บทที่ 8 ไปทำความดีกันเถอะ

             ปิ๊งป่อง~ เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์แย้มยิ้มเมื่อเห็นการมาเยือนของร่างน้อยคุ้นตา

             อีเลนสะพายกระเป๋าเป้ข้างหนึ่งพลางหิ้วกรงหนูแฮมสเตอร์ไว้ในมืออีกข้าง เขากล่าวทักทายเจ้าบ้านที่เดินมาเปิดประตูให้ก่อนก้าวขาเข้าไปข้างใน โทนบ้านสไตล์เรียบหรูมินิมอลปรากฏสู่สายตา

             เด็กชายมุ่งตรงไปยังห้องนั่งเล่น วางกรงเหล็กลงบนโต๊ะกระจกใสค่อยหย่อนกายนั่งลงบนโซฟา

            ตั้งแต่วันที่ไปรับเจ้าตัวกลมกลับบ้าน เวลาก็ล่วงเลยไปได้สามวันกว่าแล้ว ตลอดระยะเวลาอีเลนไม่ค่อยออกไปไหน เขาเอาแต่อยู่เฝ้าดูแลหนูน้อยอ้วนพีอย่างทะนุถนอม

             คุณหมอบอกว่าใช้เวลาประมาณอาทิตย์กว่าคอยดูแลทำความสะอาดให้แผลไม่ให้ติดเชื้อไม่นานก็หาย

            ตอนนี้แม่อีเลนไม่กักตัวเขาอยู่ในบ้านเหมือนแต่ก่อนแล้ว เมื่อคุณหมอที่มาตรวจอาการให้ไม่กี่วันที่แล้วบอกกับคุณแม่ว่า ถ้าถึงขนาดเอาสัตว์เลี้ยงตัวเป็น ๆ ไปหาหมอ คบกับเด็กคนอื่นเป็นเพื่อนได้อาการคงดีขึ้นมาก สามารถใช้ชีวิตเหมือนเด็กทั่วไปได้ตามปกติ

             ในเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็ต้องใช้โอกาสนี้ หนีมาเที่ยวบ้านเพื่อนสักหน่อย ดวงตาสีส้มมองหนูตัวขาวลายด่างน้ำตาลนอนร้องจี๊ด ๆ ในกรงเหล็ก ก่อนจัดแจงหยิบยาทาแผลออกมาวางเตรียมทำความสะอาดให้เจ้าตัวน้อย        

            เคียร์นเดินตามมานั่งลงข้าง ๆ คนที่มัวแต่หยดขวดยาลงบนสำลี ในมือเจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ ถือช็อกโกแลตชิ้นเล็กแลน่าทานติดมาด้วย

            “อ้าปากสิ”

            “อร่อย!”

            คนโดนสั่งไม่คิดอะไรมากกินช็อกโกแลตที่อีกฝ่ายป้อนให้ ตั้งแต่เคียร์นรู้ว่าเขาชอบขนมหวานโดยเฉพาะช็อกโกแลตมากแค่ไหน ตลอดเวลาที่เจ้าตัวมาเล่นที่บ้านก็มักจะพกของหวานชนิดนี้ติดไม้ติดมือมาด้วยเสมอ

            เอามาให้ทีก็โดนป้อนทีจะขอกินเองก็ไม่ได้ เลยปล่อยเลยตามเลยอยากป้อนก็ทำไปไม่ติดใจอะไรอยู่แล้ว

            “นายชอบรสนี้ไหม” เคียร์นถามพลางเลียนิ้วที่มีช็อกโกแลตติด

            “ชอบ…….”

            อีเลนมองการกระทำน่าอายของเด็กข้างกาย เดี๋ยวนี้เขารู้สึกใจสั่นกับท่าทางแปลก ๆ ของอีกฝ่ายบ่อยเหลือเกิน ต้องเป็นเพราะเด็กนี่หล่อจนทำให้คนลุ่มหลงได้ แต่ไม่ใช่กับเขาแน่นอนเพราะเขาไม่ชอบเด็ก!!

            ในขณะที่กำลังกระวนกระวายใจกับตัวเอง เคียร์นทำการเลื่อนประตูกรงเหล็กขึ้นพลางยื่นมือไปหาหนูน้อยลายด่างที่นอนคดอยู่ข้างในเมื่อเจ้าตัวเล็กเห็นสิ่งแปลกปลอมยื่นเข้ามา มันทำการดมกลิ่นก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปนอนออดอ้อนอยู่บนฝ่ามือของคนตรงหน้า

             ดวงตาสีแซฟไฟร์แสดงความพึงพอใจ ยกมืออีกข้างลูบหัวหนูแฮมสเตอร์ก่อนเริ่มทำบาดแผลให้มัน

            “ทำไมมันดูเชื่องกับนายจัง ฉันเป็นคนช่วยชีวิตมันนะ”

            อีเลนตัดพ้อ แม้ใจจริงจะรู้สึกว่าสมควรแล้วเพราะเขาไม่ช่วยมันตั้งแต่แรก ปล่อยให้โดนกัดก่อนเพราะอยากหาข้อพิสูจน์ให้ตนเอง แต่ถึงอย่างนั้นก็อดน้อยใจไม่ได้ คนที่พามันไปหาหมอและคอยดูแลมากกว่าใครคือเขานะ ทำไมถึงเชื่องกับเคียร์นแค่คนเดียว!!

