหญ่หันมามองกันเป็นตาเดียว

             อีเลนอุ้มตัวเด็กหญิงไว้ในอ้อมแขนอย่างเบามือ ฝ่ามือคอยลูบหลังเด็กอายุประมาณแปดขวบได้พร้อมเดินจากไปอย่างไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำเมื่อกี้เลยสักนิด

            เคียร์นเปิดภาพในโทรศัพท์ที่ตนถ่ายไว้ให้พวกผู้ใหญ่ดู ไม่นานผู้ดูแลก็เรียกผู้ปกครองของเด็กต้นเรื่องรวมถึงแม่อีเลนเข้ามาคุยด้วย

             ผู้ใหญ่ทั้งหลายต่างหารือกันอยู่ภายในห้องประชุมขนาดพอนั่งห้าถึงหกคน พ่อของเด็กหัวโจกพอได้เห็นรูปก็เสนอเงินล้านเป็นค่าปิดปากเหยื่อและสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า แม้แม่อีเลนจะไม่ยอมเห็นด้วยแต่ถ้าคู่กรณีไม่เอาเรื่องก็คงทำอะไรไม่ได้

            ผู้ดูแลใจจริงก็อยากฟ้องให้รู้แล้วรู้รอดแต่เขาเป็นห่วงว่าสถานรับเลี้ยงเด็กจะถูกเพ่งเล็งยัดข้อหามั่ว ๆ ปิดสถานที่นี้มากกว่าแล้วพวกเด็กเขาจะไปอยู่ที่ไหน อีกฝ่ายเป็นถึงหัวหน้ากรมตำรวจ จึงจำใจยอมรับเงินแล้วปิดปากเงียบไปพอคุยข้อตกลงกันเสร็จผู้ดูแลเดินออกมาจากห้องประชุม

            เขาตรงมาหาอีเลนที่นั่งรออยู่ข้างนอกพร้อมเด็กสาวตัวน้อยเพื่อมาขอโทรศัพท์ให้ทางนั้นนำไปลบรูปทิ้ง

            อีเลนรู้สึกโมโหมาก คิดว่าคนพวกนี้ขี้ขลาดสิ้นดียอมปิดปากเงียบไม่เห็นใจเด็กตัวน้อย ๆ เลย ส่วนเคียร์นยังใจเย็นพยักหน้าส่งมือถือให้โดยง่าย

            เมื่อเรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว อีเลนจึงพาเด็กสาวมานั่งปลอบใจอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ที่กิ่งก้านถูกผูกเป็นชิงช้าล้อรถ สนามเด็กเล่นตอนนี้ไร้ผู้คน ที่แห่งนี้จึงมีแค่พวกเขาเพียงสามเท่านั้น

             อีเลนจับตัวเด็กหญิงที่มีสีหน้าเศร้าสร้อยขึ้นไปนั่งบนชิงช้าพลางพูดปลอบอย่างอ่อนโยน “น้องไม่เป็นไรแล้วนะ”

             ดวงตาสีส้มอมเหลืองยกมือขึ้นลูบหัวเด็กหญิง ในใจเขายังรู้สึกโกรธเคืองไม่หาย คนพวกนั้นต้องโดนมากกว่านี้!!

             เคียร์นซึ่งยืนพิงต้นไม้มองอีเลนกับเด็กน้อยนิ่ง ๆ อยู่ไม่ไกล ดวงตาสีแซฟไฟร์หลุบต่ำลงคล้ายคิดอะไรอยู่

            “พี่คะ หนูเป็นลูกที่พ่อแม่ไม่ต้องการเหรอคะ ทำไมพวกเขาถึงทิ้งหนูไป” อีเลนเม้มริมฝีปากแน่น เบ้าตาแดงก่ำ ก่อนฉีกยิ้มอ่อนให้คนตัวเล็ก เขาเข้าใจความรู้สึกของเด็กน้อยคนนี้ดี

            ตอนเด็ก ๆ เขาก็เคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงทิ้งเขาไป เขาเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการจริงเหรอ ถึงจะนั่งคิดไปทั้งวันก็ยังคงไม่ได้คำตอบ ในเมื่อพ่อแม่ทิ้งไปเขาก็ไม่ต้องการอีกฝ่ายเหมือนกัน

            ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น……..อีเลนครุ่นคิดสักพักก่อนกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงแน่วแน่เต็มเปี่ยมด้วยความจริงใจ

            “ไม่มีใครไม่เป็นที่ต้องการหรอกนะ ต้องมีสักคนบนโลกแน่นอนที่รักและต้องการหนู” พูดพลางจับเชือกสีน้ำตาลเข้ม ค่อย ๆ แกว่งชิงช้าไปทีละน้อย สายลมเย็นบางเบาพัดผ่านใบไม้พลิ้วไหวตามแรงลม

             น้ำเสียงอ่อนโยนแสนอบอุ่นเอ่ย

             “อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังมีหนึ่งคน คือน้องไงที่รักตัวเอง”

            หลังจากนั้นอีเลนเอ่ยชมเด็กหญิงว่าเป็นคนกล้าหาญมาก ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายตัวเองง่าย ๆ เขากล่าวว่าเธอจะต้องโตมาเป็นคนดีคนเก่งคนหนึ่งและจะมีคนเข้ามารักจากใจจริงแน่นอน

            อีเลนพยายามสร้างความเชื่อมั่นให้เด็กน้อยจนเธอรู้สึกดีขึ้น ดวงตาสีแซฟไฟร์มีประกายเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลง มุมปากพลันปรากฏรอยยิ้มบางเมื่อได้ฟังคำพูดของคนที่ทำตัวดั่งฮีโร่

            “เดี๋ยวมานะ”

            เคียร์นบอกอีเลนก่อนจะเดินออกไป เด็กชายแม้สงสัยแต่ก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ เคียร์นเดินมาแอบในมุมหลังตึกหนึ่งซึ่งไร้ผู้คน ฝ่ามือเล็กล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนคุ้นเคย

            ‘ R r r r r r r r…….’

            [สวัสดีครับมีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ]

            น้ำเสียงทุ้มของชายมีอายุลอดผ่านมาตามสาย ดวงตาสีแซฟไฟร์แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาเหยียบเย็นถึงขั้วหัวใจ เอ่ยคำสั่งกับปลายเสียงด้วยความเคร่งขรึม

            “ลงคลิปพวกนั้นให้หมดทุกช่องทาง อย่าให้ใครลบมันได้”

            [ครับ]

            ชายวัยกลางคนเพียงตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะวางสายไป เคียร์นมองภาพวิดีโอที่เด็กหัวโจกฉุดกระชากเด็กหญิงตั้งแต่ต้นจนจบในแชท เขาแสยะยิ้มเย็น ในมือพิมพ์ส่งข้อความ

            'ให้เบลอภาพทุกคนให้หมดยกเว้นคนก่อเรื่อง'

            ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเดินตรงกลับไปหาอีเลนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            ‘เกมเริ่มแล้ว’ ไม่กี่นาทีต่อมาในโลกอินเทอร์เน็ต แหล่งข่าวจากสำนักต่าง ๆ รีบทำข่าวหัวข้อ ลูกชายกรมตำรวจชื่อดังใช้กำลังทำร้ายเด็กในสถานรับเลี้ยงกำพร้า ดังว่อนไปทั่วประเทศ