บทที่ 10 อย่าเหมารวมผม

            ข่าวหน้าหนึ่งเรื่องลูกชายกรมตำรวจทำร้ายเด็กในสถานรับเลี้ยงดังสนั่นทั่วโลกอินเทอร์เน็ต ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาแสดงความคิดเห็น เสียงวิพากษ์ วิจารณ์ ส่วนใหญ่เป็นไปทางด้านลบ

             แม้ว่าท่านตำรวจยศใหญ่จะพยายามปิดข่าวสักแค่ไหนก็ไม่อาจได้ผล นานวันเรื่องยิ่งทวีคูณจนไปถึงหูผู้มีอิทธิพลสูงสุดเข้า

            ตั้งแต่วันนั้น เวลาก็ผ่านเลยมาได้สองสามเดือน จนย่างเข้าสู่ช่วงหน้าร้อนของเดือนพฤษภาคม เป็นช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านของเด็กวัยประถมสู่การเป็นเด็กมัธยมต้น

            “ไม่ไหวแล้ว เหมือนหัวจะระเบิด” ร่างเล็กสไลด์ตัวฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม้อย่างปวดหมอง

             ‘แน่ใจแน่นะว่ามันเป็นแนวข้อสอบของพวกเด็กมอต้น’

            อีเลนขมวดคิ้วมองแบบฝึกหัดตัวเลข แม้จะฝ่าฟันจนเรียนจบชั้นมัธยมปลายมาได้แต่ก็แค่พอแค่ถูไถเท่านั้น

            เวลาคุณครูเข้าสอน เขามักเผลอหลับบนโต๊ะเรียนทุกครั้ง เหตุเกิดจากความเหนื่อยล้าด้วยทำงานพิเศษเป็นประจำเพราะค่าเงินรัฐไม่เพียงพอต่อการศึกษาจำพวกซื้อของจิปาถะ

             ทำให้เขาต้องทำงานพิเศษหาเงินเพิ่มตั้งแต่อายุยังน้อย ถึงจะเคยพยายามฝืนร่างกายเอาไว้ท้ายที่สุดก็ต่อต้านไม่ไหวอยู่ดี แบบนี้เองเขาจึงตัดสินใจ ไปอ่านหนังสือเตรียมสอบอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อใกล้วันลงสนามจริงแทน

            อย่างน้อยวิธีนี้ก็ทำให้รอดพ้นจากเส้นตายมาได้หวุดหวิด พอเรียนจบออกมาทำงานใช้ชีวิตเป็นเด็กมหาลัยพึ่งตัวเองเต็มรูปแบบคนเดียว ความรู้ตอนมัธยมก็ส่งคืนคุณครูทุกท่านไปหมดแล้ว

            “หึ”

            ดวงตาสีแซฟไฟร์มองคนทำหน้าปั้นยากอย่างเอ็นดู เปล่งเสียงหัวเราะแผ่วในลำคอดูทรงเสน่ห์ เคียร์นยื่นมือไปลูบหัวคนชอบงอแง มือหนาไล่ไปตามเส้นผมสีขาวนุ่มอย่างละเมียดละไม

             อีเลนเงยหน้าจ้องเด็กตาน้ำเงินก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ ให้อีกฝ่ายลูบหัวตนเองได้ถนัดขึ้น

            ‘ก็ไม่อยากจะยอมรับอะไรแบบนี้หรอกนะ แต่เหมือนเราจะติดสกินชิพกับเจ้าเด็กนี่ซะแล้ว’

            เขานึกกับตัวเอง ที่ผ่านมาตลอดหลายเดือนเคียร์นมักจะชอบตีเนียน เข้ามาจับนู้นแตะนี่ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ติดสกินชิพกับคนที่มักตัวติดกันไปโดยปริยาย

            “ฉันช่วยสอนให้เอาไหม” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น

            “ไม่เป็นไร มันไม่ได้ยากขนาดนั้น” อีเลนเสียหน้าไม่ได้ เขาไม่ยอมให้เด็กมาสอนหนังสือตัวเองหรอก!! อีกอย่างถ้าเรียนหรือทบทวนดี ๆ

             วิชาเลข ของพวกเด็กมอต้นก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น ยังไงซะเขาเป็นคนความจำดี ใช้เวลาเรียนรู้แค่ไม่นานคงพอทำข้อสอบได้!!

