ตอนที่ 2 รอคอยใยซอยเดิม

เช้าวันหยุดวันนั้น ฟ้ากำลังนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าบ้าน ความคิดวกวนอยู่กับเอกแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกกันไป ในใจก็บ่นพึมพำกับตัวเอง "ไม่น่าเลย จะเลิกก็ไม่เลิกไปตั้งนาน มาเลิกอะไรตอนฉันอายุป่านนี้ แล้วคนโสดที่ไหนเค้าจะอยู่รอล่ะเนี่ย"

​ทันใดนั้นก็มีนิ้วมาสะกิดไหล่ เธอหันไปทางซ้ายก็ไม่เจอ หันไปทางขวาก็ไม่มี จึงแกล้งนั่งนิ่ง ๆ ไม่หันไปมองอีก สักพักเธอจึงหันกลับไปทางขวา และสิ่งที่เห็นคือใบหน้าคมเข้มของทิวที่อยู่ใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน เธอรีบเอนตัวหนีออกมาเล็กน้อย

​"นึกแล้วว่าต้องเป็นนาย" ฟ้าพูด "วันหยุดไม่ไปเที่ยวไหนเหรอ?"

​"ไม่ครับ ผมอยากพักผ่อน" ทิวตอบ "แล้วพี่ฟ้าล่ะครับ ไม่ไปไหนเหรอ?"

​"ไม่อ่ะ ไม่มีที่ไป ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน"

​"อ้าว แล้วไม่มีนัดกับแฟนเหรอครับ?"ทิวแกล้งถาม

​"จะพูดถึงเรื่องนี้ทำไม คนยิ่งเซ็ง ๆ อยู่"

​"อย่าบอกนะว่าพี่เพิ่งอกหัก" ทิวแกล้งแหย่

​"อย่าใช้คำว่าอกหักได้ไหม มันจี๊ด ๆ" ฟ้าโอดครวญ "ก็แค่เซ็ง ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาโสดตอนใกล้ ๆ เลข 3 แบบนี้ ปีนี้ก็ 28 แล้ว เพิ่งจะเริ่มโสด แล้วอีกกี่ปีถึงจะหาแฟนได้ล่ะเนี่ย"

​"โถ่ นี่พี่กลัวไม่มีแฟนขนาดนั้นเลยเหรอ" ทิวหัวเราะ

​"ไม่ใช่ว่ากลัวไม่มีแฟน" ฟ้าอธิบาย "แต่รู้สึกว่าที่ผ่านมาเสียเวลาเปล่า ๆ ลองคิดดูสิ โสดตอน 28 แล้วอีกกี่ปีจะมีคนเข้ามาในชีวิต พี่ก็ต้องโสดอยู่แบบนี้ไปถึง 30 เลยไหม แล้วหนุ่มโสดที่ไหนจะอยู่รอพี่"

​"ก็ผมนี่ไง อยู่รอพี่" ทิวพูดพร้อมกับอมยิ้ม

​"แหม ๆ ๆ เด็กน้อยอย่างเธอจะไปรู้อะไร สเปคของพี่น่ะต้องเป็นหนุ่มใหญ่ ใจดี อบอุ่น เอาใจใส่ พึ่งพาได้เท่านั้นจ่ะ"

​"แล้วพี่ไม่ชอบคนที่อายุน้อยกว่าเหรอ"

​"ไม่รู้สิ ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น" ฟ้าตอบ "ตั้งแต่เริ่มโตมาก็คิดเสมอว่าต้องมีแฟนที่อายุมากกว่า ที่เป็นที่พึ่งให้เราได้ แต่ทิวลองคิดดูสิ ตอนนี้พี่ 28 ถ้าจะหาหนุ่มที่โตกว่า เขาก็ต้อง 29, 30, 31, 32 ไปเรื่อย ๆ ถามก่อนว่าคนวัยนี้มันจะมีใครโสดรอพี่ไหม หรือต้องรอให้เขาเป็นพ่อหม้ายก่อนแบบนี้เหรอ ยิ่งคิดก็ยิ่งเซ็ง"

​"พี่จะเซ็งทำไม" ทิวพูด "พี่ก็หันมาชอบเด็กแบบผมสิ เด็กวัยละอ่อนเอาใจเก่งเหมือนกันนะ"

​"ทำไม" ฟ้าแกล้งถาม "ถ้าเกิดว่าพี่สนใจเด็กขึ้นมา จะเสนอตัวให้พี่จีบว่างั้น"

​"ผมจะยอมพรีกายถวายชีวีให้พี่ฟ้าเลยแหละ" พูดจบ ทิวก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

​ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่ เสียงของนวลแม่ของฟ้าก็ดังขึ้น "ฟ้า ไปตลาดให้แม่หน่อยได้ไหม วันนี้จะย่างบาร์บีคิว ไปซื้อพวกหมู ไก่ แล้วก็ผักให้แม่หน่อย"

​"อ้าว..!พอดีเลย งั้นทิวไปเป็นเพื่อนพี่ฟ้าหน่อยนะลูก" แม่เอ่ยชวนทิว

​"ได้ครับป้านวล" ทิวรับคำทันที "พี่ฟ้า เราปั่นจักรยานไปเหมือนตอนเด็ก ๆ ไหม"

​"โห จะไหวเหรอ ตอนเด็กน่ะนายซ้อนท้ายพี่ แต่นี่นายจะซ้อนท้ายพี่ พี่จะปั่นไหวเหรอ?"

​"ก็สลับกันไงครับ เดี๋ยวผมปั่นให้พี่นั่งเอง ตอนนี้ผมโตแล้ว"

​"เออ อย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย งั้นนายปั่นนะ พี่จะซ้อนท้ายเอง"

​"ได้ครับ ไปกันเลย เกาะแน่น ๆ นะครับ"

​ทั้งคู่ปั่นจักรยานไปตลาดและพูดคุยหยอกล้อกันไปตลอดทาง หากไม่รู้ว่าทั้งคู่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กก็คงคิดว่าเป็นคู่รักกัน พอถึงตลาด ฟ้าก็เอ่ยถามทิว

​"ใกล้จะจบแล้วนี่ ได้ที่ฝึกงานหรือยัง ไปฝึกงานที่ไหน?"

​"ผมคิดว่าน่าจะไม่ไกลครับ น่าจะฝึกแถว ๆ นี้แหละ ไม่แถว ๆ ที่ทำงานพี่ ก็แถว ๆ มหา'ลัย มีหลายที่ที่ผมเล็งไว้ ไปฝึกที่เดียวกันกับพี่ไหมล่ะ?"

​"มีน้องฝึกงานมาฝึกที่นี่เยอะเลยนะ ตอนที่พี่เรียนจบพี่ก็มาฝึกที่นี่แหละ แล้วก็ทำงานต่อที่นี่เลย สนใจไหม?"

​"อืม ไม่รู้สิ ไม่ได้คิดไว้"

​"ทำไม อยากให้ผมอยู่ใกล้ ๆ เหรอ?"

​"ก็ดีนะ จะได้มีคนช่วยถือของเหมือนตอนนี้ไง มาตลาดก็แสนจะสบาย ไม่ต้องถือของเองให้พะรุงพะรัง"

​"ครับ ยินดีให้บริการตลอดชีวิตครับ"

​"พูดเองนะ ห้ามคืนคำล่ะ"

​ขณะที่ฟ้ากำลังคุยกับทิว ก็ถอยหลังไปด้วยพูดไปด้วย เธอสะดุดเข้ากับพื้นที่ขรุขระ "เฮ้ย! พี่ฟ้าระวัง!!!"

​ขณะที่ฟ้ากำลังจะล้มหงายหลัง ทิวคว้ามือและดึงตัวเธอกลับมาจนร่างของเธอแนบกับอกแกร่งของเขา ทั้งคู่สบตากันนิ่งงันไปพักใหญ่ สายตาที่ทิวมองฟ้าช่างอ่อนโยน ห่วงใย และไม่เหมือนสายตาของน้องชายที่มองพี่สาวเลยแม้แต่น้อย ฟ้าใจเต้นเล็กน้อยกับอ้อมแขนที่โอบรอบเอวเธอไว้ เธอรีบผลักอกเขาและผละออกมา

​"ไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจนายมากนะ"

​"ระวังหน่อยสิพี่ฟ้า ทำไมยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่เลย เดินไม่มองทาง"

​"แหม ก็อยู่กับเด็กน้อยแบบนาย พี่ก็ต้องทำตัวให้กลมกลืนสิ"

​"ผมไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะ" ทิวแย้ง "แล้วพี่เองก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้น แค่ 28 เอง ไม่เห็นจะแก่ตรงไหน ผมก็จะ 22 พี่ก็จะ 28 มันห่างกันแค่ 6 ปีเอง ไม่ได้มากขนาดนั้นสักหน่อย ชอบคิดว่าตัวเองแก่อยู่เรื่อยเลย"

