ตอนที่ 1 : บันไดสู่ดวงดาว

        

       เสียงดนตรีดังไปทั่วฮอลล์จัดงานอันหรูหรา แสงสปอตไลท์นับสิบดวงแกว่งไปมาราวกับเริงระบำ สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับเหล่าศิลปินและแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานประกาศรางวัลที่ใหญ่ที่สุดในรอบปี

       เมฆินทร์ หรือ คิน นั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้แถวหน้าสุด หัวใจเต้นรัวแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ถึงแม้จะพยายามเก็บอาการด้วยรอยยิ้มอันสมบูรณ์แบบตามแบบฉบับซูเปอร์สตาร์ผู้เคยผ่านเวทีมานับไม่ถ้วนแล้วก็ตาม

       “ตื่นเต้นเหรอเรา” เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นข้างตัว

       เลโอ พระเอกที่เคยร่วมแสดงซีรีส์วายด้วยกันจนสร้างชื่อเสียงอันโด่งดังเอ่ยถาม อีกทั้งยังเลื่อนมือมาวางบนหน้าตักของเมฆินทร์แล้วตบลงเบา ๆ ราวกับจะช่วยให้คนข้างตัวได้ผ่อนคลายมากขึ้น แม้ว่าเมฆินทร์จะเก็บอาการความตื่นเต้นต่อหน้าคนอื่น ๆ แต่เขามักจะมองออกเสมอ เพราะพวกเขาร่วมงานกันมาหลายต่อหลายครั้งจนสนิทสนมกันมาก รวมถึงเป็นคู่จิ้นที่เหล่าแฟนคลับให้การสนับสนุนมาตั้งแต่ซีรีส์ของพวกเขายังไม่ออนแอร์ ผ่านมาเกือบสองปีแล้ว พวกเขาก็ยังได้ร่วมงานกันอยู่เรื่อย ๆ

       “นิดหน่อยครับ จริง ๆ คินลุ้นมากกว่า” ตอบพลางหันไปยิ้มให้ เมื่อปีที่แล้วเมฆินทร์ก็มีชื่อเสนอเข้าชิงรางวัล แต่เขากลับไม่ได้รางวัลนี้มาครอบครอง ในปีนี้เขาก็ยังถูกเสนอชื่ออีก จะว่าแอบหวังว่าปีนี้จะเป็นชื่อของเขาสักทีก็คงใช่

       “ต้องได้อยู่แล้วน่า... รางวัลนี้ถ้าไม่ใช่ของเรา ก็ไม่รู้ใครจะเหมาะสมได้รางวัลไป”

       เมฆินทร์สบตากับเลโอ พยักหน้าตอบเบา ๆ แต่ในใจยังคงสั่นไหวด้วยความตื่นเต้นอยู่ดี เขาเหลือบมองไปยังเวทีที่ในขณะนี้กำลังฉายภาพและแนะนำผลงาน ประวัติคร่าว ๆ ของผู้เข้าร่วมชิงรางวัลทั้ง 5 คน โดยตรงกลางเวทีนั้นมีโพเดียมคริสตัลที่วางถ้วยรางวัลอันทรงเกียรติรอให้เจ้าของขึ้นไปหยิบมัน

       ที่นั่นคือเป้าหมาย คือบทพิสูจน์ของหยาดเหงื่อแรงกายทั้งหมดที่เขาทุ่มเทมาตลอดทั้งปี รวมทั้งตั้งใจทำผลงานทุกอย่างออกมาให้เพอร์เฟกต์

       “และสำหรับรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของค่ำคืนนี้!” เสียงของพิธีกรหญิงเอ่ยขึ้น ทำเอาบรรยากาศภายในฮอลล์นั้นเงียบกริบลงทันทีเมื่อเธอเว้นจังหวะการพูด

       “รางวัลศิลปินยอดเยี่ยมแห่งปี... ผู้ที่ได้รับรางวัลได้แก่” ก่อนจะมีเสียงดนตรีของการประกาศผลดังขึ้นสร้างความตื่นเต้นจนแทบหยุดหายใจ แสงสปอตไลท์สาดส่องไปยังผู้เข้าชิงรางวัลทั้ง 5 คน

       “เมฆินทร์ จากไลท์นิ่งออลสตาร์ เอนเตอร์เทนเมนท์ค่า!!”