            ดวงตาสีแซฟไฟร์เมื่อเห็นคนด้านข้างทำสีหน้าน้อยใจก็เผยรอยยิ้มบางก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวคนงอนสองสามทีแล้วค่อยหันมาทำแผลให้เจ้าหนูน้อยต่อ

             อีเลนนั่งนิ่ง เขาควรรู้สึกยังไงดีที่คนเด็กกว่าชอบปีนเกี้ยว แม้อายุเจ้าของร่างจะเท่ากับเคียร์นก็เถอะแต่อายุจิตใจเขาห่างกันมากโขเลยนะ!!

            “นายเนี่ยชอบทำเหมือนฉันเป็นเด็กจังเลยนะ”

            “แล้วไม่ใช่เหรอ”

            เสียงหัวเราะบางเบาอันทรงเสน่ห์ดังแผ่วไปทั่วห้อง

            อีเลนคิ้วกระตุก รู้สึกว่าทำไมเพื่อนใหม่คนนี้ถึงชอบหาเรื่องจ้องแต่จะแกล้งตนอยู่เรื่อย พลางมองมือคนที่ทำแผลให้เจ้าแฮมสเตอร์จนเสร็จสรรพ เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์นำมันกลับเข้าไปไว้ในกรงตามเดิม

            “มาตั้งชื่อให้มันกันไหม”

            อีเลนเสนอไอเดีย เขาคิดอยากหาชื่อเรียกให้มันตั้งแต่รับกลับมาจากคลินิกตั้งนานแล้ว

            “นายจะเลี้ยงมันไว้เหรอ”

            “ทำไงได้ ไม่เลี้ยงไว้แล้วจะปล่อยให้ตายรึไง รู้สึกผิดกันพอดี”

             ดวงตาสีแซฟไฟร์วูบไหวเพียงเสี้ยววิ พลันอมยิ้มเขยิบเข้าไปใกล้

            “งั้นให้ฉันเลี้ยงแทนสิ”

            “ทำไม”

            “นายจะได้มาหาฉันบ่อย ๆ ไง”

            ‘ไอ้เด็กนี่!!’

             คนโดนแกล้งไม่รู้ว่าทำไมเคียร์นชอบพูดเหมือนหยอกจีบตนเองอยู่เรื่อย แต่คงเป็นแค่การกลั่นแกล้งของเด็กน้อยคนหนึ่งแหละ การแกล้งของคนอายุเท่านี้ชอบเล่นอะไรแบบนี้เหรอ

            เขายอมรับว่าชอบใจสั่นกับเด็กหน้าหล่อนี่บ่อยมาก ตั้งแต่ในโลกเก่ายันโลกนิยายยังไม่เคยมีใครมาหยอกแกล้งตัวเองเล่นแบบนี้มาก่อนเลย เป็นธรรมดาที่จะทำตัวไม่ถูก

            ดวงตาสีแซฟไฟร์เห็นการแสดงออกของเจ้าตัวก็ขบขัน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเชิงเอ็นดู

             “ตั้งชื่อว่าอีวาดีไหม”

            “ทำไมต้องอีวา” อีเลนรู้สึกว่าอีกฝ่ายจงใจตั้งชื่อให้เหมือนเขาเลย แกล้งกันอีกรึเปล่าเนี่ย

             “ไม่ดีเหรอ ทั้งขนาดตัว ทั้งสี เหมือนกับนายเลย” เคียร์นพูดพลันเผยรอยยิ้มปรากฏตรงมุมปาก

            ‘เด็กนี่คิดว่าเราเหมือนหนูเหรอ’ เด็กชายอดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายพูดแกล้งตนจึงคัดค้าน “ไม่เอาหรอก นายจงใจแกล้งฉันอีกรึเปล่าเนี่ย”

            “หึ คิดมากน่า”

            อีเลนหัวจะปวด เขารู้สึกว่าตั้งแต่รู้จักกันมาถึงไม่กี่วันก็เถอะ แต่ตนมักจะถูกคนตรงหน้าคอยปั่นป่วนแกล้งตลอดเวลา ไม่รู้ว่าแกล้งเขามันมีอะไรให้น่าสนุกนัก!