​"อีกไม่กี่ปีก็เลข 3 แล้วจ้า นายยังเพิ่งค้นพบเลข 2 แต่พี่จะเข้าเลข 3 แล้ว รู้ไหมว่าการที่จะถึงเลข 3 มันใช้เวลาน้อยมาก เผลอแป๊บเดียวก็จะเลข 3 และ ยังใช้ชีวิตไม่เต็มที่กับเลข 2 เลย เซ็ง"

​ฟ้าพึมพำบ่นไปตลอดทางที่เดินเลือกซื้อของ โดยมีทิวถือตะกร้าเดินตามและยิ้มตามไปด้วย

​"แม่ ฟ้ากลับมาแล้วค่ะ ได้ของมาเพียบเลย จะให้ฟ้าทำอะไรต่อไหมคะ"

​"เอาของที่ซื้อมา พวกผักเอาไปล้างให้แม่ก็ได้ลูก" แม่บอก "เดี๋ยววันนี้จะย่างบาร์บีคิวกินกันที่หน้าบ้าน แล้วนี่ แล้วอาแทนจะกลับตอนไหนลูก?"นวลเอ่ยถามทิว

​"ไม่แน่ใจครับว่าวันนี้มีงานหรือเปล่า" ทิวตอบ

​"โทรบอกอาแทนด้วยนะ วันนี้ป้าจะทำบาร์บีคิว รีบกลับมากินล่ะ"

​"ได้ครับ"

​เสียงโทรศัพท์ของทิวก็ดังขึ้น "ติ๊งต๊อง" ข้อความไลน์เข้า "ทิวา เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม อย่าเงียบหายไปแบบนี้สิ รู้ไหมว่าคิดถึง"

​ทิวรีบกดลดเสียงโทรศัพท์ ฟ้าที่กำลังล้างผักอยู่ได้ยินและหัวเราะออกมาเสียงดัง

​"แหม หนุ่มน้อยของพี่ฮอตนะเนี่ย มีสาว ๆ บอกคิดถึง นี่มีกี่คนล่ะ สับรางทันไหม ระวังรถไฟชนกันนะ"

​"ไม่มีหรอก" ทิวตอบ "ไม่ได้คบใครแล้ว เคยคบแล้วก็เลิกไปแล้ว"

​"อ้าว หักอกหญิงมาเหรอ?"

​"เปล่า ก็คบแล้วไปกันไม่ได้ก็เลิกเฉย ๆ ก็แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เหงาก็เลยลองคบดู พอคบแล้วมันไม่ใช่ก็เลยเลิก"

​"พวกผู้ชายนี่ก็พูดง่ายเนาะ บทจะเลิกก็เลิกง่าย ๆ" ฟ้าพึมพำประชดประชัน ซึ่งมันตรงกับเรื่องราวของตัวเองที่เพิ่งโดนแฟนบอกเลิกมา ทิวอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่กล้า

​สาเหตุหลักที่ทิวย้ายกลับมาอยู่กับอาในช่วงเวลานี้ เป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาไม่อยากกลับมา เพราะรู้ว่าฟ้ามีแฟนอยู่แล้ว

​ตั้งแต่ที่ทิวรู้ว่าฟ้าโสด เขาก็พร้อมจะเดินหน้าตามความสัมพันธ์เพื่อสานต่อความรู้สึกที่มีมานาน

​ทุกเย็นหลังเลิกงาน ทิวจะมายืนรอฟ้าที่ปากซอยเพื่อเดินคุยกลับบ้านด้วยกันเสมอ แต่วันนี้ฟ้าแปลกใจที่ไม่เห็นทิว เธอชะเง้อมองหาพลางพึมพำกับตัวเอง "แปลกจัง วันนี้ไม่เจอทิว" ความรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่างแล่นเข้ามาในใจ

​ทันใดนั้น เธอเหลือบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนโต้เถียงกันอยู่ เธอเพ่งมองไปจึงเห็นว่าเป็นทิวที่กำลังจะเดินเข้ามาหาเธอ แต่เธอก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ ฝ่ายหญิงกำลังตามง้อขอคืนดี แต่ทิวได้แต่พูดว่า "มันจบไปแล้ว เราไปกันไม่ได้ ต่างคนต่างใช้ชีวิตเถอะ" ฝ่ายหญิงดูเหมือนจะไม่ยอม เธอเริ่มโวยวายว่าทิวเปลี่ยนไปเพราะมีคนอื่นถึงบอกเลิกเธอ ฟ้าได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ อย่างไม่กล้าพูดอะไร

​ทันใดนั้น ทิวที่หันมาเห็นฟ้า ก็รีบเดินเข้ามาโอบไหล่ฟ้าแล้วดึงร่างเล็กเข้าไปในอ้อมแขน มือหนาโอบเอวบางของเธอไว้แน่น ก่อนจะหันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า "นี่แฟนผม ผมไม่อยากให้แฟนผมคิดมาก กลับไปเถอะ เราเลิกกันไปตั้งนานแล้ว จบกันด้วยดีเถอะ"

​"เลิกอะไร! เมย์ไม่เคยเลิกกับทิวาเลยนะ ทิวาคิดไปเองต่างหากว่าเราเลิกกัน"

​"ก็ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่" หญิงสาวเริ่มโมโห เธอก้าวเข้ามาง้างมือจะตบฟ้า แต่ทันใดนั้นก็มีมือหนาอีกข้างมาจับข้อมือของเธอไว้

​"หยุดนะ ห้ามทำอะไรผู้หญิงของผม ไม่งั้นผมไม่ปล่อยไว้แน่ แล้วอย่าหาว่าผมไม่เตือน" ทิวสะบัดมือหญิงสาวออกเบา ๆ แล้วโอบเอวหญิงสาวเดินเข้ามาในซอยทางกลับบ้าน

​ฟ้ายังคงอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ในใจเต็มไปด้วยคำถาม ทิวเห็นดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า "ตกใจเหรอพี่ฟ้า ผมขอโทษนะ ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออก ผมแค่อยากให้เขาเลิกยุ่งกับผม แล้วพี่ฟ้าก็ยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"

​ฟ้าตั้งสติได้แล้วพูดว่า "นี่นายใจดำมากเลยนะทิว บอกเลิกผู้หญิงทิ้งผู้หญิงได้เลือดเย็นขนาดนี้เลยเหรอ"

​"เปล่าครับ ผมคบกับเมย์ไม่นาน เขาคบกับผมเมื่อหลายเดือนก่อน ผมบอกว่าเราไปกันไม่ได้ ผมขอเลิกกับเขาดี ๆ มันเป็นช่วงเวลาที่ผมคบไม่กี่เดือน เพราะรู้ว่าไปต่อไม่ได้ผมก็เลยเลิก แต่เขาไม่ยอมเลิกกับผม ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง"

​"แล้วแบบนี้จะเอาไงต่อ ไม่สงสารผู้หญิงเหรอ?"

​"จะให้ผมพูดยังไงล่ะ ถ้าบอกว่าสงสารแล้วให้ผมไปคบต่อ ฝืนใจคบแบบนี้นะเหรอ มันใช่เรื่องไหม จบก็คือจบ มันไปต่อไม่ได้จริง ๆ"

​ฟ้านิ่งเงียบไปพักหนึ่ง แล้วหยุดเดินพูดขึ้นว่า "ก็จริงสินะ ในเมื่อมันไปต่อไม่ได้ ก็แค่จบ ผู้ชายนี่คิดแบบนี้จริง ๆ โดยไม่รู้เลยว่าผู้หญิงเขาจะเสียใจมากน้อยแค่ไหน หรือทำให้เขาเสียเวลาแค่ไหน"

​"โถ่พี่ฟ้า มันคนละเรื่องกันเลย มันคนละคนกัน ไม่เกี่ยวเลย ก็ผมไปต่อไม่ได้ พี่จะบังคับใจให้ผมไปต่อกับเขาได้ยังไง ผมกับเขาคบกันไม่ถึง 5 เดือนด้วยซ้ำ ก็มันไปต่อไม่ได้ มันก็ต้องจบไง เขาจะได้ไม่เสียเวลาด้วยไม่ใช่เหรอ ที่พี่คิดกับแฟนเก่าพี่ พี่ก็คิดไม่ใช่เหรอว่าทำไมจะเลิกก็ไม่เลิกตั้งนาน มาบอกตอนที่พี่อายุขนาดนี้"

​"นี่นายแอบฟังฉันเหรอ" ฟ้าตกใจเล็กน้อย

​"ไม่ได้แอบครับ ผมเดินไปพอดี ไหน ๆ ก็พูดแล้ว พี่เสียใจมากไหมที่เลิกกับแฟน?"

