Todos los capítulos de เกิดใหม่ใต้รอยพันธะพิษ (Pistilverse+Omegaverse) | BL: Capítulo 1 - Capítulo 10

เสียงดนตรีดังไปทั่วฮอลล์จัดงานอันหรูหรา แสงสปอตไลท์นับสิบดวงแกว่งไปมาราวกับเริงระบำ สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับเหล่าศิลปินและแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานประกาศรางวัลที่ใหญ่ที่สุดในรอบปี เมฆินทร์ หรือ คิน นั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้แถวหน้าสุด หัวใจเต้นรัวแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ถึงแม้จะพยายามเก็บอาการด้วยรอยยิ้มอันสมบูรณ์แบบตามแบบฉบับซูเปอร์สตาร์ผู้เคยผ่านเวทีมานับไม่ถ้วนแล้วก็ตาม “ตื่นเต้นเหรอเรา” เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นข้างตัว เลโอ พระเอกที่เคยร่วมแสดงซีรีส์วายด้วยกันจนสร้างชื่อเสียงอันโด่งดังเอ่ยถาม อีกทั้งยังเลื่อนมือมาวางบนหน้าตักของเมฆินทร์แล้วตบลงเบา ๆ ราวกับจะช่วยให้คนข้างตัวได้ผ่อนคลายมากขึ้น แม้ว่าเมฆินทร์จะเก็บอาการความตื่นเต้นต่อหน้าคนอื่น ๆ แต่เขามักจะมองออกเสมอ เพราะพวกเขาร่วมงานกันมาหลายต่อหลายครั้งจนสนิทสนมกันมาก รวมถึงเป็นคู่จิ้นที่เหล่าแฟนคลับให้การสนับสนุนมาตั้งแต่ซีรีส์ของพวกเขายังไม่ออนแอร์ ผ่านมาเกือบสองปีแล้ว พวกเขาก็ยังได้ร่วมงานกันอยู่เรื่อย ๆ “นิดหน่อยครับ จริง ๆ คินลุ้นมากกว่า” ตอบพลางหันไปยิ้มให้ เมื่อปีที่แล้วเมฆินทร์ก็ม

ความมืด... นั่นคือสิ่งเดียวที่เมฆินทร์รับรู้ได้ มันคือความว่างเปล่า ไร้เสียง ไร้ความรู้สึก ไม่มี ความเจ็บปวดใด ๆ จากบาดแผล ไม่มีความโศกเศร้าจากการสูญเสีย มีเพียงความสงบนิ่ง ความสงบเงียบอันเป็นนิรันดร์ หรือบางทีในตอนนี้ เขาอาจจะกำลังเผชิญหน้าอยู่กับความตาย แต่ทว่า... เขาเริ่มได้ยินเสียงบางอย่าง ปี๊บ... ปี๊บ... เป็นเสียงที่ฟังดูเหมือนสัญญาณจากเครื่องอิเล็กทรอนิกส์ที่ดังในจังหวะสม่ำเสมอ เสียงนี้ค่อย ๆ ดึงสติสัมปชัญญะของเขาให้กลับมาจากห้วงลึกแห่งความว่างเปล่า เหมือนเสียงที่นำทางและฉุดรั้งวิญญาณของเขาไม่ให้จมดิ่งลงสู่เหวแห่งความมืดอันเป็นนิรันดร์ไปมากกว่านี้ เมฆินทร์รู้สึกได้ถึงประสาทสัมผัสอื่น ๆ เริ่มตามมา กลิ่นฉุนจาง ๆ ของยาฆ่าเชื้อที่ล่องลอยอยู่ในมวลอากาศ ความรู้สึกหนักอึ้งของเปลือกตา และสัมผัสของเนื้อผ้าที่ปกคลุมอยู่บนร่างกาย ‘นี่เรา... ยังไม่ตายจริง ๆ ใช่ไหม’ ความคิดแรกแล่นเข้ามาในหัว พร้อมกับความหวังอันริบหรี่ เมฆินทร์พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะฝืนเปลือกตาอันแสนหนักอึ้งนี้ให้เปิดขึ้น ยามที่แสงสว่างค่อย ๆ ตกกระทบกับดวงต

“อ๊ากกกกก!” เมฆินทร์เซถลาราวกับถูกผลักจนร่างกายเกือบทรุดลงไป แต่สองมือยังกำแน่นที่ขอบของเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า หอบหายใจอย่างหนักหน่วง ความรู้สึกที่เขาได้รับรู้แล่นพล่านไปทั่วร่างกายราวกับของจริง... ความปวดแสบปวดร้อนในช่องท้อง ความทรมานที่หัวใจ... และความสิ้นหวังที่กัดกินจิตใจ... เขารับรู้ถึงมันทั้งหมด ‘ถ้าสิ่งที่รับรู้ มันคือความจริง.. มันน่าสมเพชเกินไป! ยอมตายเพราะผู้ชายคนเดียวน่ะเหรอ? ช่างเป็นวิธีจบชีวิตที่ไร้ค่าสิ้นดี!’ ส่วนลึกในจิตใจของที่กำลังสับสนว่าตัวตนของเขาหรือความทรงจำที่ฉายชัด มันคืออะไรกันแน่ เมฆินทร์ที่มุ่งมั่นและทะเยอทะยานมาตลอดชีวิต จะไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นเด็ดขาด แต่ทำไมความเจ็บปวดหรือทุกอย่างที่รู้สึกได้.. ราวกับมันคือตัวเขาเองที่เป็นผู้กระทำและทรมานกับมันแบบแสนสาหัส ดวงตาเวลานี้รื้นไปด้วยน้ำตา สมองของเขาพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด เขาคือเมฆินทร์ที่ก่อนหน้านี้เกิดอุบัติเหตุรถชน ร่างกายของเขาเหมือนกับจะแหลกสลายในครานั้น ก่อนจะไม่รับรู้อะไร สติอันเลือนรางอ้อนวอนต่อใครก็ตามที่เขานึกได้ให้เขารอด ‘หรือว่า.. พรข้อนั้นที่เขาขอ มัน

