7

        ฟ่านอวี้เหยารู้สึกว่ายามนี้ หลายสิ่งไม่เหมือนเดิม เหตุการณ์ต่างๆ หลั่งไหลเข้ามาหัว นางสับสน หวาดกลัว หวีดร้องอยู่หลายต่อหลายครั้ง ทั้งรู้สึกว่าตนตกอยู่ในห้วงเหวลึก ก่อนจะเผชิญกับหลายสิ่งที่ไม่ค้นตา ทว่าทั้งหมดนั้นนางกับเข้าใจได้ ราวกับว่ามันเคยเกิดขึ้นแล้ว ในที่สุดนางก็มาอยู่ในโลกคู่ขนาน ไม่ผลุบเข้าผลุบออกในร่างกายนี้ เหมือนแต่ก่อน อีกอย่างได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง เพื่อแก้ไขหลายสิ่งให้ถูกต้อง และนางจะไม่สิ้นชีพด้วยน้ำมือศัตรู ต้องมีชีวิตยืนยาวมากกว่าชาติภพก่อน

        เมื่อนางสะดุ้งตื่นจากการหลับที่ยาวนาน ก็พบว่านางเป็นเจ้าสาวที่ไม่ได้เข้าห้องหอ ถึงอย่างนั้นก็มีฝันแสนเลวร้าย ที่หญิงสาวนึกขยาดและรังเกียจตน นางเผลอใจและร่างกายให้บุรุษอื่นที่ไม่ได้หมั้นหมาย

                คราแรก ฟ่านอวี้เหยาคิดอยากกัดลิ้นตนเองตาย ไม่ก็โม่งกำแพงใจจบชีวิตเสีย แต่กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้น และย้ำเตือนสติ นางต้องอยู่ต่อไป

        “พี่อี้…” ฟ่านอวี้เหยาผวา และเรียกอีกฝ่ายเช่นนั้น

        ซึ่งก่อนสลบไปเป็นเวลายาวนาน นางรับรู้ได้ว่า มีเสียงอึกทึกรอบตัว เมื่อศีรษะกระแทกรุนแรงกับของแข็งสติก็หลุดหาย

        และนางได้ท่องโลกผ่านยุคนสมัยต่างๆ ใช้ชีวิตอยู่ในห้วงเวลาซึ่งแตกต่างกัน ถึงอย่างนั้น ก็เป็นชาติภพนี้ที่มีหลายสิ่งติดค้าง เรียกว่าตายตาไม่หลับก็ไม่ผิด

         จึงเป็นเหตุให้ เหยาเหยา นักแสดงเจ้าบทบาท ที่มักรับบทนางร้ายในคราบนางเอก ย้อนเวลามาเกิดใหม่ในร่างฟ่านอวี้เหยา… ซึ่งกล่าวกันให้เข้าใจได้ง่ายๆ ก็คือ เหยาเหยาคือฟ่่านอวี้เหยาในอีกชาติภพนั่นเอง

        ดวงตากลมโตลืมช้าๆ มองแขนเรียวซึ่งถูกคนชั่วช้าใช้แส้ฟาด จำได้ว่ามีเลือดไหลซึมออกมา แต่ยามนี้ บาดแผลได้รับการรักษาอย่างดี ไม่ได้มีแผลเป็นอย่างที่นางหวาดกลัว

       

        ฟ่านอวี้เหยาบีบขมับตนเอง ยามนี้เป็นเรื่องน่าประหลาดใจ นางมาอยู่ในกระโจมแห่งหนึ่ง กระโจมที่มีกลิ่นอับๆ อยู่สักหน่อย นอกจากนั้นเสื้อผ้านางฉีกขาด บางส่วนเปรอะเปื้อนแลดูคล้ายกับเกิดเรื่องไม่ดี

        โอ้ อวี้ฟ่านเหยาหลับไปนานเท่่าใด

        ความครั่นคร้ามใจทำให้นาง เหงื่อแตกพลั่ก

        หน้าอกอวบสวยของนาง รู้สึกว่าเจ็บที่ยอดของมันจี๊ดๆ ราวกับก่อนหน้านี้ ถูกรุกรานอย่างหนัก

        หัวสมองหญิงสาวพยายามจับต้นชนปลายเข้าด้วยกัน

        โอ้ สวรรค์โปรดเมตตาเถิด

        ภาพที่นางอยู่บนเรือนร่างของบุรุษชั่วช้า ทั้งบดเบียดบั้นท้ายทาบทับกายแกร่ง และยอมให้เขาแทงท่อนเนื้อร้อนเข้าสู่เรือนกายนี้ มันไม่ใช่ความฝัน หากเป็นนางที่เคยกระทำมาแล้ว คือเหตุการณ์ซึ่งเคยเกิดขึ้น ในชาติภพก่อน

        ยามนี้ นางย้อนเวลามาอีกหน ในช่วงเวลาหลังจากได้รับการช่วยเหลือจากคนที่พรากความบริสุทธิ์นางไป ก่อนที่เขาจะพานางเดินทางไกลเพื่อกลับเมืองหลวง แต่อนิจจา ฟ่านอวี้เหยาคนเก่า เป็นสตรีที่เมื่อถูกหยามศักดิ์ นางก็มีแต่ความเคียดแค้น หากไร้ซึ่งความฉลาดเฉลียว ทั้งยังดื้อรั้น ไม่มองให้รอบด้าน ดังนั้นระหว่างเดินทางไกลนางจึงสิ้นลมหายใจ ด้วยการหลงกลผู้อื่นครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายคมดาบของปู้หว่านถิงก็ปักเข้าร่างงดงาม เพื่อยุติความทรมานของนางจากพิษแมลงคู่รัก ที่ถูกศัตรูฝังเข้าไปในร่าง

