ตอนที่1 ภาพของวันวานกับการกลับมาเจอกัน เธอคือภาพแห่งความทรงจำ

ช่วงพลบค่ำในขณะที่ทิวในวัยยี่สิบกำลังนั่งชิวกับอาของเขา ซึ่งคือ แทน ในอาวัยสามสิบต้น ๆ ทิวนั่งเอนหลังบนเก้าอี้สบาย ๆ ที่ตั้งอยู่ลานหน้าบ้าน เบียร์เย็น ๆ ในมือเป็นเพื่อนยามค่ำคืน เสียงเพลงเบา ๆ จากลำโพงบลูทูธคลอเคล้าบรรยากาศชวนให้ผ่อนคลาย

​“เหนื่อยไหมวะทิว ย้ายของตั้งเยอะแยะ” แทนเปิดบทสนทนาพลางจิบเบียร์

​“นิดหน่อยครับอา แต่ก็ดีกว่าอยู่หอเยอะเลย อย่างน้อยก็ได้คุยกับคนอื่นบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เรียนแล้วก็นอน” ทิวตอบด้วยรอยยิ้ม “อาจะได้มีเพื่อนคุยด้วยไง ไม่ต้องเหงาแล้ว”

​“ฮ่า ๆ ๆ ดีเลย ค่อยมีชีวิตชีวาหน่อย” แทนหัวเราะเสียงดัง “อยู่คนเดียวมานานก็เริ่มเหงาเหมือนกัน”

​เสียงตะโกนจากอีกฝั่งถนนดังขึ้น หวัดดีค่ะพี่แทน

“อ้าว! ฟ้า! นั่นฟ้าเหรอ? ย้ายกลับมาแล้วเหรอ!” แทนตะโกนทักทายตอบหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าบ้านฝั่งตรงข้าม “เป็นไงบ้าง มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

​หญิงสาวหันมาตอบด้วยใบหน้าเหนื่อยอ่อนล้า “กลับมาเมื่อวานค่ะพี่แทน พรุ่งนี้ก็ต้องเริ่มงานเลย แอบเซ็งนิดหน่อย ต้องกลับมาอยู่ในเมืองรถติดวุ่นวาย ฟ้าขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ” ฟ้าได้ย้ายไปช่วยงานสาขาต่างจังหวัดเปิดใหม่ราวๆ6เดือน ที่พึ่งกลับมา

  ​ขณะนั้นเอง ทิวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สีขาวข้าง ๆ แทน กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ แสงสีฟ้าจากจอสะท้อนใบหน้าคมสัน จมูกโด่งเป็นสันเป็นภาพที่ดูหล่อเหลาไม่ว่าจะมองจากมุมไหน มือขวาเท้าแขนบนพนักเก้าอี้ ส่วนมือซ้ายเคาะเบา ๆ ที่ต้นขาอย่างกระวนกระวายใจ ลุ้นว่าหญิงสาวที่เขาเฝ้ารอจะทักทายเขาบ้างไหม แต่ก็ไม่มี หญิงสาวเดินเข้าบ้านไปเฉย ๆ โดยไม่ชายตามองเขาแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าเธอไม่เห็นหรือจำเขาไม่ได้

​หลังจากที่ฟ้าลับสายตาไป ทิวก็เริ่มหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด เขาผุดลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทิ้งให้แทนได้แต่มองตามอย่างงุนงง “อยู่ ๆ ก็ไปซะงั้น” แทนได้แต่คิดในใจว่าหลานชายคงเหนื่อยจากการย้ายของเลยไม่พูดอะไร

​ฟ้ารู้สึกตัวหลังจากที่เดินพ้นประตูบ้านมาแล้ว เธอฉุกคิดขึ้นได้ว่ามีผู้ชายอีกคนนั่งอยู่กับแทน จึงชะเง้อคอออกไปดูอีกที แต่ก็ไม่เห็นใครแล้ว เธอได้แต่สงสัยเล็กน้อยพร้อมกับเอียงคอ “หรือว่าเราตาฝาดไป? หรือเป็นเพื่อนของพี่แทน?” เธอพึมพำกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินขึ้นห้องไป