       สิ้นเสียงพิธีกร เมฆินทร์ยิ้มกว้างออกมาด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาสวย เขาลุกขึ้นยืนอย่างสง่าผ่าเผย ก่อนจะหันไปโค้งตัวอย่างมีมารยาทให้กับนักแสดงท่านอื่น ๆ ที่อยู่ภายในฮอลล์ พร้อมกับเสียงปรบมือแสดงความยินดีกึกก้อง เลโอลุกขึ้นยืนพลางสวมกอดแสดงความยินดีกับเขา ก่อนจะผายมือให้เกียรติ

       เมฆินทร์ก้าวเดินไปยังบันไดข้างเวที แต่ละก้าวที่เหยียบย่างขึ้นไปนั้นเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ นี่คือบันไดแห่งความสำเร็จที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมามีทั้งความขยัน, มุ่งมั่น, อดทน, เพียรพยายาม ซึ่งคือเส้นทางแห่งความฝันที่นับจากนี้ไปเขาจะทุ่มเทให้กับมันมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมแน่นอน

       ‘แม่ครับ... แม่เห็นคินไหม... คินทำได้แล้วนะ’ เขาบอกกับคนบนฟ้าในใจ

       เมื่อร่างสูงสง่าในชุดสูทแบรนด์ดังสีขาวบริสุทธิ์ก้าวขึ้นไปหยุดอยู่บนเวที แสงไฟทั้งหมดก็สาดส่องมายังเขาราวกับอวยพรให้กับความสำเร็จในครั้งนี้ เมฆินทร์เอื้อมมือไปคว้าจับถ้วยรางวัลตรงหน้า เขายิ้มพลางชื่นชมความสวยงามของถ้วยรางวัลคริสตัลสักพัก ก่อนจะขยับไมโครโฟนให้ได้ระดับ สูดลมหายใจเพื่อบรรเทาความตื่นเต้นที่ยังไม่จางหาย รวบรวมคำพูดทั้งหมดที่เขาอัดอั้นอยู่ในใจ

       “ผม... ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณสำหรับถ้วยรางวัลอันทรงเกียรตินี้ครับ” น้ำเสียงของเมฆินทร์สั่นเครือเล็กน้อย เขาเว้นวรรคเพื่อควบคุมจังหวะให้น้ำเสียงกลับมาเป็นปกติ ก่อนจะเริ่มกล่าวต่อไป

       “ขอบคุณทางค่ายไลท์นิ่งออลสตาร์ที่มอบโอกาสให้เด็กธรรมดา ๆ คนนึงได้ทำตามความฝันของตัวเอง ขอบคุณพี่หลิน ผู้จัดการสุดสวยของผมที่คอยดูแลมาตลอด แม้ว่าผมจะดื้อไปบ้าง หรือท้อไปบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งผมไปไหนเลยครับ เป็นผู้จัดการที่ดีมากจริง ๆ”

       กล้องที่อยู่ภายในงานฉายภาพของเจ้าของค่ายที่นั่งยิ้มแสดงความยินดีให้กับศิลปินในสังกัด ก่อนจะตัดภาพไปที่ผู้จัดการสาวที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างเวทีตรงบันไดทางขึ้น เธอปลื้มปิติที่ศิลปินของเธอพูดถึง ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาที่บัดนี้ไหลลงมาอาบข้างแก้ม