​"ใช้คำว่าเสียใจมันก็มีแหละ แต่มันไม่ถึงกับฟูมฟายหรอก มันแค่เสียความรู้สึก เสียเวลาเฉย ๆ ตอนที่พี่คบกับพี่เอกตอนนั้น พี่น่าจะอายุราว ๆ 24 หรือ 25 พอคบกันยังไม่ถึง 6 เดือน พี่เขาก็ต้องย้ายไปประจำสาขาต่างประเทศจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับ แต่เมื่อเดือนที่แล้ว เขากลับมาบอกเลิกพี่ บอกว่าไม่อยากให้พี่เสียเวลา รู้สึกว่าทำไมไม่เลิกตั้งแต่ทีแรกตั้งแต่ไปช่วงแรก ๆ ถ้าเลิกตั้งแต่ตอนนั้นพี่ก็ไม่ต้องปิดกั้นตัวเองจากคนอื่น ยังมีเวลาศึกษาดูใจกับใครได้บ้าง แต่นี่สถานะมีแฟนมันบังคับพี่ไว้ ทำให้พี่ไม่ได้มีโอกาสเปิดใจกับใครเลย แล้วอยู่ดี ๆ พอจะใกล้เลข 3 ก็มาบอกเลิกกัน โถ่ ใครจะไม่เซ็ง"

​ทิวมองดูสีหน้าและอาการของฟ้า ก็ไม่ได้เหมือนเสียใจมากที่โดนแฟนบอกเลิก แต่เหมือนรู้สึกเจ็บใจที่ไม่มีโอกาสหาแฟนใหม่ และตัวเองจะแก่ก่อน ทิวแอบอมยิ้มเล็กน้อย

​"ขำอะไร เมื่อกี้เห็นนะ"

​"เปล่าครับ ผมแค่ดีใจที่พี่ไม่ได้เศร้าเพราะโดนแฟนบอกเลิก"

​"ไม่ได้เศร้าก็ใช่ว่านายจะมาหัวเราะพี่ได้นะ"

​"ผมไม่ได้หัวเราะแบบนั้นครับ ผมแค่คิดว่าความคิดพี่มันก็แปลกดี โดนแฟนบอกเลิกไม่ได้เสียใจฟูมฟาย แต่กลัวหาแฟนไม่ได้เพราะว่าอายุมากขึ้น ผมเพิ่งเคยเห็น"

​"ก็นายอายุยังน้อย นายก็พูดได้สิ และอีกอย่างหนึ่งผู้ชายวัย 30 หรือมากกว่านั้นน่ะมันก็ยังดูหนุ่ม แต่ผู้หญิงน่ะ ถ้าเข้าสู่เลข 3 นายรู้ไหมว่ามันจะกลายเป็นป้าได้เลยนะ"

​"พูดแล้วก็เซ็ง ไปเถอะ กลับบ้านกัน ไม่พูดแล้วเรื่องนี้"

​"มามะ ผมถือกระเป๋าให้ จะได้อารมณ์ดีขึ้นนะ"

​"นายนี่นะ" ทั้งคู่หยอกล้อกันไปจนถึงหน้าบ้าน ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ฟ้าเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกับทิวยังไม่มีเบอร์หรือ ไลน์ แลกกันไว้เลย "ไม่เป็นไร เดี๋ยววันหลังค่อยบอกค่อยขอแล้วกัน" เธอคิดในใจ

การรอคอยแบบใจจดใจจ่อ

​นับจากวันที่ได้พบกันอีกครั้ง การเดินกลับบ้านพร้อมกับฟ้าได้กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของทิวไปเสียแล้ว มันไม่ใช่แค่การเดินกลับบ้าน แต่คือหน้าที่ที่เขาเต็มใจทำ คือการได้พูดคุย ได้ใช้เวลาร่วมกัน และเป็นจุดเริ่มต้นในการสานสััมพันธ์ที่เขาเฝ้ารอมานานแสนนาน

​ค่ำคืนนี้ทิวยืนอยู่ใต้แสงไฟสลัวๆ หน้าปากซอยหมู่บ้านอย่างใจจดใจจ่อ ถึงแม้จะไม่มีเรียนช่วงบ่าย แต่เขาก็มีเหตุผลให้ต้องมา นั่นก็เพราะเขาดันหากุญแจบ้านไม่เจอ ทำให้ต้องเดินวนไปวนมาอย่างกระสับกระส่าย รอให้ฟ้ามาถึงเพื่อที่จะได้กลับบ้านด้วยกัน

​"สงสัยคืนนี้คงต้องไปอาศัยป้านวลรอจนกว่าอาแทนจะกลับ" เขาคิดในใจพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

​แต่แล้วเขาก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ฟ้าไม่ได้กลับมาตามเวลาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ทิวเริ่มรู้สึกใจไม่ดี เขานึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่มีเบอร์โทรศัพท์หรือไลน์ของเธอที่จะติดต่อได้เลย ทำได้เพียงแค่ยืนรออย่างไม่มีจุดหมาย จนเวลาล่วงเลยไปเกือบชั่วโมง ความกังวลเริ่มเกาะกินหัวใจ เขาเริ่มคิดไปต่างๆ นานา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า...?