​ห้องนอนของฟ้าอยู่ชั้นสองและหันหน้ามาทางบ้านของทิว ทิวที่กำลังนั่งเหม่อมองจากหน้าต่างห้องตัวเองก็เห็นว่าไฟในห้องของฟ้าเปิดอยู่ เขาได้แต่มองเหม่อไปอย่างนั้น ภาพหญิงสาวที่เขาคิดถึงมานานแสนนานกำลังเดินไปมาเพื่อจัดข้าวของในห้อง ทันใดนั้น เธอก็ถอดเสื้อตัวนอกออก เหลือเพียงเสื้อกล้ามตัวใน ทิวรีบหันหน้าหนีด้วยความตกใจเพราะกลัวว่าจะเห็นอะไรที่ไม่เหมาะสม แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะค่อย ๆ หันกลับไปมองอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอยังใส่เสื้อกล้ามอยู่ เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาได้แต่นั่งมองเธอและนึกเพ้อฝัน “ถ้าเราได้เจอกันจริง ๆ ฟ้าจะดีใจไหมนะ? เธอจะยังมองเราเป็นแค่น้องชายเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า?” ทิวคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะเอนตัวลงนอน เอาแขนขวาเท้าศีรษะไว้ แล้วหวนนึกถึงเรื่องราวในวันวานระหว่างเขากับฟ้า

​ในขณะเดียวกัน ฟ้าที่กำลังจัดของอยู่ก็เหลือบไปเห็นไฟที่เปิดอยู่ในห้องฝั่งตรงข้าม เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าห้องนั้นไม่เคยมีใครอยู่มานานหลายปีแล้ว เพราะน้องชายตัวน้อยของเธอไม่ได้มาที่บ้านหลังนี้นานหลายปีแล้ว เธอจึงฟุบหน้าลงกับเก้าอี้ริมหน้าต่าง แล้วนอนตะแคงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นมาเท้าคางพลางคิดถึงน้องชายตัวน้อยที่เมื่อก่อนเคยเปิดหน้าต่างตะโกนบอกฝันดีกัน ภาพความทรงจำในวัยเด็กของเธอกับเขาก็หวนกลับมาอีกครั้ง

ความทรงจำในวันวาน

ช่วงฤดูร้อนของปีนั้น ทิวในวัย 10 ขวบย่าง 11 ขวบถูกคุณย่าพามาเยี่ยมแทนที่ตอนนั้นยังเป็นนักศึกษาที่เพิ่งย้ายเข้าบ้านไม่นาน ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นจากประโยคชวนคุยง่าย ๆ ของแทน

​“ทิว อาจะพาไปแนะนำเพื่อนบ้าน” แทนบอกทิวพลางพาเดินไปบ้านตรงข้าม “นี่บ้านป้านวล ป้านวลครับ นี่หลานผมครับ มาเที่ยวช่วงปิดเทอม”

​ทิวรีบยกมือไหว้ “สวัสดีครับป้านวล”

​ป้านวลยิ้มอย่างใจดี “จ้า น่ารักจังเลย”

​ทับทิม แม่ของแทนเอ่ยเสริม “ฝากลูกฝากหลานด้วยนะคะ ถ้าดื้อก็ดุได้เลยค่ะ”

​ไม่นานนัก เสียงตะโกนจากในบ้านก็ดังขึ้น “แม่ได้หยิบสมุดโน๊ตฟ้าไปไหมคะ?”

​หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมา เธอยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าทิว ใบหน้าของเธอเป็นความทรงจำแรกที่เขารู้จักคำว่า ‘รักแรกพบ’

​“นี่ลูก ย่าทับทิมแม่พี่แทน ส่วนนี่หลานของพี่แทน น้องทิว”นวลกล่าวแนะนำ

​“สวัสดีค่ะย่าทับทิม ” เธอหันมาทักทายคุณย่าทับทิมอย่างสุภาพ “หวัดดีน้องทิว พี่ชื่อน้ำฟ้า เรียกพี่ว่าพี่ฟ้าก็ได้นะ ถ้าเบื่อก็มาเล่นกับพี่ที่บ้านได้เลย”

​“ดีเลย จะได้มีเพื่อน อยู่คนเดียวมาตั้งหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่น้องไม่อยู่ด้วย”