       “ขอบคุณพี่เลโอครับ พี่เป็นคนที่คอยให้คำแนะนำในเรื่องของการแสดง หรือในเรื่องอื่น ๆ คอยให้คำปรึกษากับผมเสมอมา” เมฆินทร์หันไปมองที่เลโอพลางผายมือออกไปทางด้านที่เขานั่งอยู่ เรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับที่เข้ามาชมงานประกาศรางวัลได้เป็นอย่างดี

       “และที่สำคัญที่สุด... ขอบคุณทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ขอบคุณแฟนคลับที่เป็นท้องฟ้าที่แสนจะอบอุ่นให้ดวงดาวเล็ก ๆ แบบผมได้ส่องแสง ขอบคุณทุกความรักทุกกำลังใจที่มอบให้ พวกคุณคือแรงผลักดันที่สำคัญให้ผมอยากตอบแทนด้วยผลงานที่ดียิ่งขึ้น” เขาโบกมือให้กับแท่งไฟสีฟ้ารูปก้อนเมฆที่กำลังสว่างไสวตามจุดต่าง ๆ ของฮอลล์ ก้มศีรษะโค้งตัวลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

       “สุดท้ายนี้… ผมขอมอบรางวัลที่มีค่าให้กับครอบครัวของผม โดยเฉพาะคุณแม่ ถึงแม้ว่าท่านจะไม่ได้อยู่ตรงนี้เพื่อดูความสำเร็จของผม แต่ผมเชื่อว่าท่านกำลังมองและแสดงความยินดีให้กับผมจากบนฟ้า ผมสัญญาว่าจะทำงานให้หนักขึ้นไปอีก เพื่อให้ได้ผลงานที่ดีมาตอบแทนทุกคน ขอบคุณครับ!”

       สิ้นเสียงของเมฆินทร์ เสียงปรบมือดังกึกก้องยาวนานกว่าครั้งไหน ๆ เขาโค้งขอบคุณไปตลอดทางที่เดินไปสุดขอบเวที จนกระทั่งแสงไฟค่อย ๆ ดับลง และเข้าสู่ช่วงการประกาศรางวัลอื่นต่อไป

       “เป็นการกล่าวขอบคุณที่ซึ้งมาก ไม่คิดเลยว่านายจะพูดถึงพี่ด้วย” เมื่อลงจากเวทีมา เลโอก็เอ่ยขึ้นทันที จะว่าแซวก็ไม่เชิง แต่เขาทราบซึ้งแทบจะทุกคำพูดและรู้ว่าเมฆินทร์กล่าวออกมาจากใจ

       “พี่ก็เป็นคนสำคัญของผมนะ จะไม่พูดถึงได้ยังไง”

       หลังจากนั้นบรรยากาศก็เต็มไปด้วยความชื่นมื่น เหล่านักแสดงและศิลปินที่มาร่วมงานต่างทยอยกันเข้ามาแสดงความยินดีกับเมฆินทร์หลังจบงาน เขายกมือไหว้และกล่าวขอบคุณผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม และเปลี่ยนรอยยิ้ม สวมกอด และสนทนากันอย่างออกรสออกชาติกับศิลปินรุ่นเดียวกัน ในวันนี้ถือเป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้

       “คิน พี่ว่าเรากลับกันเลยดีกว่า ต้องตื่นเช้ามืดนะ” พี่หลิน ผู้จัดการส่วนตัวเดินแทรกเข้ามาเมื่อเห็นว่าในตอนนี้คนรอบตัวของเมฆินทร์เริ่มลดน้อยลง จริง ๆ ไม่อยากขัดในวันที่น่ายินดีแบบนี้ แต่ตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่งแล้ว และเช้ามืดที่เธอว่าคือตีสี่ กว่าจะถึงคอนโดของเมฆินทร์ แล้วได้นอนพักผ่อน ไม่รู้จะได้หลับถึงสองชั่วโมงไหม

       “ครับพี่หลิน ผมขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกัน” เมฆินทร์ตอบรับ พลางบอกลาเลโอและคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ด้วยกัน