            คนดื้อรั้นยืดหลังตรง ทำหน้าตาจริงจังก่อนจะจับดินสอลองทำแบบฝึกหัดต่อ ดวงตาสีแซฟไฟร์มองการกระทำน่าเอ็นดู มุมปากกดรอยยิ้มลึกบางเบา รู้สึกขบขันปนชอบใจกับความไม่ยอมของอีกฝ่าย

            สาเหตุที่อีเลนต้องมานั่งทำแบบฝึกหัดนี้เป็นเพราะเขาต้องเตรียมสอบเข้าชั้นมัธยมต้นของโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัด ถ้าให้อิงตามเนื้อเรื่องในนิยาย ตอนที่อีเลนหลุดเข้ามาเป็นเดือนแรกของการปิดเทอมหลังจากจบชั้นประถมศึกษาปีสุดท้าย

             แม้เขาจะเรียนโดยครูสอนพิเศษชื่อดังที่บ้านเพราะโรคจิตเวชแต่ก็เรียนจบหลักสูตรทุกอย่างเหมือนเด็กทั่วไปราวกับว่าได้ไปโรงเรียนจริง ๆ จึงไม่มีปัญหาในการไปเรียนร่วมกับคนอื่น

            กลับมาสถานการณ์ปัจจุบัน หลายเดือนมานี้คุณแม่เห็นอาการเขาดีขึ้นจึงปรึกษากับคุณหมอเรื่องให้ไปเรียนที่โรงเรียนได้แล้ว ทุกอย่างคล้ายจะราบรื่นเป็นไปด้วยดีถ้าไม่ใช่คุณพ่อผู้ห่วงในชื่อเสียงและลูกชายตัวเองมากกว่าใครคัดค้าน

            ทนายความมีชื่อยังอยากให้ลูกชายเรียนและรักษาตัวอยู่บ้านไปอีกสักสองสามปีเพื่อให้แน่ใจว่าโรคจะหายขาด

            แม่อีเลนไม่ยอมถึงแม้เธอจะห่วงและอยากดูแลลูกต่อเหมือนกัน แต่ก็อยากให้ลูกรักได้ออกไปใช้ชีวิตเหมือนเด็กคนอื่นบ้าง

             ยิ่งหลายเดือนมานี้เห็นลูกตัวเองสนิทสนมกับเด็กชายหน้าตาหล่อเหลา พลันรู้สึกว่าลูกน้อยดูสนุกสนานกับการใช้ชีวิตและออกไปเล่นข้างนอก นั่นยิ่งทำให้เธออยากให้ลูกได้เรียนรู้และใช้ชีวิตให้สมกับเด็กวัยนี้

            หลังจากต่อสายโทรศัพท์ยืนเถียงกันไปมาสักพัก พ่ออีเลนจึงยื่นเงื่อนไขให้เขาสอบผ่านโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัดให้ได้แล้วจะยอมให้เข้าเรียน เป็นผลทำให้ตอนนี้อีเลนตั้งใจเรียนรู้อย่างเอาเป็นเอาตาย เรียกว่าเรียนแทนชีวิตในชาติที่แล้วซึ่งหลับทุกคาบตอนมัธยมเลยก็ยังได้

            “ไปหาไรกินกันไหม”

            ดวงตาสีแซฟไฟร์มองคนมุ่งมั่นพลางใช้ปลายนิ้วเกลี่ยวนปอยผมเพื่อนตัวน้อยเล่น

            “นายหิวแล้วเหรอ” อีเลนถามขณะที่สายตาจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือ

            “อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”

            เคียร์นพูดเพราะอยากให้อีเลนออกไปเดินผ่อนคลายบ้าง หลังจากที่นั่งเรียนติด ๆ กันมาหลายชั่วโมง