​ในตอนนั้นพ่อแม่ของฟ้าแยกทางกัน ฟ้าอยู่กับแม่ ส่วนน้องสาวอยู่กับพ่อ ความเหงาที่เธอต้องเผชิญในทุก ๆ วันได้รับการเติมเต็มเมื่อทิวมาอยู่ด้วย ทั้งสองคนสนิทกันอย่างรวดเร็ว จากที่คิดว่าจะมาเที่ยวแค่ไม่กี่วัน ทิวก็ขอคุณย่าให้โทรไปขอคุณแม่เพื่อให้เขาได้อยู่ต่อจนถึงวันเปิดเทอม ความฉลาดและเป็นเด็กดีของทิวทำให้แม่วางใจและยอมให้เขาอยู่ และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ทุก ๆ ปิดเทอม เขาจะมาอยู่กับอาและได้ใช้เวลาอยู่กับพี่ฟ้าเสมอ

​แต่แล้วช่วงที่ทิวอายุราวสิบสี่ย่างสิบห้าปี เขากลับหายไปจากชีวิตของฟ้าอย่างกะทันหัน ฟ้าที่คุ้นชินกับการมีน้องชายคนนี้มาเล่นด้วยในช่วงปิดเทอม กลับต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง เมื่อถามแทนก็ได้รับคำตอบแค่ว่าทิวสบายดีอยู่ที่บ้าน เธอรู้สึกน้อยใจและเสียใจลึก ๆ ที่เขาหายไปโดยไม่บอกกล่าวอะไรเลย ทั้งที่ที่ผ่านมาเธอดีกับเขามาก ดูแลเอาใจใส่เหมือนน้องชายแท้ ๆ

​ เขากลับมาที่บ้านอาอีกครั้ง ตอนอายุราวสิบแปดสิบเก้าปี แต่ครั้งนี้ทั้งสองคนกลับไม่ได้เจอกัน มีแค่ทิวที่แอบมองฟ้าจากไกลๆ เพราะทิวมาแค่ช่วงสั้น ๆ ไม่ถึง 3 ชั่วโมงก็กลับไป ฟ้าที่รู้ว่าเขามาก็เลือกที่จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เพราะความรู้สึกน้อยใจที่สะสมมานาน ส่วนทิวเองก็แอบหวังว่าจะได้เจอหน้าฟ้า แต่เมื่อเห็นว่าเธอหลบหน้า เขาก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปทัก จนสุดท้ายทั้งสองคนก็กลับไปใช้ชีวิตของตัวเองอีกครั้งโดยไม่ได้พูดคุยกันเลย

การกลับมาเจอกันอีกครั้ง

​ฟ้าก้าวลงบนซอยเปลี่ยว แสงไฟสลัวสาดส่องเงาของตัวเองให้ดูน่ากลัว เธอรู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมา จึงรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้น แต่เสียงฝีเท้าหนักแน่นกลับตามมาติดๆ เธอใจเต้นระรัว ฟ้าตัดสินใจวิ่ง แต่ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งตามมา เธอหยุดหอบหายใจ หันขวับไปเผชิญหน้ากับเขา ตะโกนถามเสียงดัง "แกเป็นใคร! ไอ้โรคจิต!"

​"ผมเอง! ผมเองครับ! ผมทิวงัย จำไม่ได้เหรอ?" เขาพูดเสียงหอบ รีบยกมือขึ้นปัดป้องกระเป๋าที่หญิงสาวเงื้อจะฟาดลงมาอีกรอบ เธอชะงัก มองหน้าชายหนุ่มชัดๆ ในแสงไฟสลัว "ทิว...จริงเหรอ?" หญิงสาวถามเสียงแผ่ว ไม่แน่ใจ

​"โธ่! ก็จริงน่ะสิ! มาได้ยังไงฟาดเอาๆ ขนาดนี้ ตัวแค่นี้เอาแรงมาจากไหน" เขาบ่นพร้อมลูบหัวปอยๆ หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วก็ยังไม่แน่ใจ เดินวนรอบตัวเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้ววนกลับมายืนตรงหน้า ถามอีกครั้ง

​"นี่ทิวจริงเหรอ? เด็กน้อยตัวเล็กในวันนั้นเหรอ โตขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย"

​"ถ้าเจอที่อื่นพี่ก็จำไม่ได้เลยนะเนี๊ยะ"

​"อย่าพูดว่าเจอที่อื่นจะจำไม่ได้เลยครับ เมื่อกี้พี่ก็ยังจำไม่ได้เลย" เขาเถียงกลับทันควัน "ถามจริง นี่พี่ระแวงอะไรขนาดนั้น ถึงได้ฟาดมาเต็มแรง ไม่คิดว่าคนอื่นเขาก็เดินกลับบ้านเหมือนกันเหรอ"