        อึดใจต่อมา กระโจมถูกเปิดเข้ามาอย่างแรง นางได้เห็นใบหน้าคร้ามคม และดวงตาเหยี่ยวคู่สีดำสนิท ซึ่งจ้องนางราวกับเป็นเหยื่อที่มีไว้เล่นสนุกด้วย

        บุรุษผู้นั้นมีผมสีปีกอีกา ร่างกายสูงใหญ่ เขาไม่ได้สวมเสื้อ ดูเหมือนเพิ่งฝึกดาบ หรืออาวุธแล้วเสร็จ และกำลังอยากกินอาหารเช้า หรือของหวานที่มีเลือดเนื้อ!

        ยิ่งเขาสืบเท้าเข้ามาใกล้ๆ นางก็อยากเบือนหน้านี้

        ชิงชัง

        รังเกียจ

        อยากฆ่าเขาให้ตาย

        ความรู้สึกดังกล่าวผุดขึ้นมาในแวบแรก

        แต่หลังจากนั้น ความบัดซบก็ตามมา

        ร่างกายนางผะผ่าวร้อน ลำคอแห้งผาก และส่วนหวานฉ่ำเต้นตุบๆ

        กลีบงามๆ ของฟ่านอวี้เหยาร่ำร้องถึงบุรุษผู้นั้น

        นางอยากหนีเขาไปให้พ้น ทว่าพอขยับขา จึงพบว่ามีโซ่ล่ามนางเอาไว้กับลูกเหล็ก ทำให้นางเดินไม่สะดวก ส่วนหากคิดหลบหนีก็เป็นเรื่องยากยิ่ง

        “อาบน้ำให้ข้า และจงเตรียมตัวให้ดี คืนนี้เจ้าต้องไปรับแขก…”

        ฟ่านอวี้เหยาส่ายหน้า นางไม่ต้องการสัมผัสเนื้อตัวคนผู้นี้

        “ข้าสั่งให้ปรนนิบัติ กล้าขัดขืนหรือ…”

        หญิงสาวส่ายหน้าอีกครั้ง

        ยามนั้น เหมือนว่าท่าทางของนางกวนโทสะเขาให้ขุ่นมัวอย่างหนัก

        ชายหนุ่มเลยคำรามเสียงดัง พร้อมพ่นลมหายใจร้อนๆ แล้วตวาดลั่น จนนางตกยกมือกุมหน้าอก

        “อาฮั่ว… เอาของเข้ามา”

        เพียงประเดี๋ยว ร่างของเด็กหนุ่มก็มายืนด้านข้างของแม่ทัพปู้ และเขาก้มหน้าต่ำ ด้วยไม่ได้รับอนุญาติให้มองสตรีผู้นี้

        “เอาป้ายให้นาง และส่งถุงเงินมานี่”

        ติงฮั่ว บ่าวรับใช้ส่งป้ายให้แก่หญิงสาวด้วยมือสั่นๆ พอหมดหน้าที่เขาก็รีบจากไปอย่างรวดเร็ว

        และไม่ทันที่ฟ่านอวี้เหยาจะได้ถามสิ่งใด หรือทำความเข้าใจกับป้ายไม้ที่มีโซ่คล้องไว้ ดวงหน้างามล้ำก็ถูกถุงผ้าที่มีตำลึงเงินโยนเข้าใส่!

        “ข้าลืมไป คณิกาชั้นสูงอย่างเจ้า ย่อมต้องการเงินทองยามรับแขก และนั่นสิบตำลึงเงิน เป็นค่าจ้างตั้งแต่เมื่อวาน รวมถึงเช้านี้ด้วย หากทำดี ไม่ขัดใจ ข้าจะมอบให้อีก”

        ฟ่านอวี้เหยาส่ายหน้า พร้อมลูบแก้มของตน ซึ่งไม่ใช่อยากขัดใจเขา แต่นางรู้สึกเจ็บ ด้วยการกระทำของเขาเมื่อครู่ มันคือการทำร้ายนาง

        ฝ่ายปู้หว่านถิงแยกเขี้ยว จากนั้นชุดผ้าเนื้อหยาบของนางก็ถูกกระชากขาด ตามด้วยมือใหญ่ๆ ที่จับนางให้ลุกขึ้น พร้อมบังคับให้แขวนป้ายอันอัปยศ ด้วยสภาพกึ่งเปลือย

        หญิงสาวไม่ได้เอ่ยปากร้องขอให้เขาปล่อย หรือหยุดใช้กำลัง นางเพียงเคลื่อนไหวตามแรงของอีกฝ่าย เขาโถมกายเข้ามา นางก็ตอบรับด้วยเรือนกายนุ่มนิ่ม

         แน่นอนฟ่านอวี้เหยาคนใหม่ไม่ได้โง่ หรือปัญญาทึบ นางรู้ดี การรับมือแม่ทัพวิปลาส คือต้องควบคุมหัวใจเขาให้ได้ แล้วค่อยควักมันออกมา จากนั้นก็เหยียบให้แหลกเหลวด้วยสองเท้าสวยๆ คู่นี้