             อีเลนวางดินสอลงเขารู้สึกปวดตุบ ๆ ตรงขมับข้างขวามาสักพักแล้วจึงตัดสินใจตอบตกลง

           

           

            ทั้งสองคนเดินขนาบข้างกันไปตามทางเดินในสวนสาธารณะใกล้บ้าน ลมเย็นตอนบ่ายพัดโชยลูบไล้ใบหน้าทำให้รู้สึกดีขึ้น

             อาการปวดหน่วงบริเวณศีรษะคล้ายเบาบางลงอย่างน่าประหลาดเพียงแค่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์

            “เด็กพวกนั้นเป็นไงบ้างนะ”

            อีเลนถามขึ้นเพราะนึกถึงเด็กหัวโจกตอนเดินผ่านสนามเด็กเล่น ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยพบเจอเด็กสามคนที่ไหนในเมืองอีกเลย

            “นั่นสิ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน”

            มุมปากสีแซฟไฟร์เผยยิ้มเย็นชั่วขณะ ก่อนแปรเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มแสนอบอุ่นพลางจับมือคนใกล้ตัว

            อีเลนเมื่อถูกสัมผัสจากฝ่ามืออีกฝ่าย เขาจับตอบโดยอัตโนมัติเรียกว่าเป็นความเคยชินของร่างกายไปแล้ว

            “วันนี้พ่อหนุ่มฮีโร่ไม่ไปช่วยผู้คนเหรอจ๊ะ”

            คนถูกทักคิ้วกระตุก เมื่อยายแก่ผมขาวคนหนึ่งเดินตรงมาหาพวกเขาพร้อมฉีกรอยยิ้มเป็นมิตร ทักทายด้วยฉายาที่ไม่อยากได้ยินมัน

            “สวัสดีครับคุณยาย อาการหลังยอกเป็นยังไงบ้างครับ”

            เคียร์นยิ้มตอบอย่างสุภาพอ่อนโยน คุณยายเมื่อได้เห็นใบหน้าเด็กอายุสิบสองย่างเข้าสิบสามแล้วขนาดตัวโตขึ้นกว่าเดิมใบหน้าเริ่มเห็นสันคมต่าง ๆ เล็กน้อย พลันรู้สึกเหมือนมีเทวดาตัวน้อย ๆ มาปรากฏตัวตรงหน้า

             “โอ้ วันนี้คุณนักบุญก็อยู่กับพ่อหนุ่มฮีโร่อีกแล้วเหรอจ๊ะ”

            “ครับ” เคียร์นตอบกลับเสียงใส ส่วนอีเลนได้แต่คิ้วขมวดยิ้มเจื่อน

            การที่คุณยายมาเรียกพวกเขาแบบนี้เหตุเกิดมาจากอีเลนโดยเฉพาะ ตั้งแต่ครั้งกลับจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่กี่วันต่อมาเขาก็ลากเคียร์นไปทำจิตอาสาให้ทั่วเมือง

             ทำมาทุกอย่างแล้วทั้งบริจาค ช่วยยกของ ช่วยดูแลคุณยาย อ่านหนังสือนิทานให้เด็ก ๆ ฟัง เก็บขยะตามแม่น้ำของเมือง เรียกว่าที่ไหนมีจิตอาสาที่นั่นมีสองคู่หูอยู่

            อีกทั้งรูปลักษณ์หน้าตาหล่อเหลาเบ้าหน้าฟ้าประทานของเด็กทั้งสอง ทำให้ทุกคนในเมืองต่างพากันนึกว่าเป็นเทวดาตัวน้อยจิตใจดีคอยช่วยเหลือชาวบ้าน พวกเขาจึงร่วมใจพากันตั้งสมญานามให้

            ตอนนี้ในเมืองไม่มีใครไม่รู้จัก เวลาเดินไปไหนทีมีแต่คนทักแถมเรียกด้วยฉายาที่มอบให้อีกด้วย นั่นทำให้อีเลนแทบอยากจะขุดพื้น เอาหน้ามุดลงใต้ดินให้รู้แล้วรู้รอด

            แล้วสิ่งที่อีเลนสงสัยคือทำไมชื่อของเขากับเคียร์นถึงต่างกันมากนักล่ะ เขาได้ชื่อฮีโร่ เคียร์นเองก็ต้องได้ชื่อเหมือนกันสิ ทำไมได้ฉายานักบุญไปเฉยเลย อีเลนฉงนใจคิดนู่นนี่อยู่ในหัว ดวงตาสีแซฟไฟร์ฉายแววขบขันให้กับปฏิกิริยาคนข้างกาย

            “เดี๋ยวนี้ไม่ไปทำจิตอาสากันแล้วเหรอจ๊ะ มีแต่คนรออยากเจอพวกเราให้เพียบเลยนะ”

            “ช่วงนี้ผมต้องเตรียมตัวสอบเข้าโรงเรียนครับ เลยไม่ค่อยมีเวลาไปช่วยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” อีเลนหลุดจากภวังค์ตอบหญิงแก่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

            “งั้นหรือ น่าเสียดายจริง ๆ พวกเขาชอบหนูกันมากเลยนะ ว่าง ๆ ก็แวะมาคุยเล่นกันบ้างละ”

            “ครับ” อีเลนตอบพร้อมรอยยิ้ม

            “งั้นยายไปก่อนนะ ยายขอให้พวกหนูอายุมั่นขวัญยืน มีความสุขกันมาก ๆ พ่อหนุ่มนักบุญกับฮีโร่ตัวน้อย”

            หญิงแก่เดินหลังค่อมถือไม้เท้าเตาะแตะจากไป อีเลนมองไล่หลังก่อนได้ยินเสียงเล็กแหลมของเด็กชาย อายุประมาณหกขวบดังขึ้นใกล้ ๆ

            “แม่ฮับ ยายกงนั้นเรียกพิชายว่าฮีโร่”

            เด็กน้อยไม่ว่าเปล่าพลางชี้นิ้วมาทางอีเลนที่ยืนตัวแข็งทื่อด้วยความอับอาย เคียร์นซึ่งอยู่ในสถานการณ์ ถึงกับหลุดหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

             อีเลนหน้าขึ้นสีแดงเถือก คนเป็นแม่เด็กยกยิ้มบางเล็กน้อยก่อนจะอุ้มลูกชายตนขึ้นพร้อมห้ามปราม

            “เดี๋ยวเถอะ!! อย่าไปชี้พี่เขาแบบนั้นสิลูก”

            “ฮีโร่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ”  เด็กตัวเล็กเอาแต่พูดวนซ้ำ ๆ ด้วยดวงตาเป็นประกาย แม่ของเด็กชายรีบพาลูกน้อยเดินออกจากตรงนี้ทันที

             อีเลนมองไล่หลังผู้เป็นแม่ที่อุ้มลูกน้อยของเธอหนีไป

             “ฮีโร่ ๆ ๆ ๆ ๆ”

             เด็กตัวจ้อยยังคงร้องตะโกนพร้อมชูกำปั้นยกขึ้นยกลงจนลับสายตา ผู้คนในสวนสาธารณะพลันแย้มยิ้มให้กับเหตุการณ์ตรงหน้า ก่อนพากันจ้องมองอีเลนซึ่งยืนหน้าแดงแปร๊ดกันเป็นตาเดียว

            “เป็นอะไรไปครับ คุณฮีโร่”

            น้ำเสียงแหบเสน่ห์กระซิบเสียงเบาข้างใบหู อีเลนสะดุ้งเฮือก!! ก่อนจะผละตัวออกวิ่งหน้าตั้งพร้อมตะโกนตอบสุดเสียง

            “ไม่ได้เป็นไร!!! ฉันจะไปซื้อน้ำเดี๋ยวกลับมา!!!”