​"แล้วใครจะไปรู้ล่ะ ก็คนมันตกใจ" ฟ้าทำเสียงแข็ง พอนึกได้ว่ายังเคืองที่ทิวหายไปหลายปี หญิงสาวก็เปลี่ยนท่าทีทันที "แล้วนึกยังไงโผล่มาตอนนี้ เงียบไปตั้งหลายปีจนลืมไปแล้วว่าเคยมีคนชื่อนี้ เคยรู้จักคนชื่อนี้"

​ทิวยิ้มบางๆ นิ่งเงียบไม่ตอบ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย "นี่พี่เลิกงานเวลานี้ประจำเหรอ ไม่กลัวเหรอกลับบ้านคนเดียว"

​"กลัวอะไร เดินทางไปกลับจนชินแล้ว"

​"แหม ไม่กลัวแล้วเมื่อกี้มันอะไร" เขาพูดพลางลูบตรงที่โดนฟาด ที่หัว

​"เจ็บแค่นี้เองยังไม่ตายหรอก" ฟ้าพูด แต่ในใจก็แอบรู้สึกผิดนิดๆ "แล้วไปไงมาไงเนี่ย นายมาอยู่นี่ได้ไง"

​"ผมก็ย้ายมาอยู่กับอาแทนไง ย้ายออกมาจากหอพักแล้ว"

​"อ้าว! แล้วมาเรียนแถวนี้ตั้งกี่ปีๆ ทำไมถึงไม่เคยเจอ ทำไมไม่เคยมาหาบ้าง"

​"ผมไม่ค่อยได้เข้ามาครับ ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ช่วงแรกๆ ก็อยู่หอพัก มาไม่กี่ครั้งก็ไม่เคยเจอพี่ฟ้าเลยสักครั้ง" เขาเว้นช่วงไปเล็กน้อย "แต่ก่อนหน้าก็เจอนะ วันที่พี่ย้ายมา พี่ฟ้ากลับมาจากต่างจังหวัด ผมก็นั่งอยู่ตรงนั้นแหละ พี่ต่างหากที่ไม่คิดจะทักผมสักคำ"

​"อ๋อ! วันนั้นนายเหรอที่นั่งอยู่ตรงนั้น ก็คิดว่าใครเหมือนเห็นใครแว๊บๆ แต่พอมองไปอีกทีก็ไม่เห็นแล้วนึกว่าเพื่อนพี่แทนมาหา โถ่เอ๊ย!" ฟ้าทำเสียงไม่พอใจ

​"ลืมกันได้ขนาดนั้นเลย มันไม่คิดจะสะดุดตาความหล่อความเท่ห์ของผมเลยเหรอ?" ทิวพูดอย่างมั่นใจจนฟ้าอดขำไม่ได้

​"หัวเราะทำไม? หลักฐานก็เห็นอยู่ชัดๆ"ทิวพูดอย่างมั่นใจ

​ทั้งคู่เดินคุยกันไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าบ้าน ก่อนจะแยกกันเข้าบ้าน ทิวเรียกฟ้าไว้ "เดี๋ยว! พรุ่งนี้เดินกลับบ้านพร้อมกันนะ พี่จะได้ไม่ต้องกลัว แล้วไปไล่ฟาดคนนั้นคนนี้อีก"

​หญิงสาวยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อย พึมพำกับตัวเอง "แหม ทุกวันนี้โตแล้วพูดได้สิ เมื่อก่อนยังเป็นเด็กน้อยวิ่งตามอยู่เลย" แล้วฟ้าก็ยิ้มเดินเข้าบ้านไป

​จากหน้าต่างห้องนอนชั้นสอง ฟ้าเห็นไฟที่ห้องของทิวเปิดอยู่ เขาเปิดหน้าต่างแล้วโบกมือให้ และฟ้าเองก็ยิ้มแล้วโบกมือตอบ ทิวทำมือเหมือนบอกฝันดีให้หญิง ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วปิดหน้าต่างลง

​ในขณะที่กำลังจะนอน ฟ้าก็นึกขึ้นได้ว่ายังเคืองที่ทิวหายไปหลายปีอยู่เลย ทำไมเผลอพูดดีด้วยยิ้มด้วย ลืมความโกรธไปเลย แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว...