LOGINShare
ความอดทนสุดท้ายของหลี่เฟิงหัว
Last Updated:
2025-08-11 12:28:41
Latest chapter
เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน เสี่ยวเจี่ยเสี่ยวเกอสำแดงเดช
ชายชุดดำผู้เป็นหัวหน้าหยิบตำลึงและของมีค่าขึ้นมาเชยชม เมื่อได้ยินชื่อของคนรู้จักออกมาจากปากของเขา ร่างบางก็ชะงักไปทันใด ความรู้สึกสงสัยผุดขึ้นภายในใจของพานเยียนหลิง ชีวิตก่อนนางก็ถูกคนกลุ่มนี้ไล่ล่า ชีวิตนี้พวกมันได้ย้อนกลับมาที่นี่อีกครั้ง หรือว่าทั้งหมดจะเป็นฝีมือของหนี่ม่านม่าน อดีตสะใภ้รองตระกูลหลี่หญิงสาวไม่ต้องการรออีกแล้ว เพราะถ้าปล่อยให้พวกมันจากไป ความจริงทั้งหมดก็จะหายไปด้วย พานเยียนหลิงก้าวออกมาขวางเส้นทางสำหรับออกจากหมู่บ้าน พร้อมกับร่างสีดำทะมึนสองรางที่ส่วนสูงเลยหัวของนางไปแล้ว“ปล่อยทุกคนซะ แล้วข้าจะยอมให้พวกเจ้ามีชีวิตรอด”หญิงสาวตะโกนเสียงกร้าว นัยน์ตาดำขลับทอประกายโกรธแค้นจ้องเขม็งไปยังกลุ่มคนเหล่านั้น เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายมองไปยังร่างบางในชุดขาวที่ยืนอยู่ท่ามกลางสัตว์ร้ายสีทมิฬ ดวงตาของมันเปล่งประกายดั่งโลหิตยามต้องแสงไฟนี่มันคือเรื่องอันใดกันราวกับกำลังฝันไป ท้องฟ้าสีทะมึนตัดกับร่างสีขาวที่ยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด ดวงตาคู่งามของนางเปล่งประกายคมกล้าราวกับดวงดาวในยามค่ำคืน คิ้วเรียวสวยโค้งงอนราวพระจันทร์เสี้ยวบนท้องนภา เส้นผมยาวสลวยสีดำขลับพลิ้วไหวตามส
เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน สวีไช่ไช่ ทรยศหมู่บ้าน
และแล้วช่วงเวลาที่นางเฝ้ารอคอยก็มาถึง ชาวบ้านที่เริ่มเมามายต่างฟุบหลับไปทีละคน สวีไช่ไช่แสร้งปลุกพวกเขาเหล่านั้นถึงขั้นถีบไปที่ร่างกาย แต่ก็ยังไม่มีใครขยับ นางถ่มน้ำลายใส่คนเหล่านั้นอย่างเหยียดหยาม โดยเฉพาะหัวหน้าหมู่บ้านที่เป็นบิดาของจวงอิงพานเยียนหลิงที่แอบซ่อนตัว เฝ้ามองการกระทำของนางและรับรู้ได้ถึงความโกรธแค้นที่พวยพุ่งออกมา หรือนางไม่อาจลืมเลือนเรื่องการแต่งงานของจวงอิงและจวงอี้ซิง นี่อาจเป็นมูลเหตุทำให้นางทรยศต่อผู้คนที่นางรู้จักมาทั้งชีวิต ถ้าหากทั้งหมดนี้เพียงเพื่อสนองความต้องการของตน สวีไช่ไช่เจ้ากำลังเลือกเดินทางผิดแล้ว“พวกท่านมาแล้วหรือ ข้าวางยานอนหลับพวกเขาตามที่ท่านสั่งไปแล้ว ไม่มีทางที่จะมีใครตื่นขึ้นมาในตอนนี้”หญิงสาวนามสวีไช่ไช่รีบก้าวเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ในชุดดำที่เดินออกมาจากมุมมืด พานเยียนหลิงที่หลบซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่งได้ยินเสียงความคิดของพวกมันทั้งหมด วันนี้นอกจากมาจับตัวคนแล้วยังต้องการปล้นชิงชาวบ้านแล้วใครกันคือผู้ที่พวกมันต้องการจับตัวพลันชื่อหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวของสวีไช่ไช่ หลี่อันหนิง นั่นเป็นชื่อเดิมที่นางเคยใช้เมื่อหลายเดือนก่อน หมายความว่าทั้งหมดนี้ถูกจ
เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน เจ้าสองคนนิสัยเหมือนกันยิ่งนัก