หลังจากสายหมอกกลับไปแล้ว บรรยากาศในห้องก็กลับมาเงียบสงบลงอีกครั้ง พราวฟ้าเดินมานั่งข้างเตียงผู้ป่วยอีกครั้ง เธอจับมือของลูกชายมากุมเอาไว้แน่น แววตาเต็มไปด้วยความรัก ความเจ็บปวดและความมุ่งมั่นที่แน่วแน่กับสิ่งที่เธอกำลังจะพูดออกมาหลังจากนี้ และเป็นจังหวะเดียวกันที่เมฆินทร์เห็นป้ายชื่อที่ถูกปักไว้บนเสื้อกาวน์ของคนตรงหน้า ชื่อจริงเป็นชื่อพราวฟ้า ส่วนนามสกุลทำไมนามสกุลเดียวกัน มันเป็นความบังเอิญอีกอย่างที่น่าตกใจมาก บังเอิญราวกับถูกจับวาง รวมถึงการแสดงออกหรือสีหน้าท่าทางก็เหมือนแม่เนตรนภาในโลกเดิม แต่ที่สะดุดตาและชวนสงสัยมากกว่าคือแผนก เวชศาสตร์เพศรอง ชื่อแผนกแปลกจนในหัวเมฆินทร์นึกตลก หรือว่าจะเป็นพวกโอเมก้าอัลฟ่าแบบในนิยายที่เขาเคยอ่าน ‘ต้องช็อคอีกกี่เรื่อง… เพศรองมีจริงบนโลกเหรอ? โอเมก้าเวิร์สของแท้ไหมเนี่ย’ “ลมหนาว... ฟังแม่นะลูก” เสียงของพราวฟ้าจริงจังเรียกสติที่กำลังคิดนั่นคิดนี่ของเมฆินทร์ให้เข้าที่ “สิ่งที่อยู่บนหลังของลูก พิษของดอกอะโคไนต์... มันไม่ใช่สิ่งที่จะปล่อยไว้เฉย ๆ ได้ แม่ว่าลูกเข้าใจความร้ายกาจของพิษนี้ดี เพราะมันเคยกำเริบมาหลายครั้งแล้ว”

สองวันผ่านไปอย่างเชื่องช้าในห้องพักผู้ป่วยที่หรูหราแต่ไร้ชีวิตชีวา ในที่สุดเมฆินทร์ก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้ ร่างกายของเขาค่อนข้างอ่อนเพลียเบาโหวงอย่างไม่คุ้นชิน แต่ก็ดีขึ้นมากหลังจากได้รับวิตามินและสารอาหารอย่างต่อเนื่อง บรรยากาศในรถยนต์ระหว่างเดินทางกลับบ้านนั้นแสนสงบ มีเสียงเพลงบรรเลงเปียโนเบา ๆ ชวนให้ผ่อนคลาย พราวฟ้าดูคลายความกังวลมากกว่าเมื่อหลายวันก่อนที่เข้ามาคุยกับเขา เธอขับรถด้วยท่วงท่าเรียบนิ่ง ไม่ได้ชวนคุยอะไรมากนัก คงเพราะอยากให้เขาได้พักผ่อนและชื่นชมบรรยากาศนอกโรงพยาบาลอย่างเต็มที่ ซึ่งเมฆินทร์เองก็รู้สึกขอบคุณในใจสำหรับความเงียบนั้น ทำให้มีเวลาจมอยู่กับตัวเอง พิจารณาและทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่างที่แทบจะตลอดเวลาตั้งแต่เขาฟื้นมาก็เอาแต่คิดวนซ้ำ ๆ ไม่เลิก ดวงตาสีเทาเข้มทอดมองออกไปนอกหน้าต่างรถ มันไม่ใช่ความตื่นตระหนกเหมือนครั้งแรกที่สัมผัสกับที่แห่งนี้ แต่เป็นการเฝ้ามองด้วยสายตาของนักสำรวจ ในการทำความเข้าใจสภาพแวดล้อม ทำความเข้าใจโลกใบใหม่ที่เขาถูกเหวี่ยงเข้ามา... สถาปัตยกรรมของตึกระฟ้าดูเน้นความทันสมัยและสวยงามแปลกตา ไม่มีแม้แต่เสาไฟหรื