             เขาไม่รอให้อีกฝ่ายรั้งตัวไว้ ดวงตาสีแซฟไฟร์มองตามหลังคนหน้าแดงแสดงอากาศเลิ่กลั่กพลันรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอย่างพึงพอใจ

            ‘แฮ่ก ๆ ๆ’

             อีเลนวิ่งหนีมาจนเหนื่อยหอบ เขายืนพิงตัวกับเสาไฟใกล้ห้องน้ำในสวนสาธารณะพักหายใจหายคอ

            คิดอยากย้อนเวลากลับไปทำความดีแต่พอดี ไม่ก็ปล่อยให้เคียร์นไปทำคนเดียวแล้วตนคอยยืนดูแลอยู่ห่าง ๆ

            นึกตัดพ้อกับตัวเองสักพักก่อนจะพาร่างกายอันเหนื่อยล้าเดินตรงเข้าไปที่ห้องน้ำชายเพื่อล้างหน้าล้างตาให้น้ำเย็นช่วยเรียกสติคืนมา

            “เอาเลยครับ ตีเลย!! ตีอีก ตีผมแรง ๆ เลยสิ!!”

            ในขณะกำลังเปิดก๊อกน้ำรองมือล้างหน้า อีเลนชะงักกับเสียงร้องของผู้ชายอายุน่าจะประมาณรุ่นราวคราวเดียวกันดังลั่นอยู่หลังห้องน้ำชาย

            “นั่นแหละครับ ฟาดอีกสิ ฟาด!! ตีผมที ตีผมแรง ๆ เลย!!!”

            เขาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าได้ยินอะไรพิสดารเข้า สัญชาตญาณบอกให้เมินเฉยอย่าเข้าไปยุ่งกับเรื่องน่าปวดหัวพวกนี้

             แต่ทำไงได้สมองคิดกายขยับ ตอนนี้เจ้าตัวเดินมาหยุดยืนอยู่หลังห้องน้ำมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว

            “พะ พะ พี่ชายเขาเป็นอะไรก็ไม่รู้ครับ ฮือ”

            เด็กน้อยอายุวัยสิบขวบถือท่อนไม้ไว้ในกำมือแน่นพลางน้ำตาคลอเบ้า ยืนประจันหน้ากับคนผมหยิกสีบลอนด์หน้าสวยออกแนวลูกครึ่ง

            บนหัวมีรอยเลือดไหลจาง ๆ คล้ายถูกใครฟาด ร้องเรียกให้เด็กตรงหน้าตีแล้วตีอีกพร้อมหอบหายใจแรง อย่างตื่นเต้นอยู่แบบนั้น

            “เกิดอะไรขึ้น”

             อีเลนเหงื่อตก เดินเข้าไปถามเด็กชายหน้าซีดด้วยสีหน้าสับสนสุดขีด เด็กน้อยคล้ายจะร้องไห้เต็มทนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

            “ผะ ผมยืนเล่นเหวี่ยงไม้เป็นมีดดาบอยู่ดี ๆ แล้วพี่ชายคนนี้ก็ออกมา แล้วผมก็เผลอทำไม้หลุดมือไปโดนหัวพี่เขาครับ พะ พี่เขาจะไม่เป็นบ้าเพราะผมใช่ไหมครับ ฮรึก”

            เด็กน้อยน้ำตารื้น รู้สึกผิดที่ตนเผลอไปทำให้พี่หน้าสวยคนนี้กลายเป็นบ้าไปแล้ว อีเลนลอบสังเกตอีกฝ่ายที่หน้าแดงทำเสียงหอบหายใจมีอาการตื่นเต้นไม่หาย เขาคิดว่าไอ้หมอนี่มันโรคจิตสิ้นดี ก่อนจะรู้สึกคุ้นเคยกับคาแรคเตอร์นี้แปลก ๆ

            รู้สึกว่าในหนังสือนิยายเคยเขียนบรรยายลักษณะตัวละครหนึ่งเอาไว้ว่า 'คนหน้าสวยเป็นลูกครึ่ง ผิวสีขาวราวน้ำนม ผมลอนสีบลอนด์พร้อมทั้งอาการตื่นเต้นต่อความรุงแรง…………

            “……….”

            ชายหนุ่มเบิกตากว้างพร้อมอุทานในใจกับตัวเองเสียงดัง

            "Shit!! หมอนี่มันเชาว์ ชายหนุ่มสายเอ็มนี่หว่า!!!"