            “งั้นชื่อ อิว แทนไหม ถ้านายไม่ชอบชื่อ อีวา”

            “แต่ฉันว่า คิว ดีกว่า นายอยากรับไปเลี้ยงนี่ ตั้งชื่อคล้ายเจ้าของไม่ดีกว่าเหรอ” อีเลนไม่ยอมแพ้ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายตั้งชื่อคล้ายตนเองเพราะรู้สึกว่าถ้าปล่อยไปเด็กคนนี้ต้องหาเรื่องแกล้งอะไรอีกแน่

            เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์มองคนดื้อรั้นไม่ยอมความ เขาไม่ได้ตั้งเพราะอยากแกล้งสักหน่อยแค่มีเหตุผลอื่นนิดหน่อย……

            เคียร์นนิ่งเงียบไปสักพักก่อนเผยรอยยิ้มพร้อมเสนอความคิดขึ้นมา

            “งั้นเอาชื่อมารวมกันเลยดีไหม อิวคิว น่ารักดีออก”

            อีเลนรู้สึกเหมือนตนพลาดท่าอะไรสักอย่าง แต่ก็ตอบตกลง “เฮ้อ เอาชื่อนี้ก็ได้”  เจ้าตัวคิดอย่างน้อยชื่อนี้ก็ไม่ได้มีแค่ชื่อที่เหมือนเขาคนเดียว

             ‘อืม….อิวคิวก็น่ารักดี’

            หลังจากผ่านไปสองสามสัปดาห์เจ้าหนูตัวน้อยอาการก็หายดีเป็นปลิดทิ้ง วิ่งฉลุยบนกงล้อแฮมสเตอร์อยู่ในห้องเคียร์นอย่างเมามัน เมื่ออีเลนไม่มีพันธะผูกมัดอะไรอีกเขาจึงเริ่มดำเนินแผนการธรรมะอีกครั้ง

            เด็กชายขอให้แม่พาตนกับเคียร์นไปบริจาคของให้สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเมือง

            เขาอยากลองให้คุณชายบ้านรวย ได้สัมผัสประสบการณ์การแบ่งปันและเล่นสนุกเต็มอิ่มไปพร้อมรอยยิ้มของเด็ก ๆ ที่นั่น หวังลึก ๆ ว่าการกระทำเล็ก ๆ จะช่วยให้เพื่อนตัวร้ายเติบโตมาเป็นคนดีของสังคมได้

            รถยนต์คันสีขาวรุ่นใหม่ป้ายแดงขับมาจอดตรงหน้าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า แม่อีเลนละมือจากพวงมาลัยหันข้างมาคุยกับพี่เลี้ยงเด็กอายุวัยกลางคนที่ตนจ้างมาให้ดูแลพวกเด็กน้อยในวันนี้

            “คุณเมย์ พาพวกเด็ก ๆ ลงรถกันไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวฉันขอไปทำเรื่องกับทางสถานที่สักครู่”

            “ได้ค่ะคุณนาย งั้นฉันพาพวกเด็กน้อยไปยืนรอที่สนามเด็กเล่นเลยนะคะ” ผู้เป็นแม่พยักหน้า ก่อนจะหันมายิ้มอ่อนโยนให้กับเด็กน่ารักสองคนที่นั่งตัวติดกันอยู่เบาะหลัง

             “ทำอะไรก็ระวังตัวเองกันดี ๆ ด้วยนะทั้งคู่ อย่าดื้ออย่าซนกับคุณเมย์ละเดี๋ยวแม่มา”

            อีเลนยิ้มเจื่อนพลางคิดว่าแม่เห็นนิสัยที่ผ่านมาเขาดูเป็นเด็กไม่เชื่อฟังขนาดนั้นเลยเหรอ

            “ได้ครับคุณแม่” เคียร์นตอบรับพร้อมส่งรอยยิ้มแสนดีกลับ

             คุณป้าเมย์ถึงกับใจเต้นไปแวบหนึ่งให้กับรอยยิ้มของเด็กตรงหน้า เธอมองหน้าเด็กสองคนที่นั่งแผ่ออร่าหล่อเหลาแม้จะยังวัยเยาว์ คิดว่าสองคนนี้ช่างหน้าตาดีจริง ๆ โตขึ้นมาอีกหน่อยคงหนีไม่พ้นพ่อหนุ่มสุดฮอตขวัญใจของสาว ๆ แน่นอน

            “ฝากด้วยนะคะคุณเมย์”

            แม่อีเลนพูดย้ำอีกครั้งหลังจากทั้งสามคนลงจากรถ เธอกดปุ่มให้กระจกรถเลื่อนขึ้นปิดสนิทก่อนหักพวงมาลัยตรงไปหาที่จอด