พานเยียนหลิงได้ยินเสียงความคิดของน้องชาย จึงได้แอบกระซิบกับเสี่ยวเกอ เจ้าเสือหนุ่มส่งเสียงฟืดฟาดเบาๆ อย่างไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินนวยนาดไปยังพานจื่อหยวนที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของโถงถ้ำเมื่อเห็นเสี่ยวเกอเดินเข้ามาใกล้ตนเด็กหนุ่มจึงสะบัดหน้าหนี เจ้าเสี่ยวเกอแอบกลอกตาในใจพลางล้มตัวลงนอนเอาหัวหนุนที่ตักของเขา“ชิ! ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก”เมื่อเห็นเด็กหนุ่มยังไม่สนใจตน เสี่ยวเกอจึงคำรามเสียงดัง ก่อนจะนอนกลิ้งเกลือกทับร่างเล็กกว่าของเด็กหนุ่ม ทำเอาพานจื่อหยวนล้มลงไปนอนแผ่ที่พื้นด้วยกัน“แกทำตามที่พี่ใหญ่สั่งสินะ เจ้าเสือใจดำ”เสี่ยวเกอขู่คำรามอีกครั้ง ก่อนทำหน้าไม่สนใจพานจื่อหยวน เด็กหนุ่มตีไปที่ลำตัวของมันอย่างหมั่นไส้ จากนั้นจึงกอดเจ้าเสือดำตัวใหญ่เอาไว้ในอ้อมแขน“ข้าเองก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน”หญิงสาวมองน้องชายและเจ้าเสือเอาแต่ใจพลางส่ายหน้าอย่างระอา พวกเจ้าช่างนิสัยเหมือนกันยิ่งนัก ต่างคิดถึงกันแต่กลับไม่ยอมแสดงออกช่วงบ่ายสามพี่น้องเล่นอยู่ภายในถ้ำอีกหลายชั่วยาม พานซืออวิ๋นน้องเล็กขี่เสี่ยวเจี่ยออกไปเล่นด้านนอก เมื่อดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำทั้งสามจำต้องบอกลาพวกมัน“พรุ่งนี้เราจะกลับมาหาพวกเจ้าที่นี่อีก
เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน ครอบครัวพร้อมหน้า
“มาแล้วหรือเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เขาพอจะใช้ได้หรือไม่”เมื่อได้ยินเสียความคิดของเขาและใบหน้าที่ราวกับคนกำลังกลืนยาขม พานเยียนหลิงก็แทบสำลักน้ำชา เจ้าเด็กนั่นคงจะเล่นใหญ่เกินไปบัณฑิตหลิวถึงได้ทำหน้าเช่นนี้“เขา...ก็พอใช้ได้ ฝึกฝนสักหน่อยก็อาจจะดีขึ้นกว่านี้ แต่วันนี้ข้าสั่งให้เขาคัดอักษรไปก่อน เมื่อรู้ตัวอักษรแล้วข้าจะให้เขาเริ่มอ่าน แล้วอีกห้าวันข้าจะกลับมาดูพัฒนาการของเขา”หญิงสาวส่งเสียออมาคำหนึ่ง จากนั้นจึงเชิญสองสามีภรรยาตระกูลหลิวทานของว่าง ก่อนที่ทั้งสองจะจากไป“เจ้าทำให้เขาหนักใจ”พานเยียนหลิงเอ่ยขึ้นระหว่างที่เดินเข้ามาภายในห้องหนังสือ“ข้าเพียงกังวลว่าศิษย์พี่จะจับได้ว่าข้าคือ...ตัวข้า”พานจื่หยวนยังคงมีท่าทีประหม่าเมื่อเอ่ยถึงหลิวซีห่าว“เจ้ากังวลมากเกินไปจริงๆ เช่นนั้นพรุ่งนี้เราก็แวะไปที่หมู่บ้านมู่โถวสักหน่อย จากนี้เจ้าต้องพบหน้าผู้คนมากๆ เข้าไว้ เมื่อนั้นก็จะมีความมั่นใจขึ้นมาเอง”“อืม..ข้าฟังท่าน”เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบรับ แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นภายในหัวของหญิงสาว“ข้าก็จะไปด้วย ข้าคิดถึงเสี่ยวเกอและเสี่ยวเจี่ย”“แน่นอนว่าพวกเราย่อมไม่ลืมเสี่ยวอวิ๋นของเราอยู่แล้ว”เด็ก
เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน เปลี่ยนชื่อแส้
สามปีต่อมาภัยแล้งที่คร่าชีวิตประชาชนแคว้นต้าเหลียงไปมากมายในชีวิตก่อนได้ลาจากไป เพราะกลิ่นอายของสายฝนที่หายไปเนิ่นนานบัดนี้กำลังเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาเมฆฝนดำทะมึนตั้งเค้ามาแต่ไกล สายลมพัดกรรโชคส่งเสียงหวีดหวิวพลางหอบเอากลิ่นดินกลิ่นหญ้าโชยเข้าจมูก เสียงฟ้าร้องครืนครานดังเป็นช่วงๆ สายตาของเด็กสาวเหม่อมองออกไปด้านนอก เห็นเพียงแสงแลบแปลบปลาบที่อยู่เหนือน่านฟ้ากว่าสิบวันที่หลี่อันหนิงนั่งมองท้องฟ้าส่งเสียงคำครามสะท้านก้องหุบเขา เมื่อสายฝนซาลงชาวบ้านแห่งหมู่บ้านมู่โถวที่แทบทนรอไม่ไหว ต่างหยิบคราดถือเสียมวิ่งลงไปยังที่ดินของตนสายธารที่เคยแห้งเหือด บัดนี้ชุ่มฉ่ำหลั่งรินกลับมาหล่อเลี้ยงชีวิตของหมู่บ้านมูโถวอีกครั้งจากพื้นดินที่เคยแตกระแหงต้นไม้ในภูเขายืนต้นแห้งเหลือเพียงกิ่งก้าน ครั้นฝนตกลงมาเพียงไม่กี่ครั้งกลับแตกใบเขียวชอุ่มทันตาเห็น ต้นหญ้าตามพื้นแตกหน่อแทงดินขึ้นมาเหล่าสรรพสัตว์ที่เคยหนีหายบัดนี้กระโดดโลดเต้นราวกับได้รับน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์ ไม่ว่าคนหรือสัตว์ต่างก็รู้สึกไม่ต่างกัน สำหรับสิ่งมีชีวิตน้ำช่างเป็นสิ่งมีค่าหาใดเปรียบ แม้มีเงินทองมากมายเมื่อเกิดภัยแล้งขึ้นก็กลายเป
เกิดใหม่ในฐานะคุณหนูตระกูลพาน นึกเสียใจทีหลัง
ตามกฎหมายของต้าเหลียง ทาสที่หลบหนีจะต้องถูกทางการจับกุมและลงโทษสถานหนัก ต่อมาไม่นานหม่าซือหยุนและบุตรสาวได้ถูกทางการจับตัวไปส่งยังตระกูลหลี่ที่เมืองเฟิง เพื่อให้เจ้านายเก่าเป็นผู้ตัดสินพี่ชายของผู้เฒ่าหลี่เมื่อได้ทราบเรื่องเลวทรามที่น้องชายกระทำต่อสายเลือดของตน จึงไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับเรื่องสกปรกเขาได้ส่งหนังสือตัดขาดจากชายชรา จากนั้นส่งหม่าซือหยุนและบุตรสาวไปขายยังซ่องนางโลมส่วนผู้เฒ่าหลี่และหลี่เจี๋ยถูกตัดสินว่ามีความผิดจริง ดังนั้นจึงถูกลงโทษให้ทำงานในเหมืองเกลือที่ชายแดนสิบห้าปีวันที่คนทั้งสองถูกคุมตัวไป หลี่อันหนิงและหลี่ซางเป่าได้ไปส่งพวกเขาด้วยตนเอง นางจ่ายเงินห้าสิบตำลึงให้ผู้คุมนักโทษเพื่อขอพูดคุยตามลำพังเป็นครั้งสุดท้ายชายชราที่ได้เห็นใบหน้าที่ตนเกลียดชังอีกครั้ง ก็มิอาจข่มอารมณ์โกรธลงได้“สมใจเจ้าแล้วสินะที่ได้เห็นตระกูลหลี่ของข้าพังพินาศ”ชายชราที่ถูกตีตรวนด้วยโซ่เหล็ก หันมาบริภาษเด็กสาวด้วยสีหน้าชิงชัง แม้จะถูกสายตาเคียดแค้นจ้องมองทว่าสีหน้าของเด็กสาวก็มิได้เปลี่ยนแปลงแม้เพียงนิด นางยังคงนิ่งเฉยต่อการกระทำอันหยาบช้าของ หลี่เจียงกั๋วราวกับมิได้เห็นตาเฒ่าหลี่อยู่ในส
You may also like
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา
หวานใจ58.8K viewsชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว
จิ้งเยี่ยน61.0K viewsทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด
วริษา13.4K viewsยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง37.2K viewsขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า
BigM00N4.6K viewsบุพเพรักแม่ทัพสุริยัน
LiHong3.0K viewsข้าจะเป็นนางร้ายที่ผู้คนต้องอิจฉา
ปังจัง2.9K viewsวาสนานี้เป็นของข้า
วอลจู3.3K views