            คุณพี่เลี้ยงเดินนำทั้งสองตรงไปยังสนามเด็กเล่นขนาดเล็กพอให้เด็กประมาณสามสิบคนวิ่งเล่นได้ สถานที่นี้มีทั้งชิงช้า ล้อรถถูกผูกติดกับต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้น บนพื้นทรายปนดินหยาบมีไม้กระดก สไลเดอร์ ที่ปืนต่ายและของเล่นสำหรับเด็กอยู่ครบ

            ระหว่างทางที่เดิน พวกเขาเห็นเหล่าเด็กขนาดตัวแตกต่างกัน เล่นวิ่งเล่นไล่แปะอย่างสนุกสนาน บ้างก็เล่นซ่อนแอบ เล่นตบแปะแตกต่างกันไป อีเลนมองภาพเบื้องหน้า ในใจหวนนึกถึงวันเก่า ๆ

            ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เขากับพวกน้อง ๆ มักจะชอบเล่นหาขุมทรัพย์กัน ใครหาขุมทรัพย์ที่คนเอาไปซ่อนเจอได้มากที่สุดคนนั้นจะเป็นผู้ชนะและขึ้นเป็นราชาสามารถสั่งให้คนหนึ่งทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง

            เวลาเล่นเกมนี้เขามักจะโดนพวกน้องงอนเพราะเป็นฝ่ายชนะทุกครั้ง มันสนุกมากแม้จะออกจากสถานรับเลี้ยงมาแล้วใช้ชีวิตวัยทำงาน ก็ยังมีความรู้สึกอยากหวนกลับไปเล่นอีก

            ดวงตาสีแซฟไฟร์มองคนเดินไปเหม่อลอยไป เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมองภาพตรงหน้าแล้วคิดอะไรอยู่แต่สีหน้าดูมีความสุขมาก เคียร์นกด รอยยิ้มลึกก่อนยื่นมือไปจับมือคนสติไม่อยู่กับตัว

            “!!”

            อีเลนสะดุ้ง ทำหน้าเหลอหลาพลางมองมือคนที่เกี่ยวประสาน

            “ฉันกลัวหลง ขอจับมือหน่อยได้ไหม” เคียร์นเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

            'กลัวหลงอะไร!!! ป้าเมย์ก็เดินนำอยู่ข้างหน้า'

            อีเลนคิดในใจแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายจับแต่โดยดี เขาคิดเองเออเองว่าเคียร์นคงตื่นสถานที่เพราะพึ่งเคยเจอกับเด็กเยอะ ๆ เป็นครั้งแรก แม้ตนจะรู้สึกทะแม่งอยู่บ้างก็ตาม

            ป้าเมย์เหลือบมองพวกตัวเล็กเช็กว่าตามกันมาทันไหม ก่อนจะหลุดยิ้มเมื่อเห็นเด็กผู้ชายสองคนเดินจับมือกัน คนหนึ่งเดินอมยิ้มส่วนอีกคนเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

            "กรี๊ดดดดดด"

            ในขณะที่ทั้งสามกำลังจะใกล้ไปถึงจุดหมาย ระหว่างทางพลันได้ยินเสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงตัวน้อยดังลั่นขึ้นมาเสียก่อน

             อีเลนผละมือจากคนข้างกายรีบวิ่งตามต้นเสียงโดยไว เขาก้าวเท้าเร็วจนมาถึงหลังตึกเปลี่ยวไร้ผู้คน ภาวนาขอให้ไม่เกิดเรื่องเลวร้ายอย่างการลักพาตัวขึ้น!!

            “อย่ามาจับหนูนะ!!เอามือสกปรกของพี่ออกไปเลย!!!”

             เด็กสาวตัวเล็กใส่แว่นถักเปียสองข้าง ตะคอกเสียงใส่ผู้ชายคุ้นหน้าคุ้นตาคนหนึ่งอย่างรังเกียจ

            “อะไร!! นี่ครอบครัวฉันอุตส่าห์นำของมาบริจาคให้เลยนะ ไม่หัดนึกขอบคุณซะบ้าง งี้แหละไอ้พวกเด็กไม่มีพ่อมีแม่ แค่ให้จับนิดจับหน่อยตอบแทนค่าของทำเป็นหวงตัว สมควรแล้วที่โดนพวกมันทิ้ง!!”

            อีเลนยืนกำหมัดแน่น พยายามข่มอารมณ์โกรธที่กำลังปะทุของตัวเองอยู่ตรงหลังกำแพง เขามองหัวโจกที่พึ่งเคยมีเรื่องกันไปด้วยความขุ่นเคือง ภายในหัวมีเสียงร้องตะโกนแทนใจดังขึ้น

           

            '” ไอ้เด็กนี่ ไม่ตบไม่ตีไม่ดีขึ้นเลยใช่ไหม!!!"